november 2013 - GZB

magazine van de GZB#4 november 2013Like ons opFacebook!Thema: Groeten uit…Groeten uit Mexico, Namibië,de Filippijnen en BelgiëSecularisatiestudies:wat doet hoogleraarHerman Paul nu precies?“Denk niet dat secularisatiehet einde van de kerk inhoudt.”Willem-Jan de Witin Egypte“Hij liet me de schotwondenin zijn lichaam zien”

gzbDe GZB is een zendingsorganisatie binnen de Protestantse Kerk in Nederland. Wij geloven dat elke gemeente, waarook ter wereld, geroepen is om het Evangelie uit te dragen, in woord en daad. De GZB wil gemeenten helpen om aandeze roeping handen en voeten te geven. Door kerken in binnen- en buitenland met elkaar te verbinden, kunnen wijeen middel zijn tot redding van mensen en tot vorming en opbouw van de plaatselijke gemeente. Alle Volken is hetmagazine van de GZB. Het wordt gratis verspreid onder GZB-leden.Jaap en Coby van derHam zijn terug inKenia: verschillentussen vroeger en nup4inhoudcolofonAlle VolkenJaargang 106, nummer 4, november 2013Oplage: 35.000Verschijnt 4 keer per jaarISSN: 0022-5666Alle Volken is het informatieblad van de GZB, een zendingsorganisatiebinnen de Protestantse Kerk in Nederland.Contributie/donatie: minimaal € 10,- per jaarRedactie:Gerdi van Eck, Mathilde Schouwstra-van Hoorn(eindredacteur), Harry Fikse (hoofdredacteur)Medewerkers:Margreet Broeders, Jaap Haasnoot, Jaap en Coby van der Ham,Willem-Henri en Ditteke den Hartog, Iljo de Keijzer, Gerriten Ria Nijland, Diane Palm, Francina de Pater, Herman Paul,Heiko Strietman, Antonie en Cora Treuren, Michiel en SandraVastenhout, Willem-Jan de Wit, Kees ZeelenbergGrootletterdruk:Alle Volken is voor visueel gehandicapten ook verkrijgbaarin grootletterdruk. Voor meer informatie: CBB te Ermelo,tel. 0341-565499© GZB - Het kopiëren of overnemen van artikelen istoegestaan, mits met bronvermelding.Druk: Senefelder Misset, DoetinchemVormgeving: D&DJ, MontfoortBestuur:Ds. K. van Meijeren, Ede (1e voorzitter), Ds. J.C. van Trigt,Papendrecht (2e voorzitter), Ds. M. van Duijn, Rijnsburg(1e secretaris), Mw. ir. A.F. Visscher-Hofman, Gouda(2e secretaris), Dhr. P.J. Oudshoorn RA, Veenendaal(1e penningmeester), Dhr. N.A. de Waal, Waddinxveen(2e penningmeester), Mw. H.J. de Fijter-Schouten, Kampen,Mw. mr. E.F. Lagerwerf-Vergunst, RidderkerkLedenadviesraad:Dhr. M. Boer, Voorthuizen, Dhr. A.J. ten Brinke, Veenendaal,Mw. K.F.C. Bulten-van Dijk, Leusden, Dhr. M. Catsburg,Veenendaal, Ds. C.M.A. van Ekris, Breukelen, Ds. A.A. Floor,Barendrecht, Dr.mr.ir. R.J. Hoff, Hilversum, Ds. A. de Lange,Dordrecht, Dhr. H.J.A. Lubbers jr., Huizen, Dhr. G.P. MadernMSc, Veenendaal, Mr. W. Oudshoorn-de Boo, Pijnacker,Dhr. P. den Oudsten RA, Waddinxveen, Drs. J. Smelt-Hazeleger,Bodegraven, Ds. P.J. Teeuw, Papendrecht, Ds. J.A. van derVelden, IJsselmuiden, Ds. J.A.W. Verhoeven, LeerdamKantoor GZB(tevens ledenadministratie):GZB, Postbus 28, 3970 AA DriebergenFaunalaan 249, 3972 PP Driebergen0343 - 51 24 44, info@gzb.nl, www.gzb.nlBank: 0690762445 (IBAN: NL91 INGB 0690 7624 45 |Kantooruren: van 8.30 tot 17.00 uurDagelijkse leiding: ds. Jan OuwehandGEVENVorige maand las ik een column van Esther Visser, zendingswerker in Thailand. Zijciteerde uit een onderzoek van een psycholoog die onder andere ontdekt had datmensen gelukkiger worden van geld uitgeven voor een ander dan voor zichzelf.Hoewel de bewuste psycholoog geen christen is, is wat hij zegt heel Bijbels.Het mooie is dat uit dit nummer van Alle Volken blijkt dat we de ontvangers vanonze (GZB-)giften óók gelukkig maken. Joseph Kamati uit Namibië bijvoorbeeld.Hij was ooit een zware jongen. Deinsde er niet voor terug om in het criminelecircuit allerlei schimmige klusjes op te knappen. Uiteindelijk belandde hij in degevangenis. Daar kwam hij in aanraking met het werk van de theologische schoolwaar zendingswerker Willem-Henri den Hartog aan verbonden is. Deze schoolorganiseert bijbelcursussen in gevangenissen. Gevangenen die tot geloof gekomenzijn, kunnen zich omscholen en na hun vrijlating hun leven inzetten voor God.Net toen Joseph besloten had dit ook graag te willen, hoorde hij van Willem-Henridat de GZB studiebeurzen beschikbaar stelde voor mensen zoals hij. Inmiddels isJoseph een enthousiaste en gemotiveerde student. ‘Ik ben de kerken in Nederlanderg dankbaar dat ze deze cursus voor me mogelijk gemaakt hebben’, zegt hij. ‘Hetenige verlangen dat ik heb is om voor de Heere God te werken en dat wat ik geleerdheb door te geven aan anderen’.In dit nummer van Alle Volken leest u ook andere verhalen van mensen die onzezendingswerkers tijdens hun werk hebben ontmoet: Andrea en Iván uit Mexico,Senen uit de Filippijnen en de Turkse Nail uit België.We maken ook kennis met ds. Samuel Fouchachon, die in hartje Parijs een nieuwegemeente aan het stichten is. Zijn ‘methode’ ontleent hij aan Openbaringen 2:‘Geen buitenissige zaken, geen bijzondere evangelisatieactiviteiten, maar gewoonterugkeren tot de essentie: een Bijbelse preek met een duidelijke, inhoudelijkeboodschap.’ Wat een durf. Dat hebben trouwens Binod en Prakash uit Nepal ook.Over hen leest u in het artikel over het HGJB-project ‘Leven met lef’.Op pagina 16/17 maken we kennis met Antonie en Cora Treuren die binnenkort naarColombia vertrekken en met Aris Hofland die een jaar in Malawi gaat werken.Joseph, Andrea en Ivan, Senen, Nail, Samuel, Binoden Prakash, Antonie en Cora, Aris… Stuk voorstuk bevlogen mensen die hun leven in dienstvan God willen stellen. Zij geven (zich) nietvoor zichzelf, maar voor de ander. Wij wensenhen Gods zegen toe.ds. Jan Ouwehand, directeur GZBUpdate uit Egypte:“Hij liet me deschotwonden inzijn lichaam zien”p18IFES-Nederland:gastvrij voorbuitenlandsestudenten inons landp20Gemeentestichtingsprojectin QuartierLatin, Parijsp12Groeten uit Mexico – kennismakenmet studenten van Michiel enSandra VastenhoutGroeten uit Namibië – kennismakenmet een cursist van Willem-Henri den HartogGroeten uit de Filippijnen –kennismaken met een student vanIljo de KeijzerGroeten uit België – kennismakenmet een bezoeker van het BijbelhuisLeerstoel secularisatiestudies.Wat onderzoekt prof. dr. HermanPaul precies en hoe kan de GZBhem bij zijn onderzoek helpen?Jaarthema HGJB: Leven met lefOnze zendingswerkersverder indit nummerProjecten Overzicht zendingswerkersmet verlof GZB-nieuwsGZB Wereldkids6789101516

gzb en rcea kenia vijftig jaar partners4 5Dit najaar vieren we de vijftigste verjaardag van de band tussen de GZB en de Reformed Churchof East Africa (RCEA) in Kenia. Jaap en Coby van der Ham, pas begonnen met hun werk in Kenia,vertellen ons over hun eerste ervaringen en de verschillen tussen vroeger en nu.Terug in KeniaJaap en Coby van der Ham:“De RCEA is een zelfstandigekerk geworden”Verschillen tussen vroeger en nuFoto 1 en 3: Jaap en Coby inTurkana,foto 2: kerkdienst van de RCEA,foto 4: Jaap en Coby van der HamJAAP VAN DER HAM –ONTMOETING MET EENOUDE BEKENDEJaap en Coby: “Na 25 jaar terug in Kenia! Somslijkt het alsof we nooit weggeweest zijn. Weworden weer ondergedompeld in de sfeer vanhet land, de hartelijkheid van de bevolking enhet enthousiasme van de broeders en zustersom het weerzien na zo’n lange tijd. Hartverwarmendom zoveel oude bekenden te zien en tebegroeten. Verbazingwekkend hoeveel verhalenmen zich nog over ons weet te herinneren!Met dankbaarheid en bijzonder veel warmeherinneringen denken we terug aan de uitzenddienstin de Westerkerk in Veenendaal opzondag 30 juni. Die ligt echter inmiddels velekilometers en maanden achter ons. We mochtengaan met de zegen van God.We mogen weten dat er een thuisfront is datmet ons meeleeft, ons steunt en voor ons bidt.Betere voedselzekerheidIn Eldoret hebben we een fijn huis op het terreinvan het kantoor van de kerk, de ReformedChurch of Africa (RCEA). Van daaruit reizen wenaar het noorden van het land en hebben weeen begin gemaakt met onze opdracht. Die opdrachtis om samen met de bevolking te zoekennaar alternatieve bestaansmogelijkheden omzo in droge gebieden als Turkana, Pokot en deKerio Valley minder afhankelijk te zijn van regenen van de natuur. De grote vraag is: op welkemanier kan de lokale bevolking zich een beterevoedselzekerheid verschaffen?We proberen eerst contacten op te bouwen engaan gesprekken aan, zowel in de doelgebiedenals met de kerkleiders/werkers van verschillendekerkelijke afdelingen. De contacten met de plaatselijkediaconieën zijn ook van groot belang.Het opbouwen van relaties is erg belangrijk. Eenbelangrijk verschil tussen Nederland en Keniais dat we in Nederland gaan voor efficiëntie,hier neemt men de tijd. We proberen de‘wachttijd’ positief te gebruiken voor eengesprek met deze of gene. De relatie metje broeder of zuster gaat altijd voor. Ookmoeten we goed luisteren: wat zegt men enwat bedoelt men te zeggen? Hoe komen weachter de waarheid?De opdracht is niet eenvoudig, maar dat wistenwe. We mogen ons werk doen in afhankelijkheidvan onze Hemelse Vader. Hij riepons voor dit werk en met vertrouwen mogenwe het ook aan Hem overlaten. Het enthousiasmevan de mensen in Turkana en de anderegebieden is groot. Overal krijgen we te horenhoe goed het is dat we zijn teruggekomen.Hopelijk opent dat deuren voor ons werk. Wegenieten ervan om weer terug te zijn.Zelfbewuste mensenNatuurlijk is er veel veranderd in Kenia. Netals destijds zijn we onderdeel van de RCEA.We zien dat deze kerk sinds 1988 - toenwij hier definitief vertrokken - behoorlijkis veranderd. In het verleden was men nogafhankelijk van steun van de GZB in de vormvan geld en menskracht. Nu ontmoettenwe zelfbewuste mensen. In veel opzichtenis de RCEA een zelfstandige kerk geworden.De liturgie is veranderd, het zingen ook. Er isveel meer participatie van gemeenteleden inde dienst. Er is ruimte voor getuigenissen. Erzijn ook veel meer gemeenten én de gemeentenzijn groter. Lag het aantal predikantenin de 80’er jaren zo rond de 25/30, nu zijner meer dan 100. Ook ‘zending’ heeft deaandacht gekregen. Veel gemeenten zijn metkerkplanting elders bezig.Eind juli maakten we onze eerste tocht naar‘ons’ Turkana en waren we op bezoek in deplaats waar we destijds tien jaar gewoond engewerkt hebben. Wat een hartelijkheid weer!De namen van de mensen kwamen weerboven, net als de taal. Het leek alsof de tijdhad stilgestaan.Het was bijzonder om te zien hoe ook inTurkana de kerk is gegroeid. Er zijn heel veelpreekplaatsen (kerkgebouwen en onderbomen) bijgekomen en ook zijn er veel meerTurkana-predikanten. Er is veel aandachtvoor de jongeren in de gemeente en is er ookeen grote groep zondagsschoolkinderen.Gods werk gaat door!”Dit jaar bestaat de RCEA 50 jaar. Op veelplaatsen in Kenia, maar ook in Nederlandwordt dit jubileum gevierd. In een volgendnummer van Alle Volken leest u hier meerover.Op de hoogte blijven van het werk van Jaap en Coby inKenia? Lees hun weblog op www.gzb.nl/teruginafrika.

