Het gaat goed!

49
Alsjeblieft,
Dit is mijn zooi.
Ik ga er gewoon
Tussen liggen
Met mijn peuk
CV
Gregg Segal Geboren in de Verenigde Staten, 1964
Studeerde fotografie aan de Interlochen Arts Academy en
aan het California Institute of the Arts, en behaalde een
master in dramatic writing aan New York University Woont
in Los Angeles Prijzen award van Americcan Photography,
Communication Arts, PDN en de Society of Publication
Designers Website: www.greggsegal.com
Het eerste wat Gregg Segal (50) fotografeerde toen hij op zijn elfde verjaardag
een camera van zijn moeder kreeg, was het vuilnis van de buurman. Dat hij bijna
veertig jaar later voor het project 7 days of garbage opnieuw vuilnis fotografeerde,
is louter toeval. Het is niet zo dat hij een fascinatie voor weggegooide troep heeft.
Gregg: “Ik ben geen milieuactivist, maar het afvalprobleem is iets wat we niet
kunnen negeren. In de afgelopen tien jaar hebben we meer vuilnis geproduceerd
dan in honderd jaar ervoor.”
De inspiratie voor dit project kreeg hij toen hij hoorde over een uitermate
milieubewuste vrouw uit Californië. De dame kreeg het voor elkaar maanden geen
afval te produceren. Haar vuilnisbak bleef keurig schoon. Niet dat Gregg vindt
dat iedereen zo moet leven, maar door mensen te fotograferen in het afval dat
ze een week lang opspaarden, maakt hij het probleem wel tastbaarder. “Ik wilde
het niet doen met een opgeheven vingertje, want ik ben net zo goed onderdeel
van het probleem. Dat is de reden dat ik zelf ook heb geposeerd, samen met
mijn vrouw en zevenjarige zoon. Mijn zoontje was erg onder de indruk. ‘Als het
zo doorgaat, reiken er over honderd jaar torens van plastic tot aan de maan’. Zei
hij.” Gregg haalde de mensen die hij voor deze serie fotografeerde uit zijn eigen
omgeving. Op het schoolplein vroeg hij ouders om mee te werken, en zij kenden
weer anderen. Het werd een mond-tot-mond-project. “Ik vond het belangrijk dat
er een diversiteit in de mensen zat; qua leeftijd, maar ook wat etnische en sociaaleconomische
achtergrond betreft. Je wilt niet alleen maar verpakkingen van dure
bio-winkels zien.”
De allereerste foto die hij schoot was die van zijn assistente Dana. Het is zijn
lievelingsfoto. “haar houding en blik zijn geweldig. ‘alsjeblief, dit is mijn zooi.
What the hel, ik ga er gewoon tussen liggen met mijn peuk.’” Niet iedereen gaf
zich echter zo overals Dana. Sommige mensen lieten de meest vieze en stinkende
dingen weg. Voor Gregg heel frustrerend en teleurstellend. Je gaat met de billen
bloot, of niet. “Gelukkig deden anderen het wel grondig, ik heb een bebloede
tampon en een hypodermische naald voorbij zien komen.” Dit project krijgt in
Europa meer aandacht dan in de Verenigde Staten. “Amerikanen willen niet dat
iemand ons vertelt wat we moeten doen. En met deze foto’s duw ik toch de kop
van de hond in z’n eigen poep. De meeste mensen die meewerkten, vonden het
een eyeopener. Confronterend. Vooral degenen met kinderen. Ik weet niet of ik
daadwerkelijk iets kan veranderen, maar met iets meer besef van het probleem ben
ik al blij.”
Gregg heeft voor deze serie inmiddels bijna dertig mensen gefotografeerd, en
is nog niet klaar. “er zijn plannen om het project in Hongkong en Polen voort te
zetten, maar in de VS ga ik er niet eeuwig mee door. Het is moeilijk om origineel te
blijven. Ik zou graag nog wat ongebruikelijk mensen willen protreteren. Zo vroeg
ik onlangs aan een orthodoxe Jood of hij wilde meewerken, maar hij bedankte.
Hij vreesde dat het afval van zijn elf kinderen niet in mijn tuin – waar ik iedereen
fotografeer – zou passen.”