Editie 6 - De Weimarse Staande Hond

BelevenissenHoe kon je, hoe kon je het"Toen ik een puppy was, entertainde ik joumet mijn bokkensprongen en maakte je aanhet lachen. Je noemde me 'je kind' en ondankssommige kapot gekauwde schoenenen een aantal kapotgemaakte dekens werd ikje beste vriend. Als ik 'stout' was hief jij je vingerop en vroeg me: "Hoe kun je?" Maar dankreeg je medelijden met me en rolde je meom en gaf me buikkriebels.Het kapotmaken van dingen in huis duurdeeen beetje langer dan verwacht, omdat jij hetenorm druk had. Maar daar werkten we samenaan. Ik herinner mij de nachten van lekkertegen elkaar aan liggen in bed, waarbij ikluisterde naar dingen die je me toevertrouwdeen je geheime dromen, het leven was perfectop dat moment. Samen maakten we langewandelingen, renden in het park, maaktenautoritten en stopten voor ijsjes (ik kreeg enkelhet hoorntje omdat ijs slecht is voor honden.zei je). Ik deed lange dutjes in de zon inafwachting van jouw thuiskomst aan het eindvan de dag.Geleidelijk aan begon je steeds meer tijd tespenderen aan je werk en je carrière, en ookging je op zoek naar een maatje uit de men-Nouchkasenwereld. Ik wachtte geduldig op jou, ik hielpje met je soms gebroken hart en teleurstellingen,ik ging nooit tegen je tekeer als je eenslechte beslissing had genomen en overrompeldeje altiJd met mijn vrolijkheid als je thuiskwam ook toen je verliefd was.Ze is nu je vrouw en geen 'hondenmens',maar ondanks dat verwelkomde ik haar in onshuis, ik probeerde haar affectie te tonen engehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jijook gelukkig was.Toen de mensenbaby's kwamen deelde ikjouw opwinding. Ik was gefascineerd door hunroze kleur, hun bijzondere geur en ik wildeook moeder van ze zijn. Maar zij en jij raaktenongerust, waren bang dan ik ze pijn zou doenen ik spendeerde zodoende de meeste vanJim Willismijn tijd opgesloten in een andere kamer of ineen hondenmand. Ik wilde zo graag van henhouden, maar ik werd een 'gevangene van deliefde'.Toen ze groter werden, werd ik hun vriend. Zetrokken aan mijn vacht, duwden zichzelf omhoogaan mijn wiebelende benen, staken hunvingers in mijn ogen, onderzochten mijn orenen gaven me kusjes op mijn neus. Ik hield vanalles dat met de kinderen te maken had envan hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingenvrijwel niet meer voorkwamen. De kinderenzou ik verdedigen met mijn leven als datnodig zou zijn. Ik sloop vaak stiekem naar hunbed en luisterde naar hun angsten, onzekerhedenen geheime dromen, samen wachtendop het geluid van jouw auto die de oprit opzou rijden.Er was ooit een tijd dat andere mensen jevroegen of je een hond had en dat je op datmoment mijn foto nam uit je beurs en henverhalen vertelde over mij. De afgelopen jarenantwoordde je slechts met "ja" en veranderdeje van onderwerp. Van 'jouw hond' veranderdeik een 'zomaar een hond', en je vond iederekostenpost ten aanzien van mij te veel.Nu heb je een nieuwe carrièrekansgekregen in een anderestad, en jij en zij zullengaan verhuizen naar eenappartement waar ze geenhuisdieren toestaan. Je namde juiste beslissing voor je'familie' maar er was een tijddat ik jouw enige familie was.Ik was opgewonden omdatwe een autorit maakten, totdatwe aankwamen bij hetasiel. Ik rook de geur vanhonden en katten van angsten verloren hoop. Je vuldehet papier in en zei: 'ik weetzeker dat jullie een goed tehuisvoor haar zullen vinden'.Ze gaven je een pijnlijke blik.i Ze begrepen de realiteit vaneen hond op middelbare leeftijd,ondanks dat ik er eentjewas met een stamboom. Jemoest de vingers van jezoontje van mijn halsbandaftrekken toen bij schreeuwde:'Nee papa! Alsjeblieft laathun mijn