groeten uit mexicoMichiel en Sandra Vastenhout werken als docenten op het Seminario TeológicoPresbiteriano de México. Deze theologische opleiding staat in Mexico-Stad. Michielen Sandra laten ons kennismaken met twee van hun studenten: Andrea Silva (23)en Iván Morales (21). Klasgenoten, en ook nog eens een stel.groeten uit namibië6 7Willem-Henri en Ditteke den Hartog wonen in Namibië. Willem-Henri is docent aanhet Namibia Evangelical Theological Seminary (NETS) dat ook theologische cursussenin gevangenissen organiseert. Hij laat ons kennismaken met Joseph Kamati(36), één van de cursisten.BoodschapvantroostenhoopFoto 1: Michiel, Sandra en JesperVastenhout, foto 2: Iván aan hetwerk in zijn gemeenteAndrea, waarom ben je theologie gaanstuderen?“Ik werd in mijn kerk al snel juf op de zondagsschool,bij de kleinste kinderen. Ik kwamerachter dat bijna niemand echt goed wastoegerust om dat werk te doen. Ook de leidersvan mijn kerk hadden nauwelijks antwoordenop mijn vragen. Toen dacht ik: de kerk heeftgoed opgeleide mensen nodig die anderenkunnen toerusten! Ik ging op zoek en kwam hetseminarie op het spoor. De informatie op de sitesprak me aan, en ik hoorde hierin Gods stem diemij riep.Toch heb ik eerst informatica gestudeerd. Hetpunt was dat mijn ouders niet achter mijnkeuze stonden. Die zeiden: ga eerst maar ietsanders studeren! Ze snapten niet wat je metzo’n opleiding kon doen en hoe je hiermee eenzelfstandige positie kon opbouwen. Mijn familiekon zich niet veel voorstellen bij ‘werk in dekerk’. Ook de gemeenteleden werkten niet echtmee. Ze zeiden: wat moet jij als vrouw nu meteen studie theologie?”Iván, kun jij iets vertellen over de gemeentewaar je uit komt?“Ik kom uit de badplaats Zihuatanejo. Mijn kerkstaat in een dure wijk, maar de meerderheid vande gemeenteleden behoort tot de lagere middenklasseof is ronduit arm. De kerk is gestichtals zendingspost. Men is de wijk wel ingegaan,maar de bevolking daar gaf geen gehoor aanhet Evangelie. Toen ik negen jaar geleden in degemeente kwam, waren er nog twintig leden.Nu zijn het er zo’n 36. Ze wonen in de armerewijken aan de rand van de stad. Een van deproblemen in deze wijk is werkloosheid. Veelgemeenteleden werken in het toerisme, maardoor de onveilige situatie in Mexico komener minder toeristen. Veel jongeren lopen hetgevaar terecht te komen in een bende ofdrugskartel. Ook de jongeren uit de gemeente.Zij, en de mensen om ons heen die met dezelfdeproblemen kampen, zijn de grootste uitdagingvoor mijn gemeente. Er is veel moedeloosheiden angst. Het is onze plicht om naar hen te luisterenen hun de boodschap van troost en hoopte brengen, de boodschap van het rijk van Goddat levens verandert.”Iván en Andrea groeten de kerk in Nederlandhartelijk. Ze sporen ons aan ons in te blijvenzetten voor het Koninkrijk van God. “Er is zoveelte doen. Houd moed!”Een uitgebreide versie van ditinterview en alles over het werkvan Michiel en Sandra staat opvastenhoutinmexico.nl.‘Ik zal niet sterven,maar leven’Willem-Henri: “Joseph werd als jongste van tienkinderen geboren in de havenstad Walvisbaai.Als kind werd hij stevig verwend door zijn vader.Joseph keek op zijn beurt enorm op naar zijnvader. Pa hield veel van vrouwen. Het resultaatwas dat zowel de vader als de moeder vanJoseph op jonge leeftijd aan aids overleden.Joseph, zonder opleiding of werk, volgde devoetsporen van zijn vader. Hij had de ene na deandere vriendin. Op een gegeven moment werdhij ’s ochtends wakker gemaakt door de zus vanzijn toenmalige vriendin. Ze handelde in drugsen had net zo’n duizend euro afgegeven bij eendrugsbarones. Of Joseph dit geld niet even wilde‘terughalen’, zodat ze een andere schuld konvereffenen.Zo gezegd, zo gedaan. Joseph trok zijn stouteschoenen aan en ging op pad. Hij was vrij snelbij het huis van de drugsbarones en stal hetgeld. Op weg naar buiten stond hij echter oog inoog met haar. Hij zwaaide met zijn pistool omhaar af te schrikken. De stevig gebouwde vrouwpakte Joseph echter beet. Een worsteling volgdeen het pistool ging af, dwars door het hart vande drugsbarones.Een maand na zijn daad werd hij ingerekend,wat uitdraaide op dertig jaar cel.Op een zondag hoorde hij in de gevangenis eengroep NETS-studenten zingen. Ze hielden eenkerkdienst. Joseph voelde een onbedwingbareneiging zich bij hen te voegen. De preek gingdie morgen over Psalm 118 vers 17: ‘Ik zal nietsterven maar leven, en ik zal de werken van deHeere vertellen.’ Vanaf dat moment kon JosephGod niet langer buiten zijn leven houden. Hijkwam tot geloof.Vrij kort na zijn bekeringsmoment kon ik in degevangenis het goede nieuws vertellen dat deGZB studiebeurzen beschikbaar stelde. Josephschreef zich in en verslond de boeken van hetNETS. ‘Ik leerde door de cursus dat het christendomgeen religie is maar een persoonlijke relatiemet Jezus Christus. Door de cursus werd ik opgebouwdin deze relatie. Ook leerde ik levensvaardighedendie ik tot dan toe niet had. Ik ben dekerken in Nederland erg dankbaar dat ze dezecursus voor me mogelijk gemaakt hebben.’Joseph besluit: ‘Ik wil hen graag Johannes 8:31 en32 meegeven: ‘Als u in Mijn woord blijft, bent uwerkelijk Mijn discipelen, en u zult de waarheidkennen, en de waarheid zal u vrijmaken.’ Hetenige verlangen dat ik heb is om voor de HeereGod te werken. Ik kan de kennis die ik tijdensde NETS-cursus geleerd heb niet voor mezelfhouden. Ik wil het doorgeven aan anderen.’”FOTO 1: WILLEM-HENRI DENHARTOG BIJ DE NETS-STU-DENTEN IN DE GEVANGENIS,FOTO 2: JOSEPH KAMATI“Ik ben de kerken in Nederland ergdankbaar dat ze deze cursus voorme mogelijk gemaakt hebben.”

