Stenen zwijgen, maar stenen hebben een verhaal ... - Blik op Oneindig (1)

Stenen zwijgen, maar stenen hebben een verhaal .
Daar waar mensen en stenen hun bestaan delen ontstaan legenden en
verhalen. Dat geeft weer aanleiding tot respect of verering, en leidt soms tot
wonderen.
Hier een paar van zulke verhalen, sommige oeroud, andere uit onze eigen
tijd.
Nijmegen, 2013
1

INHOUD - DE ONDERSTE STEEN
1. De Devil's Arrows
2. De vloek van de steenmensen
3. Het raadsel van de Moai
4. De Loggan wiebelsteen
5. Dromen op gewijde plaatsen
6. De Guidestones van R.C.Christian
7. De Blarney Stone
8. Stenen met een verhaal
9. De dondersteen van Ensisheim
10. Giant's Causeway
11. De drijvende stenen van Hanumans brug
12. De vloek van Carlisle
13. Een parabel
14. Heilige afdruk
15. Legende in steen
16. Medicijnwiel
17. Shaligrammoniet
18. Pokaini forest
19. De Ica stenen van Peru
20. De stem van stenen
21. De steen van Shivapur
22. Stenen zijn net mensen
23. Zachte stenen
24. Tsunami stenen
25. Knikkers van Costa Rica
2

1. DE DEVIL'S ARROWS
3
In Boroughbridge, North Yorkshire, staan drie
megalieten die o.a. de naam The Devil's Arrows
hebben gekregen (naast The Three Sisters en The
Devil's Bolts')
In de 19de eeuw ontwikkelde zich een uitgebreide
legende rond deze stenen, die vanwege hun vorm
vragen om een mystieke uitleg. Het komt niet veel voor
dat megalieten in het landschap zulke groeven hebben
en zo strak van vorm zijn.
De legende vond ik in een prachtig boek 'Megaliths'
met foto's van
David Corio.
Een aantal apostelen - hoeveel en welke vertelt
het verhaal niet - kwamen uit Palestina via
Glastonbury naar de Keltische stad Iseur om
aldaar het Evangelie te verkondigen. Daar
werden ze ontvangen door een plaatselijke
vorst en ze kregen toestemming om in debat te
gaan met de Druïden, de Keltische priesters,
om hun respectievelijke religie aan elkaar uit te
leggen. Maar onder de Druïden zat de duivel in
vermomming, en hij hield een gloeiende
speech tegen het Christendom, waarmee hij
veel bijval en applaus kreeg van de aanwezige
Druïden. Maar de duivel is niet ongevoelig
voor trots, en hij raakte opgewonden van zijn
eigen welsprekendheid, waardoor zijn hoef
begon te gloeien. De rots waarop hij stond
smolt, en bleef, net als heet asfalt, aan zijn
hoef plakken. Dat ontging de apostelen niet, en een van hen riep "Satan, ik daag je uit!"
Toen zijn jas en zijn valse baard afvielen werd de duivel onthuld in al zijn akelige lelijkheid. Woedend vloog hij weg,
waarbij de stank van zwavel nog lang bleef hangen. De gesmolten rots ging
mee de lucht in, want die kon hij zo snel niet van zijn hoef schrapen.
Natuurlijk werden de Kelten bekeerd. De duivel zwoer wraak en wilde de
stad Iseur vernietigen. Van de rots aan z'n hoef maakte hij 4 massieve
obilisken en die nam hij mee naar How-Hill om ze naar de stad te slingeren,
waarbij hij brulde in machteloze woede...en miste. Blijkbaar was hij geen
handige stenenwerper.
Drie van de vier stenen vielen in de grond tussen de stad en de rivier de
Ure.
Verhalen kunnen niet mooi genoeg zijn; in een versiering van de legende
heeft de duivel zich in opperste frustratie opgehangen aan de langste steen (7m) , en bij die actie probeerde hij ook
zijn grootmoeder op te hangen.
Eind 1800 opperde de krant 'The Gazette' dat iemand eens zou proberen 's nachts drie maal om een steen te
lopen, omdat volgens de overlevering dan de duivel verschijnt. Dat leek de krant een afdoende manier om de
relatie met de duivel vast te stellen. Of het ooit geprobeerd is weet niemand. Waarschijnlijk toch een beetje eng of
zo.
Hoewel de groeven doen veronderstellen dat het mensenwerk
is, zijn ze een product van erosie. De Plumpton Rocks, negen
mijl verderop en afkomstig uit dezelfde groeve, hebben ook zo'n
verweringspatroon.
Over de werkelijke achtergrond van de drie enigmatische stenen
is niets bekend, hoewel er natuurlijk veel theorieën op zijn
lostgelaten. Het debat tussen archeologen gaat er vooral over of
de stenen ooit deel hebben uitgemaakt van een cirkel, of dat ze
een weg hebben gemarkeerd. Hoe dan ook, de streek heeft er
een mooie legende aan overgehouden.

2. DE VLOEK VAN DE STEENMENSEN
Er staan stenen bij de Kampong Penan Muslim Batu in Sarawak, een
provincie van het Borneo gedeelte van Maleisië.
Die stenen lijken, volgens de plaatselijk bevolking, op mensen, en ze
zijn taboe. Men is er daar van overtuigd dat de stenen, en de grond
waarop ze staan, vervloekt is.
Niemand weet wanneer de legende is ontstaan, maar het verhaal wordt
al generaties lang doorverteld. De dorpelingen geloven dat ze de
afstammelingen zijn van voorouders die de goden hebben
uitgedaagd...en daarvoor zijn gestraft.
Hoewel de meeste dorpelingen allang zijn overgegaan tot de Islam,
heeft dat het geloof in de oude goden en geesten niet uitgewist.
Maar wat is er nou voor verschrikkelijks gebeurd?
De voorouders hadden zich te
goed gedaan aan verboden
vlees, waaronder het vlees van
eekhoorns. Ze hadden zich
oneerbiedig uitgelaten over de
dieren en de kwaliteiten van de
verschillende vleessoorten
luidruchtig met elkaar vergeleken.
Toen werd de heldere hemel opeens zwart.
Een harde wind stak op en een onweer barste los met hevige regen. En toen
het over was, waren de dorpelingen in steen veranderd. Die stenen worden nu collectief 'Batu Rasak' genoemd.
Ze staan even buiten het dorp, en worden door de inwoners gemeden, omdat ze geloven dat de oude goden daar
nog steeds verblijven en over de stenen waken. Een misstap en straf kan niet uitblijven.
Over de vloek wordt alleen fluisterend gepraat.
Er was een teenager die door de spirits van de stenen was bezeten. Maar gelukkig was hij weer normaal geworden
nadat er een ceremonie was gehouden waarbij een gekookte kip in een van de holtes van de stenen was
achtergelaten, als offer aan de goden.
De stenen zijn verweerd en bedekt met mossen en plantengroei. Omdat niemand zich in de buurt van de stenen
waagt is er geen pad, en moet men zich een weg banen door de dichte begroeiing om er te komen.
Maar voor wie durft: het is de moeite waard, want de stenen lijken inderdaad op mensen.
De Chief van het dorp, Raini Piee ◄, komt uit een geslacht van Chiefs en kent de legende
beter dan wie ook. "Sommige stenen zien eruit als een mens die staat, andere als een
zittende figuur.. Er is er zelfs een die sprekend lijkt op een vrouw met een kind op haar
arm.
Raini denkt dat de overlevering dient
om mensen eraan te herinneren dat
ze geen verboden vlees mogen eten.
De voorouders geloofden dat wilde
dieren aan het oerwoud toebehoren
en dat op sommigen van hen een
taboe rust. Die moeten met rust
gelaten worden en kunnen niet
worden gejaagd of gegeten.
Hijzelf gelooft in de vloek.
Maar, zegt hij, de mensen die nu in het dorp leven zijn
afstammelingen van de overlevenden, de mensen die op
jacht waren buiten de kampong toen het dorp werd getroffen
door de vloek. Hun voorouders zijn niet onder de stenen te
vinden.
Maar blijkbaar nemen de dorpelingen toch liever het zekere
voor het onzekere....
4

3. HET RAADSEL VAN DE MOAI
Kort geleden kwam ik een artikel tegen van Robert Schoch ►, een geoloog die
bekend is geworden in het alternatieve circuit door zijn herdatering van de
Egyptische Sfinx. ergens in de 80er jaren. Schoch ontdekte dat het verweringspatroon
van de sfinx duidde op erosie door water, in plaats van door zand, zoals je
zou mogen verwachten in de woestijn.
Dat zou betekenen dat de Sfinx duizenden jaren ouder is dan gedacht, en stamt uit
een tijd toen de Sahara nog een vruchtbaar en regenrijk gebied was.
Andere geologen waren het op grond van detailfoto's met hem eens, tot ze
ontdekten dat Schoch het over de Sfinx had, waarna hun mening ineens 180º
draaide....
Op Schoch is sindsdien natuurlijk vaker een beroep gedaan als het gaat om controversiële vondsten, en met
bewonderenswaardige diplomatie heeft hij zich door de jaren als wetenschapper weten te handhaven, en tussen
vriend en vijand weten door te laveren zonder z'n mond te willen
houden.
Deze keer gaat het over een onderzoek dat hij zelf deed op
Paaseiland, of liever 'Rapa Nui', zoals de echte naam luidt. U kent ze
wel, de 'Moai' , die merkwaardige beelden waar het kleine eiland in de
Pacific zo rijk aan is.
Wie hakten de honderden beelden, wat hadden ze voor doel en
betekenis, en vooral: hoe kreeg men ze op hun plaats? Want de maat
van de Moai varieert tussen de 4 en 10 meter hoog en de massieve
beelden wegen vele tonnen; niet iets wat je op een verloren
zondagmiddag even vele kilometers over de rotsige grond sleept.
Schoch, die zijn huwelijksreis op Rapa Nui doorbracht, greep de
gelegenheid aan om zijn geologisch geschoolde blik over de beelden
en hun raadsels te laten gaan, en hij deed daarbij merkwaardige ontdekkingen.
De heersende theorie is dat de Moai voornamelijk dateren uit het eerste
millenium AD, en dat er met het hakken van beelden is doorgegaan tot de
Europeanen het eiland in 1722 ontdekten en de beschaving snel en efficient om
zeep hielpen. Verschillende Moai liggen nog half uitgehakt in de groeves, en
daar is er een bij van 25 meter hoog, die 250 ton zou wegen. Volgens de theorie
heeft zich een ecologische ramp voltrokken; voor het verplaatsen van de Moai
met boomstamrollers werd het eiland ontbost en kon erosie z'n gang gaan.
Daarvoor, zegt Schoch, zijn geen bewijzen. Het is een theorie die de blanken wel
goed uitkwam, maar de werkelijke ramp voor het eiland waren zij zelf.
De meeste Moai zijn van vulkanisch gesteente, want vulkanisme is er volop op
het eiland. Maar Schoch ontdekte dat de oudste Maoi van graniet zijn, en er zijn
geen groeves op het eiland waar granieten Moai's gehakt kunnen zijn.
Zijn theorie is dat die onder de zeespiegel liggen. Wat zou betekenen dat delen
van het eiland onder water kwamen te staan. Wanneer? Aan het eind van de
laatste ijstijd, 10.000 jaar geleden, toen de zeespiegels mondiaal stegen. Schoch is van plan zelf te gaan duiken
naar onderwatergroeves. Als hij gelijk heeft dateert de Moai cultuur dus van vóór het einde van de laatste ijstijd.
Dat is behoorlijk wat ouder dan tot nu toe werd aangenomen.
Bij gebrek aan aanwijzingen over hoe de beelden zijn verplaatst, speculeert Schoch dat een eilandbeschaving die
2.000 tot 3.000 km verwijderd is van andere eilanden, noodzakelijkerwijs een heel eigen ontwikkeling doormaakt.
Zijn voorlopige conclusie is dat parapsychologische fenomenen in die ontwikkeling misschien een rol hebben
gespeeld.
De mythologie van Rapa Nui maakt gewag van 'mana' als middel om de beelden op hun plaats te krijgen.
Mana is het Polynesische woord voor levenskracht, datgene wat in de Starwars-mythologie 'The Force' wordt
genoemd, en wat door alle oorspronkelijke culturen erkend wordt als de bezieling van levende zowel als nietlevende
dingen. Mana is de kernkracht waarop magie berust.
Paaseiland mythologie spreekt van Moai die door mana door de lucht verplaatst werden.
Levitatie - het opheffen van de zwaartekracht - is een bewezen fenomeen, en heel vaak is er al over gespeculeerd
dat zo de piramiden zijn gebouwd, steencirkels zijn aangelegd en misschien de Moai uit de groeven naar hun plek
gebracht zijn. Tibet heeft op dat gebied ook een reputatie. Schoch acht het niet uitgesloten dat de Moai inderdaad
via telekinesis geleviteerd zijn, vooral ook omdat een kleine populatie op een zo afgelegen eiland bepaalde
vermogens heeft kunnen cultiveren en doorgeven.
5

