You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
1<br />
<strong>Het</strong> geluk van het adopteren<br />
Adopteren uit verschillende landen<br />
Wat vindt ik nou het leukst om te doen<br />
Een verhaal van verschillende vrouwen met hobbies<br />
Prins Bernhard jr. en Rossana Kluivert<br />
Indrukwekkend verhaal over lymfenklierkanker<br />
<strong>Het</strong> <strong>gaat</strong> <strong>goed</strong>!
4<br />
REIK EEN<br />
HELPENDE<br />
HAND<br />
Koop een pink ribbon hand relief<br />
• Red levens voor maar €4,- de gehele aankoopprijs <strong>gaat</strong> naar de<br />
Breast Cancer Foundation om diervriendelijk onderzoek te ondersteunen.*<br />
• Bespaard geld - 8% per regelmatig storting**<br />
• Red je huid - kalmeren en verzachten van droge handen.<br />
*gericht op omgevings factoren en levenstijl die mogelijk het risco van bostkanker beïnvloeden. Zoals geen dierproven<br />
**gericht op de adviesprijs.
6<br />
MAXFACTOR<br />
False lashe,<br />
Natural look!
7<br />
Editorial Angelina Jolie<br />
Mijn moeder gevochten kanker voor bijna een decennium en stierf op 56. Ze stak<br />
lang genoeg om te voldoen aan de eerste van haar kleinkinderen en om ze te<br />
houden in haar armen. Maar mijn andere kinderen zullen nooit de kans om haar te<br />
leren kennen en ervaren hoe liefdevol en genadig ze was.<br />
We spreken vaak van "mama mama, 'en ik vind mezelf proberen om de ziekte<br />
die haar nam afstand van ons uit te leggen. Ze hebben gevraagd of hetzelfde<br />
kan gebeuren voor mij. Ik heb altijd vertelde hen geen zorgen te maken, maar de<br />
waarheid is dat ik het uitvoeren van een "foute" gen, BRCA1, die sterk verhoogt<br />
mijn risico op het ontwikkelen van borstkanker en eierstokkanker.<br />
Mijn dokters geschat dat ik een 87 procent risico op borstkanker en 50 procent<br />
risico op eierstokkanker, hoewel het risico verschillend bij elke vrouw.<br />
Slechts een fractie van borstkankers gevolg van een erfelijke genmutatie. Degenen<br />
met een defect in BRCA1 een 65 procent kans krijgen van het gemiddeld.<br />
Angelina Jolie onderging een preventieve dubbele mastectomy.Angelina Jolie's<br />
Disclosure Highlights een Breast Cancer DilemmaMAY 14, 2013<br />
Zodra ik wist dat dit mijn werkelijkheid, besloot ik proactief te zijn en om het<br />
risico zoveel ik kon minimaliseren. Ik maakte een beslissing om een preventieve<br />
dubbele borstamputatie hebben. Ik begonnen met de borsten, zoals mijn risico op<br />
borstkanker is hoger dan mijn risico op eierstokkanker en de operatie is complexer.<br />
Credit Loren Capelli<br />
Op 27 april, Ik ben klaar met de drie maanden van de medische procedures dat de<br />
betrokken mastectomies. Gedurende die tijd heb ik in staat om dit privé te houden<br />
en door te gaan met mijn werk geweest.<br />
Maar ik schrijf over het nu, want ik hoop dat andere vrouwen kunnen profiteren van<br />
mijn ervaring. Kanker is nog steeds een woord dat stakingen angst in de harten<br />
van de mensen, het produceren van een diep gevoel van machteloosheid. Maar<br />
vandaag is het mogelijk om uit te vinden door middel van een bloedtest of je zijn<br />
zeer gevoelig voor borst- en eierstokkanker, en dan actie.<br />
Angelina Jolie's Preventieve SurgeryMAY 14, 2013<br />
Persoonlijk werkwijze begon op 2 februari een procedure bekend als een "nippel<br />
vertraging" die uitsluit ziekte in de borst leidingen achter de tepel en trekt extra<br />
bloedtoevoer naar het gebied. Dit veroorzaakt wat pijn en veel kneuzing, maar de<br />
kans opslaan van de tepel toe.<br />
Twee weken later had ik de grote operatie, waarbij het borstweefsel wordt<br />
verwijderd en tijdelijke fillers zijn plaats worden gezet. De bewerking kan acht uur.<br />
Je wordt wakker met afvoer buizen en uitbreidingen in uw borsten. <strong>Het</strong> voelt als<br />
een scène uit een science-fiction film. Maar de dagen na de operatie kunt u terug<br />
naar een normaal leven.<br />
Negen weken later wordt de definitieve operatie aangevuld met de reconstructie<br />
van de borsten met een implantaat. Er zijn veel ontwikkelingen in deze procedure is<br />
in de afgelopen jaren, en het resultaat kan mooi zijn.<br />
Ik wilde dit schrijven naar andere vrouwen, dat de beslissing om een <br />
borstamputatie hebben was niet gemakkelijk te vertellen. Maar het is degene die ik<br />
ben erg blij dat ik heb gemaakt. Mijn kans op het ontwikkelen van borstkanker zijn<br />
onder de 5 procent is gedaald van 87 procent naar. Ik kan mijn kinderen vertellen<br />
dat ze niet hoeven te vrezen dat ze zullen me verliezen aan borstkanker.<br />
<strong>Het</strong> is geruststellend dat ze zien niets dat hen<br />
ongemakkelijk maakt. Ze kan mijn kleine littekens<br />
zien en dat is het. Al het andere is gewoon mama,<br />
hetzelfde als ze altijd was. En ze weten dat ik hou van<br />
ze en zal alles doen om met hen zo lang als ik kan.<br />
Op een persoonlijke noot, ik voel me niet minder van<br />
een vrouw. Ik voel me gemachtigd dat ik maakte een<br />