groeten uit de filippijnenIljo de Keijzer geeft les op een bijbelschool die theologisch afstandsonderwijs (TEE)geeft aan predikanten en kerkelijk werkers in afgelegen provincies op de Filippijnen.Vaak zijn zij niet in staat om zelf naar een bijbelschool te gaan. Via de cursussen van debijbelschool kunnen zij toch worden opgeleid voor hun werk in de kerk. Iljo laat ons kennismakenmet Senen Rejano, één van de TEE-studenten, predikant in Macalelon in deprovincie Quezon.groeten uit belgië8 9Het Bijbelhuis in Antwerpen-Noord is een thuis voor christenen en moslims uit de wijk.Er worden allerlei activiteiten voor jong en oud georganiseerd waarbij de Bijbel centraalstaat. Ernst van Velzen is evangelist en teamleider van het Bijbelhuis, zijn vrouw Theradoet vrouwenwerk. We maken kennis met Nail Ökmen, bezoeker van het Bijbelhuis.Heiko Strietman, vrijwilliger in het Bijbelhuis, interviewde hem.SENEN REJANO (LINKS),FILIPPIJNS PREDIKANT,TIJDENS EEN TEE-CURSUS“Ik wil rijk“Ik kongeen neemeer zeggentegen God”Waarom volg je de cursussenvan de bijbelschool?“Omdat ik meer wilde wetenover Gods Woord. Door decursussen begrijpen we dingenbeter waardoor we ze ookweer makkelijker kunnendoorgeven.”Hoe ben je christen geworden?“De vrouw van de predikant uiteen naburig dorp heeft tweejaar lang bijbelstudies bij onsthuis gehouden. In het begindeed ik altijd net of ik sliep,maar uiteindelijk drong dewaarheid toch tot me door enin mei 1990 ben ik gedoopt.”En toen ben je predikantgeworden?“Eigenlijk wist ik al een heletijd dat God me riep. Er waseen tekort aan predikantenen mensen zeiden dat ik eengave had voor het werk in dekerk. Maar ik was visser en datverdiende goed. Ik wilde datwerk niet opgeven.Maar een paar jaar latergebeurde er iets wat allesveranderde. Ik was aan hetvissen en sloeg een vis aan dehaak die zoveel kracht haddat hij me overboord trok. Hetvisdraad zat om mijn pols, dusik kon mezelf niet losmaken.De andere vissers wisten zekerdat ik verdronken was en badenalleen tot God dat ze mijnlichaam mochten vinden. Maartoen ze me vonden, leefde iknog. Ik kwam bij bewustzijnen na een week was ik weer fitgenoeg om te gaan vissen. Hetvoelde alsof ik van God eentweede leven had gekregen. Ikkon geen nee meer tegen Hemzeggen. Mijn vrouw en ik zijneen jaar naar een bijbelschoolgegaan, maar konden deopleiding niet afmaken. Toenkwam de mogelijkheid om meete doen met de TEE-cursus.Op dat moment had de kerk inons dorp nog maar vijf leden.God zegende mijn werk. Deafgelopen jaren zijn er 120mensen gedoopt. Zoals overalop het platteland verdwijnener veel mensen naar de grotestad, maar nog steeds hebbenwe zo’n 50, 60 mensen in dekerk. Elke zondagmiddag gaanwe naar twee andere gebiedenwaar we nieuwe gemeentenaan het stichten zijn.Wat zijn je plannen voor detoekomst?“Ik hoop samen met mijnvrouw nog veel kerken testichten. Op dit moment zijnwe bezig met het trainen vanleiders in onze kerk. Daarnahopen we hier weg te gaan omfulltime aan de slag te gaan inde twee kerken die we aan hetstichten zijn.”Iljo de KeijzerNAIL ÖKMEN, BEZOEKERVAN HET BIJBELHUIS INANTWERPEN-NOORDKijk ook eens opwww.bijbelhuisantwerpen.beNail Ökmen ziet drieëntwintig jaar geledenhet levenslicht in Mersin, Turkije. Het is eenmoderne stad, net zoals Ankara. Nail groeitop in een rustige wijk. Die rust wordt op eengegeven moment verstoord door extremistischemoslims. De familie van Nail is christen. Datblijft niet onopgemerkt en de extremisten stellenNail en zijn familie voor de keuze: of je wordtmoslim of je vertrekt. De hele familie vertrekt enverspreidt zich over Europa.Nail gaat aanvankelijk zonder zijn ouders naarEuropa. Niet veel later volgen zij ook. Ze trekkenin bij familie in Brussel. Die helpen het gezin aaneen verblijfsvergunning. Het hele proces duurtongeveer zeven jaar. Nail en zijn ouders verhuizennaar Antwerpen-Noord.In 2009 komt Nail in contact met het Bijbelhuis.Nail is verliefd op een meisje en hoort via viadat zij wekelijks naar het Bijbelhuis gaat. “Eerstging ik voor haar, maar ik voelde me er gelijkthuis.” Hij besluit om vaker te gaan. “Het is heelgek, maar na een paar keer vergat ik gewoon datmeisje. Ik begon mij te interesseren in de verdiepingvan het geloof. Ik ging in de Bijbel lezen. Ikdenk dat God het zo heeft geleid.”Terugkijkend vindt Nail het nog altijd bijzonderdat hij op deze manier in het Bijbelhuis terechtis gekomen. “Voordat ik in het Bijbelhuis kwam,geloofde ik al wel, maar ik bad nooit en las ookniet in de Bijbel. In het Bijbelhuis heb ik geleerdwat bidden is en hoe je zo je relatie met Godworden.Rijk in hetgeloof”kunt versterken.” De rol van het Bijbelhuis in hetleven van Nail is heel helder. “Kort en krachtiggezegd heeft het Bijbelhuis mij verdieping inhet geloof gegeven. Tegelijk heb ik ook geleerdrespect te hebben voor andere geloven. Doorwat ik had meegemaakt met extremistischemoslims vertrouwde ik moslims in het algemeenniet en zag ik ze niet als mensen. Maar door mijntijd in het Bijbelhuis ben ik het verschil tussen‘gewone’ moslims en extremistische moslimsgaan inzien. Als moslims respect hebben voormij, dan heb ik dat ook voor hen. Dat vind ik heelerg waardevol!”Op de vraag hoe hij zijn toekomst ziet , blijft heteven stil. “Ik wil rijk worden. Rijk in het geloof. Ikwil graag leven als een christen, en hoop dat ikmijn geloof nog krachtiger kan maken. Dat lijktmij het allermooiste en daar ga ik ook mijn bestvoor doen.”Ernst en Thera van Velzen en hunkinderen, evangelisten in het Bijbelhuis

