Suikerkrant, editie maart 2015

Luc Nuyens en Frank Dierens regisseren ‘De bank’ bij Theater Stap
“De aanpak, de voorbereiding, de discussies, de reacties,
de coaching, de manier van werken…: alles is hier juist
hetzelfde als ergens anders, maar dan uitvergroot.”
TURNHOUT – In maart gaat
in Theater Stap ‘De bank’ in
première. Na passages in Sint-
Niklaas, Schoten, Wilrijk en Gent
is de voorstelling in mei ook te
zien in cc ’t Schaliken in Herentals
en gc de Wouwer in Ravels. Suiker
sprak met de twee regisseurs,
Frank Dierens en Luc Nuyens.
Theaterbeesten Frank Dierens en Luc
Nuyens kennen mekaar al van onder
andere bij De Roovers en FroeFroe.
Daar kent u ze trouwens ook van. En
als dat niet zo is, dan hebt u Frank
Dierens zeker al opgemerkt in de
tv-series ‘Marsman’, ‘In Vlaamse
velden’, ‘Clan’ of ‘Tom & Harry’ of in
de speelfilm ‘Allez, Eddy!’. Geboren
Turnhoutenaar Luc Nuyens is al even
moeilijk te missen op tv. Hij maakte
furore met de hilarische serie ‘Wat
als’, maar was eerder al te zien in ‘Het
eiland’ en de speelfilms ‘Groenten uit
Balen’ en ‘Pauline & Paulette’.
−Luc, − jou zag ik al eens bij Theater
Stap. Voor jou is dit een eerste
kennismaking, Frank?
Frank: “Ik ben hier voor het eerst.”
Luc: “Ik eigenlijk ook, hoor. Ik was
hier ooit te gast in het zomerse
praatprogramma ‘Zondige zondagen’.
Maar ik werkte nog nooit echt samen
met de acteurs van Stap. Het was
wel een wens die ik al lang had om
hier eens te werken. Frank was de
katalysator. Toen ik met hem bij
FroeFroe aan een poppenvoorstelling
werkte, ontstond het idee om ook eens
met andersvaliden te werken.
−Hoe − komt het dat relatief veel
regisseurs het op hun ‘bucket
list’ hebben staan om een stuk bij
Stap te regisseren? Is daar een
verklaring voor?
Luc: “Ik kan goed aannemen dat dat de
wens is van veel regisseurs. Het heeft
immers te maken met de fundamentele
vragen over toneel. Wat is toneel?
Wat heb je minimaal nodig om een
verhaal te vertellen? Wat blijft er
over als je het strikt rationele aspect
weglaat? Nergens anders vind je een
laboratorium waar je dat zo goed kan
testen als hier.”
Frank: “Klopt. In Gent heb je Platform-K,
dat ook zeer goed werk levert inzake
artistieke projecten met personen met
een beperking. Alle lof daarvoor. Maar
dat gezelschap is nog zo pril. Theater
Stap staat al zoveel verder. Zo’n
‘spelersclub’ ter beschikking hebben met
mensen die dag in, dag uit met theater
bezig kunnen zijn: dat is een droom.”
−‘De − bank’ werd geschreven door
Paul Verrept. Vertel eens wat over
de inhoud, zonder te veel weg te
geven?
Luc: “Ik wil het eerst even over de auteur
hebben. Paul Verrept is volgens mij
een van de beste theaterschrijvers van
ons land. Hij is acteur geweest, kent
theater en weet wat theater is. Dat
merk je aan zijn teksten. Hij weet als
geen ander hoe weinig woorden theater
nodig heeft en hoe suggestief theater
kan zijn. Hij is op werkbezoek geweest
bij Stap voor hij de tekst schreef. Hij
heeft zich ingeleefd in de wereld van
de Stappers en vanuit die beleving het
stuk geschreven.”
Frank: “Inhoudelijk gaat ‘De bank’ over
vragen die ieder van ons bezighouden.
Een man zit op een bank in het park. Hij
kijkt naar wat er rondom hem passeert
en gebeurt. Hij is dus tegelijkertijd een
deelnemer en een buitenstaander, wat
De bank
‘De bank’ gaat op 12 maart in première
bij Theater Stap in de Brugstraat in
Turnhout. Op 13, 14, 15 en 17 maart
(schoolvoorstelling) is de voorstelling
daar nog te zien. Kempenaars die geen
te verre verplaatsing willen maken,
moeten wachten tot mei voor het
stuk weer in de eigen regio opgevoerd
wordt. Op 2 mei staat ‘De bank’ in cc ’t
Schaliken (Herentals) en op 8 mei in gc
de Wouwer (Ravels).
niet toevallig nogal wat overeenkomsten
vertoont met de manier waarop mensen
met een beperking deel uitmaken -en
toch ook weer niet helemaal- van de
maatschappij. De man stelt zich vanuit
zijn fragiele positie enkele vragen.
Hoe sterk ben ik? Kan ik mijn eigen
boontjes doppen? In welke mate heb ik
iemand nodig? Moet ik een lief hebben?
Hoe onafhankelijk ben ik? Dat zijn
vragen die wij ons allemaal wel eens
stellen, maar die bij mensen met een
beperking wellicht nog sterker leven
dan bij ons. Er zit altijd een gelaagdheid
in een stuk. De figuren die passeren,
zijn niet noodzakelijk mensen, maar
aspecten van de mens, zoals gevoelens of
karaktereigenschappen. Je kan het stuk
vrij letterlijk interpreteren: een man zit
op een bank en ziet figuren opduiken.
Maar je kan ook aannemen dat die
figuren slechts stemmetjes in zijn hoofd
zijn.”
−Hoe − is het om bij Theater Stap te
werken?
Frank: “Je moet je tijd nemen. Veel
geduld oefenen.”
Luc: (lacht) “En we mogen gerust zeggen
dat Frank meestal meer geduld heeft
dan ik.”
Frank: “Alles wat we doen, is perfect
vergelijkbaar met wat we anders doen.
Alleen wordt hier alles uitvergroot.
Je moet meer tijd nemen om alles uit
te leggen. Het vergt meer inspanning
om iedereen bij de les te houden, de
emoties zijn uitbundiger, de discussies
en reacties zijn heviger… Wat we
anders doen en meemaken tijdens de
voorbereiding, gebeurt hier ook. Maar
hier altijd in een overtreffende trap.”
−Dat − maakt het zeer intens. Kunnen
jullie het je als ‘valide’ regisseurs
permitteren om je geduld te
verliezen en uit te vliegen? Of moet
je op eieren lopen?
Luc: “En of wij kwaad mogen worden!
Maar zij ook, hoor. Het is net als bij
‘gewone’ repetities.
Frank: “Het mag als eens botsen; dat is
niet zo erg. Je mag eens ruziemaken,
zolang je maar weet waarover je
ruziemaakt. Meningsverschillen mogen
bestaan. Maar uiteindelijk moet je wel
allemaal aan hetzelfde zeel trekken en
hetzelfde doel voor ogen hebben. En dat
is ook het geval.”
Luc: “Zoveel verschillen we uiteindelijk
niet van mekaar. Ik maak het
onderscheid niet tussen mét en zonder
beperking. Want wat is een beperking
dan precies? Geen twee handicaps zijn
identiek. ‘De bank’ wordt gespeeld door
tien andersvaliden en wij twee. Voor
het gemak noemen wij onszelf ‘nógandersvaliden’.
Tekst: Roel Sels
Foto en coverfoto: Bart Van der
Moeren
12 - Maart 2015