hond niet afpakken!"Ik maakte me zorgen om hem en om deles die jij hem net gegeven had over vriendschapen loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheiden over respect voor alles wat leeft.Je gaf me een vaarwel klopje op mijn hoofden ontweek mijn ogen, je weigerde beleefdmijn halsband en riem mee te nemen. Je hadeen deadline die je moest halen en nu had ikook een deadline.Toen je weg was, zeiden twee aardige damesover je dat je vast al maanden eerder hadgeweten datje zou verhuizen en datje geenenkele poging had genomen om voor mij eengoed tehuis te vinden. Ze schudden beide methun hoofd en vroegen "Hoe kon je ... "In dit opvangcentrum geven ze je de aandachtdie hun drukke schema toelaat. Ze geven onseten, natuurlijk, maar ik verloor mijn eetlustenkele dagen geleden. In het begin rende iksteeds naar de voorkant van mijn hok als ikiemand hoorde lopen, ik hoopte dat jij hetwas, dat je van gedachten was veranderd endat het allemaal maar een nare droom was, ikhoopte dat er misschien iemand was die ommij gaf, iemand die me zou redden. Toen ikme realiseerde dat ik de concurrentie met devrolijke kleine puppy's niet kon winnen werd ikverplaatst naar een hok ver in de hoek endaar wachtte ik.Ik hoorde haar voetstappen aan het eind. zekwam voor mij en nam me mee naar eenaparte kamer. Een heerlijk stille kamer. Zeplaatste me op een tafel en aaide mijn orenen zei me dat ik me niet druk moest maken.Mijn hart bonkte om wat er zou gebeuren,maar er was tegelijk een gevoel van verlossing.De dagen van de gevangene van deliefde waren op.Conform mijn natuur maakte ik mij meer drukom haar dan om mijzelf. Ze droeg een zwarelast op haar schouders. dat wist ik, net zoalsik van jou iedere stemming kon aanvoelen. Zeplaatste met gevoel een tourniquet om mijnvoorpoot en ik zag een traan op haar wang. Iklikte aan haar hand op dezelfde manier als ikdat deed om jou op je gemak te stellen, jarengeleden. Ze duwde kundig een naald in mijnader en ik voelde de koele vloeistof door mijnlichaam gaan. Ik ging slaperig liggen en keekin haar vriendelijke ogen en ik murmelde:"Hoe kun je ... " En omdat zij mijn hondentaalkon verstaan zei ze "het spijt me zo erg". Zeknuffelde me en vertelde haastig dat het haarwerk was om een betere plaats voor miJ tebewerkstelligen, een plaats waar ik niet genegeerdzou worden, mishandeld of verlaten zouzijn. Of waar ik mezelf een plek zou moetenveroveren zoals op deze aarde. Met mijn laatstebeetje energie probeerde ik het puntje vanmijn staart te laten kwispelen om haar te vertellendat mijn eerdere "Hoe kun je" niet bedoeldwas voor haar.Het was jij, mijn geliefde baas. waar ik aandacht. Ik zal aan je denken en voor eeuwig opje wachten. Ik hoop dat ieder in jouw leven joudezelfde loyaliteit zal tonen als ik •Noot van de auteurWanneer 'Hoe kon je' tranen in uw ogen heeftgebracht tijdens het lezen, dan komt dat omdathet een samengesteld verhaal is dat opgaatvoor de miljoenen voormalig huisdiereigenarendie ieder jaar hun dieren in asielenbrengen. Het is iedereen toegestaan dit essayte verspreiden voor niet commercieel gebruik(voorzien van de naam van de auteur). Gebruikhet om mensen voor te lichten, op uwwebsite, in nieuwsbrieven, in asielen en dierenartspraktijkenop het bulletinboard. Vertelhet publiek dat de beslissing om een dier opte nemen in de familie een belangrijke beslissingis voor het leven, dat dieren liefde engoede zorg verdienen en dat het vinden vaneen nieuw tehuis indien nodig valt onder deeigen verantwoordelijkheid. leder dierentehuiskan hierover advies geven. leder leven iskostbaar. Mensen stop de moord en stimuleeradoptie.Uït Hondenmanieren12WSH Clubblad nr 6 !december 2002