sterke keuze die op geen enkele manier vermindert<br />
mijn vrouwelijkheid.<br />
Ik ben gelukkig om een partner, Brad Pitt, die zo<br />
liefdevol en ondersteunend zijn. Dus voor iedereen<br />
die een vrouw of vriendin te gaan door middel van<br />
deze heeft, weet dat je een zeer belangrijk onderdeel<br />
van de overgang. Brad was in het Pink Lotus Breast<br />
Center, waar ik werd behandeld, voor elke minuut van<br />
de operaties. We zijn erin geslaagd om momenten om<br />
samen te lachen te vinden. We wisten dat dit was het<br />
juiste ding om te doen voor onze familie en dat het<br />
zou ons dichter te brengen. En het heeft.<br />
Voor elke vrouw dit leest, ik hoop dat het helpt u om<br />
te weten heb je verschillende opties. Ik wil elke vrouw<br />
te stimuleren, vooral als je een familiegeschiedenis<br />
van borstkanker of eierstokkanker, te zoeken naar de<br />
informatie en medische deskundigen die u kunnen<br />
helpen door dit aspect van je leven, en je eigen<br />
keuzes te maken.<br />
Ik erken dat er vele prachtige holistische artsen<br />
werken aan alternatieven voor chirurgie. Mijn eigen<br />
regime zal worden geplaatst zijner tijd op de website<br />
van het Pink Lotus Breast Center. Ik hoop dat dit nuttig<br />
zijn om andere vrouwen zullen zijn.<br />
Lees verder het hoofdverhaal<br />
Borstkanker alleen doodt sommige 458.000 mensen<br />
per jaar, volgens de World Health Organization,<br />
vooral in lage en midden-inkomens landen. <strong>Het</strong><br />
heeft een prioriteit om ervoor te zorgen dat meer<br />
vrouwen toegang gen testen en levensreddende<br />
preventieve behandeling, ongeacht hun middelen en<br />
de achtergrond te zijn, waar ze ook wonen. De kosten<br />
van het testen voor BRCA1 en BRCA2 op meer dan $<br />
3000 in de Verenigde Staten, steeds een obstakel voor<br />
vele vrouwen.<br />
Kies ik niet naar mijn verhaal privé te houden, want<br />
er zijn veel vrouwen die niet weten dat zij zouden<br />
moeten leven in de schaduw van kanker. <strong>Het</strong> is mijn<br />
hoop dat ook zij zullen in staat zijn om gen getest te<br />
krijgen, en dat als ze een hoog risico ook zij zullen<br />
weten dat ze sterke opties.<br />
<strong>Het</strong> leven komt met vele uitdagingen. Degenen die<br />
ons niet zou schrikken zijn degenen die we kunnen op<br />
zich te nemen en de controle over.
9<br />
Unbroken<br />
Een mooi eerbetoon<br />
&<br />
Intens verhaal<br />
Nu voor maar €19,00<br />
bij Pathe City<br />
Abonnee: Diegene die met Pathé een abonnementsovereenkomst heeft gesloten Abonnement: De overeenkomst tussen Pathé en de<br />
Abonnee tot het onbeperkt bezoeken van Filmvoorstellingen tegen maandelijkse betaling onder de voorwaarden zoals hierna omschreven.<br />
Bioscoop: Een door Pathé geëxploiteerde bioscoop in Nederland<br />
Pathé: Iedere reguliere filmvoorstelling in een Bioscoop; in ieder geval niet zijnde besloten voorstellingen, nostalgievoorstellingen, speciale<br />
voorpremières, filmmarathons, IMAX en 3D voorstellingen.<br />
Deze Abonnementsvoorwaarden zijn van toepassing op de rechtsbetrekking tussen de Abonnee en Pathé.<br />
1.3 Op de rechtsbetrekking tussen Pathé en de Abonnee zijn tevens van toepassing de Bezoekersvoorwaarden van Pathé, gedeponeerd bij<br />
de Kamer van Koophandel onder nummer 33161839 [en tevens verkrijgbaar aan de balie van de bioscoop.<br />
Pathé behoudt zich het recht voor deze Abonnementsvoorwaarden als ook de Bezoekersvoorwaarden te wijzigen. Pathé stelt de Abonnee<br />
hiervan één maand voordat de wijziging van kracht wordt per e-mail dan wel per post op de hoogte en stuurt Abonnee een nieuwe set<br />
voorwaarden toe. Pathé mag er daarbij van uit gaan dat Abonnee Pathé van eventuele wijzigingen in adres, e-mailadres, telefoon dan wel<br />
rekeningnummer op de hoogte houdt, zoals bedoeld in artikel.
Inhoud<br />
10
Colofon<br />
12
13<br />
37% van de blote vrouwen in Hollywood-films is Latina<br />
Vrouwen zijn op hun 34ste<br />
het gelukkigst met<br />
hun naakte lichaam<br />
Bijna 40% van alle mannen maakt weleens<br />
naaktfoto’s van zijn vrouw of vriendin<br />
1 op de 5 laat ze aan vrienden zien<br />
Streaker Mark Robert verstoorde meer dan 500 keer<br />
een evenment door in z’n nakie rond te rennen<br />
15% van de vrouwen wilt niet dat haar man haar bloot ziet<br />
12% van de mannen en<br />
34% van de vrouwen wil<br />
het licht uit tijdens de seks<br />
57% van de naaktslaapers en 48% van de<br />
pyjamadragers zegt een gelukkige relatie te hebben<br />
2%<br />
Tatjana<br />
van<br />
Simic ging al<br />
de<br />
12 keer uit<br />
mensen<br />
de kleren voor de playboy<br />
kijkt naakt tv<br />
Bryiana Noelle is met 39 kilo de lichtste<br />
en Mariana Andrade Cose met<br />
76 kilo de zwaarste playmate ooit<br />
40% van de vrouwen staat elke dag naakt voor de spiegel,<br />
25% van de vrouwen doet dat wekenlijks, 16% nooit<br />
1 op de twee vrouwen houdt tijdens het vrijen het liefst minimaal 1 kledingstuk aan.
