Boek1

F. TH VAN EGEREN

De witte route

Het was een mooie dag, een vrolijke dag, duizenden mensen stonden van Los Simbolos tot Los Proceres
langs de route die de stoet zou rijden.
De meesten waren gekleed in een rood T-shirt en zwaaiden met een vlaggetje, de vlag van Venezuela:
het blauw, geel en rood met de acht sterren.
Hugo Chávez Frías, de pas gekozen president, zal zo een toespraak houden in Los Proceres, op het nieuw
gebouwde podium, ten overstaan van duizenden.
De boulevard in Los Simbolos was weken daarvoor versierd met pas aangelegde planten en bloemen.
Waterwagens reden af en aan om de flora in leven te houden. Dit was ten koste gegaan van de
watervoorziening, de bevolking was gevraagd om minder water te gebruiken.
De donkerzwarte Chevrolets Explorer van de regering werden in de verte waargenomen en de eersten
die ze zagen begonnen al te juichen, vrouwen en mannen werden geëmotioneerd, de tranen stonden in
hun ogen.
Venezuela is het vijfde olieproducerende land ter wereld. De bevolking had er in het begin van het
olietijdperk van geprofiteerd, was welvarend geworden.
De jeugd had toen de kans gekregen om in Amerika te gaan studeren, maar een opeenvolgend aantal
presidenten had de macht meer en meer in handen gegeven van multinationals als Shell en BP. Het
meeste van het geld verdween naar het buitenland waar het ook werd bijgeschreven op de
bankrekening van al die corrupte presidenten.
Ach, soms werd er weleens een snelweg aangelegd om de bevolking te bekoren, maar die waren
meestal ten behoeve van regeringsambtenaren geweest om de afstand tussen wonen en werken te
verkorten, maar de armoede deed meer en meer zijn intrede.
Dat zou nu allemaal veranderen, Chávez ‘El Liborador’ had dat beloofd, de man die het voor mekaar zal
krijgen, zal zorgen dat de oliemultinationals het land zouden verlaten, goedschiks of kwaadschiks, zij
hadden de keuze.
Hij sprak de taal van het overgrote deel van het volk, had een Mussolini-achtige uitstraling en een
ongelofelijk charisma. Het gezin stond centraal, sprak altijd over zijn moeder, zijn kinderen en beloofde
dat het voedsel goedkoper zou worden, er huizen zouden worden gebouwd en de opleidingen zouden
worden verbeterd, dat had hij beloofd.
De zwarte suv’s passeerde de sympathisanten die joelden en juichten. Door de donkere ramen was niet
te zien in welke van de vijf auto’s de president zat, maar dat maakte niets uit. Alle vijf kregen de gelijke
enthousiaste aandacht.
De imposante zwarte monsters stopten vlak bij de trap die naar het podium leidde, zeker vijf à zes
bodyguards sprongen eruit en vormden een haag om de president. In een groep liepen ze omhoog en
daar stond hij dan, Chávez, hij keek neer op zijn volgelingen, arrogant en zelfverzekerd.
Hij rommelde wat aan de microfoons voor hem, diegene die ze had opgesteld had hem wat langer
ingeschat dan dat hij werkelijk was.
Hij tikte even op een van hen en zei ‘Pueblo de Venezuela’ een luid gejuich klonk op en dit overstemde
het schot dat werd afgevuurd.

