2GIVE BAX2Give_2017

Dit is een eenmalige uitgave ten behoeve van Hospice Zutphen (Zutphen), Hospicegroep De Lelie (Winterswijk), Stichting Sravana (Doetinchem) en het Inloophuis Oude IJssel (Doetinchem).
2GIVE
CAN’T GET
ENOUGH?!
Keep calm and
stay posted!
#RunaLONG
#kilometersLANG

Voorwoord
Fotografie: Simon Schutter 3
Run2care was kou, harde regen, vermoeidheid, maar vooral plezier,
saamhorigheid en doorzettingsvermogen. Elementen die de deelnemers
kenmerken en die ook kenmerkend zijn voor de evenementen van
Bax2Give.
De ontberingen tijdens run2care staan echter
in schril contrast met de ontberingen die de
gasten van de hospices en het inloophuis
doorstaan. Met het verstrijken van de kilometers
vervagen de ontberingen voor de deelnemers. Dat is
helaas anders voor de gasten van de goede doelen.
Tijdens run2care was deze realiteit steeds in onze
gedachten.
Na 5 jaar nemen wij afscheid van de kou en het donker en
lopen wij in 2019 in warmte en licht. Dit geeft wat ons betreft
het verschil aan tussen de evenementen die Bax2Give
tot en met 2017 heeft georganiseerd en het evenement
dat Bax2Give in 2019 zal organiseren, de longest run! In
beleving en emotie zal er naar verwachting geen verschil
zijn tussen de evenementen. Van de vreugde bij het presenteren
van de opbrengst van Coast2Coast in Haarlem,
via de tranen in het busje van de Elfstedenrun, naar de
hartverwarmende ontvangst door de vrijwilligers van de
goede doelen tijdens back2home en run2care.
Wij hopen dat het evenement in 2019 met net zoveel emoties
en met name met net zoveel plezier gepaard zal gaan
als de afgelopen jaren het geval was. Ons advies, schrijf je
snel in voor 2019 en beleef met ons voor Hospicegroep De
Lelie, Inloophuis Oude IJssel, Stichting Sravana en Hospice
Zutphen de longest run!
Mike Timmer namens Bax2Give

4
Inhoud
8 back2home 2016
16
Warm ontvangst op koud Hoog-Elten
Doetinchem – Het is zaterdagochtend, 25 november,
negen uur. Het is koud, amper 2 graden.
Op de open plekken in de Achterhoek hangen
slierten witte nevel die de grond nog net niet
raken. De zon doet haar best de wereld te verwarmen,
maar echt goed lukt dat deze zaterdagochtend
niet. Toch lijkt het niemand te deren.
25
20
Nicole Dekkers-Pieper
“Een vrijwilligersorganisatie als het hospice heeft
juist nu bestaansrecht. Dit omdat het een ‘bijnathuis-huis’
is. Een plek waar - door inzet van vrijwilligers
- maximaal aandacht is voor de stervende
en minimale inzet van betaalde zorg nodig is”
35
29
Sravana
Op de tafel staat een pot thee en een doos met
koekjes. Er hangt een ontspannen en warme
sfeer. Heel gewoon. Net als thuis. En toch is dit
een hospice, een huis waar mensen de laatste
weken van hun leven doorbrengen. Een huis
waar mensen komen om te sterven. Maar ook
een huis waar tot in de laatste fase van het leven,
wordt gestreefd naar kwaliteit van leven. Want
zolang er leven is, wordt er geleefd.
36

5
Hengelo
Doetinchem
43 Interview
Doesburg
Dieren
38
49
Ooij
Zutphen
Route
run2care
Nijmegen
Hospice de Lelie
Arnhem
llingen
de Rijn
Milsbeek
Valburg
52
55
70
66
Ode aan de vrijwilligers
Hospice Zutphen is een ‘bijna zoals thuis huis’.
Dit betekent dat we zoveel mogelijk de huiselijke
sfeer proberen na te streven. Dit betekent ook dat
niet het medisch handelen voorop staat, maar
het bieden van een plek die zoveel mogelijk voelt
als thuis.
84
95
Linda van de Maat
Het evenement heeft volledig mijn hart gestolen:
sportief, gezellig, soms hilarisch, energiek en tegelijk
afmattend en vooral indrukwekkend.

6
Feiten
Inloophuis algemeen:
• inloophuizen richten zich op alle niet-medische aspecten
van kanker en stellen de kwaliteit van leven centraal;
• de bezoekers van inloophuizen worden in een huiselijke
omgeving welkom geheten door gastvrouwen en gastheren
die, vaak uit eigen ervaring, weten wat de impact van
kanker is; een bezoek aan een inloophuis is gratis;
• inloophuizen bieden mensen met en na kanker en hun
naasten onder andere informatie, een luisterend oor en
lotgenotencontact.
www.inloophuisoudeijssel.nl
Hospice algemeen:
• de jongste gast in een hospice was 25 jaar en de oudste 103 jaar.
De gemiddelde leeftijd van een gast in een hospice is 75,6 jaar;
• de meest voorkomende diagnose onder de gasten is kanker (75%),
gevolgd door hartfalen (9%), COPD (3%) en CVA (2%);
• er zijn verschillende soorten hospicezorg, waaronder de “bijna-thuis
huizen”, waar steeds vrijwilligers aanwezig zijn of een high-care hospice,
waar 24 uur per dag medische zorg aanwezig is en men ziekenhuiszorg
kan leveren;
• in een hospice gaat veel aandacht uit naar palliatieve zorg;
• doordat ouderen minder snel worden opgenomen in een verpleeg- of
verzorgingshuis en daardoor langer thuis blijven wonen, zien veel
hospices een toename in het aantal aanvragen;
• de wachttijd voor opname in een hospice ligt gemiddeld op 0,7 dag;
• bijna de helft van de aanvragen voor opname in een hospice (circa 48%)
betreft spoedaanmeldingen op grond waarvan opname binnen 2 dagen
gewenst is.
www.hospice-zutphen.nl - www.hospicedelelie.nl - www.sravana.info

7
OVERIGE FEITEN:
In Nederland krijgen jaarlijks ruim 108.000 mensen kanker. De meest voorkomende
kankersoorten zijn huidkanker, dikkedarmkanker, borstkanker, longkanker en prostaatkanker.
Palliatieve terminale zorg (PTZ) is alle
zorg die wordt gegeven aan mensen met
een terminale ziekte en is gericht op een
zo hoog mogelijke kwaliteit van leven en
zorg en ondersteuning aan de naasten.
Palliatieve terminale zorg
kan worden gegeven,
indien de geschatte levensverwachting
minder dan
3 maanden is.
Beweging stimuleert de werking van het immuunsysteem, waardoor de afweer toeneemt, hetgeen
bijdraagt aan het voorkomen en mogelijk genezen van verschillende ziektes.
De Nederlandse Norm Gezond Bewegen geeft aan
hoeveel iemand moet bewegen voor een goede
gezondheid. Voor volwassenen gelden de volgende
richtlijnen:
minstens 150 minuten per week matig
intensieve inspanning, zoals zwemmen,
wandelen of fietsen;
minimaal 2 keer per week spier- en
botversterkende oefeningen, eventueel in
combinatie met balansoefeningen voor ouderen;
voorkom veel stilzitten.
Uit onderzoek blijkt dat lichaamsbeweging kan helpen beschermen tegen darmkanker,
borstkanker (bij vrouwen na de menopauze) en baarmoederkanker.
Regelmatig bewegen zorgt voor gezonde hoeveelheden hormonen.
Dat is belangrijk, omdat te hoge hormoonspiegels meer risico op kanker geven.