4. DE LOGGAN WIEBELSTEEN
Er zijn in de natuur diverse stenen wonderen die bewegen, of net niet, maar waarvan men zich af kan vragen hoe
het mogelijk is dat ze niet naar beneden vallen, en hoe hun precaire evenwicht is ontstaan.
Over zo'n steen-met-geschiedenis gaat het hier.
Bovenop een rotspartij aan de ruige kust van Cornwall bevindt zich de 'Loggan (ook wel Logan) Stone of Treen.
Die steen rust op een punt waardoor hij met geringe inspanning van iemand die er met de schouders tegenaan
duwt, heen en weer kan wiegen, enkele centimeters, maar duidelijk voelbaar.
Hoewel, minder duidelijk dan ooit het geval is geweest.
In april 1824 was er een luitenant Hugh Goldsmith, een branieschopper
zonder verstand, die de Loggan Rocking Stone, met een gewicht tussen de
80 en 90 ton, met mechanische middelen wilde verplaatsen.
Daartoe was hij aangespoord door een oude Cornwall profetie, dat geen
mens er ooit in zou slagen de Loggan steen uit zijn positie te krijgen.
Nou, als er één uitdaging was voor de hersenloze matroos, dan was dat er
wel een. Aan het werk dus.
Goldsmith verzamelde een aantal vrienden, en waarschijnlijk een aantal
kratjes bier, en ging aan de arbeid. Na het plaatsen van koevoeten en
synchrone inspanning kreeg de luitenant de diepe voldoening dat een
natuurwonder dat ongetelde eeuwen mensen plezier had verschaft in één
klap naar de bliksem was.
Dan heb je wat gedaan met je leven.
Het mag een godswonder heten dat de steen niet met donderend geweld in zee terechtkwam. Een goedgeplaatste
richel hield hem tegen. Wat voor de natuur maar ook voor de luitenant een geluk bleek te wezen.
Want enkele arbeiders die in de omgeving werkzaam waren hadden de groep luidruchtigen gevolgd, en gezien wat
er gebeurde. Zij renden naar de burgemeester om hem op de hoogte te brengen.
Heel Cornwall en daarbuiten was in rep en roer. Velen geloofden dat de steen was uitgebalanceerd door de
Druïden, maar wat ook de geschiedenis, generaties hadden de rots aan het wiebelen gekregen, en hij was een
dierbaar deel van het leven van duizenden. De locale middenstand floreerde vanwege alle toeristen die op de
steen afkwamen, en de herbergiers floreerden omdat er na het
wiebelen getoast moest worden. Kortom: men was niet blij met de
luitenant. Ook de Admiraal was boos, en liet de matroos vallen. Hij
zou uit de marine verwijderd worden als hij niet als de
wiedeweerga zorgde dat de steen weer op z'n plaats kwam. Hoe?
Dat moest ie zelf maar uitzoeken...en zelf betalen.
En zo geschiedde. Het groot materieel kreeg hij gratis uit de
haven, maar de werklieden waren voor zijn eigen rekening.
Na een week hard werken lag de steen weer op z'n plaats - maar
de wiebel was er grotendeels uit. Nooit heeft hij sindsdien meer zo
fantastisch bewogen. De balans was er uit.
En matroos Goldsmith kon pas aan het eind van z'n leven de
schulden afbetalen. Zijn grap zal als een steen op z'n maag hebben gelegen.
6

5. DROMEN OP GEWIJDE PLAATSEN
Bron: Paul Devereux in Fortean Times 178
Paul Devereux is een Engelse schrijver die zich intensief bezighoudt
met mystiek en mythologie van het landschap, en dan met name in
Engeland. Het begrip 'Ley Lines' werd geïntroduceerd door Alfred
Watkins en verder uitgewerkt door John Michell en Paul Devereux, die
er veel onderzoek naar heeft gedaan. Hij heeft een aantal
interessante boeken geschreven waarvan er verschillende ook in het
Nederlands vertaald zijn.
Het hier gebruikte artikel gaat over het 'Dragon Project' een
wetenschappelijk uitgevoerd droomexperiment op gewijde plekken
met een oude en mysterieuze geschiedenis.
Sinds de oudheid is steen verbonden met healing, dromen en
visioenen, en dan vooral steen waaruit een heiligdom is opgetrokken..
In het oude Egypte werd op sommige plaatsen 'Tempelslaap' bedreven die te maken had met healing, voorspelling
of inwijding in de mysteriën. In China maakte tot de 16de eeuw de keizer gebruik van zulke tempels wanneer hij
belangrijke beslissingen moest nemen. In Japan had de Keizer in zijn eigen paleis een stenen bed, de kamudoko,
waarop hij droomde wanneer staatszaken hem boven het hoofd groeiden.
In het antieke Griekenland was de tempelslaap vooral gericht op healing, en er waren 300 tempels speciaal gewijd
aan de god van de geneeskunde Aesclepios, waarvan de belangrijkste in Eopidaurus stond. De Romeinen namen
het idee over en bouwden ook droomtempels.
Het verschijnsel Tempelslaap is nog niet uitgestorven. In de buurt van Calcutta is een Shiva-schrijn waar zieken te
slapen worden gelegd in de hoop dat hun dromen antwoord geven op vragen rond hun kwalen.
Reden genoeg dus om te onderzoeken of ook in onze tijd de resonantie van een heilige plaats dromen kan
beïnvloeden.
In de 70er jaren kwam het Draken Project tot stand om te onderzoeken wat er waar was van de overlevering en de
moderne ervaring dat bij oude tempels en megalithische monumenten zich ongewone energetische verschijnselen
voordoen.
Pas in de jaren '90 kwam dat onderzoek, met modernere middelen, goed op gang. De vrijwilligers die zich
aanmeldden om nachten dromend door te brengen in minder riante omstandigheden liepen oorspronkelijk te hoop,
maar velen trokken zich toch weer terug. Zo bleef er uiteindelijk een groep van ongeveer 70 mensen over, van vele
leeftijden en achtergrond.
De vraag was om vóór ze naar Engeland afreisden een droomdagboek bij te houden, en ook na thuiskomst dat
nog enige tijd te doen. Dat was nodig om te kunnen vergelijken tussen droombeelden thuis in bed en die in de
monumenten.
Vier locaties werden gekozen: drie in Cornwall en een in Wales. Het
oudste was Carn Ingli, 5.000 v.C, en het meest recente Carn Euny,
gedateerd op 500 v.C. ►
Helpers zouden de dromers begeleiden, en voorzien van electroden
en meetapparatuur. Regelmatig moesten ze de dromers checken als
die in hun slaapzakken op de stenen lagen. Als de slapers eenmaal
droomden en de verschietende pupillen aangaven dat ze in de REMfase
waren (Rapid Eye Movements, de diepe droomfase), werden ze
wakker gemaakt en hun droom werd onmiddellijk op tape vastgelegd.
Zo werd voorkomen dat men bij het wakkerworden de droom vergeten
zou zijn, of niet meer accuraat kon weergeven.
Een van de opmerkelijke resultaten van het onderzoek was dat meer
slapers lucide dromen rapporteerden dan normaal het geval is.
In Carn Euny had iemand een droom die overeenkwam met
archeologische vondsten van een dorp om het steenmonument heen, en hij zag zelfs de beschilderingen van de
huizen alsof hij er werkelijk rondliep.
Redelijk veel mensen droomden beelden die andere deelnemers ook zagen.
Maar zoals dat gaat met dromen, de beelden zijn moeilijk te 'pakken' en te vergelijken. Droomonderzoek is geen
exacte wetenschap.
Een groot probleem was het geringe aantal deelnemers dat uiteindelijk aan alle voorwaarden had voldaan. Van de
70 mensen bleef maar de helft over, omdat de anderen de vereiste droomdagboeken niet hadden bijgehouden.
Maar het grootste probleem was geldgebrek. Voor een goede evaluatie en een ruimere opzet was geld nodig, en
dat was er niet. In 1993 kwam het uiteindelijke rapport van het experiment, dat wel genoeg aanknopingspunten
heeft gegeven om verder onderzoek te rechtvaardigen.
7

6. DE GUIDESTONES VAN R.C. CHRISTIAN
In mei 1979
verscheen er
een man in
Elberton die zich
R.C.Christian noemde. Hij bestelde stenen voor een
'Amerikaanse Stonehenge' ,
Toen het ruim 6 m. hoge monument eenmaal was opgericht
woog het 119 ton, en bestond het uit 5 vertikaal opgerichte
stenen, een centrale pilaar en een 'capstone'. Dat was in 1980.
Gegraveerd in de stenen zijn New Age variaties op de Tien
geboden, in Engels, Spaans, Swahili, Hindi, Hebreeuws,
Arabisch, Chinees en Russisch, en op de Capstone staan
inscripties in Egyptische hiëroglyfen, Babylonisch cuneïform,
Sanskrit en klassiek Grieks. Voor Latijn was blijkbaar geen
steen meer over.
8
Misschien roept het plaatje een associatie op met Stonehenge.
Maar het monument staat in Georgia, op een heuvel ten noorden
van de plaats Elberton, bekend om zijn granietgroeves..
En het is een van de meest raadselachtige monumenten die er zijn.
In tegenstelling tot Stonehenge en andere oude steencirkels roepen
de 'guidestones' van Elberton heel gemengde gevoelens op bij heel
veel mensen, en het monument wordt dan ook regelmatig beklad.
Het is ook niet oud. De geschiedenis gaat zo:
Dit is geen gewoon monument.
Er gebeurden tijdens de bouw vreemde dingen.
Een locale zandstraler, Charlie Clamp was honderden uren
zoet met het etsen van de 4.000 verschillende karakters.
Tijdens die werkzaamheden hoorde hij stemmen en vreemde
muziek.
De mannen die de fundering legden hoorden ook muziek en
voelden zich vaak duizelig.
Bij de inwijding verklaarde een lokale dominee (Georgia is een extreem Christelijke staat) dat de stenen waren
voor zon aanbidders, cultisten en voor de verering van de duivel. De teksten zouden volgens hem een
wereldregering promoten waar de Antichrist de scepter zou zwaaien. Toen de dominee het veld ruimde begon een
'heks' het monument te zegenen.
Dit is de tekst van de stenen:
Houdt de mensheid onder de 500 miljoen, in voortdurende harmonie met de natuur.
Begeleid de voortplanting wijs, en bevorder gezondheid en diversiteit.
Verenig de mensheid met een nieuwe levende taal.
Bedrijf passie, geloof, traditie en alle dingen met matigheid.
Bescherm mensen en naties met eerlijke wetten en rechtvaardige rechtspraak.
Laat alle naties zichzelf regeren, en externe conflicten oplossen voor een wereldrechtbank.
Vermijd onnodige wetten en overbodige ambtenaren.
Breng persoonlijke rechten in evenwicht met sociale plichten.
Prijs waarheid, schoonheid, liefde ---zoek harmonie met het oneindige.
Wees geen kanker op aarde....laat ruimte voor de natuur.
Hoewel we waarschijnlijk veel kunnen onderschrijven van deze 'tien
geboden' , is er ook het een en ander dat ons zou moeten verontrusten.
Want een wereldbevolking van 500 miljoen betekent dat 95% van de
wereldbevolking 'te veel' is. Overbevolking is een groot probleem, dat weten
we allemaal, maar geen weldenkend mens zou miljarden mensen willen
elimineren. We zijn God niet.
Een ander controversieel punt is de voortplanting. Gebod 2 riekt naar
eugenetica, en waar dat toe leidt hebben de Nazi's ons laten zien.
Wat, in 's hemelsnaam, is de bedoeling van dit geheimzinnige bouwsel?
Joe Fendley, de president van Elberton Granite Inc. vroeg aan R.C.
Christian, nadat hij van zijn verbazing over de enorme order was bekomen,

