UITGESTELDE TIJD - square

Tv-kijkers en krantenlezers kunnen zich maar moeilijk een beeld vormen van
Qalandia. Voor Palestijnen is de grens oversteken elke keer een confrontatie
met de apartheidspolitiek die de Israëli’s opzetten sinds het begin van de
tweede intifada. Wie aan deze zwaarbewaakte en bewapende wachtpost
niet het juiste paspoort kan voorleggen, mag er niet in of uit. Om negen uur
’s avonds gaan de hekken voor iedereen dicht, en stopt al het verkeer
tussen Jeruzalem en Ramallah. Het checkpoint bestrijkt een veel grotere
zone dan ik verwacht had. Zelfs zonder noemenswaardige problemen doe ik
er een hele tijd over om voorbij de betonblokken, zandzakken en wachthuisjes
te geraken. Als ik uiteindelijk bij de lange rij wachtende auto’s kom aan
de kant van Ramallah, ben ik in de war. Ik weet niet meer hoe laat het is. Als
je in Israël bent, is de tijd misschien belangrijk. Hier veel minder in deze hermetisch
afgesloten enclave waar alle winkels toch dicht zijn en waar stipt op
tijd zijn gewoon onmogelijk werd. Hier doen uren, dagen en maanden er bijna
niet meer toe. Behalve als je doodgaat door Israëlische kogels: dan wordt
het precieze moment van de inslag nauwkeurig geregistreerd. Soldaten krijgen
documentatiepakketten en zorgen ervoor dat elke gedode Palestijn ook
gefilmd wordt. Het beeld moet bevestigen dat het slachtoffer gewapend was
en ouder dan twaalf.
Die nacht bleven we in het hotel. Bovenste verdieping. Nachtelijk Oost-Jeruzalem
in de regen. Ik herinner me onze vrijpartij in die kamer met uitzicht op
de Damascuspoort. Het gedempte geluid van tv dat door de muren sijpelt.
Straks na de onderbreking: vandaag kunnen we van het heelal zo’n 13,2 miljard
lichtjaren waarnemen. Maar eerst even kijken wat voor weer het morgen
wordt. Een klapstoel van Ikea®. Een halflege doos van Kleenex®. Een elektronische
wekker made in Taiwan. Ons liefdesspel dat nog intenser wordt
door deze en andere voorwerpen op de kamer. Daarna praten we in bed en
zijn we het erover eens: voor een intense relatie hoef je als koppel niet in
elkaars ogen te kijken en de wereld om je heen te vergeten. Nee, terwijl je
elkaars hand vasthoudt, moet je samen naar buiten kijken, naar een punt
buiten jezelf, iets waarmee je allebei bezig bent.
249