Klik hier voor 20e editie februari 2010 - Indo Privé

Ze zou als ze afgestudeerd was ongetwijfeld wel bij een of ander gerenommeerd bedrijf terecht komen, waar anderespecialisten deze minder interessante aspecten wel voor hun rekening zouden nemen. Natuurlijk, wat dom van mijdacht ik, we leven in het tijdperk van specialisten en professionals. Toch vroeg ik haar in al mijn onschuld, of zij nietmoest weten welke materialen er nodig waren om een degelijk bouwwerk neer te zetten. Meewarig keek zij mij aan enantwoordde, dat het haar specialiteit was vormen te ontwerpen, die tevens vorm moeten geven aan “The way of life”van mensen. Wij kunstenaars willen ons onsterfelijk maken door onze stempel te drukken op de stadspanorama‟s vande steden die wij zullen ontwerpen. Ik kan niet ontkennen, dat dit een opmerkelijk staaltje van zelfvertrouwen enjeugdige overmoed was. Ik stond daar even met mijn mond vol tanden, zoveel moderniteit had ik waarschijnlijkgenetisch niet meegekregen.Om mijn gezicht nog enigszins te redden mompelde ik vals als een nicht, dat het niet voor de hand lag, dat ze langonsterfelijk zou zijn, als al de gebouwen, die ze zou ontwerpen in elkaar zoude storten. Haar kunstzinnige monumentenzouden op den duur toch flets worden en onder de vogelpoep komen te zitten. Zo…!! Men zegt, dat alle pogingen omonsterfelijk na te streven, door veroveringen, staatsmanschap, wetenschap of kunst, op lange termijn allemaal evenijdel zullen blijken te zijn. Waarom? Omdat de lange termijn die wij voor ogen hebben langer is, dan wij ons met onzeaardse verstandelijke vermogens kunnen voorstellen.“Hoe zou jij onsterfelijk willen zijn?” Vroeg ik een vriend, die meegeluisterd had en bekend stond om zijn uiterstcynische uitspraken. Zijn antwoord was zoals verwacht bijna morbide. “Begraaf mij maar in een vurenhouten kist, zetmij maar bij het grof vuil, of begraaf mij maar helemaal zonder kist, dan verga ik sneller. Mijn moleculen wordensneller door de aarde opgenomen en door de planten en dan door dieren die deze planten opeten. Uiteindelijk zal ikzodanig verspreid worden, dat ik met het hele universum vermengd zal zijn. Ik zal op die manier een grote kosmischeonsterfelijkheid genieten. In ieder geval een grotere vorm van”onsterfelijkheid” dan die “onsterfelijkheid”, dieverwaande schrijvers schilders, politici architecten en vooral musici voor ogen staat,” grijnsde hij mij toe. “Want hoemeer moleculen ik verspreid des te langer ik zal voortleven.” “Nou, niet om het een of ander, maar die vorm vanuniversele of kosmische onsterfelijkheid streef ik echt niet na. Jouw onsterfelijkheid schenkt mij echt geen enkeletroost beste vriend,” counterde ikMijn naamgenoot Woody(Allen) heeft eens gezegd: “Ik wil niet onsterfelijkheid bereiken door creativiteit, ik wilonsterfelijkheid bereiken, door niet te sterven.”Een eeuw of twee geleden, was de levensverwachting van de mens, zelfs in landen met een technologische voorsprongniet hoger dan een jaar of vijftig.Tegenwoordig zien we er met vijftig of zestig, sommigen zelfs met twee en zeventig, jonger uit dan de mensen invroegere tijden. Dit komt door het verbeterde inzicht op het vlak van voeding, de wetenschappelijke benadering van delichaamsbeweging en moderne operatie technieken. Maar ook door een moderne levensopvatting. Allemaal dragen zebij aan een hogere levensverwachting.