BACK2HOME 2016

“Verschrikkelijk lekker!”
Al jaren een begrip in Doetinchem
Catharinastraat 20, Tel:0314-343579, www.joopsjunior.nl
Ook voor uw catering.

BACK2HOME
Tekst: Tekst: Xxxxxxxx Gerd Xxxxxxxxxx de Lange Fotografie: Simon Schutter 11
BACK2HOME 2016 - Rondje Achterhoek
EEN FLINKE
AFSTAND (230 KM)
DICHTBIJ HUIS
De aankondiging van BAX2GIVE Run2Care fungeerde als een soort van opborrelmechanisme
van mooie herinneringen aan wat we in 2016 tijdens de BACK2HOME
24-uursestaffete in het laatste weekend van november hebben meegemaakt en hoe we
uiteindelijk maar liefst e 34.391,53 hebben kunnen storten voor de 3 goede doelen
waar we het allemaal voor deden. Ja, ik weet het … de mooie herinneringen blijven en
de minder mooie vervagen, maar hoe ik mijn hersens ook pijnig er bubbelt alleen maar
vreugde en jolijt op … en de spier- en andere pijntjes die horen er gewoon bij, die geven
je het gevoel dat je ook echt wat gedaan hebt en zijn onlosmakelijk verbonden aan het
nagenieten!

12
Kromme spijkers
We hadden er met zijn allen een paar maanden naar
toe geleefd en ons er flink voor ingespannen, zowel qua
voorbereiden van het lichaam als het bij elkaar vergaren
van de sponsorgelden. Het was dan ook niet verwonderlijk
dat zich op de vroege zaterdagochtend ruim 55 deelnemers
melden bij het kantoor van Bax met een lijf dat zo
strak stond van de adrenaline en met bespiering in de
bovenbenen dat je er een spijker op krom kon slaan. En
als er toch eventueel onverhoopt links en rechts iets begon
te verzakken, dan was daar helemaal niets van te zien in
de corrigerende strak-afkledende BACK2HOME outfit. Kijk
maar eens op de groepsfoto hieronder; allemaal atletische
Adonissen en Adonissters, klaar om de Achterhoek rond te
rennen.
In voorzichtige ganzenpas voorafgegaan door 2 vlaggendragers,
met kleumende vingers en een druppel aan
de neus, ging het op weg naar het eerste goede doel, het
Inloophuis in Doetinchem. Espresso House had daar inmiddels
de koffie bruin en de krentenwegge beboterd. Na het
dankwoordje van de voorzitter van het Inloophuis en een
toespraak van Ernst Daniel Smid klonk het startschot; het
confetti-kanon ging pas af toen de eerste groep de bocht
al ruimschoots om was. Het was begonnen!
Actieve pauzes
Via Wijnbergen, Stroombroek en Braamt door het pittoreske
Zeddam naar ’s-Heerenbergh, waar een heerlijk kop snert
op ons wachtte bij restaurant Smouzen. BACK2HOME
raasde in gestaag tempo voort door mistige Achterhoekse
contreien. Daar waar het ene team eindigde, stond het
volgende team trappelend van ongeduld klaar om het
denkbeeldige stokje over te nemen. Terwijl wachten normaal
gesproken als saai of nutteloos wordt ervaren, denk
maar eens aan de reizende forens die haar trein heeft gemist
of de rij bij de supermarkt als de voorste klant vergeten
heeft de pitloze druiven af te wegen, kunnen we nu gerust
spreken van uitdagende en enerverende looppauzes. Het
survivalbosje van Sport-balance.nl in Breedenbroek bood
een schitterend decor voor stoere capriolen. Eerlijkheidshalve
moet ik opbiechten dat ik mij daaraan onttrokken
heb, want tijdens een eerdere trainingssessie die we daar
hebben gehad heb ik ervaren dat het maar goed is dat ik
niet als merel ter wereld ben gekomen; zelfs gelegen in het
horizontale net dat met enige fantasie als een veilig nest
kon worden beschouwd, voelde ik me niet op mijn gemak.
Vroeg donker
BAM! … de duisternis viel sneller dan wij konden rennen;
het navigeren verliep hierdoor wat hortend en stotend en
leverde nogal wat vertraging op. Desondanks stonden de
vrijwilligers en enkele bewoners van het tweede goede
doel, Hospicegroep de Lelie in Winterswijk, ons aan het eind
van het door wenskaarsen geflankeerde laantje geduldig
op te wachten met heerlijk warme dranken en hoog-calorische
versnaperingen. Dit heeft een enorme indruk op de
deelnemers gemaakt en gaf ons hernieuwde energie om
voort te gaan op de ingeslagen weg.
Nachtelijk bubbelen
Rennen door bos en langs beemd maakt hongerig, en een
uurtje of wat later lieten we ons de hutspot met hachee
bij Restaurant de Leeuw in Lichtenvoorde goed smaken.
Weer een flink aantal kilometers verder viel een middernachtelijke
zwempartij in zeer goede aarde. Het betrof hier
het NLG-bad in Neede. We voelden ons weer helemaal

