Commissiedag 2009 - Westfriese Golfclub

Hoe overleef ik Mixed MatchplayTekst: Christine StolwijkDe meeste deelnemende koppels spelen aljaren samen deze keiharde afvalrace, dus datmaakte het voor Milo (van Wijk) en mijzelf,als nieuwbakken duo, er niet makkelijker op.Wij gingen dit serieus aanpakken hadden webedacht. We beginnen eerst maar eens met 9holes te oefenen van te voren. Toen zakte onsde moed behoorlijk in de schoenen; u snapthet al, dat ging niet zo goed, sterker nog,gewoon slecht. Als je dan de volgende morgende voorronde moet spelen tegen HannyBalsing en Marco Gerrits gieren de zenuwenbehoorlijk door de keel. Ik zal u de detailsper hole besparen, maar we hebben moetenknokken van een achterstand naar de winstop de 17e. Persoonlijk had ik niet eens doordat we toen gewonnen hadden want ik was zogeconcentreerd met iedere slag bezig dat destand mij volledig ontging. Pas toen Hanny enMarco ons feliciteerden viel het kwartje.De 8e finale werd gespeeld op zaterdag 10oktober, een week later. Het leek ons nietoverbodig een oefenrondje te lopen tegen NelJonker en Jochem Kropff. Hadden we misschienbeter niet kunnen doen want we werdenfinaal van de baan geslagen en dat geeftde burger geen nieuwe moed. Temeer daar weaan mochten treden tegen Eveline Groot enFerry de Jong, bepaald niet kinderachtig! Voorhet gevoel was het nog midden in de nachttoen we afsloegen, zaterdagmorgen rond half9, wat een tijd! Na 18 loodzware maar ookheel gezellige holes mochten we ons de winnaarsnoemen. Dat houdt dan wel in dat we ’smiddags weer aan de bak konden want onzenieuwe tegenstanders, Rina de Roo en RenéPeereboom stonden al te trappelen van ongedulden enthousiasme om de kwartfinale in tegaan. René had er niet helemaal op gerekend,maar daar was niet veel van te merken. Hetwas alweer een bikkelharde strijd om elkehole en weer viel pas op de 18e de beslissingin ons voordeel, weer een ronde verder watons alweer tot grote vreugde stemde.De halve finale, wie had dat kunnen bedenken?We bonden de strijd op zondagmorgenvoor dag en dauw aan met Saskia Harte enJan Nieuwenhuizen, de winnaars van vorigjaar. Het wordt bijna saai, maar ook dezewedstrijd eindigde op de 18e. Na ongeveer4 uur topgolf en keurig doch zeer bijzondertaalgebruik van zowel Jan als Milo mochtenwij ons de verliezers noemen en wachtte destrijd om de 3e en de 4e plaats. Gelukkig haddenwe heel sportieve tegenstanders, JeanetHollebrand en Ed Balsing, die er ook voorwilden gaan. Men heeft in het verleden nietaltijd zin gehad om te spelen voor deze plaatsenen dat is toch jammer.De finale ging tussen de duo’s Zoë Boots/Brian Groenewegen en Saskia Harte/JanNieuwenhuizen. Een spannende wedstrijd,ongetwijfeld, alleen hebben wij er niets vanmee gekregen totdat we na 20! holes het clubhuisin kropen en hoorden dat Zoë en Brianhadden gewonnen.Ik kan me niet voorstellen dat er ooit zó gestredenis om de derde/vierde plek. Het leekwel de finale. Steeds down, up, dan weersquare en weer down. Op de 18e stondenwe gelijk en gingen door naar 19, die webeiden in een bogey speelden. Dan naar hole20 (hole 2) waar ik mijn zenuwen bijna nietde baas was. De derde slag was voor mijen net voordat ik zou gaan slaan dacht ik:“zal ik eerst overgeven of zal ik eerst slaan”.Gelukkig heb ik voor het laatste gekozen, hetandere hoefde daarna niet meer. Jeanet en Edhadden ongelooflijke pech op deze hole, anderswaren we nog veel langer bezig geweest.We zijn dus derde geworden.Wij mochten natuurlijk niet speechen tijdensde prijsuitreiking, maar als het had gemogenhad ik het hele bovenstaande verhaal verteld,onze tegenstanders heel erg bedankt, Inge(Colson) bedankt voor het duwen van mijntrolley van hole 20 naar het clubhuis, de wedstrijdleidingbedankt , verteld dat de baan ermooi bij lag, nog iets over het weer gezegd enboven alles zou ik Milo bedankt hebben voorzijn engelengeduld. Letterlijk met iedere slagdie ik moest maken heeft hij meegekeken,meegedacht en advies gegeven en ik ben ervan overtuigd dat we mede daardoor zo vergekomen zijn. Volgend jaar weer Milo?7