wat de man in vredesnaam met die stenen van plan was. Christian legde uit dat hij een monument in gedachten
had dat zou functioneren als een kompas, kalender en klok, naast de inscripties die erop moesten komen. En het
zou de meest catastrofale gebeurtenissen moeten kunnen weerstaan, zodat de resten van een verspreide
mensheid na een wereldramp richtlijnen zou hebben voor een betere maatschappij.
Fendley dacht met een gek te doen te hebben en wilde van hem af. Kon Christian wel betalen voor deze
onderneming?
Dat kon hij. Fendley belde zijn bank en gaf door dat een mafkees een monument wilde, en dat hij Christian door
zou sturen. Op de bank werd Christian ontvangen door Wyatt Martin, president van de Granite City Bank.
Christian legde uit dat de naam Christian een pseudoniem was, en dat een kleine groep mensen die absoluut
anoniem wilden blijven 20 jaar geleden waren begonnen het idee van het monument in het geheim te ontwikkelen.
Na het gesprek met Martin die hem enkele monumenten in de buurt liet zien, huurde Christian een vliegtuigje om
een geschikte locatie in de buurt vanuit de lucht te selecteren.
De volgende maandag verscheen hij weer bij de bank. Deze keer zei Martin dat hij echt zou moeten weten wat
Christian's echte naam was, omdat hij met zo'n groot bedrag geen risico's kon nemen.
Uiteindelijk stemde Christian toe, op voorwaarde dat Martin de enige contactpersoon zou zijn, en dat hij aan
niemand zou onthullen wat hem verteld zou worden. Martin tekende de overeenkomst, die ook inhield dat hij, na
het realiseren van het project, alle papieren met betrekking tot het monument zou vernietigen.
Het geld zou vanaf verschillende banken in het land naar Elberton gestuurd worden zodat de herkomst niet kon
worden getraceerd.
Enige dagen later bracht Christian Fendley een schoenendoos met een houten model van het te bouwen
monument, plus 10 pagina's gedetailleerde instructies. Fendley bleef sceptisch, tot hij een deposit van $10.000.-
op zijn rekening kreeg, als aanbetaling. Daarna ging hij meteen aan het werk, want hij hield van uitdagingen.
Het terrein wat tenslotte gekozen werd was de top van een lage platte heuvel, met uitzicht naar alle kanten.
In de zomer van 1979 werd met de constructie begonnen. Fendley's bedrijf documenteerde het hele proces, van
het hakken van de enorme stenen tot het plaatsen op de heuvel.
Christian wachtte dat allemaal niet af. Toen de zaak was beklonken zei hij Fendley
goedendag en zei dat ze elkaar nooit meer zouden zien. Toen vertrok hij, zonder hem
zelfs een hand te geven. Vanaf dat moment liep de communicatie alleen via Martin, die
brieven van Christian steeds vanuit een andere plaats kreeg.
De Guidestones zijn zo geplaatst dat ze ook astronomisch informatie doorgeven, net als
Stonehenge dat doet.
Zomer en winter solstice en de equinox van lente en herfst worden gezien door een
spleet in de centrale kolom, waarin ook een gat is aangebracht waardoor men de
poolster kan zien. In de capstone zit een opening waardoorheen de zon schijnt om 12
uur 's middags, en de zon schijnt veel in Georgia.
De winter van 1979 werden de werkzaamheden onder zwart plastic uitgevoerd en het
voltooide monument wachtte op de equinox van maart 1980 om te worden onthuld. Maar al voor die tijd was er
een stevige controverse, waarbij Fendley en Martin werden beschuldigd van samenzwering en men elkaar in de
haren vloog. Georgia staat niet bepaald bekend om z'n ruimdenkendheid.
Met lede ogen zag men hoe een coven van heksen er paganistische rituelen uitvoerde. Ook bij Druïden en Native
Americans waren de Guidestones in trek voor hun ceremonies.
Op den duur verloren de media aandacht voor de identiteit van R.C.Christian en zijn Guidestones.
Christian en Martin bleven in contact, en schreven en zagen elkaar regelmatig. Maar nooit kwam de groep waartoe
Christian behoorde ter sprake. Rond 2002 hielden de brieven op. Martin denk dat Christian toen is overleden, hij
was al 85. De vele documenten rond de Guidestones heeft Martin nog steeds niet vernietigd.
Vanzelfsprekend hebben velen theorieën bedacht over de herkomst van de stenen en hun tekst die op zoveel
manieren wordt geïnterpreteerd. Maar de stenen blijven een enigma. De theorie die misschien het meest hout
snijdt is dat Christian en zijn groep Rozenkruisers zijn - een esoterische organisatie die zich baseert op de
middeleeuwse Christian Rosenkreutz.
Martin is de enige die het weet, en hij zou graag zijn kennis overdragen en de vele kwaadaardige theorieën
tegenspreken, maar hij heeft een belofte gedaan. Op de vraag of hij al die kennis mee in het graf zal nemen
antwoordt hij: Dat zou Christian gewild hebben. Zo werken mysteries.
In 1982 werd een UFO laag boven de Guidestones gezien. De mare gaat dat als je twee uitgestrekte armen naar
de stenen richt, een met de palm op en de ander neer, je een psychische boodschap krijgt......
9

7. DE BLARNEY STONE
Ierland heeft net
als Engeland en
Schotland veel
aparte tradities
rond stenen. Een
van de velen is
het kussen van
de Blarney Stone.
De veelgezoende
steen is een brok
graniet in de
fundamenten van
Blarney Castle, 8 km van Cork, Ierland.
Wie denkt dat die intieme handeling zo gepiept is heeft het mis.
Iemand die er toe over wil gaan moet op de grond gaan liggen,
zich vastklemmen aan een ijzeren railing en zijn ruggegraat
riskeren om bij de steen te komen.
Maar dan heb je ook wat, want het kussen van de steen
verzekert de waaghals van sociale vaardigheden.
Het woord 'Blarney' betekent zoveel als bedreven vleierij.
Er zijn verschillende legenden die de oorsprong van de steen
verklaren. Ooit was hij deel van het Schotse eiland Iona, en is
St. Columba, die daar een
gemeenschap stichtte in 563 op
de steen gestorven.
Later werd de steen naar het
Schotse vasteland gebracht, en
toen de koning van Munster, Ierse troepen stuurde om met de Schotten in de 'Battle
of Bannockburn' in 1314 tegen de Engelsen te vechten, kregen de Ieren een deel van
de steen, uit dank.
Daar ging
nog wat
aan vooraf,
volgens de
legende:
Cormac
MacCarthy,
heer en
meester
van Blarney
Castle en het land eromheen, was geen
prater. Misschien stotterde hij, of wist hij
geen raad met vrouwen. In ieder geval,
toen koningin Elizabeth I, van macht
bezeten, haar oog liet vallen op de
bezittingen van Cormac MacCarthy, kwam de arme man niet goed uit
zijn woorden toen hij de koningin op andere gedachten wilde brengen.
Toen hij desperaat huiswaarts keerde kwam hem een oude vrouw
tegemoet, die hem een geheim toevertrouwde: in de fundamenten van
zijn kasteel bevond zich een onbereikbare steen. Als hij er in slaagde
die te kussen, dan hoefde hij nooit meer met de mond vol tanden te
staan.
Cormac slaagde, en Blarney Castle bleef in zijn bezit.
Zoals op de foto hierboven blijkt wordt de Blarney legende ook elders
gemolken: een steen uit het kasteel staat opgesteld in Fitzgeralds
Casino in Las Vegas.Een andere 'unieke' Blarney stone bevindt zich,
een stuk makkelijker in verband met het kus-aspect, in Cobh, Ierland.
►
10

8. STENEN MET EEN VERHAAL
Er zijn
massa's steencirkels in de U.K, en
allemaal hebben ze een verhaal en
een geschiedenis. Van dat
laatste weten we vaak maar
weinig, maar van de
verhalen die eeuwenlang
doorverteld zijn weten we
een heleboel.
Neem nu de provincie
Oxfordshire, waar drie
monumenten in elkaars buurt staan:
een
steencirkel 'The King's Men' , ◄ een
staande megaliet: de 'King Stone' ► en een groep stenen die vroeger een grafkelder
vormden maar eeuwen geleden tegen elkaar aan zijn gevallen: de 'Whispering
Knights' - de Fluisterende Ridders.▼
11
Natuurlijk zitten er aan zulke ongewone namen legendes
vast. Dat maakt zulke plekken zo interessant.
Dit is het verhaal:
Een plaatselijke vorst en zijn leger, met plannen om
Engeland aan zijn voeten te krijgen ontmoette onderweg
een heks - sommigen zeggen dat het 'Mother Shipton'
was, een fameuze heks die de koning instrueerde zeven
lange stappen te nemen, en als hij dan het dorp Long
Compton kon zien liggen, zou hij Koning van Engeland
worden.
De carrièremaker deed wat de heks zei, roepend "Stick,
Stock, Stone,as King of England I shall be known! "
Maar helaas, bij de zevende stap rees de grond omhoog
en ontstond de 'Archdruids Barrow' ,een grafheuvel die in de loop der eeuwen is verdwenen. De heks lachte
kakelend en zei: "As long as Long Compton ► thou canst not see, King of England
thou
shalt not be." (zolang je Long Compton niet kunt zien zul je geen Koning van
Engeland worden). Pesterig. En zoetgevooisd voegde ze er aan toe dat ze nu
de koning en zijn gevolg in stenen ging veranderen, en zichzelf in een
vlierstruik.
En zo geschiedde; de ambitieuze vorst werd de 'King Stone', de soldaten
werden de 'King's Men', en de 'Whispering Knights' zijn de ridders in het
gevolg, bezig met een samenzwering.
De traditie wil dat ooit de betovering verbroken zal worden. Dan zal de
koning en zijn gevolg, verlost van hun verstening, doorgaan met hun
inmiddels achterhaalde missie: het veroveren van Engeland.
In werkelijkheid zijn de drie
monumenten niet tegelijkertijd opgericht.
De steencirkel is waarschijnlijk 1000 jaar ouder dan de King Stone, die
misschien als markering bedoeld was voor een begraafplaats. Net als
bij Stonehenge zijn er aanwijzingen dat de grote steen ook een
astronomische functie had.
Maar de legende gaat verder. Mother Shipton's betovering wordt
iedere nacht verbroken. De 'King's Men komen om middernacht weer
tot leven en lopen de heuvel af om te drinken uit de bron van Little
Rollright Spinney. De koning gaat alleen als hij de klok van Long
Compton heeft horen luiden.
Nieuwsgierigen wordt ontraden deze wonderen met eigen ogen te
gaan bekijken; of je gaat dood, of je wordt gek. Geen van beide een aantrekkelijk vooruitzicht.
Ook het beschadigen van een steen leidt geheid tot narigheid.
Een boer uit het dorp Little Rollright die een steen meenam om hem over de stroom te leggen en te gebruiken als
brug. Met een vierspan krachtige paarden trok hij de steen naar beneden, een bijna ondoenlijke klus waar hij lang
over deed, en toen de steen eenmaal lag vond de boer hem iedere ochtend weer op de kant. Dat schoot niet op,
en dus besloot hij de steen de heuvel weer op te slepen. Met het grootste gemak en met maar één paard vloog de
kar met steen terug naar waar hij hoorde: boven op de heuvel. Zo zie je maar, met legendes valt niet te spotten.

Een andere eigenaardigheid van de ´King´s Men´
steencirkel is dat de stenen niet te tellen zijn. Een
bakker zwoer dat hij het juiste aantal zou
achterhalen, en bakte een flink aantal broden die hij
op de stenen legde. Maar telkens als hij zijn broden
telde bleken er enkele verdwenen, foetsie, met hulp
van de duvel of de elfen.
Het verhaal doet de ronde dat niemand ooit in staat
zal zijn bij drie keer tellen steeds hetzelfde aantal te
krijgen.
Misschien wilt u het een keer proberen, als u toch in
de buurt bent.
Maar vreemd genoeg is het écht moeilijk om het
juiste aantal met zekerheid vast te stellen, en
moderne bronnen vermelden vaak andere aantallen.
Ook weet men niet welk van de stenen origineel is
en welke er later bij zijn geplaatst.
Onder de King Stone en de King´s Men bevinden
zich - zegt men - grotten waar de fairies wonen. Om middernacht komen ze tevoorschijn uit een gat aan de oever
en dansen in de kring. Krijg het niet in je hoofd dat gat af te sluiten.
Volgens volksverhalen verdwijnen er regelmatig mensen in dat gat; meegenomen door de fairies. Gelukkig komen
ze meestal weer terug...
Onlangs was er een meisje van vier dat met haar ouders de Rollright Stones bezocht. Het kind was angstig
vanwege de sfeer bij de stenen. Sindsdien werd ze geplaagd door een terugkerende droom over een vrouw die de
grot onder de stenen binnengaat en in een slang verandert.
Het is geen wonder dat met de stenen nog altijd een heksen-traditie is verbonden. Al eeuwenlang is de steencirkel
een ontmoetingsplaats voor heksen, die worden aangetrokken door de legendarische geschiedenis en de heidense
oorsprong van de monumenten. In het dorp Long Compton, 1½ km van de steencirkel, woont van oudsher een
onevenredig aantal heksen.
De King Stone schijnt vruchtbaarheid te bevorderen. Jonge vrouwen gaan er heen om hem 's nachts aan te raken.
De 'Whispering Knights' werden vroeger - en misschien ook nu nog wel - bezocht door jonge meisjes die er hun
oor tegenaan legden. Op die manier hoopten ze de naam van hun toekomstige echtgenoot te horen fluisteren....
12