13
jong en relatief onbedorven toen we, jongens en meisjes
naast elkaar, gezeten in het bubbelbad, dat mede dankzij
voorgaande maaltijd nog heftiger bubbelde dan normaal,
strategieën bedachten hoe je nog sneller, bijvoorbeeld
door je zwembroek iets te laten zakken ter vermindering
van wrijving, van de wild-waterglijbaan naar beneden kon
roetsjen. Helemaal okselfris doken we de duistere nacht
weer in op weg naar volgende avonturen. Slechts aan de
hand van af en toe opduikende plaatsnaamborden hadden
we enig idee waar we allemaal aan het rondzwerven
waren, hoewel menigeen geen idee had dat Geesteren in
de Achterhoek lag.
Helaas was de disco in de wel zeer vroege ochtenduurtjes
diep in de wouden op de Lochemse Berg geen lang leven
beschoren; reeds na de eerste schuchtere danspasjes
in een mottend regentje stak de sterke arm der Wet een
stokje in de draaitafel. Die teleurstelling was echter gauw
vergeten toen we in Gorssel door wine-truck HY67 werden
onthaald op een fris-fruitige-smoothie die we gretig naar
binnen zogen, gezeten rond romantisch likkende vlammen
liefdevol toegedekt door een snoezelig dekentje.
Vele kilometers vlogen onder onze schoenzolen door, terwijl
de mist langzaam oploste. De busjes werden vakkundig
naar de etappewisselplaatsen gechauffeurd en in goede
stemming werden de aankomers welkom geheten en de
vertrekkers uitgezwaaid. Een fietser vóór, voor de navigatie,
en eentje achter voor de extra veiligheid. Kleine en soms
ook wat grotere pijntjes zorgden voor wat ongemak, maar
we gaven niet op. Tussen de etappes door was het goed
toeven in de bus, waar we echter nooit lang zaten.
Ochtendstond
Het Pakhuis aan de Noorderhaven in Zutphen was het
toneel voor ontspannende yoga en net voor het krieken
van de dag kozen tientallen wensballonen het luchtruim.
Met het gehele deelnemersveld ging het in lichte draf door
het Zutphense dat nog in diepe rust verkeerde richting het
hospice, het derde goede doel van onze BACK2HOMEactie,
waar wederom een groep gedreven vrijwilligers een
uurtje of wat eerder het warme bedje verlaten had om ons
een stevig hart onder de riem te steken. Zoveel betrokkenheid,
daar wordt je gewoon warm van!
Bij Ubbink in Doesburg wachtte ons een ontbijt inclusief
een opkikkerend mosterdsoepje en zelfs een kroket voor
de die-hards. Opzwepende muzikale klanken en een pittigvrolijke
instructrice met een guitige blik in haar reebruine
ogen kregen het voor elkaar dat we onze beurse lichamen
naar links en rechts Zumba-den, los in de heupjes en blij
van gemoed. Bij de volgende stop, Galerie 1880 in Laag-
Keppel, konden we onze inmiddels door slaapgebrek geteisterde
geest laven aan fraaie kunstwerken, waarvan een
deel van de verkoopprijs ook weer ten goede zou komen
aan de goede doelen.
Inmiddels konden we, als we diep snoven, de stal al ruiken,
maar we gingen er toch nog met een redelijke noordelijke
boog omheen onder andere om ons bij Coen’s Bistro in
Keijenborg tegoed te doen aan verboden vruchten uit de
schoot van moeder aarde, gefrituurde piepers! Wellicht niet
echt verantwoord atletenvoedsel, maar als er iets lekker is
na zo’n eind rennen, nou dan is het dat wel … een mens
kan niet alleen maar leven van chia-zaad en quinoa-brei!
Het resultaat mag er zijn!
Via IJzevoorde kwamen we in de buurt van het einddoel en
in een gestaag uitbreidende deelnemersgroep arriveerden
we moe maar apetrots aan bij het Inloophuis. Vandaar trok
de zwart-roze kudde, als een hechte ploeg gestoken in hun
sportieve uniform, dwars door het centrum richting het kantoor
van BAX. Nog eenmaal, met rode koontjes op de bleke
door vermoeidheid getekende smoeltjes, kwamen de lijven
weer in beweging op de vrolijke klanken van Freeline, de
enthousiaste muzikale band die de After-party luister bijzette.
Onder een daverend applaus werd de eindopbrengst
bekend gemaakt; ieder van de 3 goede doelen kon een
bedrag van maar liefst € 11.463,84 tegemoet zien!!!
THE END

Winetruck huren? TAKE IT EASY,: WIJ ORGANISEREN HET!
Beleef een onvergetelijk event met HY Sixty Seven! De winetruck is inzetbaar op events zoals bruiloften, privé-, bedrijfs- en
tuinfeesten, braderieën, festivals en bedrijfs- of merkpromoties. HY Sixty Seven serveert onder andere heerlijke wijnarrangementen
met smakelijke hapas. Kijk voor meer informatie op www.hysixtyseven.com.
feesten & partijen
zakelijk
evenementen
it , s wine o : : , clock
/hysixtyseven @hysixtyseven
/hysixtyseven_winetruck /hy67winetruck Hy Sixty Seven

Quotes uit het Inloophuis 15
FIJN OM HIER MIJN TALENTEN IN TE ZETTEN
JE HOEFT HIER NIETS UIT TE LEGGEN
“VAN DAT UURTJE WANDELEN IN DE SLANGENBURG,
SAMEN MET DE MENSEN VAN HET INLOOPHUIS,
KRIJG IK NIEUWE ENERGIE. HEERLIJK!”
Door de yoga zit ik
veel beter in mijn vel
DE DREMPEL LEEK ZO HOOG. TOCH BEN IK GEGAAN. IK HAD
HET EERDER MOETEN DOEN. ZOVEEL WARMTE EN AANDACHT.
MEEDOEN AAN DE KOOKGROEP, GEEFT MIJ STEEDS WEER EEN OPPEPPER.
NIET ALLEEN
MAAR KOMMER
EN KWEL
HET INLOOPHUIS IS MIJN LICHTPUNTJE
THUIS WAS EVEN GEEN PLEK OM GEKKE DINGEN TE DOEN
EEN TWEEDE PLEK
OM THUIS TE KOMEN
Je hebt hier niet het
gevoel ziek te zijn
HET INLOOPHUIS IS MIJN LICHTPUNTJE
IN HET INLOOPHUIS KAN IK
MIJN VERHAAL KWIJT. IK VIND
ERKENNING EN HERKENNING.
DAT LUCHT OP. IK KAN VERDER.
EVEN MET ANDERE
DINGEN BEZIG ZIJN. EVEN
NIET DIE KANKER. HET IS
VOOR MIJ ZO FIJN DAT
HET INLOOPHUIS ER IS.
ONGEGENEERD OVER JE KANKER PRATEN, DAT LUCHT SOMS ZO OP

16
Sravana RUN2CARE
Tekst: Lideke Simon Fotografie: Simon Schutter
WARM ONTVANGST
OP KOUD HOOG ELTEN
Doetinchem – Het is zaterdagochtend, 25 november,
negen uur. Het is koud, amper 2 graden. Op de
open plekken in de Achterhoek hangen slierten witte
nevel die de grond nog net niet raken. De zon doet
haar best de wereld te verwarmen,maar echt goed
lukt dat deze zaterdagochtend niet. Toch lijkt het
niemand te deren.
De 42 deelnemers aan de Run2Care van Bax
advocaten en belastingkundigen lijken zich
niet bezig te houden met de kou. Zij zijn vooral
bezig om zich als groep, vanaf de vestiging
van Bax advocaten en belastingkundigen aan de
Edisonstraat, te haasten naar de plek van de officiële start:
het Espressohouse in het centrum van Doetinchem. Daar
begint de Run2Care. De run van 245 kilometer, afgelegd
in estafettevorm en bedoeld voor het sponsoren van vier
goede doelen: Inloophuis Oude IJssel; Stichting Sravana;
Hospicegroep De Lelie en Hospice Zutphen. En natuurlijk is
het niet toevallig dat de start is bij het Espressohouse; de
sponsor van het eerste uur van de Run2Care.
Om halftien klinkt het startschot. De voorzitters van de
twee goede doelen in Doetinchem, Henk Wubbels van
het Inloophuis en Pieter Jan Eshuis van Sravana, wensen
de lopers veel succes en de eerste groep vertrekt richting
Hoch Elten.
In kleine busjes volgen al snel de aflossers voor het eerste
traject. De grote, dubbeldeks bus die als basis dienstdoet,
volgt met de rest van de lopers even later. Allemaal op weg
naar de eerste stop op Hoch Elten.
De lopers genieten. De kou merken ze nauwelijks. Indruk
maakt de pracht van de herfstbomen. De mooie Achterhoekse
paden, omzoomd met oude beuken die trots hun
laatste, inmiddels cognackleurige tooi, laten zien. Zwetend
door de inspanning snuiven de deelnemers de koude, prikkelende
lucht op en voelen ze de adrenaline stromen. Het
gaat goed! Dit is fantastisch!
Hoch Elten nadert. Het is nu ongeveer 10.45 uur. Ondertussen
hebben de Doetinchemse begunstigde doelen,
het Inloophuis en Sravana, het een en ander voorbereid.
Gewapend met thermoskannen koffie en thee; krentenwegge,
bananen, flesjes water en energiereepjes hebben
ze postgevat op de parkeerplaats op Hoch Elten. Dat het
zo koud zou zijn, ondanks de extra sokken en de dikke

