Gay&Night Januari 2016

214
VERSLAAFD
AAN DE KUNST
‘We moeten ineens weer allemaal taboes
doorbreken die al doorbroken waren’
Stijf rechtopstaande
pikken, de meest
uiteenlopende fetisjes en
een zelfportret met een
zweep in z’n aars. Met
name de homoseksueel
getinte fotograe van
Robert Mapplethorpe
zorgde in de jaren 80
voor ink wat oproer.
In januari herneemt
Toneelgroep Oostpool
They are just kids, het
bejubelde stuk over het
leven en werk van de
beroemde fotograaf en
zijn vriendin Patti Smith,
onder regie van Marcus
Azzini. Wij spraken met
Ludwig Bindervoet, die de
rol van Robert voor zijn
rekening neemt.
Het stuk verhaalt over de tijd dat China een
atoombom tot ontplofng bracht, dat de
eerste man voet zette op de maan en dat
de seksuele revolutie vol in zwang was.
De Summer of Love. De zomer dat Patti
Smith en Robbert Mapplethorpe elkaar
ontmoeten. Op documentaire wijze vertelt
het stuk over de liefdesgeschiedenis tussen
dit stel, dat alles geeft voor de kunst.
Ludwig wordt in de voorstelling bijgestaan
door Matthijs van de Sande Bakhuyzen en
Judith van den Berg.
They are just kids maakt deel uit van een
drieluik en werd voorafgegaan door (in)
Koud Water, een bewerking van de roman
Huis aan het eind van de wereld van
Amerikaanse schrijver Michael Cunningham.
Beide stukken spelen met dezelfde
thematiek. ‘De verhalen gaan over jonge
mensen die zichzelf ontdekken en die
zoeken naar een alternatieve levenswijze’,
aldus de 27-jarige Ludwig. ‘Het zijn heel
Amerikaanse thema’s: vrijheid en worden
wie je bent.’ Volgend jaar volgt volgt het
slotstuk van het drieluik, On the road van
Jack Kerouac.
Dit tweede deel ging vorig jaar reeds
in première en ontving destijds louter
positieve recensies. ‘Ze laten je iets zien,
maar vooral iets voelen’, schreef de
Theaterkrant. ‘Deze voorstelling zet hoog
in, vibrerend van energie’, aldus het NRC.
Kende je je teksten nog?
‘Ik moest het script er wel weer even bij
pakken, haha. Ik speel momenteel in Fresh
Young Gods en dat is een totaal ander
stuk. Het is een heftig verhaal over een
aantal Shellmedewerkers die ontwaken uit
een heftige drugstrip en dan een enorme
clusterfuck moeten zien te voorkomen.
Een soort The Hangover, maar dan politiek
geladen. Het is heel actueel en heftig,
They are just kids is meer documentair en
biograsch.’
Waar gaat They are just kids volgens
jou over, alle persteksten terzijde?
‘Voor mij gaat het vooral over de overgave
aan de kunst. Voor dit stuk heeft Marcus
zich laten inspireren door het boek Just Kids
van Patti Smith, haar eerbetoon aan Robert.
Zij maakt het verhaal superromantisch.
Ze vertelt in haar boek vooral over de
rooskleurige kant, het is vrij zoetsappig,
geen geld hebben voor een hotdog en dan
op Coney Island een broodje delen, dat
soort zoete materie. Roberts vertelling van
het verhaal is veel duisterder. Beiden geven
zich echter helemaal over aan hun vak. Ze
zijn helemaal bezeten van het maken en
creëren en scheppen en ze gebruiken elkaar
ook om tot een punt te komen. Het raakt
me en ik heb daar heel veel bewondering
voor.’
Was je überhaupt bekend met
Robert Mapplethorpe?
‘Niet echt eigenlijk. Ik kende hem wel van
de foto’s met een zweep in z’n aars en
028