Het gaat goed!

‘Als ik zeg dat
ik zo
dapper heb
gevochten.
Dan beledig
je mensen die
het niet hebben gered.
Niemand wil dood.
Eigenlijk ben ik pas echt geschrokken nadat we met Lymph & Co waren gestart
en ik allerlei onderzoeksresultaten onder ogen kreeg. Shit, chemo slaat slechts
bij vijftig procent van de patiënten aan. Blij dat ik nu pas weet. En dan die andere
cijfers: één op de vijftig mensen krijgt in zijn of haar leven lymfeklierkanker, per jaar
komen er vierduizend nieuwe patiënten bij van wie er duizend overlijden. Ik moet je
eerlijk zeggen dat ik nog steeds niet zit te wachten op al die medische informatie.
Er zijn al genoeg momenten waarop ik denk: het zal toch niet terugkomen? Waarom
zou ik mezelf extra belasten met percentages?”
Hoe reageerde jouw omgeving? Ik heb ontdekt dat kanker iets is wat je met z’n
allen krijgt.
zorgen – de belangrijkste taak in mijn leven 32– vond
ik het aller-, allermoeilijkst. Mijn jongste zoon van zes
heeft een tijdje een soort fysieke afkeer van mij gehad
vanwege de stoma die ik een paar maanden nodig
had. Papa is vies, papa stinkt. Daar moet ik helemaal
niks mee te maken hebben. Ik heb even geen papa
meer.”
Wat pijnlijk.
“kinderen zijn puur natuur. Het is een
overlevingsinstinct. Zoiets hoort erbij. Al wilde ik wel
graag dat het zo snel mogelijk voorbij zou gaan.”
Ik heb eerst iedereen op de hoogte gebracht – familie,
vrienden, moeders op school- en toen ik het vangnet
zo’n beetje klaar had, ben ik van de aardbodem
verdwenen. Dat wil zeggen: het kleine beetje energie
dat ik tijdens de acht chemokuren overhield, heb ik
aan Patrick, mijn kinderen en mijn ouders besteed. Zo
heb ik –kostmisselijk, maar toch – geen voetbaltraining
van Shane gemist. O, en na de achtste kuur heb ik een
End Of The Chemo-party gehouden voor …
“Chemo-minnend Nederland!”
Haha, ja! Grappig trouwens: voor mij is het altijd
belangrijk geweest om te blijven lachen. Ik kan, tot
schrik van veel vrienden, soms heel cru zijn. Er waren
ook vrienden die dat feestje een slecht idee vonden.
“Ik heb het niet met veel mensen gedeeld. Familie, een paar vrienden, that’s it. Het
is lastig op een goede manier met medeleven om te gaan, ik had er niet zo’n zin in
om mensen die ik sowieso zelden sprak ineens te moeten vertellen hoe het is om
kanker te hebben. Vaak was ik ook te beroerd om iemand te spreken. Ze wilden me
bloemen sturen, maar bloemen mocht ik in verband met die chemo helemaal niet
in mijn buurt hebben. Sommige dingen mocht ik niet eten, andere dingen mocht
ik niet drinken … ik kon eigenlijk alleen maar blij zijn met de steun die mijn gezin
kreeg. Indirecte steun, daar had ik wat aan maar … weet je dat ik een keer een kaart
kreeg waarop stond: “ je hebt genoeg om voor te leven!”?”
Nee, echt?
“Het was vast aardig bedoeld, maar ik werd er toch een beetje obstinaat van.
Natuurlijk heb ik genoeg om voor te leven.
Ik was niet van plan eruit te stappen. Dat is trouwens een van de initiatieven die ik
zo goed vind van Lymph & Co: het verkopen van zogenaamde comfortbox waarin
precies datgene zit waar je als patiënt wel op zit te wachten. Zaken die je wel mag
eten, extra warme sokken of – ook mooi – kinderboeken die speciaal over dit
onderwerp gaan.”
Ik vind het nog steeds moeilijk als ze zeggen dat ik zo dapper heb gevochten. Dat
vind ik een belediging aan het adres van al de mensen die het niet hebben gered,
terwijl ze net zo hard hun best hebben gedaan. Niemand wilt dood.”
“Ik ben er steeds van uitgegaan dat ik erboven op zou komen. Het was vooral
moeilijk om te zien welke schok mijn ziekte bij onze drie kinderen teweegbracht.
Ze hadden als eens eerder verhalen gehoord over vaders die kanker kregen – en
dood waren gegaan. Ik lag daar op de intensive care en ik kon niets doen voor mijn
gezin … op een dag kreeg ik WhatsAppbericht van de oudste, onze twaalfjarige
dochter. ‘ik zit te huilen op de wc, papa. Ik ben zo verdrietig.’ Ik had die snoeren wel
los willen rukken en naar haar toe willen rijden. Niet voor mijn kinderen te kunnen