OLNS Periodiek 0029

9
Volgens mij had Jan leraar moeten worden want hij was er
geknipt voor. Hij heeft lesgegeven op de avondscholen in Leiden
en Den Haag. En dan de cursus oude technieken, mede door
hem opgericht in de tijd dat verschillende oude technieken
bij de examens voor leerling - en gezel schilderen vervielen.
Vele honderden cursisten heeft hij enthousiast gemaakt voor
het” houten” en “marmeren”. En dan te bedenken hoe vaak
hij niet een demonstratie heeft gegeven bij vele studieclubs
door heel Nederland. Al die mensen zullen Jan zijn manier van
vertellen en demonstreren herinneren. In Assen heb ik hem
eens meegemaakt voor leden van de studieclub. De zaal zat
vol, Jan had wel honderd panelen bij zich, zijn hele bus vol
en hij hield maar niet op tot de voorzitter hem maar eens aan
de tijd herinnerde. Ook voor leerlingen van het Nimeto heeft
hij regelmatig gastlessen verzorgd en bij excursies o. a. in
Oudenbosch heeft leerlingen uitleg gegeven over de restauraties
aan de prachtige basiliek daar. Daarvoor heeft hij de Gouden
Nimeto speld ontvangen.
Jan was een kunstenaar met verf zowel olieverf als acrylaat
als aquarel. Tijdens zijn demonstraties in het Zuiderzeemuseum
te Enkhuizen maakte hij meestal iets met marmer. Hij had dan
altijd een aantal prachtige panelen bij zich, maar maakte vaak
een marmersoort naar eigen fantasie. En dan in watertechniek.
Soms zei iemand, wat bent u daar aan het doen mijnheer? Ach,
ik laat mijn fantasie lekker gaan. Dat kan hier want anders moet
ik op zaterdag naar Albert Heijn. Maar als u het mooi vindt
mag u het meenemen. Waarschijnlijk heeft Jan wel honderd
oorkondes gemaakt. Voor de winnaar van de Van Asprijs van
onze vereniging, voor de winnaar van de Gulden Schildersprijs
en als iemand afscheid nam als bestuurslid.
Jan was ook een charmeur. Hij kon het niet laten om in een
restaurant even de hand van de kelnerin vast te houden en
haar een compliment te maken. Ja, hij was gul in het geven van
complimentjes. Maar ook in het weggeven van gereedschap.
Toen ik een bossingmesje nodig had kreeg ik er gelijk drie en
toen ik vroeg om en klein besnijkwastje ook een aantal. Hij zei
dan soms wel eens: “Als Jaap zijn tas open doet hoor ik steeds
stemmen, mijnheer Berghuis, mijnheer Berghuis”.