17
trui, hadden ze zich eigenlijk niet gerealiseerd. De warmte
moest duidelijk ergens anders vandaan komen: van de
wens om de lopers van de Run2Care te verwennen bij hun
eerste stop. Uit dankbaarheid voor hun inspanning om de
zo nodige gelden bijeen te brengen voor hun organisatie.
Stichting Sravana en Inloophuis Oude
IJssel, beide uit Doetinchem, onthalen de
lopers bij hun eerste stop
En daar zijn ze dan. Eerst de grote bus met een deel van
de estafettelopers en uiteindelijk de laatste lopers van het
eerste traject. Het is gezellig, daarboven op die prachtige
plek, net over de grens bij ’s Heerenberg. Dan is het tijd
voor de volgende groep om te vertrekken. Met applaus
en gejoel worden ze uitgeleide gedaan. Even later wordt
de bus met de overige lopers uitgezwaaid en keert de rust
weer op de parkeerplaats op Hoch Elten.
Op zondag 26 november om 15.00 uur arriveren alle lopers
weer aan de Edisonstraat. Na een schitterende tocht met
in Dieren nog een hartverwarmende ontvangst door Hospicegroep
De Lelie. Ze zijn moe maar ook voldaan.
En de begunstigde doelen? Die mochten samen het schitterende
bedrag van €e 31.721,30 in ontvangst nemen.
Een bedrag dat door velen bijeen is gebracht. Een bedrag
dat mede zorgt voor de continuïteit van de vier begunstigde
organisaties. Een bedrag waarvoor de dank van alle
vier onuitsprekelijk groot is.

Uw partner in
groente en fruit,
zowel particUlier
als zakelijk!
www.degroentemanaanhuis.nl

“Maak van uw volgende stap meteen de juiste”
Symbus
Sterk in Werving & Selectie,
HR advies en
Loopbaanontwikkeling
WONEN, WERKEN EN
LEVEN IN DE REGIO
Werving &
Selectie
HR
advies
Loopbaanontwikkeling
Symbus
Symbus is dé personeelsdienst voor de Achterhoek, Twente en de Liemers.
Kandidaten die in deze regio wonen of er zich willen vestigen, ondersteunen
wij in alles dat komt kijken bij een eerste of volgende carrièrestap.
Over ons
Symbus is een regionaal werkende
personeelsdienst. Wij bieden een
passende baan, de mogelijkheid om je te
blijven ontwikkelen in die baan en in een
volgend stadium ondersteunen we je
desgewenst bij de zoektocht naar een
nieuwe baan.
Onze activiteiten dragen ertoe bij dat het
regionale bedrijfsleven kan beschikken
over de juiste professionals op de juiste
plek, op het juiste moment.
Daarmee levert Symbus een bijdrage aan
het behoud van werkgelegenheid in de
regio. Kandidaten die in deze regio
wonen, of zich hier willen vestigen,
ondersteunen wij bij een eerste of
volgende carrièrestap.
Bij Symbus kunt u terecht voor:
Werving & Selectie
Symbus heeft een continu aanbod van vacatures bij mooie bedrijven in
de Achterhoek, Twente en de Liemers. Wij kennen de bedrijven in deze
regio’s als geen ander. We begrijpen de mentaliteit in het oosten. Als
medewerkers van Symbus zijn we ervaringsdeskundigen. Ook wij kozen
er voor om in de regio te gaan werken. Daar hebben we nog geen dag
spijt van gehad!
HR advies
Bij Symbus kunt u terecht voor gedegen advies over uw human
resources. Onze adviseurs hebben een brede achtergrond en ervaring
bij verschil lende bedrijven en sectoren. Daardoor zijn we in staat uw
actuele vraagstukken op te lossen zonder de horizon erachter uit het
oog te verliezen. Het is ons doel de juiste HR-instrumenten in te zetten
die passen binnen de ontwikkeling van uw bedrijf.
Loopbaanontwikkeling
Met coaching, begeleidingen sollicitatietraining begeleidt Symbus deelnemers
stap voor stap naar een nieuwe werkkring. We ondersteunen
deelnemers bij alles dat komt kijken bij solliciteren. We bereiden
ze voor op je sollicitatiegesprek. Samen brengen we in beeld waar
iemands kracht ligt en wat ontwikkelpunten zijn, omdat zelfkennis
een belangrijke succesfactor is in een sollicitatieproces.
Symbus B.V. Transportweg 12 7007 CN Doetinchem Telefoon: 0314 – 378909 Website: www.symbus.eu

20
4 vragen aan
IBE
BONGERS
Leeftijd: 57
Werkzaam bij: Symbus
Functie: mede-eigenaar Symbus
Favoriete sport: wandelen voor
de Nijmeegse Vierdaagse
1 2
Waarom doe ik mee aan Run2care 2017?
Afgelopen jaren heeft mijn collega Melvin Westerveld
meegelopen. Dit jaar wilde ik zelf op wat voor een manier
dan ook een bijdrage leveren, anders dan geld doneren.
Dat heeft Symbus de afgelopen jaren steeds gedaan. Een
hardnekkige achillespees blessure weerhoudt mij ervan
om mee te lopen. Maar aangezien er ook vrijwilligers
nodig zijn voor allerlei hand- en spandiensten heb ik mij
hiervoor aangemeld. Het maakt mij absoluut niet uit welke
werkzaamheden er voor mij te doen zijn tijdens het weekend.
Ben overal voor in en draag op deze manier graag
mijn steentje bij.
Wat is uw leukste herinnering aan het
evenement?
Als toeschouwer hebben we de deelnemers uitgezwaaid,
zowel vanuit de Bax locatie als afgelopen jaar vanuit het
centrum van Doetinchem. Het enthousiasme waarmee de
groep, sterk afgetrainde lopers vertrokken en vervolgens
het volgen van jullie uitputtingsslag via social media, zijn
voor mij met name mooie herinneringen die zijn blijven
hangen. Ik verwacht met de komende editie mooie herinneringen
daaraan te kunnen gaan toevoegen!

