ZWINKRANT-DEC-2018_LR

MARGARETHA SANDRA
6
- ‘Sterre is mijn naam’, ik woon hier in Aardenburg
en run een B&B. Ik ken Margaretha goed. Ze had
het over die Dulle Griet van daarnet.
- Het is geen kwaaie hoor, integendeel!
- ‘Tja, zei ik, niet echt overtuigd.
Toen vertelde Sterre me het verhaal van Margaretha.
- Eigenlijk noemt ze Margaretha Sandra. Ze
schreeuwt en doet lelijk omdat ze ons, vrouwen, wil
wakker schudden. Ze heeft begrepen dat het van
de vrouwen moet komen. De mannen bakken er
niets van!
Vandaar die potten en pannen, dacht ik.
- Zowel vroeger als vandaag wordt de wereld bedreigd
door malloten. Mannen die hun pik achterna
lopen en de ene dwaze beslissing na de andere
nemen. Mannen die de wereld in gevaar brengen
en de schuld bij anderen leggen. Dat is ze beu. Ze
komt op voor de vrouwen. Het zijn de vrouwen die
leven geven! Mannen zijn dom en egoïstisch.
Als man moest ik toch even slikken. Ik wou wat
weerwerk geven, maar ik wachtte wijselijk af.
Wat die schreeuwlelijke daar buiten stond te krijsen,
werd hier door Lange Sterre wat beschaafder
herhaald. Die Margaretha Sandra kunnen we dus
een hevige feministe noemen. Zoiets van ‘Weg met
de bokken, vooruit met geit’, weet je nog? Ze daagt
haar zusters uit ten strijde te trekken tegen alle
zinloos en wreed geweld. Een pacifiste met een
grote bek!
Langzaam krijg ik enige bewondering. Misschien
heeft ze wel gelijk? Allez vrouwen, waar blijven jullie?
Smijt die malloten aan de kant! Malloten die
schimpen op allen die wat anders zijn. Die kinderen
opsluiten in kampen. Die vrouwen kleineren.
Die dreigen en wijzen voor dwazen verkopen. Die
scheuren in plaats van verbinden. Kom naar buiten
met potten en pannen, schreeuw het uit:
- Weg ermee!
Laat van je horen. De mannen zullen volgen, zo niet:
geen eten en geen seks! Ze zullen zeker volgen!
Na een kopje thee en nog wat gefilosofeer namen
Sterre en ik afscheid.
Margaretha Sandra fulmineerde verder, ik hoorde
haar nog straten ver.
Toen ik het Verloren Kostje passeerde op mijn
terugweg was ze er (gelukkig) net niet, waarschijnlijk
loopt ze ook al eens het hoekje om… Op haar
geïmproviseerde podium zag ik oude metalen pannen
en potten, kanonnen en kanonkogels en daartussen
anti-oorlogsgedichten. Ja, mijn sympathie
krijgt ze wel.
Mijn wagen had ik achtergelaten bij een kerk in de
buurt van de enige nog overgebleven stadspoort:
Westpoort genaamd. Mijn oog viel op een beeld
dat ik kende: Onze-Lieve-Vrouw met de inktpot!
Die heb je ook in Brugge, op de hoek van het stadhuis
met het Blinde Ezelstraatje. Dat is die van de
legende over een man die ter dood veroordeeld
werd. De nacht voor zijn terechtstelling bad hij tot
Onze-Lieve-Vrouw van Aardenburg. (Wellicht was
hij afkomstig van Aardenburg?) En toen gebeurde
een wonder: het kind op de arm van Maria dipte
een veer in de inktpot in de andere hand van Maria
en schreef iets op een prul papier. Vervolgens
verscheen Maria de ter dood veroordeelde in een
droom. Ze zei hem dat hij ’s anderendaags het keurig
opgeplooide vodje moest geven aan de beul. En
zo geschiedde. De beul las het vodje, verbleekte
terstond, scheurde het vodje nerveus en at het op!
(Dit laatste is een recente versie van de eeuwenoude
legende). De beul weigerde vervolgens de ter
dood veroordeelde te halsrechten en volgens de
gewoonten van toen werd de gelukkige vrij gelaten.
Wat stond er op het vodje, zal je me vragen? Enkel
de beul heeft het gelezen en hij heeft voor de rest
van zijn leven gezwegen… We zullen het dus nooit
weten.
Nu, misschien is er een link tussen die twee verhalen,
tussen Margaretha Sandra en Onze-Lieve-
Vrouw met de inktpot? Beide verhalen gaan over
leven geven en daar zijn de vrouwen de beste in!
PS
| de Zwinkrant |