14<br />
Musicalster Carolina Dijkhuizen<br />
“familie is niet op wie je lijkt,maar van wie je houdt”<br />
Ze kan alles. Zingen, dansen, acteren. Als Deloris, de<br />
diva-non, schittert ze in de glamourmusical Sister Act,<br />
waardoor ze wel de Hollandse Whoopi (Goldberg)<br />
wordt genoemd. <strong>Het</strong> <strong>gaat</strong> <strong>goed</strong> met de carrière<br />
van de musicalster Carolina Dijkhuizen. In het AFAS<br />
Circustheater Den Haag waar ze avond na avond<br />
uitverkochte zalen beroert, voelt ze zich als een vis in<br />
het water. “Voor mijn gevoel ben ik hier opgegroeid”,<br />
lacht Carolina, verwijzend naar de eerdere musicals die<br />
het begin vormden van haar professionele carrière.<br />
<strong>Het</strong> is nog rustig in de artiesten foyer van het theater<br />
als Carolina binnen komt wandelen. Ze ziet er<br />
ontspannen uit, uitgewaaid na een strandwandeling<br />
met haar hondje. “laten we hier maar gaan zitten”.<br />
Stelt ze voor.<br />
Als BN’er maakt Carolina het allemaal mee: rode<br />
lopers, galafeesten, interviews, televisie- en radiooptredens,<br />
glitter en glamour. Hier, een paar uur<br />
voor de openingsact van de musical hit die heel<br />
Nederland gezien moet hebben, zit de rijzende<br />
ster: een zelfbewuste, bescheiden jonge vrouw<br />
in een joggingbroek en makkelijke trui. Ze kent<br />
Wereldkinderen, jazeker. Vroeger bladerde ze het blad<br />
altijd door, op zoek naar de pagina met de fotootjes<br />
van de baby’tjes die net waren aangekomen. Ze<br />
heeft er <strong>goed</strong> over nagedacht, of ze dit interview wel<br />
wilde. Ze vroeg zich af of het er toe doet. <strong>Het</strong> succes,<br />
haar werk, haar passie voor muziek, voor theater,<br />
haar ambitie: wat heeft het met adoptie te maken?<br />
Waarom de aandacht richten op adoptie, als het geen<br />
rol speelt?, dat spookte door haar hoofd. Uiteindelijk<br />
zei ze ‘ja’, want het is een mogelijkheid om aan de<br />
buitenwereld duidelijk te maken hoe ze erin staat.<br />
“Begrijp me niet verkeerd”, zegt Carolina, “ ik ben<br />
open over mijn adoptie, ik heb niets te verbergen,<br />
maar ik snap nooit dat kranten over mij schrijven als<br />
‘de geadopteerde Carolina Dijkhuizen’/ Ik vraag me<br />
altijd af, wat heeft dát er nou mee te maken?” <strong>Het</strong> is<br />
hetzelfde als mensen tegen me zeggen: ‘Ondanks<br />
dat je geadopteerd bent, heb je het gemaakt. “Sorry<br />
mensen, het één staat los van het ander. Ik werk<br />
keihard, ik heb een drive, ik ben gepassioneerd. <strong>Het</strong><br />
feit dat ik ben doorgebroken, is geluk. Als dat niet<br />
was gebeurd, had ik ook gezochten en opgetreden.”<br />
Als klein meisje zong en danse Carolina alle dagen.<br />
“ Ik was een vrolijk kind dat hield van theater en<br />
entertainen en ik vond het leuk om mensen aan het<br />
lachen te maken. Op mijn zeventiende zat ik in een<br />
meidengroep. Elk weekend traden we op in zaaltjes<br />
en op feestjes. <strong>Het</strong> is fijn da tik er mijn werk van heb<br />
kunnen maken. Mijn ouders Piet en Trijnie hebben<br />
mij de kans gegeven om mijn talent te ontwikkelen.<br />
Ik besef dat ik deze kan waarschijnlijk niet had
gekregen 15 als ik in Colombia was gebleven. Soms<br />
duwen mensen me in een rolmodel: dan wordt ik<br />
naar voren geschoven als een voorbeeld voor andere<br />
geadopteerden. Zo van: ‘zie je hoe het ook kan?’ ik<br />
vind dat vervelend. Ik ben trots op wie ik ben en waar<br />
ik vandaan kom, ik voel me zowel Colombiaanse als<br />
Nederlandse, maar ik weiger om een groter betekenis<br />
aan adoptie toe te schrijven., dan dat ik zelf beleef.”<br />
Blauwdruk<br />
“Een kind te adoptie afstaan, beschouw ik als de<br />
grootste daad van moederliefde. De reden dat we<br />
zijn waar we zijn is omdat onze biologische ouders<br />
het beter voor ons wilden. Iedere geadopteerde<br />
weet dat je geadopteerd bent omdat je moeder niet<br />
voor je kon zorgen, omdat ze dood is, ongehuwd, de<br />
financiële middelen niet had, what ever. Misschien wel<br />
omdat je niet gewenst was. <strong>Het</strong> is niet anders. Wat<br />
ik wel weet , is dat wij ontzettend gewenst zijn door<br />
Piet en Trijnie. Mijn moeder heeft het vaak tegen ons<br />
gezegd: Wij hebben heel erg naar jullie verlangd.<br />
Twee jaar moesten we wachten; het was de moeite<br />
meer dan waard.”<br />
“Bij ons thuis, ik ben opgegroeid met twee broers<br />
–ook uit Colombia– in Veendam, is altijd een open<br />
sfeer over alles gesproken. Er waren geen taboes en<br />
mijn vader is nog steeds actief betrokken bij adopties<br />
uit Haïti. Ik heb het serieus nooit met mijn broers<br />
over adoptie. Niet dat we het onderwerp ontwijken,<br />
maar we hebben het er nooit over. Geen van ons<br />
drieën is op zoek gegaan naar onze roots. Tot de dag<br />
van vandaag is niemand van ons ooit naar Colombia<br />
gereisd”, vertelt Carolina. Toch wordt er sinds een<br />
tijdje op gezinspeeld binnen de familie. Nu een van de<br />
broers zelf vader is geworden, is de nieuwsgierigheid<br />