Chávez keek even opzij en zag een van de bodyguards hem verbaasd aankijken, een klein rond gaatje
tussen zijn ogen waar langzaam rood uit vloeide en voordat hij de grond raakte waren de andere
bodyguards al over Chávez heen gesprongen.
Scherpe ogen keken rond, het publiek week angstig uiteen.
Snel werd Chávez van het podium afgevoerd, een suv ingepropt en met luide sirenes reden de wagens
weg.
Er brak paniek uit. Vrouwen en mannen, sommigen nog met kinderen op hun schouders, renden alle
kanten uit, ouderen en kinderen vielen en werden bijna vertrapt.
Langzaam keerde weer de rust terug en men keek elkaar verbaasd en vol ongeloof, wie was hier
verantwoordelijk voor, was de uitdrukking die men van hun gezichten kon lezen.
Chávez zat lichtelijk voorovergebogen tussen twee bodyguards in de eerste suv, de wagens reden
richting Mira Flora. Bij aankomst stapte een aangeslagen Chávez uit de auto en gaf wat korte bevelen,
toen ging hij het pand binnen en liep met snelle pas richting zijn werkkamer.
Enkele vertrouwelingen snelden achter hem aan en gezamenlijk gingen ze de kamer binnen.
Chávez nam plaats achter zijn bureau, keek even zijn mensen aan en begon te vloeken.
‘Coño madre, hoe kon dit gebeuren, jullie hadden mij gegarandeerd dat het safe zou zijn, iedereen van
de oppositie zou zijn opgepakt en dan gebeurt er dit.’
Juan Cuervo, een van zijn mede standers tijdens de mislukte staatsgreep in 1992, keek hem aan en zei
‘Alle voor ons bekende leiders zijn in bewaring, dit moet een groep zijn die we niet kennen. Als het niet
de oppositie is dan moeten we ze zoeken in de drugswereld.’
‘Hoe kan dat nou,’ spuugde Chávez, ‘dat de geheime politie, waarvan jij zegt dat die alles weet over mijn
tegenstanders, deze groep niet kent, ben jij nou de verantwoordelijke man of wordt er achter jouw rug
een spelletje gespeeld?’
Dit typeerde Chávez, hoewel hij veel van zijn medestanders vertrouwde, was hij paranoia als het om zijn
eigen veiligheid ging.
Cuervo keek hem bezorgd aan.
‘Ik zal erin duiken en als ze bestaan zal ik ze vinden,’ beloofde hij.
Chávez stond op, dit was het teken voor de anderen dat het gesprek voorbij was, geslagen verlieten zij
de kamer.
‘Cuervo, ik hou je aan je woord,’ riep Chávez nog na.
‘Anders zoek ik wel een ander voor die post van jou.’
Jan Willem De Goey genoot van zijn cocktail terwijl hij onderuitgezakt in de strandstoel lag, hij genoot
nog elke dag van die tiendaagse boeking die had gedaan om naar Isla Margarita, de zwarte parel van de
Cariben, op vakantie te gaan.
De Goey was een vroegtijdig gepensioneerde rechercheur die jaren bij de narcotica-afdeling had
gewerkt, vroegtijdig omdat hij bij een achtervolging een auto-ongeluk had gehad en de functie van zijn
linkerhand beperkt was geworden.
Hij stak nog maar eens een sigaret op, zijn favoriete zware shag kon hij niet meer draaien door zijn
handicap.
Ach, dacht hij, misschien kom ik nog een Hollander tegen, die kon het dan voor hem doen.

Diep inhalerend keek hij weer naar rechts, zijn oog viel op de vrouw even verderop. Het is wel een
beauty hè, dacht ie en een glimlach verscheen op zijn lippen. Ik ga toch even kijken of ze een andere taal
dan Spaans spreekt.
Het lege glas zette hij naast zich neer op het kleine tafeltje, stond met de sigaret in zijn mond op en
slenterde naar het vrouwtje wat even verderop.
Nog steeds met de sigaret in de mond, zakte hij door zijn knieën, dicht bij haar hoofd, ze maakte even
een zwaaiende beweging met haar handen om de rook weg te waaien.
‘Disculpe’ zei hij, in het weinige Spaans dat hij kende.
‘It’s oké’ zei ze en glimlachte naar hem.
Engels dacht ie en snel schakelde hij over.
‘A lousy way to start a conversation,’ zei hij lachend.
Ze lachte terug,
‘Ja’ zei ze ‘geen goed begin.’
‘Gelukkig spreek je Engels’ antwoordde hij
‘Mag ik je ter compensatie een drankje aanbieden?’
Ze twijfelde even. ‘Graag’, zei ze ‘een Caribbean Delight’
‘Is voor mekaar en niet weglopen hoor.’ De Goey stond op en liep naar het blauwgele strandbarretje.
‘He, John, ken jij haar, die daar ligt?’
John, de Nederlandse eigenaar van het barretje, een echte boeren-Groninger, hij was groot en sterk,
blond met rode wangen en ondanks de jaren dat hij hier was nog steeds niet bruin, keek even langs De
Goey. ‘Nee’ zei hij, ‘ze schijnt gisteren aangekomen te zijn, heeft vanmorgen omstreeks 10.00 uur een
koffie hier gedronken en bestelde een strandstoel. Julio, die voor de strandstoelen zorgt, heeft wel wat
bij haar geprobeerd, maar ze schijnt het niet zo op Venezolanen te hebben, dat is alles wat ik weet van
haar. Maar het is wel een beauty, bijna perfect vind je niet?’
‘Ach… schoonheid is niet perfectie, schoonheid is het stokken van je ademhaling en het sneller kloppen
van je hart.’
‘Jezus man, wat ben jij poëtisch.’
‘Ja, dat heb ik altijd als ik een mooie vrouw zie.’
Beiden moesten lachen om deze opmerking.
‘Oké, twee Caribbean Delight graag en doe er maar een hapje bij.’
‘Wat wil je hebben?’
‘Ach, geef maar wat chipsmix.’
Terwijl John de mixjes maakte, keek De Goey weer even om. Geen Venezolanen hè, dacht hij, maar
misschien wel een verdwaalde Hollander.
John was druk bezig met de nationale rum ‘Santa Teresa’, geïmporteerde Finlandia vodka en een lokale
fruitmix, prikte een klein Nederlands vlaggetje in een kers en doopte deze onder in de cocktail.
Hij pakte van onder de bar een plastic schaal en vulde deze met een chipsmix en schoof alles richting De
Goey.
‘Ik heb maar twee handen John en een daarvan werkt niet helemaal goed, hoe neem ik dit nu mee?’
John glimlachte even en dook vanonder de bar een dienblad op, zette de glazen en de schaal erop en
zei: ‘Zo doe je dat, De Goey’.
Een grote grijns verscheen op zijn gezicht.

