Klik hier voor 46e editie april 2012 - Indo Privé

Lezers rubriekIk lees zo vaak in de Indo Privé van mensen die zeggen dat we onze traditie en het gevoel van Indo zijn over moetendragen aan de volgende generatie. Ik begrijp het verlangen om dat te doen, omdat ik in dezelfde positie ben.Hier volgt mijn verklaring waarom dat onmogelijk is.De Joden hebben hun eigen land, wij hebben dat niet.Zij spreken hun eigen taal waar hun kinderen in opgroeien, wij hebben dat niet.Onze kinderen groeien op in een land dat geen Indische taal spreekt. Zij voelen zich Indisch op een andere manier.De omgeving waarin zij opgroeien bepaalt waar hun interesse naar uit gaat en waar hun toekomst ligt.Het land van geboorte bepaald dat. Of het Braziliaans, Amerikaans, Hollands of een andere natie is bepaalt hoe zij zichvoelen en gedragen. De invloed van de omgeving is onmiskenbaar. Zij spreken de taal van het land van geboortevloeiend en zonder enig accent. Net zoals wij de Indische taal vloeiend en zonder enig accent kunnen spreken, omdatwij daarin opgegroeid zijn. Meestal te beginnen met: " Loh, waarom ben je hier? Allang niet meer gezien Peh. "Vergelijk jezelf met de Transvaalse boeren, die ondanks hun apartheid politiek zichzelf Zuidafrikaan noemen en geenNederlander zijn. En ook hun eigen taal spreken dat helemaal niet Hollands klinkt.Zij hebben het voordeel dat zij een aparte gemeenschap hebben gevormd en zich gevestigd hebben in het land vangeboorte, wat wij niet hebben kunnen doen.Realistisch gesproken is de Indische gemeenschap uitgestorven met het vergaan van onze generatie.En mijns inziens is daar niets meer aan te doen. Wij spreken de taal waar wij ons gevestigd hebben met een accent datniet te verbergen is. Dit accent is ons eigen en dat kunnen wij niet overdragen aan onze kinderen.Het gevoel van een Indo zijn is ook niet over te dragen omdat onze ervaring uniek is voor onze generatie.Wij kunnen de Indische gastvrijheid over dragen aan onze kinderen, maar het is onmogelijk om de " dongeng dongeng "( over koetjes en kalfjes praten ), een geliefkoosde tijdpassering van onze ouders en grootouders, aan hun over tebrengen. Dat was een tijd waar wij naar toe refereren, onbewust en met enige weemoed, als " tempo doeloe. "Een verleden tijd met herinneringen die ons eigen zijn en een stempel hebben geplaatst op onze generatie.Een tijd waar wij in opgroeiden en die niet meer te herhalen is of te reconstrueren.Dus, ondanks alle pogingen ben ik tot de slotsom gekomen dat het onmogelijk is om de Indische cultuur in het leven tehouden. Het is onmogelijk om de klok terug te draaien en tot overmaat van ramp worden wij benadeeld door de regeringvan een land waar wij voorheen solidariteit aan hebben getoond. Wat wij nu te horen krijgen is: " het was uw keusgeweest om te emigreren. "Ja, het schijnt dat het ook onze keus is geweest om als Indo's ter wereld te komen.Als u van mening verschild is dat o.k. De tijd zal het uitmaken wie er gelijk heeft.Auteur: Anoniem