Loss-7

24 • LOSS MAGAZINE
VERSUS
“Het gedwongen fuseren van sportclubs is een slechte ontwikkeling”
Sport. De een steekt er al zijn tijd in, de ander drinkt liever een sixpack dan dat -ie er een traint. De overheid
bemoeit zich ook met sport en staat er vrij dubbel in. Want aan de ene kant promoot de overheid sport, omdat
veel beweging goed voor je is, maar aan de andere kant blijft de overheid een orgaan dat met bezuinigingen te
maken heeft. En de vraag die dan opdringt is al sinds jaar en dag: waarop moet worden bezuinigd? Op de zorg, op
kunst en cultuur, op onderwijs of op sport? Tegenwoordig bezuinigen de overheid overal een beetje, en dus ook
op sport. Hierdoor worden steeds meer sportclubs min of meer gedwongen te fuseren (samenvoegen en als één
verder gaan). Is dit slecht? Is dit nadelig voor de kwaliteit van de accommodatie? Of zitten er ook voordelen aan?
Daarover gaat deze Versus. Door: Koen Roelands
Voor
Fuseren. Zucht. Dagelijks vliegt de ene fusie
na de andere je om de oren, en zelden wordt
uitgelegd waar het goed voor is. Iedereen die
wil sporten, moet fatsoenlijk kunnen sporten.
En dus is het een licht scheve verhouding wanneer
Jantje maar 5 minuten hoeft te lopen naar
de tennisclub, en zijn vriend Harrie 20 minuten
moet fietsen. Harrie ging eerst altijd dicht in de
buurt tennissen, maar dat kan nu niet meer, want
zijn tennisclub heeft moeten fuseren met een
andere club, een paar dorpen verderop. En dat
gemekker over bezuinigingen en geld tekort is
nonsens, want een club kan met één druk op
de knop de contributie verhogen. Ja, dat kost
ze wellicht leden, maar ze kunnen tenminste
nog blijven bestaan. Door de fusies zijn er straks
nog maar weinig sportclubs over en wordt het
dus steeds minder aantrekkelijk om te sporten.
Gevolg: dikke mensen. Want over de marketingstrategie
van de McDonalds hoef ik hier niets te
vertellen. Daarnaast kunnen mensen door fusies
op een andere manier worden ontmoedigd om
te sporten. Sporters hebben vaak een band met
hun club. Zij voetballen, tennissen, handballen
of korfballen er al jaren, kennen de andere
leden en de accommodatie voelt vertrouwd aan.
Wanneer hun club verdwijnt of bij een andere
club wordt ondergebracht, kan dat een flinke
schok betekenen. Sommigen zullen er weinig
voor voelen om hun sportcarrière 5 kilometer
verderop voort te zetten. Sport is beleving en
een club en accommodatie dragen hieraan bij.
Door fusies kan dit essentiële onderdeel worden
weggenomen.
Tegen
Allereerst de stelling. ‘Gedwongen’ is niet de
juiste benaming, wat er eigenlijk staat is ‘logisch
gevolg’. Wanneer er door de gemeente op
sportaccommodaties wordt bezuinigd, gaat er
bij de betreffende accommodaties een belletje
rinkelen. Zij willen uiteraard evenveel activiteiten
kunnen blijven organiseren, maar moeten
daar nu alleen wat meer moeite en denkwerk
aan wijden. Omdat ze nu minder bekers kunnen
tappen uit de subsidiekraan, zullen ze wellicht
zelf meer initiatief ondernemen om geld binnen
te harken door bijvoorbeeld het organiseren
van een rommelmarkt of sponsorloop. Als blijkt
dat het toch moeilijk is voor een aantal accommodaties
om de eigen boontjes te doppen, is er
vaak maar één uitweg: een fusie. Twee of meerdere
sportaccommodaties worden dan samengevoegd
en gaan onder één naam verder. Hierdoor
komt er een aantal sportgebouwen leeg te
staan, welke op den duur weer kunnen worden
gebruikt door andere, nieuwe ondernemers die
er wellicht een nieuw sportcafé in gaan vestigen.
Zo zal het sportlandschap langzaam verschuiven.
Is dat slecht? Nee, het is wat al sinds jaar en dag
gebeurt in de detailhandel en horeca, maar ook
bij grote bedrijven zie je soortgelijke gebeurtenissen;
denk maar aan Ziggo en UPC. Dus om de
hoofdvraag van een antwoord te voorzien: is het
‘gedwongen’ fuseren van sportclubs slecht? Nee.
En sowieso - wat ook te zien is in de kunst- en
cultuursector - minder subsidie verhoogt vrijwel
altijd de kwaliteit. Maar dat ga ik niet meer
uitleggen.