‘En he, succes hè’, zijn tong danste de samba op zijn lippen.
De Goey pakte het dienblad op en liep richting de zee, achter zijn rug stak hij een middelvinger op naar
John die hem lachend nakeek.
Aangekomen bij de halfbruine schone, een ‘morena’ het Spaans voor half blank, half neger, zei hij: ‘Een
Caribbean Delight en wat te knabbelen.’
Met een zoete glimlach nam ze een glas van het blad.
‘Niet te veel knabbelen, hoor, want ik moet aan mijn lijn denken’
Nou dat doe je goed, dacht hij, want er is niks mis met dat lichaam van jou.
‘Even mijn stoel pakken.’ Hij zette het blad op het kleine tafeltje naast haar stoel en liep naar zijn eigen
stoel, maar ik kan die nooit inklappen, dacht hij, hij keek om zich heen of hij Julio zag, die kon hem wel
even helpen.
Even verderop stond Julio met wat toeristen te praten, De Goey zwaaide even naar hem en toen Julio
opkeek liep hij meteen in zijn richting.
Op dat moment stopte er een bruine politiejeep op de boulevard, vier politieagenten sprongen eruit en
rende het strand op.
Ondertussen was Julio De Goey genaderd en vroeg hem in zijn gebrekkige Engels wat hij wilde.
De Goey draaide zich om en wees naar zijn stoel,
‘Kun je die even voor mij daar zetten?’ Hij wees in de richting van de morena.
Julio knikte, pakte de stoel op en liep richting de morena, De Goey volgde hem. Bij de morena
aangekomen, vouwde Julio de stoel uit en klopte even het zitgedeelte af.
‘Here you are sir,’ zei hij met een glimlach, zijn gore tanden tonend.
De morena keek even op en herkende Julio.
Ze wendde zich tot hem en zei een paar Spaanse woorden, beledigd boog hij zich naar haar toe.
Op het moment dat De Goey wilde gaan zitten, hadden de politieagenten Julio genaderd en begonnen
een heftige discussie met hem.
De Goey keek het tafereel met ongeloof aan. Wat gebeurde er in godsnaam?
De morena keek naar hem op en legde uit dat Julio werd beschuldigd van diefstal uit een hotelkamer en
dat dat deze morgen zou zijn gebeurd.
Zij stond op en het viel De Goey op dat ze de juiste lengte voor hem had, niet te lang en niet te kort.
Ook zij begon zich te mengen in de discussie. Op een gegeven moment was het genoeg voor de agenten
en ze pakten Julio vast. Een van hen zei ook nog iets korts tegen de morena.
‘Wij moeten ook mee,’ zei ze tegen De Goey.
‘Waarom?’
‘Weet ik ook niet precies, maar dit is Venezuela hè, dan kan dat gebeuren.’
Twee agenten stelde zich achter De Goey op en duwden hem richting de boulevard.
Met tegenzin liepen hij en de morena achter de twee die Julio tussen zich hadden genomen.
Bij de jeep moest Julio achterin, een scheiding van gaas zat tussen de achter passagiers en hem.
De Goey en de morena namen achterin plaats en twee agenten stapten voorin.
De andere twee bleven achter en de jeep reed weg richting het plaatsje ‘El Tirano’ waar het
politiebureau is gevestigd.
Aangekomen bij het bureau werden de drie naar binnen gedreven, Julio werd apart meegevoerd en
verdween uit het gezicht.