9. DE DONDERSTEEN VAN ENSISHEIM
Op 7 november 1492 keek een jongen uit Ensisheim in de
Elzas ademloos toe hoe een briljante vuurbal brullend door
de lucht vloog en zich een meter diep in een graanveld
boorde.
De lokale gezagdrager zorgde ervoor dat de grote meteoriet
niet aan stukjes werd geslagen door souvenirjagers.
Maar de magistraat was blijkbaar niet snel genoeg met zijn
maatregelen, want tegen de tijd dat hij optrad had de
bevolking al ruim 70 kilo van de oorspronkelijke 127
meegenomen, waardoor de overgebleven steen nog maar
55 kilo woog. Evengoed een heel gewicht.
De pas gekroonde keizer Maximiliaan I maakte haast om
de 'dondersteen' van Ensisheim met eigen ogen te bezien,
waarna hij verklaarde dat de steen een goed omen was
voor de oorlog met Frankrijk en Turkije die hij in gedachten
had.
Hij zorgde dat
de meteoriet
aan ijzeren
kettingen werd
gelegd in de
kerk, zodat hij er niet tussenuit kon knijpen of stiekem naar de hemel
terug kon keren. In die tijd had met geen idee van meteoren en wat het
waren.
Op den duur werd de ronde steen in een glazen vitrine geplaatst en
later in het paleis van Ensisheim, gebouwd in 1535 door Maximiliaans
kleinzoon, gezet. De oorlog van Maximiliaan I had hem veel aan macht
en buit opgeleverd, maar de steen zal daar allicht niet van geweten
hebben.
De Dondersteen van Ensisheim is het oudst bekende geregistreerde geval van een meteoriet in Europa.
Er wordt in de eeuwen daarna vaak aan gerefereerd, maar de werkelijke aard van meteorieten wordt pas in de
18de eeuw onderkend. Tenslotte, alle geleerden waren het erover eens dat stenen niet in de lucht verblijven en er
dus ook niet uit kunnen vallen, ook al gebeurde het voor hun neus.
Twee verklaringen werden gevonden: gestolde damp, of door vulkanen uitgeblazen stenen.
Pech dat er bij Ensisheim geen vulkanen in de buurt liggen die uitbarstten in 1492.
De steen is te bewonderen in het Rathaus van Ensisheim. Een steen met geschiedenis.
13

10. GIANT'S CAUSEWAY
De UNESCO World Heritage Site die 'Giant's Causeway'
genoemd wordt bevindt zich in Noord Ierland, in County Antrim,
waar 50 of 60 miljoen jaar geleden, in het Tertiair, heftige
vulkanische activiteit aan de gang was. Dat kun je je nu niet
meer voorstellen. Het gesmolten basalt verspreidde zich door de
kalklagen en vormde een lava plateau. Omdat de lava snel
afkoelde, kromp de basalt, en, naar haar aard gebeurde dat
krimpen in de typische vorm van zuilen.
Zulke geologische structuren komen vaker voor, en altijd zijn ze
indrukwekkend en ongewoon.
Basaltzuilen zijn niet, zoals vaak gedacht wordt, kristallisaties
volgens een 6-kantig kristalrooster. Basalt gedraagt zich net als sommige andere lavaproducten als obsidiaan door
een amorfe structuur aan te nemen. Maakt men een basaltzuil
kapot, dan vind je diverse mineralen: plagioclaas, pyroxeen,
olivijn en wat magnetiet and ilmeniet. De kolommen zelf
kunnen verschillend van vorm zijn: meestal 4, 5, 6 of 8-
kantig, wat ook al wijst op een ander ontstaansproces dan
door kristallisatie. Dergelijke vormen vind je ook bij extreme
droogte, als de modderige bodem krimpt tot kantige
onregelmatige stukken.
Giant's Causeway - weg van reuzen - daar moet een
legende aan vast zitten.
Die gaat als volgt: De Ierse reus Finn MacCool , in
sommige bronnen Fingal genoemd, had problemen met
de Schotse reus Benandonner die op Staffa woonde.
Finn bouwde een oversteek van Ierland naar Schotland,
maar toen hij zag hoe groot de naderende Benandonner
was rende hij terug naar huis . Zijn vrouw Oonagh kwam
met een idee: MacCool werd gestoken in babykleding en in een wieg gepropt. Toen Fingal kwam kreeg
hij te horen dat Finn MacCool op dat moment ergens op het veld was, maar dat hij zo thuis zou komen.
Benandonner zag de baby in de wieg, en het angstzweet brak hem uit; als Finn's kind al zo groot was,
hoe groot moest Finn MacCool dan wel niet zijn! Dus blies Benandonner de aftocht naar Staffa, waarbij
hij uit pure frustratie en uit voorzorg de al gebouwde
Causeway opbrak.
Het heeft lang geduurd voor men erachter was wat de
aard van basalt is en hoe het ontstaat. Was het in het
water of door vulkanisme ontstaan? Daarover vochten de
wetenschappers uit de 18de eeuw.
Het was de dichter Goethe die uiteindelijk het pleit
beslechtte, en op eigen kosten boringen liet verrichten.
Toen bleek dat basalt een vulkanisch gesteente is.
Er is nog iets over aan
de Schotse kant:
Fingal's Cave, op het
onbewoonde eilandje
Staffa. Een bijzondere
plek voor toeristen die er met een bootje doorheen kunnen varen. Maar ook als je
langs Staffa vaart zijn de wanden van duizenden kaarsrechte kolommen een
indrukwekkend gezicht.
Een ander beroemd voorbeeld van Basalt is de 'Devil's Tower' in Wyoming, die
zo'n belangrijke rol speelde in de film van Steven Spielberg 'Close Encounters of
the Third Kind', en waarvan een Indiaanse legende zegt dat de krassen door een
reusachtige beer zijn gemaakt. Daarom is de Indiaanse naam 'Mato Tipila' , wat
'nest van de beer' betekent. De berg heeft voor velen een duister aura en
Indianen hebben hem lang gemeden. Namen spreken boekdelen.
14

11. DE DRIJVENDE STENEN VAN HANUMAN'S BRUG
15
Als legende en
hedendaagse
ontdekkingen elkaar
raken, dan gebeurt
er iets bijzonders.
In 2006 stuurde de
NASA shuttle een
foto naar de aarde
van een oeroude
verbinding tussen
India en Sri Lanka.
De brug is 30 km
lang, en inmiddels
heeft men ontdekt
dat hij door mensen
is gemaakt.
Waarop natuurlijk
anderen opstaan om
te zeggen dat de
brug niet alleen een
natuurlijke formatie
maar ook een recente formatie is.
Doesn't look natural to me! ▲
Carbondating levert heel verschillende uitkomsten op, waar
duizenden jaren tussen kunnen zitten.
Wat de verbinding uitzonderlijk maakt is dat het oude epos
de Ramayana verhaalt van een brug die werd neergelegd
tussen India en Lanka. Het verhaal in het kort: Seeta, de
geliefde van Rama, was ontvoerd door Ravana, de vorst
van de demonen en gevangengezet op Lanka. Hanuman,
de populaire aapgod en trouwe vriend van Rama, sprong
naar Lanka op zoek naar Seeta. Hij vond haar, lichtte
Rama in, en vervolgens moest hij een plan bedenken om
een leger over de zee te helpen, want er moest natuurlijk
om Seeta worden gestreden.
En daarom riep Hanuman met de zegen van de godkoning
Rama zijn apenleger bij elkaar, dat in overleg met de

ouwmeester Nala een weg bouwde van zwevende stenen, waarover het
leger van Rama veilig de overkant kon bereiken.
Dat is één versie.
Hoezeer deze hele geschiedenis nog leeft blijkt uit een commentaar van
een Indiër op een stuk over de ontdekking en het onderzoek van de brug.
Deze man schrijft dat de Rama Setu werd geconstrueerd in de Treta Yuga,
2 miljoen jaar geleden. Hij dateert de Ramayana op 5000 jaar oud, en hij
brengt het verhaal over de brug terug tot een strijd tussen de godheid Rama
en de atheïst Ravana, en schiep daartoe de 'koninklijke weg' over de
Indische Oceaan met stenen die op het water dreven.
Hij zegt dat gewichtloosheid alleen maar van God kan komen, want die 'laat
de planeten zweven in de lucht'..... Hm.
Andere bronnen vertellen over het ongelofelijk zware werk dat de apen (en
de olifanten) moesten verrichten om de constructie tot stand te brengen. Zij
reppen niet van gewichtloze stenen.
Zoeken op internet is verwarrend, soms, want als er al over de ouderdom van de 'weg' geen overeenstemming is,
over de oudheid van de Ramayana is die er evenmin. Indiase sites dateren hem van 5000 tot rond 7000 BC. Een
boek over Indiase mythologie dateert hem van 500 BC tot misschien 200 CE.
Da's nogal een verschil.
Men is het er over eens dat de Ramayana (=
'geschiedenis van Rama') ouder is dan de
Mahabharata, maar ook die is niet precies te dateren.
In India zijn zulke legenden reden om elkaar voor het
gerecht te bestrijden.
Dat is mooi. Zo kwam het hooggerechtshof van India
tot de conclusie dat er geen bewijs was dat de brug in
opdracht van Rama was gebouwd, terwijl het
hooggerechtshof van Madras bepaalde dat de 'Ram
Setu', de brug van Rama, in elk geval door mensen
was gemaakt.
India zou India niet zijn als er niet iemand was die het
astrologisch had bekeken.
Op grond van aanwijzingen in de Mahabharata en
Ramayana concludeert die dat Sri Rama op 4
december 7323 BC geboren werd. Zo precies weten
we onze overgrootmoeder niet eens te dateren,
zonder aan genealogie te doen. Op 31 oktober 7292 stak het leger van Rama over naar Lanka, en de tocht duurde
20 dagen. Op 15 november 7292 BC werd de goddeloze Ravana gedood en de oorlog in het voordeel van Rama
beslist.
Ik kan me voorstellen dat dat de lezer allemaal worst zal
wezen, maar het punt is dat in India deze mythische figuren
als historische personen worden gezien, wat ze
waarschijnlijk ook waren. Denk ter vergelijking aan ons
Oude Testament, waar precies hetzelfde aan de hand is,
alleen minder lang geleden.
Maar nu de zwevende stenen....
In Tamil Nadu, een provincie van India, staat een tempel
die gewijd is aan de aapgod Hanuman. De belangrijkste
attractie daar zijn de zwevende stenen. Volgens de legende
werden die
gebruikt
voor de
Ram Setu. Ze zinken niet, want de zegen van Sri Ram rust erop.
En dus wil iedere pelgrim de stenen zelf proberen.
Informatie op internet geeft geen uitsluitsel over de geologische
aard van de stenen. Is het koraal? Daar ziet het naar uit.
Maar een bediende van de tempel staat klaar om te bewijzen dat
de bezoeker ongelijk heeft, en plompt een stuk koraal in een bak
met water, waar het snel naar de bodem zinkt.
De Westerling die er geweest is en een steen optilde zegt dat hij
zeker 10 tot 15 kilo woog. Da's niet iets wat blijft drijven.
Toch nog een wonder?
16

17
12. DE VLOEK VAN CARLISLE
Terwijl de Katholieke kerk er alles aan doet om
waardige dingen zoals gelovigen, processies,
stervenden en auto's, en onwaardige als jagers en
hun wapens te zegenen, en daarmee blijk geeft van
een onwaarschijnlijk opportunisme (what else is
new), zijn er ook mensen, Katholieken en anderen,
die blijkbaar liever vervloekt dan gezegend worden.
Zulke mensen wonen er in het Engelse stadje
Carlisle, in Cumbria.
Maar eerst de geschiedenis: van de 13de tot de
17de eeuw werd de Schots/Engelse grens geplaagd
door de 'reivers' , boeven die in groepen
smokkelden, overvallen pleegden, vee stalen,
afpersten, reizigers om zeep hielpen en
oppermachtig waren in het hele grensgebied.
Ze waren snel, ongrijpbaar, en horen tot de
bloedigste karakters van de toch al niet van bloed
verstoken Schotse en Engelse geschiedenis.
De taal heeft enkele woorden aan hen te danken,
zoals 'bereave' , beroven, maar in de zin van 'verlies
van leven'. Ook het woord 'kidnappen' en 'blackmail'
komt bij hen vandaan.
In 1525 waren de reivers zo'n pest geworden dat de
toenmalige aartsbisschop van Glasgow, Gavin
Dunbar (1490-1547), een vloek uitsprak over alle
reivers van het grensgebied.
Dat was niet zomaar een vloekje, maar een
uitgebreide en gespecificeerde VLOEK, en hij luidde
aldus:
"Ik vervloek hun hoofd en alle haren op hun hoofd;
ik vervloek hun gezicht, hun verstand, hun
gedachten, hun mond, neus, tong, tanden,
voorhoofd etc etc en ieder deel van hun lichaam,
van de top van hun hoofd tot hun voetzolen, voor en
achter, binnen en buiten."
De Aartsbisschop liet duidelijk niets aan het toeval
over en ging grondig te werk.
Vervolgens vervloekte hij hen "lopend en rijdend,
staand en zittend, etend en drinkend, slapend en
wakend, binnen en buitenshuis, hun vrouwen en
kinderen, vee en paarden, oogst en schuren en
alles wat ze nodig hebben voor hun bestaan."
Alsof dat nog niet genoeg was riep hij ook nog alle
vloeken en kwaadaardige wensen over hen af
'sinds het begin van de wereld' en de goddelijke
vervloeking van Lucifer die hen in de hel zou
werpen.
De bisschop moet ongelofelijk ziedend geweest zijn
om zoveel vervloekingen uit zijn mond te kunnen
krijgen.
Hij haalde er Kaïn en Abel bij, de Zondvloed, Sodom
en Gomorra en de plagen van Egypte. En hij wenste
dat de aarde zich onder hun voeten zou openen. En
nog veel meer, maar de tendens is nu wel duidelijk.
Tenslotte natuurlijk het allerergste: excommunicatie.
Toen was hij waarschijnlijk uitgeput. Kapot.
Dat alles heeft blijkbaar de reivers niet belet om nog ruim een eeuw lekker door te gaan. What the hell, zullen ze
gedacht hebben.