naar de biologische families gewekt. <strong>Het</strong> plan is om<br />
volgend jaar met z’n vijven naar Colombia te reizen.<br />
“Ik ben niet opzoek naar me ouders – Piet en Trijnie<br />
zijn mijn ouders- , Ik ben wel opzoek naar eens tukje<br />
extra. Als ik ze vind, dan kan het een leuke toevoeging<br />
aan mijn leven zijn. Maar het kan ook tot verwarring<br />
leiden. Je kunt nooit meer terug naar het moment<br />
dat je je familie niet kende. Dus, wat roep je over<br />
jezelf af? Wat zet je op z’n kop? Ik heb er heel veel<br />
gesprekken over gehad met mijn moeder. Je moet wel<br />
consequenties <strong>goed</strong> beseffen. Want stel je moeder<br />
woont in een krotje. Wat doet dat met je? Met welk<br />
gevoel ga je dan naar huis? Hoe breng je dat in je<br />
leven? Je familie vinden, is niet perse zaligmakend.”<br />
Herhaaldelijk zegt Carolina: “ik mis niet iets. De<br />
blauwdruk is helder: soms ben ik letterlijk mijn moeder<br />
soms letterlijk mijn vader. Mijn beeld is compleet, ik<br />
mis een paar stukjes, maar dat is niet onoverkomelijk,<br />
Zie het als een puzzel van duizend stukjes, waarvan<br />
de stukjes van de rand ontbreken, de afbeelding is<br />
compleet, de rand is nog rafelig. De puzzelaar is blij<br />
dat het beeld intact is en ach jam de randen, die zijn<br />
bijzaak m daar doet hij niet moeilijk over.”<br />
Confrontatie<br />
Hoewel de adoptie nooit een issue is geweest binnen het gezin Dijkhuizen,<br />
erkent Carolina dat zij ook heeft gestruggeld. “iedereen krijgt te maken met een<br />
identiteitscrisis.” De eerste keer dat de twijfel serieus toesloeg, was toen ze in 2004<br />
de slavin Aïda speelde in de gelijknamige musical. De tweede keer was een jaar<br />
later toen ze Nala was, het vriendinnetje van Simba, in de musical The Lion King. In<br />
beide verhalen is de afkomst een belangrijk element. “iedereen is trots op wie hij<br />
is en op zijn roots, het was een confrontatie met mezelf: bij wie hoorde ik eigenlijk?<br />
Dat waren de lastige momenten; ik heb er jaren over gedaan om te bepalen wie ik<br />
ben. Uiteindelijk heb ik besloten dat ik gewoon Caro ben. Maar daar is heel wat aan<br />
vooraf gegaan, tot een burn-out aan toe, en ik moest er wel eerst dertig jaar voor<br />
worden.” Tegen iedereen wil ik zeggen: ‘tegenslag maakt je sterker. Falen is een<br />
les. Je faalt niet als je probeert. En vooral: ‘Geloof in jezelf’.<br />
“nu ben ik sterker dan ooit”, verteld de musicalster. Ze auditeerde extreem<br />
gemotiveerd voor de rol van Deloris in Sister Act. Na zes jaar in de luwte van haar<br />
eigen bedrijf Almost Famous te hebben geacteerd, kwam deze rol als geroepen. De<br />
showbizz is een harde wereld, zeker voor donkere acteurs. “Er zijn eenvoudigweg<br />
veel minder rollen waarvoor je in aanmerking komt. De donkere mensen in Aïda<br />
speelde ook in The Lion King en nu ook weer in Sister Act.”<br />
Wat haar in de rol van Deloris treft, is de ambitie. Deloris heeft een doel en laat<br />
zich er niet van afbrengen. “Dat herken ik. Vroeger zeiden mensen tegen me: ‘ga<br />
je nou serieus je werk maken van zingen en muziek? Ga iets leren. ; ik heb me er<br />
niet door van de wijs laten brengen. Dat heeft Deloris ook. Maar voor de rest zijn<br />
onze karakters totaal verschillend. Deloris is brutaal en expressief, zij houdt van<br />
aandacht en publiciteit. Ik ben verlegen en ik houd er helemaal niet van om in de<br />
belangstelling te staan. Ik zit in dit vak omdat ik ben bezeten van het zingen. <strong>Het</strong> is<br />
een hoop glamour, maar ook keihard werken, net als iedereen, alleen wij krijgen er<br />
elke avond een staande ovatie voor.”
21<br />
Je bent niet alleen!<br />
Gratis onderzoeken<br />
van het Womens<br />
Health link!
23<br />
Prins<br />
Bernhard<br />
JR.<br />
Rossana<br />
Prins Bernhard van Oranje (45) praat met<br />
lotgenoot Rossana Kluivert (42) over Lymfeklierkanker,<br />
kroelen met varkens en de troost<br />
van moorkopppen en autoracen.
‘Op die<br />
kaart stond:<br />
‘je hebt genoeg<br />
om voor te leven.‘<br />
<strong>Het</strong> was vast<br />
aardig bedoelt<br />
maar ik werd er<br />
een beetje<br />
obstinaat van.<br />
Natuurlijk heb<br />
ik genoeg<br />
om voor te leven.<br />
Ik was niet van<br />
plan eruit,te<br />
stappen’<br />
Prins Bernhard Jr. :<br />
24
27<br />
Rossana: Wat is eigenlijk de kick van racen? Zo hart mogelijk gaan?<br />
Bernhard: “Nee, hard rijden is niet moeilijk; het <strong>gaat</strong> erom dat je precies weet hoe je een bocht moet nemen,<br />
waar je ‘m aansnijdt, wanneer je op je gas <strong>gaat</strong>, op welk moment je remt. <strong>Het</strong> is een heel nauwkeurig spelletje.”<br />
Dus je hoeft niet als eerste over de streep te komen?<br />
“Jawel, het is een sport waaraan je meedoet om te winnen. Onze BMW is by far niet de snelste auto, dus we<br />
moesten constant presenteren; niet één race, maar alles races. Zo zijn wij – Ricardo van den Ende en ik – vorig<br />
jaar Europees kampioen in de GT4-klassen geworden. Dus winnen.