Nieuwsgierig kwamen enkele agenten uit het kantoor naar de hal waar De Goey en de morena stonden
te wachten.
Een duidelijke ‘Jeffe’ liep op de twee af en begon in het Spaans te brullen. Als je voor het eerst
Venezolaanse bevelen hoorde, dan leek het alsof er zwaar gevochten werd, het ging gepaard met luide
stemverheffing.
‘Wat zegt ie?’ vroeg De Goey aan de morena.
‘Hij wil je paspoort zien.’
‘Ja, dat heb ik niet bij me, maar waar gaat dit over?’
‘Hij denkt dat we samen met Julio het gepland hebben om in de kamers in te breken.’
‘Hé, vertel hem even dat ik zelf 22 jaar bij de politie ben geweest en me niet verlaag tot zoiets.’
De morena vertaalde dat wat hij juist had gezegd en de Jeffe keek hem aan met zijn donkere ogen, zijn
wenkbrauwen gingen even omhoog.
De Goey vond dat het op zwarte, harige rupsen leken.
De Jeffe vertelde wat er volgens hem vanochtend was gebeurd en de morena vertaalde.
Volgens de Jeffe had Julio omstreeks 10.30 uur tijdens het ontbijt van het hotel ingebroken in kamer 207
en daar geld en sieraden meegenomen.
‘10.30 uur, dat kan niet, toen was hij bezig met jou,’ zei De Goey tegen haar.
‘Ja, dat is waar,’ zei ze en richtte zich tot de Jeffe, ze vertelde hem dat Julio tot zeker 11.00 uur bij haar
was geweest en het dus niet had kunnen zijn.
De Jeffe zuchtte diep, keek De Goey even aan draaide zich om en liep het kantoor weer binnen.
‘Wat gebeurt er nou?’ vroeg De Goey.
‘Ik weet het niet,’ zei ze, ‘we moeten maar even wachten.’
Hij keek haar aan. ‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg hij.
‘Sabrina, en jij?’
‘Jan Willem de Goey, maar vrienden noemen me De Goey.’
‘Mag ik je ook De Goey noemen?’ vroeg ze hem een beetje guitig.
Hij keek haar in haar ogen aan, deze waren Japans/Chineesachtig, rokerig bruin, haar gezicht was slank
en ze had een neus waar Michael Jackson een fortuin voor zou hebben betaald.
Ze had volle maar zeker niet dikke lippen en lang amandelbruin haar, gekruld maar niet kroes. Het is een
beauty, dacht hij.
‘Jij wel, na dit alles kunnen we zeker vrienden zijn.’
Ze lachten beiden, toen kwam de Jeffe weer uit zijn kantoor.
Hij sprak Sabrina aan, deze draaide zich naar De Goey en zei: ‘Hij wil dat we zijn onkosten vergoeden,
zo’n 20.000 bolivars, dan kunnen we Julio weer meenemen.’
De Goey keek hem even aan, murmelde wat, pakte geld uit zijn zak, telde 20.000 bolivars af en gaf dat
aan haar.
Op dat moment zag De Goey een gezicht op de televisie die in het kantoor stond.
‘Wat is daarmee?’ vroeg hij Sabrina. Zij keek ook naar de tv en zei: ‘Dat is het nieuws, een van de
bodyguards van Chávez is doodgeschoten toen de president een speech wilde geven.’
‘Is hij een bodyguard? Wat is zijn naam?’ vroeg De Goey. Sabrina draaide zich naar de Jeffe en vroeg de
naam van de bodyguard.
‘Sebastian Salvador,’ hoorde hij zeggen.