En toen bedacht iemand in deze tijd dat die vloek eigenlijk
wel een mooie tekst was om op een steen te graveren, en
daarmee het komende Millenium te vieren.
Een onzalige gedachte.
Waar iedereen zijn beste wensen aan de komende 1000
jaar meegaf, werd in Carlisle een 16de eeuwse vloek (en
wat voor een!) uit de kast gehaald om hem mooi te
graveren in de 'Cursing Stone' , zoals hij nu bekend staat.
Kunstenaar Gordon Young ontwierp de steen. Hij schijnt
van een reiversfamilie af te stammen. Vandaar.
Toen de steen in 2001 werd geplaatst in het Tullie House
Museum, en ook daarvoor al, was er de nodige trammelant,
vooral van Christelijken zijde.
Dat werd er niet beter op toen Carlisle sinds 2000 een
onwaarschijnlijk aantal rampen te verwerken kreeg.
Overstromingen, een heftige uitbraak van Mond en Klauwzeer, veel werkeloosheid, grote branden en geen
doelpunten van het plaatselijke rugby-team. En iedereen in Engeland weet wat een ramp dát is.
Sindsdien is er hevig gediscussieerd. Het percentage van de bevolking dat, verlicht als men is, de steen wilde
houden waar hij was, was net iets groter dan dat van mensen die er de beuk in wilden.
De Anglicaanse bisschop van Carlisle , Reverend Graham Dow, sprak zich tegen het behoud van de steen uit.
Hij zei: "De originele vervloeking was niet een daad van God. Daarom hou ik vol dat de steen daar beter niet kan
zijn. Woorden hebben macht en ze beïnvloeden degenen die ze lezen."
De steen kapot slaan? Of hem zegenen? De controverse duurt voort.
Het gaat niet goed met Carlisle.
13. EEN PARABEL
Lang, lang geleden reisde zenmeester Joji door de Kobevallei.
Op een dag zag hij een man aan het werk in een
steengroeve. Nieuwsgierig liep hij op de arbeider toe en vroeg
hem wat hij aan het doen was. De man keek niet op en
gromde: " Dat zie je toch, ik hak stenen."
De reiziger vervolgde zijn weg. Na enkele uren kwam hij
opnieuw langs een steengroeve en zag ook daar een man
aan het werk, omgeven door een grote berg stenen. Joji
vroeg hem naar de aard van zijn arbeid. De man keek op,
glimlachte en zei: " Ik hak stenen in deze steengroeve en
daarmee voed ik mijzelf en mijn gezin. " De reiziger bedankte
hem en ging heen.
Toen de zon op haar hoogste punt was aangekomen, zocht Joji de schaduw op van een derde
steengroeve. Ook daar was een man aan het werk, omgeven door nog hogere stapels stenen en ook
aan deze vroeg meester Joji wat hij aan het doen was. De man stond op, bood zijn gast een koele drank
aan en zei: " Ik neem het gesteente uit deze groeve en vorm het om tot bouwstenen. Met het geld dat ik
daarmee verdien, voed ik mezelf, mijn gezin en mijn schoonfamilie die bij mij is ingetrokken. Maar als u
echt wilt weten wat ik doe, moet u nog twee dagen verder reizen. Daar bouwen ze met mijn stenen een
prachtige, heilige tempel. "
Een verhaal van dezelfde strekking bestaat ook in onze Middeleeuwse
Westerse traditie: " Een man ziet een steenhouwer aan de kant van de weg in
de brandende zon een figuur uit steen hakken. " Doe je dat de hele dag?
Vraagt hij bezorgd. Hoe lang ben je bezig voor je af hebt waar je mee bezig
bent? "
" Misschien nog wel een jaar", zegt de steenhouwer. " Ik hak geen steen; ik
bouw een kathedraal."
18

14. HEILIGE AFDRUK
Voetstappen hebben een symbolische betekenis. Een uitdrukking als 'ergens
veel voetstappen hebben liggen' is er niet voor niets. Voetstappen
symboliseren 'aanwezigheid'. Waar verder niets onze identiteit verraad, kan
een voetstap ons toch informatie geven, al is het maar over het profiel van
iemands zolen.
Natuurliefhebbers zoeken naar sporen van dieren, en wij zien in onze
besneeuwde tuin welke vogels er zijn geweest. Zij en wij laten onze sporen
achter.
Voor heiligen geldt dat vooral in figuurlijke zin. En wanneer ze in het 'echt'
niet voorradig zijn, worden ze gewoon gemaakt.
In de meeste boeddhistische tempels zijn de 'voetstappen van Boeddha' ,
meestal heel groot, neergelegd. Daarmee is hij zelf aanwezig, en de gelovige
heeft een plaats om 'in zijn voetstappen te treden'. ► in Myanmar en ▲ in
India.
19
Wie heeft er niet eens zijn initialen gekrast in de bast van een dikke
boom, of dat bekende hartje: 'J houdt van K'.
Voor alle eeuwigheid gekerft, tot de boom het begeeft. De liefde houdt
het vaak minder lang uit.
Grafitti spuiten hun naam op plekken waar die gezien wordt, meestal bij
gebrek aan een eigen persoonlijkheid.
Zo niet met heiligen. Die hebben vaak een eeuwig en waardig
identiteitsbewijs achtergelaten, of zo gaat het verhaal. De rest doet er
niet toe, iets hoeft niet waar te zijn om waarde te hebben.
Zo prachtig, die behoefte van mensen om een tastbaar bewijs te
hebben van heilige origine.
Je zou het allicht niet verwachten, maar Maria heeft vele sporen achtergelaten, en op plekken waar ze zeker tijdens
haar leven nooit van had gehoord.
Zo zijn er nogal wat voetstappen van Maria in Frankrijk. Ik citeer uit het boek 'Footprints in Stone' van Janet Bord:
"In Fonte-Sainte zijn antieke heilige bronnen waar Maria verscheen aan de herderin Marie Galvin, in de 17de
eeuw. De Maagd liet haar voetafdruk achter op de drempelsteen van Fonte-Sainte (Cantal arr.), en waar ze de rots
met drie vingers aanraakte begon op 3 plaatsen water te vloeien.
Ze liet een indruk van haar heup achter op een rots toen ze viel van
vermoeidheid terwijl ze de wraak van herodes ontvluchtte bij
Moncontour (Cçtes-d'Armor arr.), en in Deux Sèvres werd ze gevolgd
door de duivel, en toen ze opvloog naar de hemel liet ze haar print
achter op de rots, die zacht werd toen de duivel erop ging staan. Zijn
klauwen zijn in dezelfde rots te bewonderen. De voetafdruk van
Maria bij Saint Laurent Chapel was een pelgrimsplek."
Wales heeft wat Maria betreft ook interessante tradities.
Er zijn diverse voetstappen van haar bewaard gebleven langs de
kust van Gwynned. Volgens de overlevering landde ze in Llanfair,
waar een voetstap daarvan het bewijs levert. ◄
Ook een knieafdruk en een
borstafdruk zijn daar te
bewonderen. De legendes
eromheen zijn natuurlijk vooral
fantastisch.
Ook Jezus liet hier en daar zijn
voetstappen na, en een
daarvan was in Egypte in Kafr
El Sheik, ► bij de Virgin Mary
Church. Daaromheen speelt
zich een ingewikkelde legende af over de heilige familie die jaren omzwierf van Palestina naar
Egypte. De bijbel rept daar in enkele zinnen over, maar daaraan hebben legendes niet
genoeg. Zo zijn er in de Koptische kerk veel verhalen ontstaan over alle plekken waar het
gezin verbleef, en op al die plekken zijn kerken en kloosters gebouwd.
In het Hindoeïsme zijn natuurlijk ook heiligen wiens voetstappen zijn bewaard.
Deze ▲ zijn van de heilige Bhagwan Swaminarayan, een belangrijke heilige die het
Hindoeïsme in zijn puurste vorm zocht te bewaren. De voetstappen bevinden zich in Gujarat,
India

15. LEGENDE IN STEEN
20
Wie de belevenissen van Harry Potter kent, weet wat de
'Sorting Hat' is. Voor anderen: aankomende tovenaars -
leerlingen krijgen een puntige hoed op hun hoofd die spreekt.
Die hoed weet wat er omgaat in de leerling, en geeft een
bindend advies voor zijn 'Huis' , waar hij de rest van zijn
schooltijd deel van uit zal maken.
J.K. Rowling maakte dankbaar, vaardig en kundig gebruik van
wat er in omloop is aan overleveringen.
Zo ook deze: 'The Stone of Scone', ook wel de 'Stone of
Destiny' , of 'Coronation Stone' genoemd.
Tot voor kort rustte die steen onder de Kroningsstoel in
Westminster Abbey in Londen. De steen had een stem, en was
in staat de juiste rechthebbende troonopvolger aan te wijzen
door een luide kreet te slaken. Wat hij deed als er een onrechtmatig persoon op de troon ging zitten weet ik niet.
De laatste kroning die de steen meemaakte was die van Queen Elisabeth II, in 1953.
Sinds de 13de eeuw lag die steen daar. Hij was in 1297 naar Londen gebracht op bevel van Koning Edward I van
Schotland.
Maar de steen had een veel oudere geschiedenis, voor wie het wil geloven.
Eens had hij namelijk gediend als hoofdkussen voor Jacob, toen hij droomde
van de engelen in Beth El - het Huis van God ((Gen. 28: 10-18).
Na die tijd was hij deel van de Tempel van Jeruzalem, waar de koningen van
Judah gekroond waren boven de steen. Samen met de laatste koning van Juda,
wat volgens de tijdlijn Zedekiah zou hebben moeten zijn die regeerde van 597
tot 587, voor hij door Nebukadnezzar werd afgevoerd en Jeruzalem en de
Tempel van Salomo werden verwoest.
Maar legendes trekken zich niets aan van
historie, en dus kwam Zedekia, of iemand anders
in Ierland terecht, met de steen, en trouwde daar
iemand van de Ierse koninklijke familie. Daar
deed de steen dienst bij kroningen op de Hill of
Tara, tot hij naar Schotland werd overgebracht.
Daar kreeg hij een plaats in Scone Palace in
Perthshire, waar hij getuige was van de kroning
van 34 Schotse koningen. Edward I ◄ nam hem
mee naar Londen.
Voorwaar, een zwerfkei die heel wat verhalen
zou kunnen vertellen.
Prozaïscher informatie is dat de steen van Old Red Sandstone is, een fossielrijke steensoort die veel voorkomt in
de omgeving van Scone. Maar de soort fossielen die de steen bevat maakt een plaatselijke herkomst weer
twijfelachtig. Kortom: alles is mogelijk.
De steen weegt 152 kilo, is 66 cm lang en 27 cm breed.
Naast de legendarische omzwervingen heeft de steen ook in de meer
recente geschiedenis een en ander beleefd.
In 1914 hingen de Suffragettes een handtasje met een bom aan King
Edward's Kroningsstoel. De stoel werd beschadigd, maar de steen
overleefde de merkwaardige daad van vandalisme.
Op Kerstmis 1950 ontvreemdde een groep Schotse studenten de steen
uit Westminster Abbey om hem weer mee te nemen naar Schotland.
Tijdens die actie ontdekten ze dat de steen gebroken was,
waarschijnlijk al honderden jaren. Beide delen werden afzonderlijk naar
Schotland vervoerd.
De uitgebreide zoekactie die volgde, tevergeefs.
Uiteindelijk werd de steen teruggevonden op 11 april 1951, op het altaar van Arbroath Abbey. De steen werd naar
Westminster teruggebracht, nadat hij kundig was gerepareerd. Sommigen zeggen dat er een replica is gemaakt,
en dat zou met het oog op toekomstige avonturen voor de hand hebben gelegen.
In 1996 werd de steen, als een symbolisch gebaar naar de Schotten, opnieuw naar Schotland gebracht met een
ceremonieel aan de grens. Vandaar werd hij naar Edinburgh Castle gebracht, waar hij voorlopig blijft. ▲
Alleen als er ooit nog een andere koning op de troon komt, je weet maar nooit, dan gaat de steen weer terug naar
Westminster Abbey, naar zijn oude plek onder de troon van Edward I. Want zonder steen geen zegen.