29<br />
Rossana<br />
‘Ik werd<br />
drie jaar van<br />
het kastje<br />
naar de muur<br />
gestuurd.Ik zag<br />
de mensen op<br />
de poli denken:God,<br />
daar heb<br />
je haar weer’<br />
“Natuurlijk, maar mentaal gezien was het helemaal gaaf omdat het mij, na de<br />
toestand met die chemokuren vorig jaar, was gelukt weer helemaal terug te kopen<br />
op de baan.”<br />
Heeft denken aan die autoraces je geholpen tijdens je ziekte?<br />
toepasselijk klinkt dat? – mij meenam naar het<br />
Havenziekenhuis in Rotterdam, waar André ook had<br />
gelegen. Ik kwam bij Jet van Dam, die sorry, wat was<br />
de vraag ook alweer? Dit is m’n chemobrein he; ik<br />
vergeet steeds dingen. Wie ben jij ook al weer?<br />
“Hahaha! Je zei dat Rachel hazes jou met Jet van<br />
Dam in contact bracht.”<br />
Ja! Ik stond daar met twee Albert Heijn-tassen vol<br />
papieren en Jet zei: ‘luister, je bent veertig jaar, je<br />
hebt drie kinderen, je hoort niet elke dag ziek te zijn.<br />
<strong>Het</strong> maakt mij niet uit bij welke dokters je allemaal<br />
bent geweest: ik ga alles uitzoeken en ik stop pas als<br />
ik weet wat jij mankeert.” En ze kwamen erachter …<br />
Ze was zo verdrietig toen ze het mij moest vertellen:<br />
non-Hodgkin. <strong>Het</strong> was zo bizar. Ik was doodsbang<br />
en tegelijkertijd voelde ik me opgelucht: zie je nou<br />
wel dat ik niet gek ben? Eindelijk duidelijkheid – hoe<br />
vreselijk ook. Bij jou was die aanloop niet zo lang,<br />
toch? “Binnen een maan was het duidelijk. Ik had in<br />
juli nog een scan gehad omdat ik eerder aan mijn<br />
darmen was geopereerd. Alles zag er <strong>goed</strong> uit, niks<br />
aan de hand. Tot ik mij tijdens de vakantie, tijdens<br />
het mountainbiken, ineens minder <strong>goed</strong> ging voelen.<br />
Ik ging naar het ziekenhuis en begon van een kleine<br />
oefening al zweten. Daarna kreeg ik last van mijn<br />
darmen. Ik ging naar mijn maag-, darm- en leverarts<br />
en zei dat ik dacht dat de ziekte van Crohn de kop<br />
weer had opgestoken. Ze maakten een scan en de<br />
chirurg zei: ‘<strong>Het</strong> kan ook een lymfoom zijn.’ Dat bleek<br />
helaas te kloppen.”<br />
“Enorm. Ik weet nog dat ik bij de tweede kuur al aan mijn arts vroeg of het mogelijk<br />
was om toch gewoon mee te doen; met chemozakje en zo die auto in. Daar werd<br />
ik toen hartelijk om uitgelachen. <strong>Het</strong> is voor iedereen anders, maar ik vond het<br />
belangrijk zo snel mogelijk weer te gaan sporten. Ik was op de intensive care<br />
de eerste met zo’n fietsje naast zijn bed. Als je niets doet, word je van binnenuit<br />
opgegeten. Kijk maar wat er van je arm overblijft als je een paar weken in het gips<br />
hebt gezeten. In het ziekenhuis dacht ik al aan de Alpe d’Huez die ik met de fiets<br />
zou beklimmen”<br />
Ik dacht alleen maar aan moorkoppen, Fuck it, ik heb toch kanker en door de<br />
prednison die ik moest slikken had ik toch al zo’n bolle kop, dus: bring in the<br />
food.<br />
Wat deed jij toen je die diagnose hoorde? Tegen mij<br />
zieden ze: ‘Ga niet op het internet non-Hodgekin<br />
googlen’, maar ik moest het weten. Kennis is macht,<br />
toch?<br />
“Voor mij speelde er maar één ding: ik moet hier uit<br />
zien te komen. <strong>Het</strong> zou mij, denk ik, niets geholpen<br />
hebben als ik had geweten hoeveel procent kans op<br />
de genezing ik had gehad. Ik heb een paar <strong>goed</strong>e<br />
vrienden – een van hen is KNO-arts – gevraagd<br />
de boel in de gaten te houden, om namens mij<br />
wedervragen te stellen indien nodig<br />
“bij jou begon dit verhaal ook anders, toch? Je was al heel lang ziek voordat de<br />
diagnose werd gesteld?”<br />
Ja, ik liep al drie jaar met griepverschijnselen rond waarvoor ik in het ziekenhuis<br />
van Blaricum van de ene naar de andere specialist werd gestuurd. Van het kastje<br />
naar de muur. Als ik mij bij de poli meldde om voor de zoveelste keer bloed<br />
te laten prikken, zag ik die mensen denken: o god, daar heb je haar weer! Na<br />
twintig antibioticakuren en diverse scans – waarop niks te zien was – verwees een<br />
van de artsen mij naar een psycholoog met wie ik urenlang over mijn jeugd en<br />
over mijn huwelijk heb zitten praten. Braaf. Terwijl ik eigenlijk wanhopig was ik<br />
ben écht niet gek! Op wilskracht ben ik nog even een behoorlijk eind gekomen,<br />
maar ik kon op den duur niks meer … Tijdens etentjes met vrienden zat ik met<br />
mijn hoofd in m’n handen aan tafel. Dan zei Patrick latere tegen me: ‘wat is er<br />
nou toch? We zijn overal geweest, ze kunnen niks vinden. Doe nou eens normaal!’<br />
Uiteindelijk was het mijn vriendin Rachel Hazes die – hé, zij gelooft in mij, hoe
31<br />
‘<br />
op de<br />
intensive care<br />
whatsappte<br />
mijn dochter<br />
dat ze zo<br />
verdrietig<br />
wa s.<br />
Ik had die<br />
snoeren<br />
wel los willen<br />
rukken om<br />
naar haar toe<br />
te rijden.
