Editie 3 Mindset

eindelijk in het verlaten huis. We kijken eerst even rustig
rond en schieten een paar foto’s. Een vlaamse vrouw uit
ons groepje zet een app aan die stemmen van geesten kan
ontvangen,
verzekert ze ons. Het was wel apart, want de app ging
steeds uit toen wij ook stil waren. Nina en ik beseften
later dat het waarschijnlijk een soort stemvervormer was.
‘Kan die app effe uit’ sist Shane naar haar. We kwamen
in de kamer waar alles moest gaan gebeuren. Ze zetten
“Waar die muziek vandaan
kwam zal altijd een
mysterie blijven”
een speciale recorder aan, waarmee je heel gedetailleerd
kan horen. Hij begint het gesprek. ‘What’s your name?
We don’t want to hurt you.’ De geest gelooft het niet echt
en blijft stil. Na een paar pogingen om het gesprek te
starten geeft Shane het op. Opeens merkte iemand iets op.
‘Ruiken jullie ook een soort rook geur?’ Ik ruik inderdaad
een rookgeur, en de rest ook. Wat gek is, want ik ben
behoorlijk verkouden. We komen er iets later achter dat
we recht boven de oude open haard staan, die nu helemaal
gesloopt is. Shane vraagt via de walkie talkie of de
anderen buiten ook een rookgeur ruiken. Ze zeggen dat ze
niets roken, en dat het bij de vorige ghost hunt in dit huis
ook zo rook. Ik kan het niet verklaren. Wil ik de geur dan
echt zo graag ruiken dat ik die verzonnen heb? Of is er
echt ‘iets’ wat wil communiceren?
We gaan weer naar buiten, waar Nina en ik op een ander
groepje moeten wachten, om nog een keer te kunnen
‘hunten’. We zien een beveiligingsauto en verstoppen ons
snel achter een muurtje. We staan daar eventjes stil en
horen opeens behoorlijk hard een liedje van Adele
galmen. Mijn eerste gedachte is dat het een auto moet
zijn, maar zodra de muziek stopt hoor ik geen auto wegrijden.
De muziek komt ook niet naar ons toe, dus het kan
ook geen rijdende auto zijn. We zien stoom van het huis
naast ons komen, dezelfde richting als de muziek. Samantha
vertelt ons dat ze iemand over haar schouder voelt
meekijken. Waar die muziek vandaan kwam zal altijd een
mysterie blijven.
Een paar minuten later staan we met een nieuw groepje
en kunnen we weer op pad. Ik moest even snel een taxi
bellen zodat we de trein nog konden halen. Zodra ik begin
met praten aan de telefoon, hoor ik een hele geïrriteerde
‘Shhhh’. Snel even naar buiten. Na die twee minuten
bellen ga ik weer naar binnen, maar we moeten gelijk
weer weg. Omdat de beveiliging in de buurt is, moeten we
gaan. Na vijf minuten achter het muurtje te schuilen zijn
we weer bij de auto. We worden afgezet bij het kruispunt
waar we met de taxi hebben afgesproken en bedanken
iedereen hartelijk voor alles. Daar staan we vervolgens
15 minuten op de taxi wachten. Die 15 minuten waren
behoorlijk symbolisch voor deze dag. Wachten in de kou.
‘Ik ga nooit meer naar Doel’ zeg ik tegen mezelf.
Na een hele dag met ghost hunters heb ik nog steeds
geen geesten ervaring ondervonden. Ik vraag me af wat
ik verder nog kan doen. Het was een mysterieuze avond,
dat is zeker. Maar echt concreet bewijs heb ik niet, en ga
ik voor mijn gevoel ook nooit krijgen. Ik laat het geesten
jagen maar over aan andere mensen.
Bekijk de volledige fotoreportage op
www.mindset.bestdomein.nl
25