Gay&Night-ZiZo November 2015

Interview / Sarjon from Syria
Sarjon (19) is een knappe, goedgeklede jongeman die graag luistert naar Lady Gaga, Björk en FKA
Twigs. Later wil hij graag lmmaker worden. Zo op het eerste gezicht is er niets met hem aan de
hand, maar hij heeft een aangrijpend verhaal. Sarjon groeide op in Syrië en kwam onlangs naar
Nederland om de oorlog en homofobie in zijn thuisland te ontvluchten. ‘Maar de homofoben zitten
in hetzelfde vluchtelingenkamp als ik, en laten me niet met rust.’
Leven
met oorlog
Mijn ouders hebben me altijd erg onafhankelijk
opgevoed. Ze weten niet dat ik op jongens val,
maar voelen dat er iets ‘anders’ aan me is. Ik heb
m’n eigen stijl, ik heb wat piercings – niemand
in Syrië heeft piercings. Mijn ouders denken
waarschijnlijk dat het ‘iets artistieks’ is. Ik word
al m’n hele leven gepest. Op straat werd ik door
kinderen van m’n school in elkaar geslagen, ze
scholden me dagelijks uit voor ikker. Het kwam
niet alleen door het feit dat ik homo ben, het
kwam doordat ik anders ben. Aanvankelijk dacht
ik dat ik de enige homo ter wereld was, maar
daardoor voelde ik me eigenlijk vooral speciaal.
Als homo in Syrië sta je constant onder druk, het
kan heel verstikkend voelen. Je moet sterk in je
schoenen staan om dat aan te kunnen. Mensen
zijn zo intolerant. Ik hoor al mijn hele leven over
extreem geweld tegen homo’s in Syrië. Ik denk
dat homo’s daardoor een beetje afgestompt
raken, ze worden heel bitchy en vergeten hoe
ze lief moeten hebben. En zo worden homo’s
in Syrië ook gezien – het heeft niets met liefde
of emoties te maken, ze willen gewoon seks
met andere mannen. En dan heb je ook nog de
berichten over ISIS die homo’s geblinddoekt van
gebouwen af gooit. Dat is heel beangstigend om
te horen, en maakt me erg boos.
We mochten van mijn ouders zelf bepalen
of we Moslim wilden zijn of niet – op mijn
zeventiende werd ik atheïst. Daardoor ben ik een
hoop vrienden kwijtgeraakt. Ik heb het idee dat
men erg materialistisch is in Syrië, alles is zo
oppervlakkig. Mensen willen gewoon trouwen,
het maakt eigenlijk niet uit met wie.
Ik was net begonnen aan de middelbare school
toen de oorlog uitbrak. Ik werd iedere dag wakker
met het geluid van geweerschoten en bommen
die afgingen. Het houdt nooit op. Soms is het
was luider, soms wat zachter, maar het geluid
gaat nooit helemaal weg. Daardoor word je erg
gestresst. Als je je huis uit wil, moet je eerst
opzoeken welke gebieden op dat moment relatief
veilig zijn. Als je naar buiten gaat, moet je eerst
checken of er wel mensen op straat zijn. Als de
straten verlaten zijn, dan is er misschien een
schutter op straat, die je direct neer zou kunnen
schieten. In dat geval ga je maar weer naar
binnen, tenzij het een noodgeval is – dan sluip
je maar wat rond en blijf je zo dicht mogelijk bij
gebouwen, in de hoop dat je niet gezien wordt.
Moet je je voorstellen dat je dat dag in dag uit
meemaakt, alleen om naar school te kunnen
gaan. Je schiet vanzelf in een soort onbevreesde
modus. Op een gegeven moment voelde ik niets
meer als er weer een bom afging.
Alle scholen in de stad Aleppo waren op een
gegeven moment dicht, dus stuurde mijn ouders
me in mijn eentje naar het dorpje Al-Salamiyah
om de middelbare school af te maken. Ik was
nog maar 16 jaar, en woonde twee jaar bij mijn
grootouders. Dat heeft me enorm veranderd.
Als er al andere homo’s in dat dorpje woonden,
hebben ze zich erg goed verscholen gehouden. Ik
was enorm eenzaam in die tijd, en echt op mezelf
aangewezen.
Toen ging ik terug naar de stad. Eerst naar
Damascus, waar ik mijn vriendje ontmoette.
Hij woont daar nog steeds, en we zijn nu acht
maanden samen. In Syrië is er geen Grindr,
alleen Hornet en een site die ManJam heet.
Voordat ik mijn vriendje ontmoette datete ik
niet veel. Het was de bedoeling dat ik terug
zou gaan naar Aleppo om Milieutechniek te
studeren, maar volgens mijn moeder zou ik dan
niet veilig zijn. Mijn vader gaf mij de keus: naar
Damascus verhuizen om kleinkunst te stureren,
of naar Turkije gaan met mijn broer. De logische,
makkelijke keuze zou zijn om naar Damascus te
gaan, dan kon ik samen zijn met mijn vriend en
een studie volgen, en zou ik gelukkig zijn. Maar ik
droomde er ook van om lmmaker te worden, en
vooral om ergens te wonen waar ik niet dagelijks
met oorlog en homofobie te maken zou hebben.
Ik besloot om met mijn broer mee te gaan naar
Turkije.
Niets meer te
verliezen
We bleven twee maanden in Turkije. Het was
erg moeilijk voor ons om daar een leven op te
bouwen, te studeren en onafhankelijk te zijn.
Mensen uit Syrië worden echt gehaat in Turkije.
Ik besloot weg te gaan en te proberen naar
Nederland te vluchten. Het lijkt een bizar idee
om illegaal te gaan reizen. Maar ik had toch al
niet voor de makkelijke oplossing gekozen. Het
is erg gevaarlijk, je kunt om het leven komen. Je
hebt vast gehoord over de ‘death boats’ die de
Egeïsche Zee proberen over te steken van Turkije
naar Griekenland. En zelfs op het Europese
vasteland was er een truck met 71 Syrische
vluchtelingen erin die allemaal zijn gestikt. Het is
raar om op voorhand van die dingen af te weten,
en toch te besluiten te vluchten. Ik had het gevoel
dat ik niets meer kon verliezen. Toen ik klaar was
om te vertrekken besloot mijn broer ook mee te
gaan. Onze reis duurde ongeveer een maand.
Er zijn twee soorten smokkelaars. Er zijn
smokkelaars die je in een boot zetten en dat
is het, dan heb je smokkelaars die echt met je
meelopen – die worden guiders genoemd. We
hebben zo’n guider gebruikt om de grens bij
Hongarije over te steken. De meeste smokkelaars
zijn leugenaars. Soms heb je de mogelijkheid
om je geld aan een vriend te geven, en als je
veilig bent aangekomen geef je die vriend een
seintje en dan betaalt hij je smokkelaar. Zo heb
ik het gedaan. Ik betaalde € 1.300 om de zee van
Turkije naar Griekenland over te steken. Ik heb
verhalen gehoord van andere vluchtelingen die
extra betaalden zodat ze niet in een rubberboot
Words Martijn Tulp / Fotografie Leonel Piccardo 212
013