DE ZONDE EN HET GEVAAR VAN SCHEURING door Thomas ...

61. Hoewel de apostelen zelf nog leefden en de gemeenten leidden en de kerkenregeerden, waren zij toch niet in staat om scheuring en verdeeldheid teverhinderen, noch de breuken van de kerk.2. Een tweede les die wij van hen kunnen leren is, dat degenen die het meest haddenvan de Geest van God, het meest tot vreedzaamheid bewogen waren, het meestgevoelig voor de vrede van de kerk, het meest zorgvuldig om te bewaren waar ereenheid was, en het meest zorgvuldig om te herstellen waar deze was verloren.Als we kijken naar later tijden, vinden we de kerk geplaagd met scheuring enverdeeldheid. Toen de vervolgingen door de heidense keizers over was, ontbranddehet vuur van twist in de kerk. Toen werd vervuld wat geschreven staat in Openbaring8: 5, "het vuur van het altaar werd op de aarde geworpen." Toen Constantijn de Grotede vrede voor de kerk hersteld had, werd ze vreselijk beschadigd door de scheuringenvan de Donatisten, die zich van de kerk afscheiden, voornamelijk onder voorwendselvan de onzuiverheden of ongeordend avondmaalsviering. Dit schisma duurde meerdan 200 jaar. Ze leerden, dat mensen werden besmet met het bederf van degenenwaarmee zij kerkelijke gemeenschap onderhielden, en dat er geen andere ware kerkwas dan hun eigen. Hetgeen hen leidde tot deze extreme gevoelens, was, dat de kerkAvondmaal hield met een van haar dienaars, ene bisschop Cecilian, wie de Donatistenwilden verwijderen, omdat hij volgens hun mening, toen hij nog diaken was, weigerdemee te werken ten gunste van sommige gevangenen voor de zaak of Christus, en dathij geordend was door verraders, namelijk zulken, die de Bijbel overgegeven haddenaan de vervolgers. Menende dat de gehele kerk besmet zou worden door deze man enzijn navolgers, zijn ze afgescheiden.Toen de Heere Luther verwekte om de kerk te hervormen van het Pausdom, kwamende Wederdopers in opkomst, die zich verzetten tegen de Overheid, en oproertoestonden. Zij gaven voor dat Luther de hervorming maar tot de helft doorvoerde, dathij slechts de takken van het Pausdom afgesneden had, maar ze deze aan de wortelslaan. Vandaar klaagde die heilige man aldus: "Het kost ons 10 jaar pijn om een kleinekerk op te richten, en dan komt er iemand die nog niets weet, maar maakt trouwedienaars verdacht en hij werpt hen in één moment alle omver." En ergens anders zegthij: "Zij die de leer van het Evangelie van ons gekregen hebben, verdrukken ons hetbitterst."Hoezeer onze eigen kerk beroerd werd ten tijde van voorgaande Presbyteriaansekerkregering, is duidelijk uit de geschriften tegen de afscheiding, van waardigemannen in die tijd. Zo vinden wij in een Acte van de Westminster Synode, 1643, eengrondig onderzoek naar boeken die de afscheiding voorstaan. Ik wil alleen aandachtgeven aan een Acte van de Synode in 1645, de 10 e zitting, gericht tegenongodsdienstigheid en scheuring, waarin zij belasten: "alle dienaars en leden van dekerk, behoren alle ongodsdienstigheid en gespot met godsdienstige oefeningen tegente staan." En aan de ander kant: "Dat zij in de vreze Gods, zich toch wachten, ondereen voorwendsel van godsdienstige oefening, hoe wettig en noodzakelijk ook, zij zichniet toegeven aan dwaling, ketterij, scheuring, schandalen, zelfverheffing, enverachting van anderen, gaande boven de gezonde roeping van Christenen, en zichaanmatigen hetwelk behoort bij de herderlijke roeping, met minachting of voorbijzienvan de ingestelde middelen," enz. Dit vat ik eenvoudig op, dat er bedoeld wordt, watwij kerkelijke bijeenkomsten noemen, die gewoonlijk bespot worden doorgoddelozen, aan de ene kant, en aan de andere kant nagelaten wordt vanwegescheuringen, enz. De Synode van 1647, zitting 19, in hun richtlijnen voor verborgen