‘Als ik zeg dat<br />
ik zo<br />
dapper heb<br />
gevochten.<br />
Dan beledig<br />
je mensen die<br />
het niet hebben gered.<br />
Niemand wil dood.<br />
Eigenlijk ben ik pas echt geschrokken nadat we met Lymph & Co waren gestart<br />
en ik allerlei onderzoeksresultaten onder ogen kreeg. Shit, chemo slaat slechts<br />
bij vijftig procent van de patiënten aan. Blij dat ik nu pas weet. En dan die andere<br />
cijfers: één op de vijftig mensen krijgt in zijn of haar leven lymfeklierkanker, per jaar<br />
komen er vierduizend nieuwe patiënten bij van wie er duizend overlijden. Ik moet je<br />
eerlijk zeggen dat ik nog steeds niet zit te wachten op al die medische informatie.<br />
Er zijn al genoeg momenten waarop ik denk: het zal toch niet terugkomen? Waarom<br />
zou ik mezelf extra belasten met percentages?”<br />
Hoe reageerde jouw omgeving? Ik heb ontdekt dat kanker iets is wat je met z’n<br />
allen krijgt.<br />
zorgen – de belangrijkste taak in mijn leven 32– vond<br />
ik het aller-, allermoeilijkst. Mijn jongste zoon van zes<br />
heeft een tijdje een soort fysieke afkeer van mij gehad<br />
vanwege de stoma die ik een paar maanden nodig<br />
had. Papa is vies, papa stinkt. Daar moet ik helemaal<br />
niks mee te maken hebben. Ik heb even geen papa<br />
meer.”<br />
Wat pijnlijk.<br />
“kinderen zijn puur natuur. <strong>Het</strong> is een<br />
overlevingsinstinct. Zoiets hoort erbij. Al wilde ik wel<br />
graag dat het zo snel mogelijk voorbij zou gaan.”<br />
Ik heb eerst iedereen op de hoogte gebracht – familie,<br />
vrienden, moeders op school- en toen ik het vangnet<br />
zo’n beetje klaar had, ben ik van de aardbodem<br />
verdwenen. Dat wil zeggen: het kleine beetje energie<br />
dat ik tijdens de acht chemokuren overhield, heb ik<br />
aan Patrick, mijn kinderen en mijn ouders besteed. Zo<br />
heb ik –kostmisselijk, maar toch – geen voetbaltraining<br />
van Shane gemist. O, en na de achtste kuur heb ik een<br />
End Of The Chemo-party gehouden voor …<br />
“Chemo-minnend Nederland!”<br />
Haha, ja! Grappig trouwens: voor mij is het altijd<br />
belangrijk geweest om te blijven lachen. Ik kan, tot<br />
schrik van veel vrienden, soms heel cru zijn. Er waren<br />
ook vrienden die dat feestje een slecht idee vonden.<br />
“Ik heb het niet met veel mensen gedeeld. Familie, een paar vrienden, that’s it. <strong>Het</strong><br />
is lastig op een <strong>goed</strong>e manier met medeleven om te gaan, ik had er niet zo’n zin in<br />
om mensen die ik sowieso zelden sprak ineens te moeten vertellen hoe het is om<br />
kanker te hebben. Vaak was ik ook te beroerd om iemand te spreken. Ze wilden me<br />
bloemen sturen, maar bloemen mocht ik in verband met die chemo helemaal niet<br />
in mijn buurt hebben. Sommige dingen mocht ik niet eten, andere dingen mocht<br />
ik niet drinken … ik kon eigenlijk alleen maar blij zijn met de steun die mijn gezin<br />
kreeg. Indirecte steun, daar had ik wat aan maar … weet je dat ik een keer een kaart<br />
kreeg waarop stond: “ je hebt genoeg om voor te leven!”?”<br />
Nee, echt?<br />
“<strong>Het</strong> was vast aardig bedoeld, maar ik werd er toch een beetje obstinaat van.<br />
Natuurlijk heb ik genoeg om voor te leven.<br />
Ik was niet van plan eruit te stappen. Dat is trouwens een van de initiatieven die ik<br />
zo <strong>goed</strong> vind van Lymph & Co: het verkopen van zogenaamde comfortbox waarin<br />
precies datgene zit waar je als patiënt wel op zit te wachten. Zaken die je wel mag<br />
eten, extra warme sokken of – ook mooi – kinderboeken die speciaal over dit<br />
onderwerp gaan.”<br />
Ik vind het nog steeds moeilijk als ze zeggen dat ik zo dapper heb gevochten. Dat<br />
vind ik een belediging aan het adres van al de mensen die het niet hebben gered,<br />
terwijl ze net zo hard hun best hebben gedaan. Niemand wilt dood.”<br />
“Ik ben er steeds van uitgegaan dat ik erboven op zou komen. <strong>Het</strong> was vooral<br />
moeilijk om te zien welke schok mijn ziekte bij onze drie kinderen teweegbracht.<br />
Ze hadden als eens eerder verhalen gehoord over vaders die kanker kregen – en<br />
dood waren gegaan. Ik lag daar op de intensive care en ik kon niets doen voor mijn<br />
gezin … op een dag kreeg ik WhatsAppbericht van de oudste, onze twaalfjarige<br />
dochter. ‘ik zit te huilen op de wc, papa. Ik ben zo verdrietig.’ Ik had die snoeren wel<br />
los willen rukken en naar haar toe willen rijden. Niet voor mijn kinderen te kunnen
Rossana<br />
‘Ik dacht<br />
aan<br />
moorkoppen.<br />
Fuck it,ik<br />
heb toch<br />
kanker, bring<br />
in the food’<br />
34
Prins Bernhard Jr.<br />
‘Ik vroeg<br />
de arts al bij<br />
de tweede kuur<br />
of ik weer<br />
mocht racen.<br />
Gewoon met<br />
een chemozakje<br />
en zo<br />
de auto in’<br />
mee. Ik vind het zo zielig voor mijn ouders. 36Dat is<br />
toch het allerergste wat een mens in zijn leven kan<br />
