Actief op TV en op de planken! - Nieuw magazine

Dan wordt er ook nog verwacht dat je
voldoende deelneemt aan het culturele
gebeuren, en voldoende aan je lichaam
werkt. De rest van je sociaal leven mag
je uiteraard ook niet verwaarlozen. En
dan moet je ook nog eens voldoende
slapen... ik word al moe, alleen van het
allemaal te vertellen.
Iets zoals Facebook is dan tegelijkertijd
een leuk, maar bedrieglijk surrogaat. Je
kijkt even op Facebook en denkt dat je
je vriendschappen aan het onderhouden
bent, maar dat is helemaal niet het
geval. Je bent eigenlijk alleen aan het
meelezen hoe andere mensen hun vriendschappen
proberen te onderhouden.
Maar het bewijst wel dat de behoefte er
is om sociaal te zijn, en aangezien we
meer en meer tijd doorbrengen achter
onze computer, proberen we die dan
maar te gebruiken om sociaal te zijn.
Wat kunnen we binnenkort nog
verwachten van Michaël Pas op gebied
van theater?
Ik speel in een eigen productie die draait
rond klassieke muziek, en waarin dus die
muziek ook sterk wordt gebruikt. Het
is een voorstelling over Haydn en Mozart.
De voorstelling heet ‘Papa Haydn,
Vlegel Mozart’ en gaat over de vriendschap
tussen deze twee componisten. De
muziek wordt op een prachtige manier
verzorgd door Jan Vermeulen. Koen Van
Impe speelt Haydn en ikzelf speel Mozart.
Eind april begin ik met de opnames
van ‘Code 37’, ongeveer tot oktober.
Daarna opnieuw de voorstelling over
Mozart en vanaf november tot december
verblijden we jullie terug met ‘Cloaca’.
De tournee begint in Turnhout, daarna
trekken we heel Vlaanderen door.
Foto: Raymond Mallentjer
p. 16
Wat zijn de belangrijkste verschillen
tussen acteren op de planken en voor
de camera?
Het belangrijkste verschil is dat de
camera de acteur opzoekt, wat eigenlijk
zorgt voor een close, intieme manier
van acteren. In het theater moet
je als acteur zelf je publiek opzoeken.
En je moet zelf het ritme en tempowissels
bepalen om er een interessant, bijna
muzikaal geheel van te maken. In
fi lm wordt dat achteraf bepaald in de
montage door de monteur en regisseur.
Dat maakt theater best moeilijk, daarom
heb je zo’n lange repetitieperiode
nodig. Je doet daarin meer dan gewoon
je teksten van buiten blokken; je werkt
naar een afgewerkt geheel toe met voldoende
ritme en dynamiek. Je hebt op
de planken dus eigenlijk meer verantwoordelijkheid
als acteur.
Je spreekt ook regelmatig stemmen
in voor animatiefi lms en -series. Maar
we horen dat je meer doet dan alleen
inspreken?
Ik werk inderdaad ook regelmatig als
stemmenregisseur, en dan ben je zeer
nauw betrokken. Ik houd me dan bezig
met het uitzoeken van de juiste acteurs,
soms ook met het vertalen van
de teksten, en met het coachen van de
verschillende acteurs in hun rol. Meer
verantwoordelijkheid dus.
Zie je jezelf ooit nog regisseren? Of
een script schrijven?
Ja, zou wel eens kunnen.
Zijn er dingen die je vooral niet wil
doen?
Moeilijk om daarop snel te antwoorden.
Wat ik in elk geval niet wil doen,
is in projecten stappen waarvan je op
voorhand weet dat middelmatigheid
het hoogst haalbare is. Niet dat al mijn
projecten het gehoopte resultaat behaalden,
maar ik ben er toch steeds ingestapt
met het idee dat we iets goeds
gingen maken. Ik denk dat dat de enige
norm is die je kan hebben. Als je van
bij het begin al een slecht gevoel hebt
bij een script, een regisseur of bij de
motivatie van de crew, dan kan je het
beter laten. Je moet jezelf kunnen
aankijken in de spiegel en tegen jezelf
geloofwaardig kunnen zeggen dat je in
het project gelooft.
En heb je dat na al die jaren beter leren
inschatten?
Nee. (Hilariteit)
Heb je er eigenlijk ooit over gedacht
om het in Hollywood te proberen?
Niet echt, dat is meer een soort jongensdroom.
Ik ben er wel een keer gaan