leerstoel secularisatiestudies10 11Op 24 september hield dr. Herman Paul zijn oratie als bijzonder hoogleraar secularisatiestudies(namens IZB en GZB) aan de Rijksuniversiteit Groningen. Wat onderzoekt hijprecies en hoe kan de GZB hem bij zijn onderzoek helpen? Herman Paul legt het uit.“Denkniet datsecularisatiehet eindevan de kerkinhoudt”Sinds 1 september 2012 bekleed jij de ‘bijzondereleerstoel secularisatiestudies’ aande Universiteit van Groningen. Wat is eenleerstoel?“Een leerstoel is een ouderwetse naam voor eenhoogleraarspost. Waar de term vandaan komt,zie je op afbeeldingen van middeleeuwse universiteiten:daar zit de professor in een houtenspreekgestoelte met studenten om zich heen.Zulke stoelen kennen we gelukkig niet meer!Als ik al een stoel heb, naast mijn flexwerkplekin Groningen, dan is het een bankje in eenstiltecoupé van de NS, waar ik met m’n laptopop schoot een lezing zit voor te bereiden of eenartikel zit te schrijven.”Wat houdt de leerstoel secularisatiestudiesin?“Deze plek is gecreëerd om onderzoek naar secularisatiete stimuleren. Voor een deel doe ik datonderzoek zelf; voor een ander deel probeer ikanderen enthousiast te maken en mee te latendoen. Zo zijn vanuit de GZB Jaap Haasnoot enWillem-Jan de Wit aangehaakt. Het onderzoekgaat overigens niet per se over ‘hoeveel mensengaan er naar de kerk?’ Ik probeer een spade dieperte graven. Wat is secularisatie eigenlijk? Hoekun je secularisatie op een christelijke manierduiden?”Wat zijn concrete werkzaamheden die je‘vanuit’ deze leerstoel doet?“Zoals elke hoogleraar geef ik onderwijs, vooralaan predikanten, die tegenwoordig op nascholingmoeten. Ze kunnen er voor kiezen om bijmij een cursus over secularisatie te volgen. Ikgeef lezingen, vaak in kerkelijk verband, maarook wel voor collega-wetenschappers. In zulkelezingen kan ik iets kwijt van mijn onderzoek.Dit onderzoek, tot slot, is het belangrijkst. Wilde leerstoel op den duur een verschil maken,dan moet ik niet al mijn tijd besteden aan columnsen opiniestukjes, maar diepte-investeringendoen. Concreet betekent dat: lezen, denkenen schrijven, om over een aantal jaar met eenvernieuwend boek over secularisatie te kunnenkomen.”Wat is het nut van deze leerstoel voorzowel IZB als GZB?“Het nut van wetenschap – liever spreek ik overde waarde van wetenschap – ligt in het stellenvan lastige vragen. In dit geval: lastige vragenbij de manier waarop kerken en zendingsorganisatiesgewend zijn over secularisatie tespreken. Gaat secularisatie alsmaar verder?Doet secularisatie zich vooral in grote steden enmet name in Europa voor? Voltrekt secularisatiezich buiten de kerk of ook daarbinnen? Slaatsecularisatie op wat mensen doen en denken,of zit de kern van het probleem in dat waarnaarmensen verlangen en waarop ze hopen?”Kun je al wat resultaten uit je onderzoekmelden?“Hoe meer ik lees over secularisatie, des te sterkerraak ik er van overtuigd dat wij, vaak zonderhet te beseffen, op een typisch negentiendeeeuwsemanier over secularisatie denken. Ofdat zo’n christelijke manier van denken is, waagik te betwijfelen. Mijn onderzoek heeft daaromeen dubbele agenda: laten zien wat er mis ismet dat negentiende-eeuwse denken én eenalternatief daarvoor ontwikkelen. Voor dat laatstelaat ik mij door Augustinus inspireren. Na deval van Rome hield Augustinus zijn medechristenenvoor: denk nu niet dat alles verloren is. Zozou ik willen zeggen: denk nu niet dat secularisatiehet einde van de kerk inluidt.”Je doet je onderzoek samen met anderen.Ook zendingswerkers van de GZB kunnen jehelpen. Op welke manier?“Eén van de vastgeroeste ideeën die we terdiscussie moeten stellen, is de gedachte datsecularisatie alleen een westers verschijnsel is.Twee GZB’ers zijn nu bezig uit te zoeken watAfrikaanse kerken onder secularisatie verstaanen wat voor uitdagingen zij op dit terreintegenkomen. Niet om vervolgens Europeseantwoorden naar Afrika te exporteren, maar omte leren van elkaar. Het project is nog maar netbegonnen, maar ik ben heel benieuwd wat Jaapen Willem-Jan gaan tegenkomen.”WILLEM-JAN DE WIT, DOCENT AAN HET EVANGELICALTHEOLOGICAL SEMINARY IN CAÏRO, EGYPTE:“Herman Paul en ik hebben hetplan bedacht om volgend najaar inCaïro een bijeenkomst te houdenover secularisatie in Afrika en hetMidden-Oosten. In deze gebiedenzijn mensen op het eerste gezichtveel godsdienstiger dan in Nederland.In Egypte is bijvoorbeeld vrijweliedereen moslim of christen. Maarhet is niet alles goud wat blinkt. Miljoenenmensen die in naam christenzijn, komen vrijwel nooit in de kerk.Waarom blijven mensen weg ofhaken ze af? Is dat om vergelijkbareredenen als in Nederland of speelt ermisschien iets anders?JAAP HAASNOOT, DOCENT AAN HET CANON BENAIAHTHEOLOGICAL COLLEGE IN KAJO-KEJI, ZUID-SOEDAN:“Hoe denken Afrikanen over secularisatiein het Westen en is er ook zoietsals secularisatie in Afrika? Met dezevragen ben ik op een aantal mensenafgestapt. Ik sprak onder anderenmet een Zuid-Soedanese bisschop,een Oegandese tv-presentator en eenzendingswerker uit Nigeria. Ze warenhet er allemaal over eens dat secularisatienegatief is en dat het vooralin het Westen voorkomt. ‘Voor ons ishet ondenkbaar dat iemand zegt dater geen God is’, zei een geïnterviewde.‘In Afrika doen we er alles aan omGod tevreden te houden’. Natuurlijkzijn er wel problemen in de kerk enin de samenleving, maar dat noemenwe geen secularisatie, want dat iseen Westers probleem, zo zeiden demeesten. Via de term secularisatie ishet dus lastig een brug te slaan tussenAfrika en Europa. De uitdaging isnu hoe we elkaar toch kunnen vindenZelf hoop ik te onderzoeken hoeonze predikantsopleiding hier inCaïro studenten zo goed mogelijkkan toerusten om straks niet alleendominee te zijn voor mensen diesterk betrokken zijn op God enZijn gemeente, maar ook voor diemensen die veel minder betrokkenzijn en gemakkelijk buiten beeldraken. Daarbij moeten we misschienook naar de theologiestudenten zelfkijken: als het eerste enthousiasmeeraf is, raken ze dan zelf innerlijk geseculariseerdof worden ze verdiepten gerijpt in het geloof?”als het gaat om problemen die we allebeiherkennen, zoals bijvoorbeeld teweinig aandacht voor discipelschapbinnen de kerk.”