16. MEDICIJNWIEL - DE HEILIGE HOEPEL
Iedereen heeft wel eens van een medicijnwiel gehoord, een typisch Native
American begrip. Nu het Sjamanisme zo in opkomst is, is het misschien
goed om er wat over te vertellen.
De leringen van het medicijnwiel zijn onder de oudste van de
oorspronkelijke naties van Amerika.
Cirkels - kringen - Mandala's - Kompassen - Wielen - labyrinten - zoveel
namen en vormen voor essentieel hetzelfde gegeven: een model van de
werkelijkheid in een vorm die zowel de eeuwige kringloop, als het
universum, als een queeste naar het eigen middelpunt, als de aspecten van
deze en andere werelden in zich heeft.
Met een cirkel kun je, letterlijk, alle kanten op.
Dit medicijnwiel van
stenen, ►
of 'Sacred Hoop',
ligt in Big Horn Range,
Wyoming.
Het is bijna 25 m in
doorsnee en 28 spaken
lopen van het hart van
de cirkel naar de buitenste rand. Het werd ontdekt in 1855. Wie
het daar heeft neergelegd weet niemand zeker, maar
aangenomen wordt dat het wiel minstens 2000 jaar oud is, en
dat de 28 spaken de dagen van de maanmaand zijn. Voor de
Indianen van Wyoming is het een heilige ceremoniële plek.
Oorspronkelijk, voor de invasie van de blanken in Amerika,
waren er duizenden van zulke heilige hoepels verspreid over het land. Daarvan zijn er nu nog maar zo'n 70 over,
en het worden er steeds minder, door vandalisme en cultivering van het land. De ouderdom van de wielen wordt
geschat tussen 2000 en 4000 BC.
Medicijnwielen zijn niet allemaal gelijk, en verschillende Indianen naties hebben hun eigen tradities.
Met healing heeft het niet per se te maken, de term is alleen een aanduiding van de religieuze betekenis die de
stenen wielen hebben voor de Native Americans. Zelf noemen ze de wielen meestal liever Sacred Hoops.
Ceremonies omvatten waarschijnlijk zowel healing als rituele dansen, vruchtbaarheidsriten en jacht magie, en zijn
door de eeuwen heen vermoedelijk veranderd. Veel is er onbekend en dat zal wel zo blijven.
De stenen van de originele, oude en latere Sacred Hoops zijn neergelegd in verschillende patronen, met enkel of
meerdere spaken, of alleen een middelpunt met een cirkel eromheen. Sommigen zijn net als de steencirkels in
Engeland gelegd met een astronomische bedoeling, waardoor ze mogelijk als kalender dienst deden.
Het tegenwoordige Hopi medicijnwiel heeft vier richtingen die samen staan voor de hele mensheid, elk met een
eigen kleur en element. Bij Canadese Indianen symboliseert het
medicijnwiel de cycli in de natuur en in het leven, en de onderlinge
afhankelijkheid en eenheid. Bij de Ojibwa Indianen zijn het de stenen zelf die
ieder hun eigen symbolische betekenis hebben.
Tegenwoordig herleeft het medicijnwiel niet alleen bij Native Americans maar
ook bij vele anderen die zich met sjamanisme bezighouden. Een
medicijnwiel kun je bij wijze van spreken in de achtertuin neerleggen, en er
je eigen symboliek en je eigen ceremonies bij bedenken.
Nicolas Black Elk, de beroemde Lakota Chief (1863-1950) schreef deze
regels:
"Toen stond ik op de hoogste berg van alle bergen en rondom mij was
de hele hoepel van de wereld...Ik zag de vorm van alle dingen in de
spirit en de verschijningen van alle dingen zoals ze samen moeten
leven als één wezen.
En ik zag de heilige hoepel van mijn volk die een van de vele hoepels
was die samen een cirkel maakten, wijds als daglicht en als sterrenlicht
en in het centrum groeide een reusachtige machtige bloeiende boom
om alle kinderen van één Moeder en één Vader beschutting te geven,
en ik zag dat het heilig was."
21

17. SHALIGRAMMONIET
Er was een tijd toen fossielen nog niet als fossielen werden
herkend, of er verwarring was over hun herkomst. Beenderen
van Dino's werden aangezien voor die van reuzen, want die
kwamen in de bijbel voor, en van een T. Rex had niemand ooit
gehoord.
Maar waar beenderen als beenderen te herkennen zijn, zijn
sommige fossielen van zeedieren zo één geworden met de
steen waarin ze zijn gevonden, dat ze niet van elkaar te
(onder)scheiden zijn.
Ammonieten zijn zeedieren die maar niet uitgestorven wilden
raken. zo'n 300 miljoen jaar, van Devoon tot Krijt, hebben de
dieren zich kunnen ontwikkelen, en pas bij het grote uitsterven
van 65 Miljoen jaar geleden hebben de ontelbare soorten
ammonieten definitief het loodje gelegd, samen met de dino's.
De moderne Nautilus heeft dezelfde vorm maar is geen directe afstammeling van de Ammoniet.
Ammonieten danken hun naam aan Plinius de oude (23-79 AD), wie anders. Hij noemde de 'stenen' 'Hammonis
Cornu', de 'heiligste stenen van Ethiopië', vanwege hun vorm die aan een ramshoorn doet denken. Hij hechtte
waarde aan de mythe dat de fossielen dromen waar kon maken en de geest heilige dingen waar kon nemen door
toedoen van de 'Hammonis' . Ammon was een Egyptische god die in de populaire cultus rond 2000 BC werd
afgebeeld met ramshoorns. De stap naar een verering op grond van vormovereenkomst is in elke religie snel
gemaakt.
Een Christelijke legende verbond de Ammoniet met St. Hilda, de eerste
abdis van Whitby Abbey in noord Engeland, 7de eeuw AD.
Toen Hilda naar de nieuw gebouwde abdij kwam werd ze aangesproken
door de plaatselijke bevolking. Er was een slangenplaag, of ze daar iets
aan kon dien.
We voelen het al: Hilda bad, en de slangen stortten zich van de rotsen,
waar ze meteen in stenen veranderden. Je kunt je afvragen waarom de
heer slangen heeft geschapen, misschien om heiligheid een kans te
geven?
Handige zakenlieden maakten natuurlijk dankbaar gebruik van dit verhaal,
kerfden 'slangenstenen' van echte of namaak ammonieten, en verkochten
ze als wondermiddel tegen kwalen. ►
Maar dan de Shaligram, ook wel Salagrama genoemd.
Deze stenen - of liever versteende ammonieten, worden alleen in de Nepalese rivier de Gandaki gevonden, en ze
zijn zo heilig als iemands geloof in Lord Vishnu voorschrijft. Shaligrams zijn de heilige manifestatie van de
goddheid, en de hoge ouderdom en het feit dat het geen gewone stenen zijn draagt alleen maar bij aan hun
verering.
Natuurlijk zit ook aan de Shaligram
een legende vast.
Shaligrams zijn er in diverse
kleuren, van zwart tot veelkleurig.
En natuurlijk zijn er geen twee
gelijk. ◄
Een beschadigde steen kan niet
meer vereerd worden.
Rituelen rond een shaligram zijn
even goed als het zeggen van
mantra's of het hebben van een
goeroe.
Het wordt ook in het moderne India
nog altijd als een gunst van de
godheid gezien om een Shaligram
te vinden of te bezitten, omdat men
dan kan rekenen op een hoop
geluk: gezondheid, geen armoede,
kinderen en victorie over vijanden.
En wie wil dat nou niet.
22

18. POKAINI - EEN RAADSELACHTIGE PLAATS
Bron: Pravda
Niet ver van Riga, de hoofdstad van Letland, ligt het Pokaini
bos.
In 1996 vertelde Ivar Viks, een wetenschapper uit Riga in een
vraaggesprek journalisten over de metereologische afwijkingen
in de omgeving, en over de mysterieuze eigenschappen van
sommige lokale rotsen.
Viks uitspraken brachten discussies op gang van voor - en
tegenstanders, en daarbij bleek dat er nog meer vreemde
dingen gebeurden in en rond Poikani die niet anders te
verklaren waren dan door paranormale activiteit.
Kort na het interview stierf de wetenschapper aan een
onbekende kwaal. De reseach werd voortgezet door Yevgeny
Sidorov, een andere Letse wetenschapper. Hij ontdekte dat het
Pokainibos al van oudsher een plaats van pelgrimage was,
vanwege een helende reputatie die nu ontdekt is door toeristen.
Inderdaad is het bos mysterieus. Het terrein is
heuvelachtig, vele heuvels maken het bos
onoverzichtelijk. De eiken hebben maar aan een kant
blad, wat kan wijzen op negatieve energie die maakt
dat ze de andere kant op groeien.
Maar het grootste raadsel zijn de stenen. Legenden
zeggen dat ze er door pelgrims neergelegd zijn, als
boetedoening voor hun zonden, maar het is duidelijk
dat de grotere stenen deel uitmaken van de
geologische make-up van het gebied. Waar de
kleinere steenhopen vandaan komen en sinds
wanneer die er liggen is een onopgeloste vraag.
In vroegere eeuwen werd het Pokaini bos
beschouwd als een heilige plek, en er zijn veel
legenden die daarmee te maken hebben. Een legende
rept over een vreemd object dat is verborgen onder een van de rotsen. De meningen lopen uiteen: van een
radioactieve meteoriet tot een antiek graf.
Archeologen die opgravingen hebben verricht hebben geen bewijs gevonden van graven onder de stenen.
Maar er is genoeg bewijs dat de keien ongewoon zijn; sommige blijken bij aanraking warm te zijn, en ze genezen
verschillende ziekten, zoals reumatische of gynaecologische kwalen. Er zijn ook negatief geladen stenen waar
mensen een akelig gevoel bij krijgen. Zulke stenen kunnen degene die ze verplaatst of meeneemt ziek maken of
een ongeluk bezorgen.
Een andere anomalie is op een open plek, onder een pijnboom. De
temperatuur is daar altijd hoger
dan in de omgeving, en lijkt van
onder de grond te komen. Zelfs in
de winter is die warmte
waarneembaar.
In de 'Valley of the Spirits' worden
orbs waargenomen, die intelligent
lijken te zijn. Ze kunnen
opgeroepen worden door meditatie.
En net als bij graancirkels lopen batterijen leeg en horloges en
kompassen worden onbruikbaar.
In de 90er jaren is het bos opgeschoond en beter begaanbaar
gemaakt. Er zijn paden aangelegd en bij die werkzaamheden kwamen
ook veel van de stenen weer in zicht. Daardoor trekt het nu veel bezoekers, waaronder mensen met een
esoterische belangstelling, healers en mensen die genezing zoeken.
Ook is het bos een bijzondere plek voor wichelroedelopers.
Iedereen is het er over eens dat de stenen iets 'hebben' , en velen voelen de energie die ervan uit gaat.
Blijkbaar voelen de bomen dat ook, want sommige lijken de stenen met hun wortels te omhelzen....
23

19. DE ICA STENEN VAN PERU
Zo nu en dan komt er een artifact boven water dat
archeologen en paleontologen nachtmerries bezorgt.
De meest gebruikelijke reactie is dan meestal om zo'n
vondst te negeren, of hem af te doen als bedrog, zodat er
verder geen aandacht aan gegeven hoeft te worden.
De Ica stenen, gevonden in de buurt van de Nazca lines van
Peru, waren zo'n vondst.
Dr. Javier Cabrera ontving in 1966 een gegraveerde steen
voor zijn verjaardag. Hij identificeerde de afbeelding op de
steen als die van een miljoenen jaren geleden uitgestorven
vis.
Carlos en Pablo Soldi, beide verzamelaars van opgegraven
artifacts, hadden een hele verzameling van deze stenen
waarvoor ze de interesse van de archeologische
gemeenschap tot nu toe niet hadden weten te wekken.
Zij verkochten 241 soortgelijke stenen aan Dr. Cabrera.
Zo ontstond een enorme verzameling, want in de 35 jaren
na zijn eerste steen verzamelde Dr. Cabrera er ongeveer
15.000, voornamelijk van inwoners van het gebied.
De meeste stenen werden in de grond gevonden, en een theorie is dat
ze aan de doden werden meegegeven.
De stenen hebben heel verschillende afmetingen, van tennisbal tot
voetbal.
Alle stenen zijn van Andesite, een grijs tot zwarte, soms bruinige
variatie harde vulkanische steen. In lichtere tinten zijn ze gegraveerd
met een grote variatie aan patronen.
Wat die patronen zo ongelofelijk maakt is dat dinosauriërs en mensen
er samen op staan afgebeeld. Als de stenen echt zijn, dan betekent
dat dat de hele menselijke geschiedenis herschreven moet worden.
Traditionele koolstofdatering, de betrouwbare manier om organische
vondsten te dateren, werkt niet met steen, maar het oppervlak van de
stenen is 'gevernist' door de inwerking van bacterieën, een natuurlijk
proces bij steen. Door het graveren ontstonden de lichtere patronen:
de echte kleur van de stenen. Omdat ook daar vaak weer een laag 'vernis' overheen is gegroeid, lijkt het
waarschijnlijk dat de stenen inderdaad heel oud zijn.
Behalve prehistorische en uitgestorven dieren zijn er kaarten op de stenen gegraveerd met vreemde continenten,
menselijke scenes, sexuele interactie, technologische voorstellingen en zelfs operaties.
Is er werkelijk sprake van afbeeldingen uit een beschaving die zo lang geleden bestond dat we er er niets van
weten? Of is er een kunstzinnige grappenmaker aan het werk geweest? Zo iemand moet er een levenswerk van
gemaakt hebben, want de 15.000 tot nu toe gevonden stenen zijn rondom bedekt met voorstellingen van grote
artisticiteit en complexiteit. Wie zou tientallen jaren van zijn leven willen geven om de wetenschap te misleiden?
Dr. Cabrera stichtte een museum om zijn stenen onder te brengen, maar een serieuze
belangstelling van wetenschappelijke zijde heeft hij nooit gekregen.
Intussen - overtuigd als hij was van de echtheid van de vondsten - deed hij er alles aan
om een tijdlijn vast te stellen op grond van de voorstellingen op de stenen. Zijn idee
was dat de stenen afkomstig waren van een buitenaards ras. Omdat ze in de buut van
de Nazca woestijn zijn gevonden, theoretiseerde hij dat de Nazca vlakte een
landingsplaats was voor buitenaards verkeer, en een vertrekpunt, toen hun werk hier
op aarde er op zat.
Geologen hebben bevestigd dat de kaarten op de stenen de wereld weergeven zoals
die er 13.000.000 jaar geleden uitzag.
Dat er continenten zijn geweest met ontwikkelde beschavingen is geen nieuw idee.
Er zijn op de wereld heel veel door mensen gemaakte voorwerpen gevonden in lagen van miljoenen jaren oud, uit
een tijd toen er nog geen sprake was van iets wat op mensen leek - denken wij.
In o.a.de Indiase mythologie is er wel sprake van zulke lang verloren werelden, veel ouder dan Atlantis of Mu.
Intussen worden de Ica stenen officieel doodgezwegen, en omdat de wetenschap ze voor vervalsingen houdt en er
geen onderzoek naar wil doen, vermoedelijk uit angst dat ze misschien echt blijken, zal de controverse zo nu en
dan wel weer oplaaien. Komt u ooit in Peru, dan kunt u ze gaan bekijken.
24