Fotografie: Simon Schutter 21
3 4
Wat is uw persoonlijke betrokkenheid bij het
huidige goede doel?
Wat mij vorige jaar raakte, was het overhandigen van de
cheque aan de vrijwilligers van de 3 goede doelen en de
dankbaarheid van deze vrijwilligers.
De dankbaarheid en emotie spatte van hun gezichten af.
Dit gaf mij het gevoel écht en heel direct iets te kunnen
doen voor goede doelen in onze eigen regio. Neem van
mij aan dat ik, net als vele anderen, vanuit mijn directe
omgeving verhalen ken van mensen die gebruik hebben
mogen maken van
de mogelijkheden die een hospice of inloophuis te bieden
heeft. Menselijke warmte in deze levensfase is van onschatbare
waarde.
Op welke sportprestatie bent u het
meest trost?
Ben niet echt een sportman waarbij persoonlijke prestatie
altijd bovenaan staat. Natuurlijk kan ik ervan genieten als
ik een heerlijke partij tennis met
winst afsluit. En zeker als daar
perfect geplaatste balletjes tussen
zitten. “Willen is kunnen“ is een slogan
welke hoort bij de Nijmeegse
vierdaagse. Aan de Nijmeegse
vierdaagse heb ik enkele jaren
geleden deelgenomen én natuurlijk
uitgelopen. Dit is een prestatie
waar ik met trots op terugkijk. Heb me voorgenomen om
deze prestatie volgend jaar te herhalen.
Menselijke warmte
in deze levensfase
is van onschatbare
waarde

East-wood
Topkwaliteit houtmaatwerk voor bedrijven
tegen zeer gunstige prijzen.
Tevens is East-wood marktleider in de
productie van een breed assortiment deuvels.
East-wood | Tweede Broekdijk 2 | 7122 LB Aalten | www.east-wood.nl

Inloophuis Oude IJssel
Tekst: Lideke Simon Foto: PR Inloophuis 23
INLOOPHUIS AANVULLING
OP MEDISCHE ZORG
Angela Jansen is oncologisch verpleegkundige
op afdeling B1 en spreekuurverpleegkundige
op de Dagbehandeling Oncologie. “Er wordt
vaak gedacht dat het hier alleen maar kommer
en kwel is. Maar dat is niet zo. Het kan hier zelfs heel
gezellig zijn. De mensen die hier komen, voelen zich op
dat moment namelijk niet ziek. Pas een paar dagen na de
behandeling, als ze weer thuis zijn, voelen ze zich soms ziek.
Daarna knappen ze weer op en pas dan komen ze hier
opnieuw, voor de volgende behandeling.”
Inloophuis
De medewerkers van de dagbehandeling oncologie zijn
nauw betrokken geweest bij de start van het Inloophuis.
“De oprichters van het huis: Mariëtte en Leo Traas, hebben
in de ontwikkelingsfase van het huis vaak met ons gesproken.
We hebben daardoor de bouw zien vorderen en het
huis zien groeien. Wij denken dat het Inloophuis voor mensen
met kanker een aanvulling kan zijn op de medische
zorg. Niet meteen, niet als de behandelingen nog maar net
zijn begonnen. Dan komt er nog teveel op de mensen af.
Maar in een later stadium en zeker bij het nagesprek als de
behandelingen zijn afgerond, brengen wij het Inloophuis
ter sprake.”
Angela laat de informatiemap zien die patiënten krijgen
als ze beginnen aan een behandeling op de Dagbehandeling
Oncologie. “Kijk, het Inloophuis staat in deze map
gemeld.” Ze legt uit dat vooral bij het nagesprek de waarde
van het Inloophuis ter sprake komt. “Mensen denken vaak
dat ze er dan al zijn. Maar dat is niet altijd het geval. De
verwerking moet nog komen. De concentratie is nog moeilijk
en de conditie is er nog niet helemaal. De familie vindt
al het gepraat over de ziekte dan vaak ook wel genoeg.
Dat kan, bij elkaar opgeteld, degene die herstellend is van
de behandelingen tegen kanker, gemakkelijk in onbalans
brengen. Op zo’n moment is het heel waardevol om te
kunnen praten met mensen die je begrijpen. Mensen die
hetzelfde hebben meegemaakt. Mensen in het Inloophuis.”
De sfeer is er onverwacht prettig. De wachtkamer
ademt zelfs huiselijkheid uit. Er staan boeken in de
kast en er liggen folders met informatie. Op een
tafel aan de wand staat een apparaat dat koffie,
thee en soep maakt. Heel gewoon. Heel onverwacht
gewoon. En toch is dit de afdeling Dagbehandeling
Oncologie. De afdeling waar chemotherapie en immunotherapie
wordt gegeven. De afdeling waar
mensen met kanker komen voor hun behandeling.
Angela Jansen, oncologisch verpleegkundige

Te - recht. Ter zake. Tezamen.
BAX Doetinchem: Edisonstraat 86, 7006 RE Doetinchem
Steck Edisonstraat vof: Raadhuisstraat 86. 7006 25, RE 7001 Doetinchem. EX Doetinchem
BAX Zutphen: Lijmerij Noorderhavenstraat 23. 7202 AZ Zutphen. 49, 7202 DD Zutphen