DS. SAMUEL FOUCACHON,GEMEENTESTICHTERIN PARIJSproject in parijsParijs… de stad van de liefde, de lichtstad en de stad van de mode. Niet voor niets trekt Parijs jaarlijksmiljoenen toeristen. Maar Parijs is ook de stad waar de GZB betrokken is bij het stichten van een nieuwegemeente.WELKOMIN PARIJSParijs heeft 2,25 miljoeninwoners. Met alle voorstedenmeegerekend zelfs meer dan 11miljoen. Een paar jaar geledenis er onderzoek gedaan naar dekerkelijke situatie in Parijs. Deresultaten waren schokkend:sowieso gaan er op zondagmorgennauwelijks mensen naar dekerk en in de kerken die er zijnis er een groot gebrek aanBijbelse prediking, er is veellauwheid en nauwelijksgastvrijheid. Tegelijkertijd zijnveel Parijzenaars op zoek naarantwoorden op belangrijkelevensvragen. Zij zullen echterniet snel naar bestaande kerkengaan, omdat ze niet het gevoelhebben daar welkom te zijn.Om hier iets aan de doen heeftde Unie van ProtestantseKerken vorig jaar een evangelistaangesteld, ds. Samuel Foucachon.Zijn opdracht is hetstichten van een nieuwegemeente waar de Bijbelopengaat, waar mensensamenkomen om God tedienen en waar iedereenwelkom is. Ds. Foucachon:“Ik laat me inspireren door hetadvies dat de gemeente vanEfeze krijgt in Openbaringen 2:geen buitenissige zaken,geen bijzondere evangelisatieactiviteiten,maar gewoonterugkeren tot de essentie:een Bijbelse preek met eenduidelijke, inhoudelijkeboodschap.”Ds. Foucachon preekt inmiddelselke zondag in een kapel inQuartier Latin, de kunstenaarswijkvan Parijs. Het is allemaalnog heel kleinschalig, gemiddeldkomen er op zondagmorgenvijftien mensen naar de dienst.Maar met Gods zegen mogenwe grote dingen verwachten!De GZB steunt het gemeentestichtingswerk in Parijs. We vragen uw gebed voor dezekleine, nieuwe gemeente. Bid dat de gemeente mag groeien, dat steeds meer mensenbetrokken raken en zich actief willen inzetten. Ook financiële steun is welkom. Maakeen gift over naar de GZB, rekeningnummer 0690762445 (IBAN: NL91 INGB0690 7624 45) o.v.v. ‘project FR.1.004’. Hartelijk dank!gzb-projecten12 13EgypteEG.2.004 NIEUWE DAGCENTRA VOORGEHANDICAPTENIn Egypte is er vaak maar weinig oogvoor mensen met een handicap. Mededankzij enkele werkers van de GZB iser de afgelopen jaren echter veelverbeterd. Maar nog veel gehandicaptenwonen in slechte omstandighedenen zonder mogelijkheden om zichte ontwikkelen. Er worden achtnieuwe dagcentra gestart voorkinderen en jongeren tussen de 5 en30 jaar uit arme families die zelf nietin staat zijn om opvang/onderwijsvoor hun kinderen te regelen. Helpt umee?PeruPE.1.011 OPLEIDING PREDIKANTENDe meeste voorgangers in Peru gevenleiding aan een gemeente zonder datze veel theologische bagage hebben.Ze werken in moeilijke omstandigheden,ontvangen een laag salaris enhebben daarnaast nog een anderebaan om in hun levensonderhoud tekunnen voorzien. Om hier iets aan tedoen, investeert de GZB graag in hettheologisch onderwijs vanuit hetSeminario Evangélico de Lima (SEL),waar ds. Peter Kleinbloesem docentis. We stellen geld beschikbaar voorstudiebeurzen en voor trainingen dieoveral in het land worden gegeven.SomaliëET.1.001 ZENDINGSWERK VIADE RADIOZendingswerk is in Somaliëverboden. Meer dan 99,9% vande 10 miljoen Somaliërs ismoslim.Via christelijke radioprogramma’svan Voice of New Lifekomen veel Somaliërs voorhet eerst in aanraking met hetEvangelie. Met uw bijdragekan deze organisatie doorgaanmet het verzorgen vanradiouitzendingen. Ookonderhoudt zij via de mailcontact met luisteraars.IranME.1.002 ONDERSTEUNING IRAANSEKERKLEIDERSOnze steun wordt gevraagd voor vijf predikantendie ondanks uiterst moeilijke omstadighedenin Iran blijven om hun gemeenten tedienen. Er ligt veel druk op hen. Zij wordengeacht hun (soms getraumatiseerde) gemeenteledente helpen, te leiden en hoop te geven.Zelf worden zij bedreigd en vervolgd. Helpt umee om de Iraanse kerken en hun leidersgeestelijke en financieel te ondersteunen?Zolang de kerken nog leiders hebben, blijfthet christendom in Iran voortbestaan.OegandaUG.1.003 EVANGELISATIE EN KERKPLANTINGDoordat de bevolking in Karamoja, in hetnoordoosten van Oeganda, voor een grootdeel uit nomaden bestaat, zijn zij moeilijk tebereiken met het Evangelie. Vaak zijn eralleen kerkjes in dorpen waar mensen vanbuiten Karamoja wonen. Karamoja is dan ookeen echt zendingsgebied.Binnen de Kerk van Oeganda komt er steedsmeer aandacht voor evangelisatie en hetstichten van nieuwe gemeenten. Kerkleidersworden getraind en er worden allerleiactiviteiten georganiseerd om jongeren meerbij de kerk te betrekken.Wilt u een vandeze projectensteunen? Maakeen gift over opbankrekening0690762445(IBAN: NL91INGB 06907624 45) t.n.v.GZB, Driebergeno.v.v. hetprojectnummer.Hartelijk dank!

diaconaal hgjb-project14 15Leren van christenen in Nepal – dat staat bovenaan in het nieuwe diaconale HGJB-project ‘Leven metlef’. Hoe leef je met hart voor God en liefde voor mensen in deze wereld? Hoe is Jezus Christus niet alleenKoning over jouw leven, maar wordt dit ook zichtbaar in jouw leven? Vanuit deze vragen luisterenwe naar getuigenissen van (jonge) christenen in Nepal. Een project voor jong én oud, met bezinning énactie, een samenwerking van HGJB en GZB.Foto 1: Binod, foto 2: voorbeeldvan een thankaHGJB-project ‘Leven met lef’Leren vanchristenenuit NepalBinod stelt zijn kwaliteiten indienst van het KoninkrijkBinod groeide op in een bergdorp. Zijn ouders waren boeddhist.Vooral in de hogere bergdorpen in Nepal wordt het boeddhismenaast het hindoeïsme aangehangen. Sommige plekken en tempelsin Nepal zijn voor beide religies heilig. Binod begint al vroeg metthanka’s schilderen: boeddhistische gebedsdoeken die mensengebruiken als hulpmiddel bij het mediteren. Binod is er zo goed in,dat hij een eigen bedrijfje opricht en overal in Nepal gebedsdoekenverkoopt. Voor veel toeristen zijn het nog steeds gewilde souvenirs.Zestien jaar lang gaat dit door, totdat een overstroming zijnwerkplaats treft en Binod zich afvraagt of dit een straf is van één vande goden. Bij familie ontmoet Binod in die periode een christen.Binod gaat op zoek naar God, tot hij niet meer om Hem heen kanen tot geloof komt.Nu zet hij zijn talenten in om andere Nepalezen en toeristen dieNepal bezoeken, te bereiken met het Evangelie. De bekende thankatekeningengebruikt hij nu om teksten uit de Bijbel door te geven.Leven met lef betekent voor Binod: niet kiezen voor wat mensenvan je verlangen en wat het meeste geld opbrengt. Leven met lefbetekent dat hij zijn kwaliteiten in dienst stelt van het Koninkrijkom andere mensen, Nepalezen en buitenlanders, in aanraking tebrengen met het Evangelie.Prakash wordt na zijnbekering als een dode gezien...Prakash is geboren in één van de vele bergdorpenvan Nepal. Hij had in zijn dorp geen kans om verderte studeren en moest vanaf z’n tiende hard werken.In zijn dorp werden de vele hindoefestivalsuitbundig gevierd, maar na afloop vroeg hij zichsteeds vaker af: ‘Wat geeft mij nu echte vreugde?’Tenslotte was de ochtend na het feest alles weerhetzelfde en moest er hard gewerkt worden.Op een dag krijgt Prakash de kans om bij zijnfamilie in de stad Pokhara te gaan werken. Zijnoom Pradip runt daar een hotelletje voor de veletoeristen die er komen. Prakash weet niet dat zijnoom christen is, hij heeft zelfs nog nooit van hetchristelijke geloof gehoord. Zijn oom neemt hemmee naar de kerk en zo leert Prakash JezusChristus kennen. ‘Het grote verschil met dehindoegoden is dat de God van de Bijbel mensenliefheeft. Je hoeft hem niet tevreden te stellen’,vertelt hij.Prakash heeft nu zijn ware vreugde in Godgevonden, maar ondertussen levert hem datstrijd met zijn hindoefamilie op. ‘Je bent voor onsals een dode’, zegt zijn vader. Met de vele hindoefestivalsdie heel belangrijk voor families zijn, kanPrakash niet meer mee doen – een dilemma waarveel bekeerde hindoes mee te maken krijgen. Hijbidt voor zijn familie, dat ook zij op een dag JezusChristus mogen leren kennen en vertrouwt eropdat God zijn leven verder zal leiden.Leven met lef betekent voor Prakash: dat hij nietlanger afhankelijk is van de goedkeuring van zijnfamilie, maar durft te leven vanuit zijn identiteit inChristus. Leven met lef betekent dat hij ernaarverlangt om een voorbeeld te zijn voor zijn eigenfamilie en dorp, om anderen door zijn leven te latenontdekken dat er in Jezus Christus bevrijding is.MEEDOENDe HGJB heeft diverse materialenom met dit project enthema aan de slag te gaan. Wemaken kennis met de kerk inNepal die een explosieve groeiheeft meegemaakt. We horenen zien hoe christenen die (net)tot geloof zijn gekomen, keuzes(moeten) maken met somsvergaande gevolgen. We komensamen in actie door geld op tehalen voor de vier projectpartnersvan de GZB in Nepal. Kijkop www.hgjb.nl/levenmetlefvoor alle mogelijkheden envraag het gratis projectmagazineaan.