overkomen? Dat je kind doodziek wordt.<br />
“helemaal mee eens.”<br />
Waren jouw ouders ook zo ongerust?<br />
“<strong>Het</strong> was heel heftig, zowel voor mijn ouders als voor<br />
de familie van Annete. Ik heb steeds geprobeerd<br />
mijn geloof in een <strong>goed</strong>e afloop naar buiten uit te<br />
stralen. Dat lukte natuurlijk niet altijd. Je lichaam krijgt<br />
het behoorlijk te voorduren van die chemo. Kaal en<br />
dun: not a pretty sight. Dus ja, het begin was lastig<br />
maar op een gegeven moment vind je samen wel<br />
weer een weg naar boven. <strong>Het</strong> valt me ook op dat de<br />
band tussen ons – familie, de vrienden, iedereen die<br />
dit van dichtbij heeft meegemaakt – nog hechter is<br />
geworden. Leed verbindt. Zodra we elkaar zien, weten<br />
we: shit, ja, dat hebben we mooi samen overleefd. Zo<br />
voelt dat ongeveer.”<br />
Klik voor het backstagefilmpje op www.AngelNieuws.<br />
nl<br />
Omdat ik de uitslag van de scans nog niet binnen had.<br />
“Annette en ik hebben iedere keer als er iets positiefs te melden was een half<br />
glaasje bubbels gedronken. Ik heb nooit een alibi nodig gehad om een feestje te<br />
vieren. In pricipe ben ik nu ‘schoon’. Om de twee maanden ga ik op controle. Hoe<br />
zit het met jou? Ben je helemaal klaar, ook met de onderhoudskuren?<br />
Ja, ik moet vanaf nu om de drie maanden de boel laten checken en nog voor<br />
een kleine dosis aan het infuus. Weetje trouwens waar ik aan moest denken toen<br />
jij aan het begin van het gesprek over die autoraces begon? Dat het bij mij de<br />
gedachte aan mijn dieren was die me er vaak doorheen heeft gesleept. Ik heb<br />
drie varkentjes en vier bonden. Eerst dacht ik dat ik, vanwege de chemo, bij hen<br />
uit de buurt moest blijven, maar toen vertelde een arts mij dat het speeksel van<br />
een wond juist desinfecterend werkt. <strong>Het</strong> kan dus helemaal geen kwaad. Alleen<br />
mensen- en kattenbeten zijn gevaarlijk.<br />
“En de varkentjes?”<br />
Geen Probleem! Ze kunnen geen ziektes overbrengen. Ik heb het gevraagd hé: ik<br />
mag toch wel met varkens kroelen?<br />
“kroelen? Wat is dat?”<br />
Je weet toch wel wat kroelen is?<br />
“is dat iets wat je specifiek met varkens doet?”<br />
Nee man, króélen! Je kroelt toch ook wel eens met je kinderen? Knuffelen, op z’n<br />
Rotterdams. Lekker kroelen met Truffels, Sir Hamlet en Miss Lily. Mijn varkentjes.”<br />
“dat lijkt me eerder worstelen, met die beesten”<br />
Mijn moeder bleef ongerust, zodra ik in de buurt van mijn dieren kwam, riep ze<br />
dat ik mijn handen moest wassen. Wees voorzichtig! Zou je dit nu wel doen? Is dit<br />
niet te vermoeiend? Kleed je je wel <strong>goed</strong> aan. Ze heeft het er nog steeds moeilijk<br />
Bernhard Lucas Emmanuel van<br />
Vollenhoven<br />
Prins van Oranje-Nassau, werd op 25 december 1969<br />
geboren. Hij is de tweede zoon van prinses Margriet<br />
en Pieter van Vollenhoven. Op 8 juli 2000 trouwde hij<br />
met Annete Sekréve. <strong>Het</strong> echtpaar kreeg drie kinderen<br />
Issabella (2002), Samuel (2004) en Benjamin (2008). In<br />
2008 werd Bernhard behandeld voor de ziekte van<br />
Crohn, in 2013 werd vastgesteld dat hij lijdt aan non-<br />
Hodgekinlymfoom, een vorm van lymfeklierkanker.<br />
Bernhard is, samen met onder andere Rossana en<br />
Patrick Kluivert, ambassadeur van Lymph & CO, De<br />
stichting die geld inzameld voor ONDERZOEK naar<br />
nieuwe behandelmethoden van lymfenklierkanker.<br />
Rossana Kluivert-Lima<br />
Werd 27 oktober 1972 geboren. Op haar 21 rundeze<br />
een MODEZAAK, acht jaar later had ze een keten<br />
van vijf winkels. Sinds 2001 is ze vooral als STYLISTE<br />
actief. Rossana heeft een eigen sierradenlijn: WISHES.<br />
Op 28 januari 2008 trad ze in het huwelijk met Patrick<br />
Kluivert. Een jaar eerder was hun zoon Shane geboren.<br />
Rossana heeft een twee kinderen (Demi en Nino) uit<br />
een eerder huwelijk. In 2013 werd vastgesteld dat ze<br />
aan Hodgekin leed. Sinds vorigjaar ziet zit zij zich in als<br />
ambassaddrice voor stichting Lymph & Co. Voor info<br />
en donaties kunt u kijken op Lymph-co.com.<br />
Prins Bernhard Jr.: ‘Waar je niet dood aan <strong>gaat</strong>, maakt<br />
je sterker’. Ik heb tijdens mijn tweede chemokuur<br />
al aan mijn arts gevraagd of ik toch kon racen: met<br />
chemozakje en al, zo die auto in. Daar werd ik toen<br />
hartelijk om uitgelachen. Rossana dacht tijdens haar<br />
ziektebed aan iets heel anders: Fuck it, ik heb tóch
37 kanker en door de prednison die ik moest slikken had<br />
ik toch al zo’n bolle kop. Dus: bring on the food.<br />
Feestje<br />
Rossana heeft een wijze les gehaald uit de tijd dat<br />
ze ziek was: Ik zeg nu wat ik denk. Als ik iets zie, en ik<br />
vind het niet leuk, dan zeg ik het gewoon. Ook stel ik<br />
niks meer uit: elke dag is een feestje. Zo heb ik na de<br />
achtste kuur een End Of The Chemo-party gehouden.