Hospicegroep De Lelie
Tekst: Hospicegroep De Lelie Fotografie: onbekend 25
BESTUURSLID AAN HET WOORD
Hospicegroep De Lelie valt onder de Stichting Vrijwilligers Terminale Zorg Achterhoek.
Het bestuur van deze stichting bestaat uit zes personen. De uit Borculo
afkomstige Nicole Dekkers-Pieper maakt sinds vier jaar lid uit van het bestuur. Zij
vertelt over wat haar drijft om zich in te zetten voor de hospicegroep.
Alle activiteiten op het gebied van terminale
thuis- en hospicezorg in de oostelijke
Achterhoek worden gecoördineerd vanuit het
hospice in Winterswijk. Nicole Dekkers: “Deze zorg
is voor alle 130.000 inwoners van het verzorgingsgebied
van de hospicegroep toegankelijk. Lange tijd heeft de
hospicegroep de wens gehad om een tweede hospice
te openen in de gemeente Berkelland. De wens was om
dit niet alleen te doen, maar met bestaande expertise.
Uiteindelijk is het tweede hospice niet doorgegaan omdat
er hospices werden geopend in Haaksbergen en Lochem.
Met nog een extra hospice zouden er dan teveel bedden
in de regio zijn. Ondanks het feit dat het initiatief niet door
is gegaan ben ik gebleven omdat ik met mijn expertise
in de zorg en mijn besturingskracht van toegevoegde
waarde kan zijn.”
Bijna-thuis-huis
In het dagelijks leven is Nicole Dekkers eindverantwoordelijk
voor de hele wijkverpleging en de zorg in negen
woonzorgcentra binnen een VVT organisatie waarbij vele
medewerkers zich inzetten voor de ouderenzorg en zorg
voor chronisch zieken. “Ik werk mijn hele leven al in de zorg
en heb veel affiniteit met de laatste fase in het leven. Het
proces van de stervende en zijn omgeving goed begeleiden
dat is het doel. Met mijn ervaring in het besturen van
een (complexe) organisatie wil ik daar graag een steentje
aan bijdragen. De zorg is altijd in beweging. Het is politiek
en daarmee financieel gevoelig. Een vrijwilligersorganisatie
als het hospice heeft juist nu bestaansrecht. Dit omdat
het een ‘bijna-thuis-huis’ is. Een plek waar - door inzet van
vrijwilligers - maximaal aandacht is voor de stervende en
minimale inzet van betaalde zorg nodig is”, aldus Nicole
Dekkers.
Groeiende behoefte
Voor de toekomst voorziet Nicole Dekkers een toename
in de inzet van vrijwilligers in het thuis waken. “Ik denk dat
daar meer behoefte aan zal komen in deze regio. Kinderen
wonen vaak verder weg en kunnen niet alle nachten waken.
Of ze kunnen het niet volhouden, zeven nachten per
week. Partner en kinderen kunnen overbelast raken. Door
vroegtijdige inzet van onze vrijwilligers kun je het thuis langer
volhouden. Onze vrijwilligers in de thuissituatie worden
afhankelijk van de vraag ingezet. Ook kan er overdag een
vraag zijn om de mantelzorger te ontlasten.”
Rijker mens
Nicole Dekkers combineert haar bestuursfunctie met een
drukke baan en een jong gezin.
“In praktische zin levert het mij als bestuurslid ervaring op in
het besturen van een vrijwilligersorganisatie. Op verschillende
onderdelen werkt dat toch net iets anders dan in de
professionele zorgwereld. Denk daarbij aan financiering,
het werven van donateurs, giften. De ondersteuning van
vrijwilligers is op onderdelen ook anders dan de ondersteuning
van betaalde professionals. Ook is het netwerk van
belang, de samenwerking met huisartsen, ziekenhuizen en
zorgorganisaties. In het kader van ‘een leven lang leren’
steek ik er zelf ook veel van op. Ik ben een ‘rijker’ mens door
mijn ervaring als vrijwilliger”, aldus Nicole Dekkers.
Nicole Dekkers-Pieper

26
Sravana
luisterend naar
wat woorden
verzwijgen
word je door ons
in de eenheid
van geven en vragen
met liefde omringd
en op handen
gedragen
om uit te stijgen
boven de stroom
van dit leven
naar de horizon
de regenboog
het licht
George Swart

Sravana
Tekst: PR Sravana 27
DE EENZAAMHEID
DIE WIJ VOELDEN,
HAD ZIJ AL GEHAD
“Mijn dochter is overleden. Ze had kanker. Het is heel snel
gegaan. Ze overleed al na een jaar. In februari. In september
het jaar daarvoor belde ze me op. Ik ben zo bang,
mam. Ik ben zo bang. Ik heb haar eenzaamheid op dat
moment niet opgepikt. Dat vind ik nog steeds erg moeilijk.
Tegen het eind, in februari, zag ik dat zij veel rustiger was
dan wij. Zij was toen al veel verder. De eenzaamheid die
wij op het laatst voelden, had zij al gehad. Ik heb er veel
verdriet van gehad dat ik haar eenzaamheid niet heb opgemerkt.
Maar ik heb er ook iets van geleerd. En dat wil ik
graag met anderen delen: Wees alert. Houd er rekening
mee dat patiënten vaak voorlopen op hun omgeving. Zij
kunnen de fase van loslaten al in een veel eerder stadium
meemaken.”
Het loslaten van de naasten, het
afscheid nemen van het leven,
is moeilijk. “Heel erg moeilijk
soms”, zegt een vrijwilliger van
Hospice Sravana. “Niemand wil immers
loslaten. Dat geldt voor de stervende en
voor de naasten. Niemand wil dit. En soms
spelen er ook nog problemen mee waar
niet of nauwelijks over gesproken kan
worden. In zo’n situatie probeer ik erachter
te komen hoe iemand zich voelt. Soms
lukt het om te praten. Soms ook niet. Dan
komt iemand te overlijden zonder ooit het
probleem te hebben uitgesproken. Dat
voelt heel eenzaam.”
De vrijwilliger voegt eraan toe: “Als je
iemand de hele weg van de stervensfase
ziet afleggen, zie je dat diegene langzaam
in een soort andere dimensie komt. Dat is
een natuurlijk proces. Maar dat betekent
vaak wel, dat de mensen die achterblijven
een grotere eenzaamheid voelen dan
de stervende. Het gebeurt niet zelden dat
iemand precies op het moment overlijdt als
de familie net even koffiedrinkt. Alsof er dan
ineens voldoende ruimte ontstaat om ook
dat laatste stukje los te laten.”
“Een vriend van mij is terminaal. Hij is
uitbehandeld. Er kan niets meer voor hem
worden gedaan. Ik zie hoe moeilijk en hoe
eenzaam het is voor hem en zijn vrouw.
Beiden gaan er op hun eigen manier
mee om. Ik ben eigenlijk maar alleen een
toeschouwer. Misschien maakt dat het ook
wel zo eenzaam. Want hoe vaak ik ook
langs ga, ik zit in een andere situatie. En dat
weten we alle drie.”
Beeld in de tuin van Sravana, gemaakt
door Ad van den Brink, Doesburg

Laat je verrassen in onze winkel in het
buitengebied van Breedenbroek
Wij hebben de ervaring en knowhow om je te adviseren of het nu om
survivalrun, obstakelrun, trailrun, triathlon of fitness gaat.
Van schoenveter tot persoonlijke training.
Den Dam 2 7084 AT, Breedenbroek 0315 - 617 364