onze zendingswerkers16 17WIE ANTONIE EN CORA TREUREN-VAN UTRECHTBESTEMMING COLOMBIAWANNEER VOORJAAR 2014De GZB heeft – soms samen met een andere organisatie – zo’n zestigzendingswerkers uitgezonden. Zij werken over de hele wereld. Wiekomen er binnenkort terug naar Nederland en wie vertrekken er?UitgezondenNaar MalawiIn Ekwendeni, Noord-Malawi,steunt de GZB een tweejarige opleidingtot timmerman/meubelmaker.Op deze manier kunnenaidswezen later in hun eigenlevensonderhoud voorzien. Dekerk wil zo iets betekenen voorde vele kinderen zonder oudersin het land. In januari wordtAris Hofland, zelf meubelmaker,vanuit Oudewater-Hekendorpuitgezonden om een jaar lang leste geven op deze opleiding. Wewensen hem een mooie tijd toe.Kijk ook eens op aristimmertvoormalawi.wordpress.com.Naar ColombiaWij zijn Antonie en Cora Treuren uit Snelrewaard.Komend voorjaar worden wij vanuit dehervormde gemeente van Woerden uitgezondennaar Colombia.Wat gaan jullie in Colombia doen?In Colombia zullen wij de diaconie van dekerk gaan ondersteunen. Dit wil zeggen:samen met de kerk onderzoeken waar degrootste noden in de samenleving zijn enwaar de kerk een bijdrage kan leveren.Tegelijkertijd willen wij het verhaal vanColombia vertellen, waar velen te midden vangeweld zijn opgegroeid. We willen wereldenverbinden, want zending verbindt!“We hopen dat mensen voor ons envoor onze opdracht willen bidden”Wat motiveert jullie om alles in Nederlandachter te laten en naar Colombiate gaan?Vanaf onze verkeringstijd speelt de wensen roeping om samen dienstbaar te zijnin de wereld en te bouwen aan Godswereldwijde kerk: de wereld en kerk verweg maar ook dichtbij. Na een traject vanbijna vier jaar mogen we dan nu gehoorgeven aan de roeping voor de wereld verweg. Wij hebben er zin in!Kunnen jullie iets vertellen over jullievoorbereidingstijd?Drie jaar geleden hadden we ons eerstegesprek bij de GZB. Daarna zijn we viaverschillende gesprekken en keuringenbenoemd. Afgelopen december hoordenwe van de werkplek Colombia, waar wedirect enthousiast over waren. Toen konhet opzetten van een thuisfrontcommissieen het bekendmaken van onze missiebeginnen. Op dit moment staan we aande start van ons opleidingstraject inNederland. Vanaf januari zullen wij eentien weken durend traject volgen aan hetbijbelcollege All Nations in Engeland.Wat kunnen wij als Nederlands thuisfrontvoor jullie betekenen?We vinden het gebed erg belangrijk.Er worden veel dingen gepland en weproberen ons zo goed mogelijk voor tebereiden op onze taak, maar ten diepstezijn wij afhankelijk van God en verwachtenwij van Hem de juiste woorden,openingen en richting. Daarom hopen wijdat mensen voor ons en onze opdrachtwillen bidden. Daarnaast hopen we opveel interactie via onze website (www.geloofincolombia.nl) en Facebook zodatmensen ons gemakkelijk kunnen volgenen kunnen reageren. Ten slotte kunnenmensen onze uitzending financieelsteunen. Dit kan onder andere via onzewebsite.Welkom thuisTerug uit ZimbabweEind september moest Anne Konijn vanwege visumproblemenvervroegd terugkeren naar Nederland. Anne werkte sinds januariin het Morgensterziekenhuis in Zimbabwe en zou daar een jaarblijven. Op de dag van vertrek schreef ze op haar weblog: “Ikheb het zo goed gehad hier. Heb zo veel mogen leren van dezemooie mensen. Juist ook in deze situatie werd ik me eens temeer bewust van hun Godsvertrouwen en afhankelijke geloof inGod. Terwijl ik boos, teleurgesteld en verdrietig was herinnerdemijn Zimbabwaanse vrienden me eraan dat alles met een redengebeurt. En dat het God is Die alles in Zijn hand houdt.”Kijk voor een overzichtvan zendingswerkers metverlof op pagina 22.Terug uit PeruGerrit en Ria Nijland vertrokkenin 2007 naar Peru. Gerritgaf les op het SeminarioEvangélico de los Andes(SELA), begeleidde studententijdens hun stage en rusttekerkleiders toe. Ria werkte inkindertehuis Nuestra Casita.In december komen Gerrit enRia terug naar Nederland.“We hebben ieder op onzeplek mogen wijzen opliefde en vergeving vanGod en naar elkaar toe”WIE GERRIT EN RIA NIJLANDBESTEMMING NEDERLANDWANNEER DECEMBER 2013Wat hebben jullie voorde mensen in Peru mogenbetekenen ?We hopen en bidden dat hetiets van blijvende waarde magzijn, in hun relatie met God,in hun relatie als echtpaar, inhun relatie tot hun kinderen,in hun werk in de kerk. Wehebben ieder op onze plek ingesprekken, lessen en preken,mogen wijzen op liefde envergeving van God en naarelkaar toe.Wat gaan jullie het meestemissen ?Ria: Wat ik zeker ongelofelijkzal gaan missen zijn dekleintjes, die je opwachtenmet een brede grijns of eenschuwe blik als ze je nog nietzo goed kennen. Die stralendelach als we samen spelen. Metde bede voor hen in mijn hartmoet ik ze loslaten, maar ikweet dat ik ze mag leggen inde hand van onze Heer.Gerrit: De lessen en de contactenmet de studenten, deontwikkeling die de studentendoormaken, de contactenmet de kerken in de regio, deschoonheid van het Andesgebergteen het Selva (oerwoud)gebied van Peru, het dagelijkshoren van de Spaanse taal,het leven in deze cultuur, ja,dat zal ik wel gaan missen.Waarom is een meelevendthuisfront belangrijk vooreen zendingswerker ?Je komt als zendingswerkerelke keer weer voor beslissingente staan, je wordt nogaleens teleurgesteld in mensenen je wordt geconfronteerdmet je eigen beperkingen.Dan is het bemoedigend omreacties van het thuisfrontte krijgen en te ervaren dathet gebed van het thuisfrontgehoord wordt door Hem,Die ons laat merken dat Hijnaar Zijn belofte bij ons is:‘En zie, Ik ben met jullie,alle dagen...’

