Het gaat goed!

gekregen 15 als ik in Colombia was gebleven. Soms
duwen mensen me in een rolmodel: dan wordt ik
naar voren geschoven als een voorbeeld voor andere
geadopteerden. Zo van: ‘zie je hoe het ook kan?’ ik
vind dat vervelend. Ik ben trots op wie ik ben en waar
ik vandaan kom, ik voel me zowel Colombiaanse als
Nederlandse, maar ik weiger om een groter betekenis
aan adoptie toe te schrijven., dan dat ik zelf beleef.”
Blauwdruk
“Een kind te adoptie afstaan, beschouw ik als de
grootste daad van moederliefde. De reden dat we
zijn waar we zijn is omdat onze biologische ouders
het beter voor ons wilden. Iedere geadopteerde
weet dat je geadopteerd bent omdat je moeder niet
voor je kon zorgen, omdat ze dood is, ongehuwd, de
financiële middelen niet had, what ever. Misschien wel
omdat je niet gewenst was. Het is niet anders. Wat
ik wel weet , is dat wij ontzettend gewenst zijn door
Piet en Trijnie. Mijn moeder heeft het vaak tegen ons
gezegd: Wij hebben heel erg naar jullie verlangd.
Twee jaar moesten we wachten; het was de moeite
meer dan waard.”
“Bij ons thuis, ik ben opgegroeid met twee broers
–ook uit Colombia– in Veendam, is altijd een open
sfeer over alles gesproken. Er waren geen taboes en
mijn vader is nog steeds actief betrokken bij adopties
uit Haïti. Ik heb het serieus nooit met mijn broers
over adoptie. Niet dat we het onderwerp ontwijken,
maar we hebben het er nooit over. Geen van ons
drieën is op zoek gegaan naar onze roots. Tot de dag
van vandaag is niemand van ons ooit naar Colombia
gereisd”, vertelt Carolina. Toch wordt er sinds een
tijdje op gezinspeeld binnen de familie. Nu een van de
broers zelf vader is geworden, is de nieuwsgierigheid
naar de biologische families gewekt. Het plan is om
volgend jaar met z’n vijven naar Colombia te reizen.
“Ik ben niet opzoek naar me ouders – Piet en Trijnie
zijn mijn ouders- , Ik ben wel opzoek naar eens tukje
extra. Als ik ze vind, dan kan het een leuke toevoeging
aan mijn leven zijn. Maar het kan ook tot verwarring
leiden. Je kunt nooit meer terug naar het moment
dat je je familie niet kende. Dus, wat roep je over
jezelf af? Wat zet je op z’n kop? Ik heb er heel veel
gesprekken over gehad met mijn moeder. Je moet wel
consequenties goed beseffen. Want stel je moeder
woont in een krotje. Wat doet dat met je? Met welk
gevoel ga je dan naar huis? Hoe breng je dat in je
leven? Je familie vinden, is niet perse zaligmakend.”
Herhaaldelijk zegt Carolina: “ik mis niet iets. De
blauwdruk is helder: soms ben ik letterlijk mijn moeder
soms letterlijk mijn vader. Mijn beeld is compleet, ik
mis een paar stukjes, maar dat is niet onoverkomelijk,
Zie het als een puzzel van duizend stukjes, waarvan
de stukjes van de rand ontbreken, de afbeelding is
compleet, de rand is nog rafelig. De puzzelaar is blij
dat het beeld intact is en ach jam de randen, die zijn
bijzaak m daar doet hij niet moeilijk over.”
Confrontatie
Hoewel de adoptie nooit een issue is geweest binnen het gezin Dijkhuizen,
erkent Carolina dat zij ook heeft gestruggeld. “iedereen krijgt te maken met een
identiteitscrisis.” De eerste keer dat de twijfel serieus toesloeg, was toen ze in 2004
de slavin Aïda speelde in de gelijknamige musical. De tweede keer was een jaar
later toen ze Nala was, het vriendinnetje van Simba, in de musical The Lion King. In
beide verhalen is de afkomst een belangrijk element. “iedereen is trots op wie hij
is en op zijn roots, het was een confrontatie met mezelf: bij wie hoorde ik eigenlijk?
Dat waren de lastige momenten; ik heb er jaren over gedaan om te bepalen wie ik
ben. Uiteindelijk heb ik besloten dat ik gewoon Caro ben. Maar daar is heel wat aan
vooraf gegaan, tot een burn-out aan toe, en ik moest er wel eerst dertig jaar voor
worden.” Tegen iedereen wil ik zeggen: ‘tegenslag maakt je sterker. Falen is een
les. Je faalt niet als je probeert. En vooral: ‘Geloof in jezelf’.
“nu ben ik sterker dan ooit”, verteld de musicalster. Ze auditeerde extreem
gemotiveerd voor de rol van Deloris in Sister Act. Na zes jaar in de luwte van haar
eigen bedrijf Almost Famous te hebben geacteerd, kwam deze rol als geroepen. De
showbizz is een harde wereld, zeker voor donkere acteurs. “Er zijn eenvoudigweg
veel minder rollen waarvoor je in aanmerking komt. De donkere mensen in Aïda
speelde ook in The Lion King en nu ook weer in Sister Act.”
Wat haar in de rol van Deloris treft, is de ambitie. Deloris heeft een doel en laat
zich er niet van afbrengen. “Dat herken ik. Vroeger zeiden mensen tegen me: ‘ga
je nou serieus je werk maken van zingen en muziek? Ga iets leren. ; ik heb me er
niet door van de wijs laten brengen. Dat heeft Deloris ook. Maar voor de rest zijn
onze karakters totaal verschillend. Deloris is brutaal en expressief, zij houdt van
aandacht en publiciteit. Ik ben verlegen en ik houd er helemaal niet van om in de
belangstelling te staan. Ik zit in dit vak omdat ik ben bezeten van het zingen. Het is
een hoop glamour, maar ook keihard werken, net als iedereen, alleen wij krijgen er
elke avond een staande ovatie voor.”