Loopgroep 8
Tekst: niet bekend Fotografie: Simon Schutter 29
WINTERSWIJKSE
WARMTE
Het is zaterdagavond 26 november 2016 rond
18.30 uur in het buitengebied van Winterswijk.
De inwoners hebben zich al in hun huis verschanst
vanwege de ingevallen duisternis en de avondkou die
zich begint te verspreiden. Wie toch buiten moet
zijn, ziet over de route van de Meenkmolenweg
richting de Bessinkgoorweg vijf dansende elfenlichtjes
die gevormd worden door lampjes op deinende
armen. Loopgroep 8, bestaande uit Claartje, Fleur,
Wilfred, Jeroen en Willeke, legt in een mooie cadans
de derde etappe af van BACK2HOME.
Inloophuis te Doetinchem en de hospices te Zutphen
en Winterswijk, staan de lopers helder voor de
geest. Loopgroep 8 is deze etappe onderweg naar
Hospicegroep De Lelie te Winterswijk. In de hoofden
van loopgroep 8 gaan de gedachten wisselend van
hun eigen opkomende vermoeidheid en het heerlijke
groepsgevoel samen een prestatie neer te zetten naar de
strijd die menigeen in een hospice moet voeren, wanneer
je veelal op weg bent naar je laatste etappe. De teamspirit
zit er heel goed in en de lopers verschalken in een hoog
looptempo achtereenvolgend de Meenkmolenweg,
de Bessinkgoorweg en de Rondweg-West. “Nog één
kilometer”, zeggen fietsers Edo en Melissa die loopgroep
8 deze etappe begeleiden door de Winterswijkse dreven
op weg naar Hospicegroep De Lelie aan de Leliestraat
36. Het spoor in de bebouwde kom van Winterswijk wordt
gepasseerd en er wordt rechtsaf afgeslagen richting
de Leliestraat. De lopers realiseren zich dat ze nog even
moeten aanzetten en het eind van hun etappe nadert.
En dan, juist in de laatste honderden meters, zien ze
een fascinerend schouwspel dat hen genadeloos raakt.
De gehele toegangsweg naar hospicegroep De Lelie
is omzoomd met waxinelichtjes en de vrijwilligers van
hospicegroep De Lelie staan loopgroep 8 op te wachten
met warme chocolademelk. De andere lopers vormen een
haag en applaudisseren bij de aankomst. Het onthaal is zo
warm en enthousiast dat menigeen geëmotioneerd raakt.
Niet onbegrijpelijk bij zo’n ambiance die de lopers bovenal
doet beseffen dat bij de hospices met grote aandacht
en toewijding zorg wordt gegeven. Als de lopers van
loopgroep 8 weer op adem zijn gekomen, benadrukken
ze allemaal dat zo’n aankomst veel losmaakt doordat je
intens voelt waarvoor je loopt. Het is dezelfde persoonlijke
betrokkenheid die ook al te voelen was op het moment
dat Ernst Daniël Smid bij het Inloophuis in Doetinchem op
zaterdagochtend 26 november 2016 het startschot loste
en de wensballonnen in de vroege zondagochtend van 27
november 2016 werden opgelaten bij Innovatiegilde Het
Pakhuis in Zutphen.

www.acel.nl
DE INSTALLATIE
PROFESSIONAL
VOOR BEDRIJVEN
EN INSTELLINGEN
Goede en veilige gebouwgebonden installaties zijn van groot belang. De professionele markt
vraagt om een installatiebedrijf waar een ondernemer op kan rekenen. Kennis van zaken, afspraken
nakomen, klaar staan voor je klanten en een constante focus op kwaliteit, veiligheid, innovatieve
installaties, duurzaamheid, energiebesparing en kosten. Acel is een totaalinstallateur die oplossingen
levert voor al het installatiewerk van riolering tot beveiliging, van eerste advies tot meerjarig
onderhoud. Wilt u meer informatie? Bel 0314 335 446 of mail info@acel.nl
De toegevoegde waarde van Acel zit ‘m in de mensen.
Al meer dan 40 jaar
garantie voor kwaliteit
en betrouwbaarheid
Acel installaties:
Nijverheidsweg 22
7005 BJ Doetinchem
Tel. 0314 335 446
info@acel.nl
www.acel.nl

Hospice Zutphen
SYMPOSIUM
OVER GOEDE
Tekst: niet bekend Foto: Simon Schutter
31
PALLIATIEVE ZORG
Hospice Zutphen heeft op 9 november in de Buitensociëteit
van de Hanzehof een symposium gehouden
over goede palliatieve zorg. Het symposium
was georganiseerd ter gelegenheid van het 20-jarig
bestaan van Hospice Zutphen en werd bezocht door
ruim 240 professionals en vrijwilligers uit de zorg.
Op het symposium vertelden drie sprekers
vanuit hun eigen ervaring en expertise over
verschillende elementen van goede palliatieve
zorg: longarts en blogger Sander de Hosson,
mantelzorger Gerard Nordkamp en Jacinta van Harteveld:
voormalig coördinator van Hospice Issoria in Leiden.
Sander de Hosson is longarts in het Wilhelmina Ziekenhuis
in Assen, met als specialisaties longkanker en palliatieve
zorg. Hij schrijft over zijn ervaringen columns, waaruit zijn
verstaan van mensen in de palliatieve fase blijkt.
Gerard Nordkamp was echtgenoot en mantelzorger in
de palliatieve fase van zijn vrouw Erna, en vertelt over de
(creatieve) mogelijkheden en onmogelijkheden van een
mantelzorger in de palliatieve zorgverlening.
Afscheid en verlies lopen als een rode draad door het
leven van Jacinta van Harteveld. Jong verlies bepaalde
onbewust haar keuze voor het werken in de zorg als
verpleegkundige, onderzoeker en later als leidinggevende.
Jong verlies was onbewust de motivatie voor het oprichten
van Hospice Issoria in Leiden waar zij als coördinator
werkte. Het zette haar, inmiddels meer bewust, aan tot het
schrijven van het boek ‘Leven in het zicht van de dood. Als
iemand van wie je houdt sterft.’