20. DE STEM VAN STENEN
Dat is de titel van een veelbelovend artikel uit 'The World of
Wonders' , een tijdschrift uit rond 1870.
Ik vertaal: "De oude magiers schijnen heel succesvol geweest te
zijn in het manipuleren van de eigenschappen van geluid voor
hun eigen doeleinden.
In het Labyrint van Egypte, dat 12 paleizen en 1.500
onderaardse kamers bevatte, spraken de goden met donderende
stem. Plinius de Oude, die in die tijd leefde, informeert ons dat
sommige van die paleizen zo waren geconstrueerd dat hun
deuren niet konden worden geopend zonder dat donderslagen
werden gehoord binnenin het hele paleis."
Voor 't geval je nooit van het Egyptische Labyrint hebt gehoord,
( ik bijvoorbeeld) , voel je dan niet onderontwikkeld, want het
Labyrint werd pas in 2008 geofysisch onderzocht door
wetenschappers en UNESCO representanten. Opper - archeoloog Zahi Hawass zal er ook wel bij geweest zijn.
Het Labyrint is gelegen bij de plaats Hawara, en is bekend uit de geschriften van de klassieke historici Herodotus
en Strabo, die melden dat het een tempelcomplex was met 3000 kamers vol hieroglyphen en fresco's, dat in de
afgelopen 2000 jaar onder het zand is bedolven geweest.
Herodotus beschrijft het labyrint als een onafzienbaar complex "waarvan het nauwelijks voorstelbaar is dat het om
mensenwerk gaat. Tomben van Farao's en van heilige krokodillen zijn erin
ondergebracht", en "verbijsterende en ingewikkelde passages van kamer naar
kamer en van hof naar hof en vandaar naar galerijen zijn een eindeloos wonder
voor mij. Iedere binnenplaats is van wit marmer en versierd met prachtig
beeldhouwwerk, omringd door zuilengalerijen..."
Meer dan een echo-bepaling van de omtrekken van het complex kan er niet
gedaan worden, omdat het zoute grondwater onrustbarend stijgt en de
Egyptenaren onder de omstreden Hawass (weer opnieuw in functie) niet happig
zijn op buitenlandse inmenging. Hier een mogelijk grondplan...►
Terug naar de World of Wonders....
"The Antieken wisten de akoestische eigenschappen van bepaalde soorten steen
opmerkelijk goed te benutten. Pausanias vertelt van een prachtige steen die was
geplaatst als een soort schildwacht bij de ingang van een schatkamer, en dat rovers werden afgeschrikt door de
trompettonen die eruit kwamen. Diverse stenen hebben die eigenschap van resonantie, en het is mogelijk dat een
steen zo was opgehangen dat hij , als men hem probeerde te openen, werd aangeslagen door een uitstekend stuk
metaal."
De Kolossen van Memnon, op de westelijke oever van de Nijl,
stonden bekend om hun 'roep' wanneer de zon opging. Volgens de
World of Wonders was dit het gevolg van een ingewikkeld
mechanisch systeem van lenzen en hamers, waardoor bij de eerste
zonnestralen er iets in beweging werd gebracht en een klankrijke
steen werd aangeslagen, waardoor de roep over de Nijlvlakte klonk.
Dat moet indrukwekkend geweest zijn, maar historisch is het onzin..
Anderen geloven dat het niets anders was dan een priester die op
gezette tijden, gebruik makend van de akoestiek, de goden een stem
gaf.
Dit fenomeen ontstond in ieder geval pas toen in 27 BC een
aardbeving een van de Kolossen zwaar beschadigde.
Vanaf dat moment werden de geluiden gehoord. Strabo beschrijft het als een resonerende dreun, terwijl Pausanius
het geluid vergelijkt met het breken van de snaar van een lier. Anderen hoorden meer een geluid van slaan op
koper, of ook van gefluit. Strabo zegt dat hij het in 20 BC zelf heeft gehoord.
Al in de Oudheid bestond het idee dat het horen van de stem van Memnon geluk bracht. De reputatie van het
fenomeen reisde de wereld over en een constante stroom van antieke toeristen, waaronder Romeinse keizers,
reisde af naar Egypte om gelukkig te worden. Een van hen, Septimus Severus, kreeg het geluid niet te horen en
was daardoor blijkbaar zo geschokt dat hij rond 199 AD het gebroken beeld herstelde, waarna hij het voorgoed het
zwijgen oplegde.
Daarom is het waarschijnlijk dat het hier om een natuurlijk fenomeen ging, en dat er geen priester in het voetstuk
zat. Een verklaring zou kunnen zijn dat de poreuze stenen uitzetten bij de rijzende temperaturen, of misschien had
ook de wind ermee te maken. Hoe dan ook, Memnon zwijgt. Terwijl hij toch heel wat heeft meegemaakt.
Jammer.
25

21. DE STEEN VAN SHIVAPUR
Internet is behalve een fantastische bron van informatie, ook een plek waar menigeen een onzinnig ei op legt.
Zo ook over de leviterende staan van Shivapur, een dorp ten zuiden van Pune. Maar gelukkig heeft een Margaret
Deefholts daar een betrouwbaar verslag over geschreven, http://www.margaretdeefholts.com/levitatingstoneshivapur.html
gekoppeld aan een filmpje op YouTube.
http://www.youtube.com/v/T_whh8O_EMo
Het verhaal is er een van Moslim verdraagzaamheid, en dus moeten de extremistisch geneigden daar eens een
kijkje nemen.
Maar dat terzijde.
Pir Qamar Ali Darvesh was de zoon van een Moslim familie, die al jong het vreedzame pad van het Soefisme
prefereerde boven de spierballen van zijn oudere broers. Een
precieze datum kan ik niet vinden, maar het moet ergens in de 14de
of 15de eeuw geweest zijn.
Op z'n 6de ging Qamar Ali al in de leer bij een Soefi leraar waar hij
zijn dagen in meditatie doorbracht. Blijkbaar ontwikkelde hij ook de
gave van healing, want al snel kwamen mensen van heinde en ver
naar hem toe vanwege zijn gaven en zijn heiligheid.
Maar spirituele wonderkinderen sterven vaak jong: hij was 18. Op zijn
sterfbed had hij een wens: bij zijn tombe moest een steen geplaatst
worden van 100 kilo. Als 11 mannen hun wijsvinger onder de steen
zouden leggen (andere versies zeggen 7 mannen) en samen zijn
naam aanroepen, dan zou de steen boven hun hoofd uitrijzen. "Laat
dat een symbool zijn", zei hij, "dat spirituele kracht groter is dan brute
kracht. Zoals Allah de mededogende jullie liefheeft, zo moeten jullie
alle mensen van iedere kaste en geloof liefhebben, want wij zijn allen
broeders op dezelfde weg. Denk daaraan als je mijn naam aanroept
en de steen opheft."
En zo gebeurt het nog steeds. De steen vliegt
de lucht in boven de hoofden van de
participanten, gedragen door de naam van de
heilige. Echte levitatie is wat anders, de
wijsvingers zijn nodig om de steen in beweging
te brengen. Het doet denken aan de bekende
'partytrick' waarin vier mensen met hun
wijsvinger een stoel met iemand erop optillen. Dat schijnt te lukken, mits je 't op de goeie manier aanpakt, en daar
komt geen heilige aan te pas.
Margaret Deefholts vertelt dat het geen effect sorteert als men met
meer dan 11 mensen de steen wil laten 'vliegen' , en ook niet als de
naam van de heilige niet wordt uitgesproken.
Dat kan psychologisch zijn, maar in een land als India, zo vol oude
overleveringen en wonderen, zijn zulke nuchtere overwegingen nooit
te toetsen. Het geloof doet er niet toe, zoals het er ook voor Qamar Ali
niet toe deed.
De tombe van Qamar Ali is met goud brokaat overdekt en zijn
mausoleum is van marmer. ►Vrouwen worden er niet binnengelaten,
uit eerbied voor de ongetrouwde status van de 18 jarige heilige.
Maar wonder of niet, besluit Deefholts, de steen brengt steeds 11 mensen van vaak verschillende denominaties bij
elkaar voor een gezamenlijke inspanning in naam van Qamar Ali, en dat is wonder genoeg.
26

22. STENEN ZIJN NET MENSEN
Soms kunnen ze hun mond niet houden.
Volgens Wirt Sikes, die verzamelaar van Welsh folklore waar hij
in 1880 een omvangrijk boek over schreef, was er een Talking
Stone in Llechlafar, die als een brug dienstdeed over de rivier de
Alyn, bij het kerkhof van St. David in Pembrokeshire, aan de
noordkant. Als u er ooit een keer wilt gaan kijken.
De steen is een marmeren plaat, glad geworden door de vele
voeten die er overheen zijn gelopen. Hij is 2 meter breed en 30
cm dik. Wie begraven wilde worden op het kerkhof van St. David
moest noodzakelijkerwijs over die steen, of hij zou in de rivier
terechtkomen.
Dat ging een keer mis. Misschien was de kist te zwaar, of de
overledene stond de steen niet aan, maar bij die gelegenheid
begon de steen een gesprek, maar krakte door de inspanning in
het midden. Dat kan men nog zien, die barst. En daarom liep men later liever een eindje om dan nog een keer met
een lijk over die stenen brug te gaan.
Een andere stenen bemoeial is gelegen in dezelfde parochie van St. David: een trap die leidt naar de zee. Enkele
van de treden maken een bijzonder geluid, als het luiden van een bel. Het verhaal gaat dat er in het grijze verleden
een troep bandieten is geland die de kapel wilden beroven. Die namen de kerkklok mee, maar omdat die zo zwaar
was moesten ze hem telkens even neerzetten om op adem te komen. Sinds die dag herinneren de stenen waarop
de klok rustte aan die akelige gebeurtenis, door te klinken als een klok als men er op slaat.
Nog een steen in die stenenrijke regio: de Expanding Stone. In de rots van St. Gowan's Chapel is een uitholling die
de magische eigenschap heeft zich aan te passen aan de omvang van wie erin gaat zitten. Voor zowel een grote
als een kleine man is net genoeg ruimte.
Ook kan men er een wens doen, en als je je dan niet bedenkt terwijl je je in de steen omdraait, dan komt je wens
uit. De originele fabel vertelt dat de steen ooit massief was, tot een heilige onderdak zocht bij de rots omdat hij
werd achtervolgd door heidenen. Toen opende de steen zich en ontving hem tot het gevaar was geweken en de
steen hem weer liet gaan.
Sommige stenen houden het niet uit op één plek.
In het midden van de parochie van Carmarthenshire is een veld dat Parc y Fonwent heet, of kerkhofveld, waar
volgens de lokale traditie ooit een nieuwe kerk gebouwd had moeten worden. Maar de stenen die daar overdag
heengebracht werden, vonden hun weg 's nachts terug naar de plek van de huidige kerk. Getuigen die 's nachts op
wacht stonden hoorden de dwergen die met dat werk bezig waren tegen elkaar zeggen 'Nee, hier is de plek'.
Er zijn meer plaatsen in Wales waar de dwergen zich met het verplaatsen van stenen bemoeien, maar er zijn ook
stenen die uit zichzelf aan de wandel gaan.
Nennius, een 9de eeuwse monnik, spreekt over een steen, een van de wonderen
van het eiland Anglesey, die 's nachts uitstapt in de vallei van Eitheinn. Volgens de
overlevering werd die steen in zee gegooid maar 's morgens teruggevonden in de
vallei. Sindsdien verplaatst hij zich. Een steen wil ook wel eens wat van de wereld
zien.
De Anglesey steen wordt ook genoemd door Giraldus Cambrensis, een 12de
eeuwse monnik en historicus uit Wales,► door wie de steen beroemd werd als de
Maen Morddwyd, of de 'dijsteen' vanwege zijn vorm. In zijn tijd was het zo dat waar
die steen ook mee naar toegenomen werd, hij altijd op eigen initiatief terugwandelde.
's Nachts natuurlijk.
Hugh, de Graaf van Chester (1047-1101) hoorde van de miraculeuze krachten van
deze steen toen hij het eiland en het omringende gebied veroverde. Omdat hij van
nature sceptisch was, liet hij de steen met ijzeren kettingen stevig vastbinden aan
een hele grote steen. Daarna wierp men ze samen in de zee.
Maar zie, precies zoals men hem al voorspeld had, was de steen de volgende
morgen, in z'n eentje, weer op zijn oude plaats terug. Vanaf toen was het verboden
de steen nog te beproeven. Maar blijkbaar ging die z'n eigen gang.
Op den duur heeft die steen z'n kracht verloren, schrijft Sikes, want in de 18de eeuw werd hij gestolen en daarna is
hij nooit teruggekomen. Jammer jammer.
In Pembrookeshire tenslotte staan de Dancing Stones of Stackpool; drie staande stenen ongeveer een mijl van
elkaar. Volgens het plaatselijk geloof komen ze een keer per jaar bij elkaar in Sais Ford om te dansen.
Als ze moe zijn keren ze naar hun respectievelijke plaats terug, en doen of hun neus bloedt.
Maar als het jaar om is.....
27