ESTEE LAUDER<br />
38
Ze moesten na afloop uren douchen, maar voor fotograaf Gregg<br />
Segal wilden zijn buurtgenoten best even in hun vuilnis gaan liggen.<br />
Getverdemme<br />
40
49<br />
Alsjeblieft,<br />
Dit is mijn zooi.<br />
Ik ga er gewoon<br />
Tussen liggen<br />
Met mijn peuk<br />
CV<br />
Gregg Segal Geboren in de Verenigde Staten, 1964<br />
Studeerde fotografie aan de Interlochen Arts Academy en<br />
aan het California Institute of the Arts, en behaalde een<br />
master in dramatic writing aan New York University Woont<br />
in Los Angeles Prijzen award van Americcan Photography,<br />
Communication Arts, PDN en de Society of Publication<br />
Designers Website: www.greggsegal.com<br />
<strong>Het</strong> eerste wat Gregg Segal (50) fotografeerde toen hij op zijn elfde verjaardag<br />
een camera van zijn moeder kreeg, was het vuilnis van de buurman. Dat hij bijna<br />
veertig jaar later voor het project 7 days of garbage opnieuw vuilnis fotografeerde,<br />
is louter toeval. <strong>Het</strong> is niet zo dat hij een fascinatie voor weggegooide troep heeft.<br />
Gregg: “Ik ben geen milieuactivist, maar het afvalprobleem is iets wat we niet<br />
kunnen negeren. In de afgelopen tien jaar hebben we meer vuilnis geproduceerd<br />
dan in honderd jaar ervoor.”<br />
De inspiratie voor dit project kreeg hij toen hij hoorde over een uitermate<br />
milieubewuste vrouw uit Californië. De dame kreeg het voor elkaar maanden geen<br />
afval te produceren. Haar vuilnisbak bleef keurig schoon. Niet dat Gregg vindt<br />
dat iedereen zo moet leven, maar door mensen te fotograferen in het afval dat<br />
ze een week lang opspaarden, maakt hij het probleem wel tastbaarder. “Ik wilde<br />
het niet doen met een opgeheven vingertje, want ik ben net zo <strong>goed</strong> onderdeel<br />
van het probleem. Dat is de reden dat ik zelf ook heb geposeerd, samen met<br />
mijn vrouw en zevenjarige zoon. Mijn zoontje was erg onder de indruk. ‘Als het<br />
zo door<strong>gaat</strong>, reiken er over honderd jaar torens van plastic tot aan de maan’. Zei<br />
hij.” Gregg haalde de mensen die hij voor deze serie fotografeerde uit zijn eigen<br />
omgeving. Op het schoolplein vroeg hij ouders om mee te werken, en zij kenden<br />
weer anderen. <strong>Het</strong> werd een mond-tot-mond-project. “Ik vond het belangrijk dat<br />
er een diversiteit in de mensen zat; qua leeftijd, maar ook wat etnische en sociaaleconomische<br />
achtergrond betreft. Je wilt niet alleen maar verpakkingen van dure<br />
bio-winkels zien.”<br />
De allereerste foto die hij schoot was die van zijn assistente Dana. <strong>Het</strong> is zijn<br />
lievelingsfoto. “haar houding en blik zijn geweldig. ‘alsjeblief, dit is mijn zooi.<br />
What the hel, ik ga er gewoon tussen liggen met mijn peuk.’” Niet iedereen gaf<br />
zich echter zo overals Dana. Sommige mensen lieten de meest vieze en stinkende<br />
dingen weg. Voor Gregg heel frustrerend en teleurstellend. Je <strong>gaat</strong> met de billen<br />
bloot, of niet. “Gelukkig deden anderen het wel grondig, ik heb een bebloede<br />
tampon en een hypodermische naald voorbij zien komen.” Dit project krijgt in<br />
Europa meer aandacht dan in de Verenigde Staten. “Amerikanen willen niet dat<br />
iemand ons vertelt wat we moeten doen. En met deze foto’s duw ik toch de kop<br />
van de hond in z’n eigen poep. De meeste mensen die meewerkten, vonden het<br />
een eyeopener. Confronterend. Vooral degenen met kinderen. Ik weet niet of ik<br />
daadwerkelijk iets kan veranderen, maar met iets meer besef van het probleem ben<br />
ik al blij.”<br />
Gregg heeft voor deze serie inmiddels bijna dertig mensen gefotografeerd, en<br />
is nog niet klaar. “er zijn plannen om het project in Hongkong en Polen voort te<br />
zetten, maar in de VS ga ik er niet eeuwig mee door. <strong>Het</strong> is moeilijk om origineel te<br />
blijven. Ik zou graag nog wat ongebruikelijk mensen willen protreteren. Zo vroeg<br />
ik onlangs aan een orthodoxe Jood of hij wilde meewerken, maar hij bedankte.<br />
Hij vreesde dat het afval van zijn elf kinderen niet in mijn tuin – waar ik iedereen<br />
fotografeer – zou passen.”
Verkooppunt<br />
50
51<br />
Advertentie
52<br />
Ontdek de onweerstaanbare<br />
voorjaar/zomercollectie 2015 van<br />
GABOR. Fantastische schoenen en<br />
tassen voor een zomers gevoel.<br />
Meer informatie en verkoopadressen vindt u op www.gabor.de/fs15