ROT 1 (2012) - Parochie onze lieve vrouw geboorte Halfweg

vrede wisten te brengen in de chaos van stemmen. Goddank dat er
mensen zijn die ervoor zorgen dat de hemel al een klein beetje op
aarde begint.
Ans Slot – Beerepoot (80 jaar)
Op zaterdagmorgen 24 december jl. overleed op tachtigjarige leeftijd
Ans Slot–Beerepoot, sinds ruim tien jaar weduwe van Cor Slot. Op
22 mei 1931 werd Ans in het Westfriese Zwaagdijk geboren als één
van de negen kinderen die het gezin Beerepoot zou tellen. In dat
gezin heeft zij een mooie jeugd gehad. Na haar lagere schooltijd
volgde zij de naaischool, waarna zij ging werken in de confectie. En
zoals haar zoon Marcel zei in zijn In Memoriam tijdens de
uitvaartliturgie: wat zij daar geleerd had, bracht zij heel haar verdere
leven in praktijk. Zij leerde Cor Slot kennen met wie zij in 1955
trouwde. Het echtpaar verliet West-Friesland en ging wonen in
Zwanenburg aan de Wilgenlaan 96. Daar werden hun drie kinderen
Cora, Marcel en Yvon geboren. Ans was voor hen een lieve en
goede moeder die haar kinderen weliswaar de ruimte gaf, maar ook
duidelijk zei hoe zij over de dingen dacht. Inmiddels had zij de
zwemdiploma’s A en B gehaald en gedurende vele jaren ging zij,
weer of geen weer, dagelijks naar het Zwanenburgse zwembad om
haar baantjes te trekken. Ook behaalde zij haar EHBO diploma en
ging dan mee met de wielerronde van de Haarlemmermeer om de
“gewonden” op te lappen. Vele jaren heeft zij als vrijwilligster haar
beste krachten gegeven aan de Zonnebloem. Zij bezocht mensen,
hielp bij het organiseren van uitjes en kienmiddagen en ze vond het
geweldig om mensen zo een gezellige middag te bezorgen. Tot aan
haar 70 e was ze ook nog een aantal jaren penningmeester van de
Zonnebloem. Ondanks al deze activiteiten zag ze nog kans voor
andere hobby’s zoals kantklossen en scrabble, maar haar grootste
hobby was toch wel haar tuin waaraan ze veel aandacht besteedde
en.. af was maar af. Ans was gek op haar kleinkinderen en dat was
geheel wederzijds: het was altijd zo lekker rustig bij oma, zeiden ze.
De laatste drie en een half jaar ging haar gezondheid meer en meer
achteruit, waardoor zij ook steeds beperkter werd in haar bewegingsmogelijkheden.
Maar klagen deed zij niet: “morgen gaat het wel
weer beter,” zei ze steevast. Op de dag voor Kerstmis is zij in alle
rust gestorven. De afscheidsliturgie voor haar was dezelfde als die
voor haar geliefde man Cor, want toen, bij de samenstelling daarvan
had zij zich heel nadrukkelijk uitgesproken voor deze teksten en
8