23. ZACHTE STENEN
we dus niet opkomen.
Hoe de piramides van Egypte gemaakt zijn weten we niet. Tientallen theorieën zijn
er intussen op losgelaten hoe die gigantische blokken steen met primitieve
middelen en een grote hoeveelheid mankracht op de juiste plaats zijn
terechtgekomen.
Dat we maar weinig weten over de technologieën van oude beschavingen wordt
keer op keer door vondsten bevestigd, ook al geven de leerboeken kant en klare
theorieën alsof er geen enkele twijfel mogelijk is.
Ik denk dat wij in onze verklaringsdrift altijd uitgaan van wat wij aan oude en
nieuwe technieken kennen.
Maar allicht zijn er in de oudheid technieken geweest die wij vergeten zijn en waar
Van alternatieve zijde is veel gespeculeerd over geluid als bron van levitatie. Niet alleen
van de stenen in Egypte, maar ook van andere 'bovenmenselijke' bouwwerken. Best
mogelijk. Verhalen uit het oude Tibet bevestigen zo'n techniek, en in modernere tijden
hebben bijvoorbeeld John Worrell Keely (1827-1898) en John Hutchison (1945 - ) met
succes geëxperimenteerd met geluid en magnetische velden om de zwaartekracht op te
heffen.
Het kan dus. Of de Egyptenaren dat wisten zullen we vermoedelijk nooit te weten komen.
In een recent artikel van geoloog Robert Schoch ► speculeert hij heel
voorzichtig over levitatie als mogelijke plaatsingstechniek voor de Moai van
Rapa Nui (Paaseiland). Daarbij gaat hij uit van de legenden die veel ouder zijn
dan de infiltratie van de blanken op het eiland.
Niet lang geleden is er gespeculeerd over het gieten van stenen. De piramides
zouden gedeeltelijk gebouwd zijn met stenen die als een soort cement gegoten
werden, op de plaats zelf. Dat voorkwam een hoop gesjouw, en het zou ook
verklaren waarom de stenen vaak zo ongelofelijk goed op elkaar aansluiten.
Dat fenomeen zien we ook in Zuid Amerika, bij de Inca bouwwerken van Peru.
Even googelen onthult dat er onderzoek is gedaan met een elektronen
microscoop, waardoor de cement theorie bevestigd lijkt, althans bij sommige
stenen, want je kunt ze moeilijk één voor een onderzoeken. Niet dat de
klassieke Egyptologie z'n dogma's door nieuwe vindingen zal laten wankelen.
Maar nu we het toch over stenen hebben: 'Lost Trails, Lost Cities' is een boek
van de zoon van kolonel Percy.H.Fawcett, ◄ de man die op zoek was naar
legendarische steden in het regenwoud van Zuid Amerika, en daarbij met zijn
twee metgezellen spoorloos verdween. Zijn zoon Brian schreef het boek aan de
hand van de brieven en notities van zijn vader.
En dan vinden we dit (ingekorte)verhaal, opgetekend uit de mond van een van de Indiaanse gidsen:
"Een paar jaar geleden werkte ik in een mijnbouw kamp in de Andes van Centraal Peru.
Zo nu en dan maakten we oude pre-Inca graven open om te zien of er waardevolle dingen te vinden waren. Op
een oude begraafplaats aten we wat en dronken pisco (een sterke
borrel). Een van de mannen werd stom dronken.
Hij vond in een graf een flesje met een vloeistof. Denkend dat het pisco
was, wilde hij het een andere Indiaan door de keel gieten. Die stribbelde
heftig tegen. Hij wist dat er geen pisco in de fles zat maar iets heel
anders, en dat maakte hem wild van angst."
In de strijd viel de fles om en de vloeistof kwam op een steen terecht.
Toen de indiaan die het verhaal vertelt de steen inspecteerde, was die
zo zacht als was geworden, alsof de steen was gesmolten.
In een interview uit 1983 zei Jorge A. Lira, een priester die alles wist van
de folklore van de Andes, dat hij een oude methode om steen zacht te
maken had ontdekt: twee planten die dat vermogen hadden had hij
kunnen identificeren. Hij was erin geslaagd de planten te vinden en er proeven mee te doen. Het zacht maken was
gelukt, maar niet het opnieuw harden. Een Argentijnse antropoloog van Indiaanse afkomst, Aukanaw wist van een
traditie over een zeldzame plant, lokaal bekend als 'pitio' . Een soort specht maakt gebruik van die plant als hij de
rots niet inkomt, of de ingang is geblokkeerd. Hetzelfde wordt verteld over een kleine vogel in de Peruviaanse en
Boliviaanse bergen die z'n nest in de rots maakt met gebruik van bladeren - mooie ronde gaten in de harde
steen....
Zou het kunnen zijn dat oude culturen het bestaan kenden van een extract dat steen kan doen 'smelten'?
Intrigerende overleveringen. Stel dat het waar is. Wat weten we eigenlijk wél zeker?
28

24.TSUNAMI STENEN
Ze waren gewaarschuwd.
Het was niet de eerste keer dat
een Tsunami Japan trof.
In een land waar vulkanen en
aardbevingen net zo gewoon zijn
als bij ons een natte zomer, kan
men altijd rekenen op
waarschuwingen van de
voorouders.
De vissen hadden het ook al
voorspeld: de aarde was
onrustig. We weten tot welke
destructie dat heeft geleid.
modern verschijnsel.
De kustlijn van Japan is
beschermd door honderden
stenen. Niet om de vloed tegen
te houden, maar om de mensen
te waarschuwen: bouw niet
voorbij deze steen!
Sommige van die stenen zijn 6
eeuwen oud; tsunami's zijn geen
Helaas vertrouwen veel moderne Japanners meer op de techniek en op hun dijken dan op de door ervaring
wijsgeworden voorouders. De waarschuwingen op de stenen hadden niet meer de afschrikwekkende werking
waarvoor ze waren opgericht. Misschien is het ook zo dat iedere generatie weer zijn eigen blunders onder ogen
moet zien. We hebben allemaal de neiging te denken dat iets ons niet zal overkomen.
Maar de zee trekt zich daar weinig van aan.
De platte stenen, sommige meer dan 3 meter hoog, staan vooral langs de noordoostkust, waar de tsunami het land
heeft overstroomd. 29.000 mensen verdronken of raakten vermist. De voorouders zullen hun hoofd geschud
hebben, daarboven.
Van veel stenen zijn de
karakters intussen
onleesbaar geworden en
bijna verdwenen. Veel stenen
werden opgericht nadat eind
19de eeuw twee tsunami's
het land troffen. In 1896
verdronken 22.000 mensen.
De steen van Abeyoshi
(boven ▲ ►) is de enige waarop expliciet wordt vermeld waar huizen gebouwd
mogen worden. Veel namen in de omgeving geven aan dat daar de Tsunami's uit
het verleden geen slachtoffers hebben gemaakt, zoals Nokoriya - Dal van de
overlevenden, of Namiwake - Rand van de golven, een plek 3 mijl van de oceaan,
tot waar de Tsunami van 1611 is gekomen.
Veel mensen zijn in de loop der jaren juist dichter bij het water gaan wonen, vooral
vissers. De kuststadjes groeiden, en bewoners van de hoge gronden verhuisden
vaak naar lager gelegen gebieden. Men vergat.. De stenen werden niet meer
opgemerkt.
In Aneyoshi is men de dans ontsprongen. In de kleine gemeenschap van 31
families werd de boodschap van de steen wel serieus genomen. In 1933 had een
tsunami het dorp verwoest. Er waren vier overlevenden. Daarna werd de les niet
meer vergeten. De tsunami van 1960 maakte geen slachtoffers meer en ook deze
keer, in 2011, heeft de steen het dorp gered....Noch wel.
29

25. KNIKKERS VAN COSTA RICA
Er zijn op de wereld een hoop enigmas die nog
steeds op een verklaring wachten.
Soms zijn ze ook nog een toeristische attractie.
Dat is het geval bij de honderden stenen ballen van
Costa Rica.
Niemand weet waarom ze daar liggen, wie ze
gemaakt heeft, hoe oud ze precies zijn, en waarvoor
ze gediend hebben.
Hun afmetingen variëren van een paar centimeter tot
ruim 2 meter in doorsnee, met een gewicht van 16
ton. De meerderheid is gemaakt van granodioriet,
een harde steensoort, verwant aan graniet, maar er
zijn er ook een aantal van coquina, een
kalksteensoort die bestaat uit schelpen en schelpfragmenten.
De bollen werden ontdekt toen in de 30er jaren het oerwoud werd gekapt om plaats te maken voor fruitteelt.
Arbeiders herinnerden zich plotseling een oude legende, dat er een kern van goud in de bollen zou zitten, en met
dynamiet werden er velen vernietigd - zonder dat er een spoor van goud werd gevonden.
Desondanks zijn er nog een paar honderd over, die intussen over het hele eiland zijn verplaatst. Nog maar zes
ervan liggen nog op hun de originele locaties.
Vanaf 1943 zijn de bollen bestudeerd, en talloze theorieën hebben het licht gezien. Ze zouden oude graven
hebben gemarkeerd, of gediend hebben als kalender, of een representatie waren van planeten van ons of een
ander zonnestelsel, of te maken hebben gehad met een bepaalde cultus.
Sommige geologen hebben zelfs geopperd dat de stenen niet door mensen zijn gemaakt maar een natuurlijk
fenomeen zijn: bubbels van magma die na een
vulkaanuitbarsting deze vorm aannemen.
We kunnen ons dan met recht afvragen waarom alleen Costa
Rica vol ligt met zulke bollen, terwijl er toch heel wat vulkanen
op de wereld zijn.
Ook heeft men wanhopig bedacht dat de bollen misschien zo
mooi rond werden van water dat er langs stroomde als ze op de
bodem van een natuurlijk bron werden gelegd.
Wetenschappers hebben een hoop fantasie, maar geen van al
die 'verklaringen' bevredigt het gezond verstand, en dus blijft
het fenomeen onverklaard.
Nog ingewikkelder dan hun ontstaan is hun ouderdom.
Ook daarover zijn de meningen verdeeld, van Atlantis tot
beschavingsperiodes tussen 100 en 1500 AD. Take your pick.
Speculeren kan iedereen, maar met wetenschap heeft dat niks
te maken.
De ballen zijn lang niet altijd perfect rond, al lijkt dat wel zo.
Soms is de afwijking wel 5 cm. Blijkbaar hadden de makers niet
de technische hulpmiddelen tot hun beschikking waarmee
graniet perfect rond gehakt kan worden.
Evengoed een hele prestatie, we doen het ze niet na.
Onlangs zijn er in Bosnië ook zulke bollen ontdekt, op
verschillende plekken, maar de meesten liggen bij de
stad Zavidovici en Grab. Daar vind men ook een
'verklaring' die zegt dat in 1936 er zoveel regen viel
dat rivieren en beken buiten hun oevers traden.
Volgens het verhaal zijn toen alle steenballen van
hoger gelegen plaatsen naar beneden gespoeld.
Wie weet. Ballen rollen van bergen af, zeker als zo'n
berg een glijbaan wordt. Maar dat verklaard nog niets.
Ook moeten we geen verklaring zoeken in het veel
leukere verhaal: dat bruilofsgasten op de plaats waar
nu veel ballen liggen ruzie kregen en toen zelf in
stenen ballen veranderden.
Je zal de stenen de kost geven die vroeger mensen
zijn geweest.....
30