update uit egypte18 19Willem-Jan de Wit is docent Bijbelwetenschappen en systematische theologieaan het Evangelical Theological Seminary in Cairo (ETSC). Hoe is het om in dezeroerige tijden in Egypte te wonen en te werken? Een update van Willem-Jan.Foto 1: Willem-Jan de Wit (links),foto 2-4: beelden van de demonstratiesin EgypteDOOR WILLEM-JAN DE WITOVER DE SITUATIE IN EGYPTE“Wat is recht, wat is onrecht? Ikprobeer in gesprek met onze studentenvragen te stellen, zodat wede media niet klakkeloos napraten”“Een van de spannendstevragen in Egypte is: hoe zie jede Moslimbroederschap?”“Hij liet me deschotwonden inzijn lichaam zien”“Hoe zou u reageren als een bende boze mannende kerk binnendrong, de Bijbels bij de ingang inbrand stak en de kansel en de zondagsschoolruimteliet afbranden? Toen ik onlangs in Nederlandover de situatie in Egypte vertelde, stelde ik dezevraag en een vrijpostig jongetje stak meteen zijnhand op: “Ik zou de brandweer bellen.” Maar watals de brandweer niet komt?Egypte was deze zomer volop in het nieuws. Op30 juni gingen miljoenen Egyptenaren de straat opom het vertrek van president Morsi te eisen. Ookveel christenen namen aan deze demonstratiesdeel. Drie dagen later maakte legerleider el-Sisiin aanwezigheid van onder andere de koptischorthodoxepaus Tawadros bekend dat Morsi wasafgezet. Aanhangers van Morsi zetten daarop protestkampenop die op 14 augustus uiteen werdengedreven. Daarbij vielen veel doden.Dezelfde dag en ook nog de dagen daarna gingenvooral in de provincie Minya (zo’n 250 km tenzuiden van Caïro) naast menig politiebureauvele tientallen kerken, Bijbelwinkels, christelijkeinstellingen, huizen en bedrijven in vlammen op.Christenen betreuren dit verlies maar zijn tegelijkertijdblij dat de macht van Morsi en de Moslimbroederschapgoeddeels is gebroken en sprekenook met waardering over andere moslims die henjuist hebben geholpen in deze moeilijke dagen. Eris hoop voor de toekomst.Tegelijk zijn er onzekerheden te over. Wanneerik dit schrijf is het maandag 7 oktober en zijn ergisteren (6 oktober, een nationale feestdag) weervijftig doden gevallen rond demonstraties vande Moslimbroederschap. De meeste demonstratiesde afgelopen weken waren relatief klein enlokaal, zodat het gewone leven op andere plaatsengewoon doorging, maar je vraagt je af:wanneer zal het land weer echt tot rustkomen en alleen druk zijn van gezondebedrijvigheid?Critici zeggen dat het land de afgelopenmaanden is teruggevallen in de tijdvan Mubarak, met veel macht voorhet leger, weinig ruimte voor politieketegenstanders en nieuwe kansen voorde corrupte lieden van weleer. Optimistenzien juist dat het land nu eindelijkin staat is om de positieve idealen vande revolutie van begin 2011 te gaanrealiseren - onder Morsi dreigde het helemaalmis te gaan, maar nu komt hettoch nog goed. Presidentsverkiezingenen parlementsverkiezingen volgendjaar zullen waarschijnlijk duidelijkmaken welke koers het land nu echt inzal slaan.Te midden van de onrust is het voorons als seminarie en mijzelf een voordeeldat wij ons in een rustige buurtvan Caïro bevinden: in onze directeomgeving is eigenlijk nooit iets aan dehand. Over mijn veiligheid heb ik medeze zomer gelukkig geen bijzonderezorgen hoeven te maken. Alleen werdmij van verschillende zijden afgeradenbezoeken te brengen aan studenten inde provincies ten zuiden van Caïro, watik dan ook niet heb gedaan. Toch kon ikme niet onttrekken aan wat er gaandewas in Egypte.Adel, een derdejaarsstudent uit onzepredikantsopleiding, liep deze zomerstage in de vacante protestantsegemeente van Delga, een fors dorpin de provincie Minya. Gruwelijkedingen zijn daar gebeurd. Een lid vande gemeente is vermoord, achter eenauto gebonden en zo door het dorpgesleurd. Toen ik dit voor het eersthoorde, dacht ik dat het een opgekloptverhaal was, maar ik heb het vervolgensvan verschillende kanten bevestigdgekregen. Een ander gemeentelid werdbeschoten en zag zijn huis beroofdworden en in vlammen opgaan. Moslimburenvingen hem en zijn gezin op.Toen echter na enkele dagen bleek datmen nog steeds op zijn dood uit was,vluchtte hij naar Caïro, waar ik hemontmoette en hij me de schotwondenin zijn lichaam liet zien.Eén van de spannendste vragen inEgypte is: hoe zie je de Moslimbroederschap?Is het een terroristischegroepering die nu terecht zoveelmogelijk de kop in wordt gedrukt? Ofis het, afgezien van wat extremistischerandfiguren, een op zich vreedzamepolitieke stroming die recht op vrijheidvan meningsuiting en demonstratieverdient, ook al ben je het inhoudelijkniet met ze eens? Wat is recht, wat isonrecht? Vaak weet ik het zelf niet,maar ik probeer in gesprek met onzestudenten de vragen wel te stellen,zodat we in elk geval verder komen danhet klakkeloos napraten van sommigemedia. Misschien verschillen we somsvan mening en vergissen we ons inde beoordeling van concrete situaties,maar laten we in elk geval het verlangenhouden om waardig het Evangelievan Jezus Christus te leven. Bidt u metons mee om wijsheid?”Op zijn weblog wjdw.nl schrijftWillem-Jan regelmatig over hetleven in Egypte.

Wilt u concreet meeleven metchristenen en zendingswerkersin andere landen?BID VOORHEN!BESTELGRATIS deGZB-gebeds ­kalenderZending verbindt... Gebed voorchristenen en zendingswerkersin Afrika, Azië, Latijns-Amerika enEuropa is de belangrijkste manierom mee te leven.Om heel concreet voor hetzendingswerk te kunnen bidden,geeft de GZB vier keer per jaar eengebedskalender uit.U kunt de kalender bestellendoor een berichtje te sturen naarinfo@gzb.nl of te bellen naar0343 - 512444. De dagelijkse gebedspuntenstaan ook op www.gzb.nl.