32
Hospice Zutphen
Tekst en fotografie: niet bekend
GO WITH THE FLOW
Afgelopen zomer verbleef Noldie
bij ons in Hospice Zutphen. We
mochten haar verhaal noteren en
publiceren, ‘dan word ik tenminste
nog een beetje beroemd’. Ze was
nog volop aan het solliciteren,
wilde meer zekerheid in plaats van
steeds tijdelijke contracten. Maar
na een paar dagen ziek zijn en wat
onderzoek kwam die vernietigende
diagnose. Nog een paar maanden:
niets meer aan te doen.
Wat vond ze het erg om haar baan als
taxichauffeur op te geven. Het was zo’n
leuk werk om al die oude mensen op
een prettige manier overal naar toe te
rijden. En dan ook nog zulke fijne collega’s.
Zonnebloemen
Die paar maanden heeft ze gekregen. Ze benut ze volop
om alles wat ze af wil ronden goed te regelen. Veel tijd
gaat naar de dierbare mensen om haar heen, familie,
vrienden en vooral haar zoon. Haar zus uit Australië nog
zien die speciaal naar Nederland komt. In het hospice
kreeg ze de ‘gele kamer’. Haar lievelingskleur. En de kleur
van zonnebloemen waar ze zo gek op is, haar kamer staat
er vol mee. Ook dierbare spullen kwamen mee zodat het
nog zoveel mogelijk lijkt op thuis. Echt een warme kamer.
Net zo warm als Noldie zelf. Volop heeft ze nog belangstelling
voor de andere gasten in het hospice. Graag wil ze
nog wat voor hen doen.
Noldie accepteert het leven zoals het komt: ‘go with the
flow’. Waar je kunt, moet je zelf het heft in handen nemen,
maar daar waar je niets kunt veranderen kun je je beter
overgeven. Zo houdt ze het leven leefbaar en geniet van
dat wat nog wel is.
Rond het vuur in de tuin
Ze kreeg de kamer aan de tuinkant van het hospice. Tot
onze verrassing wist ze die ruimte op een bijzondere manier
te benutten. Ze sleepte, voor zover ze dat nog kon, de
tuinstoelen onder de boom, midden in de tuin. Even had ze
haar eigen tuin, met tuinman. Prinsesheerlijk zat ze daar.
Wat zou je nog graag willen? Meerdere keren hadden we
haar deze vraag al gesteld. Uiteindelijk trok ze de stoute
schoenen aan. ‘Je hebt het al zo vaak gevraagd, nu weet
ik wat ik nog zo graag zou willen. Thuis had ik een vuurkorf.
En niets was zo gezellig als met een paar mensen ’s avonds
rond het vuur in de tuin. Zou dat hier ook kunnen?’
In het hospice gaat het om de belangrijke dingen in het
leven. Op een intieme manier samen zijn met de mensen
die je dierbaar zijn. Dus natuurlijk kon deze wens in vervulling
gaan. Ze kon nog alles zelf regelen met haar familie en
vrienden. De vuurkorf werd opgehaald. Er kwam een extra
koelkastje voor eten en drinken. Iedereen nam zijn eigen
stoel en soms een tafel mee.
Best moeilijk
Sommige mensen vonden het best moeilijk om te komen.
Hoe is dat bij zo’n hospice? En ja, we gaan op bezoek
bij iemand die bezig is afscheid te nemen van het leven!
Maar toch…. iedere dag werd de lijst van gasten groter. Uiteindelijk
op die mooie zomerse zondagavond zat ze enkele
weken geleden als een prinses tussen al die mensen die
haar dierbaar waren. Een bijzondere avond van en voor
een bijzondere vrouw!
Na haar overlijden kwamen we samen in haar kamer om
haar uitgeleide te doen daarbij lazen we onderstaand
gedicht:

33
Voor Noldie
Zonnebloem
Dag mooie vrouw
wat straalde je hier in de tuin,
stoel onder de boom,
warme ontmoetingsplaats.
Zo fier, zo dapper,
jouw tuin
met eigen tuinman.
Je liet komen wat kwam
aanvaarde
zonder morren.
Spijt was voor jou
verloren tijd.
Tijd zo kostbaar
om dat te doen
wat nog moest.
Houden van mensen
was kern
van jou bestaan.
Zo ziek als je was.
Tussen twee generaties,
je kind en je moeder,
je zussen, vrienden,
collega’s, voor ieder
aandacht, ruimte,
gesprek.
Onderlinge geschillen
telden niet voor jou.
Als een zonnebloem
keerde je je naar
het licht.
Genietend van alles
wat het leven je
nog gaf.
Midden in die tuin.
Omringd door al
die mensen.
Wie droeg nu wie?
Verbondenheid
die blijft!

Bedrijfsadviseurs
Door ondernemers...
...voor ondernemers
Minerva B.V.
Keppelseweg 47
7001 CE Doetinchem
Bedrijfsadvisering
Bedrijfsadministratie
Bedrijfsoverdracht
0314 - 393 151
info@minervadoetinchem.nl
www.minervadoetinchem.nl

Sravana
Tekst: Lideke Simon Foto: niet bekend 35
‘ZOLANG ER LEVEN IS,
WORDT ER GELEEFD’
Het is bijna net als thuis. De geur van versgebakken
pannenkoeken hangt in de gang en in een hoekje van
de woonkamer zit een aantal kleinkinderen mooie
tekeningen te maken. Er staat een piano met uitnodigende
bladmuziek en er liggen tijdschriften en
kranten. Op de tafel staat een pot thee en een doos
met koekjes. Er hangt een ontspannen en warme
sfeer. Heel gewoon. Net als thuis. En toch is dit een
hospice, een huis waar mensen de laatste weken
van hun leven doorbrengen. Een huis waar mensen
komen om te sterven. Maar ook een huis waar tot
in de laatste fase van het leven, wordt gestreefd
naar kwaliteit van leven. Want zolang er leven is,
wordt er geleefd.
Het hospice Sravana is een bijna-thuis-huis. “Onze
gasten moeten zich hier op hun gemak voelen”,
zegt Heleen Klumper, algemeen coördinator
van Sravana. “De kamer die ze hier hebben,
kunnen ze daarom met kleine eigen spulletjes de sfeer van
thuis geven. De stoel, waar ze altijd zo lekker op zaten, de
eigen klok met het vertrouwde getik, foto’s, schilderijtjes,
de hond die op bezoek komt. Net als thuis. Al dit soort
zaken zorgen voor dat huiselijke gevoel. Dat gevoel van
betrokkenheid.”
Heleen Klumper is samen met Trudy Kouwen en Ans Bolder
coördinator bij Sravana. Samen geven zij leiding aan de
vrijwilligers in het hospice en aan de vrijwilligers die in de
thuissituatie ondersteunen. Deze vrijwilligers zijn allemaal
goed geschoold in het bieden van zorg aan mensen in
de laatste fase van hun leven. Ze laten zich daarbij leiden
door de wensen en de behoeften van de gast, zijn of haar
familie en/of naasten. Heel bewust is daarom gekozen voor
de naam Sravana. Een uit het Sanskriet afkomstig woord
dat betekent: Luisteren, innerlijk luisteren, zo luisteren dat de
ander zich begrepen voelt.
De medische zorg in het hospice is in handen van de
huisarts samen met het verpleegkundig ‘Team Sravana’,
één van de kleine zelfsturende wijkteams van Sensire. Verpleging
en huisarts, zetten zich met de vrijwilligers in om de
gasten zo optimaal mogelijk naar het einde van het leven
te begeleiden. Met elkaar zorgen zij ervoor dat er, wanneer
dat nodig is, een verpleegkundige beschikbaar is, 24 uur
per dag, 7 dagen per week. Zo kunnen ze er samen voor
zorgen dat de kwaliteit van leven, hoe beperkt soms ook, zo
groot mogelijk is.
Zittend Heleen Klumper, algemeen coördinator.
Staand vlnr: Ans Bolder, coördinator Sravana Thuis;
Trudy Kouwen, coördinator.

36
Inloophuis Oude IJssel
Tekst: Tekst: Lideke Simon Fotografie: Wendy Stevering
LOTGENOTEN
BEGRIJPEN JE
ZONDER WOORDEN
“Als je kanker hebt (gehad), is de steun van familie en vrienden natuurlijk
het allerbelangrijkste. Maar je wilt je gezin en familie niet steeds belasten
met jouw emoties en problemen. Zij hebben het zelf immers ook
moeilijk. Daarom zijn contacten met lotgenoten zo fijn. Aan lotgenoten
hoef je niets uit te leggen. Zij begrijpen je zonder woorden. Zelfs als
het al een aantal jaren is geleden dat je kanker hebt gehad. Je omgeving
denkt dan dat het weer over en voorbij is. Zij weten niet dat je dan
pas je realiseert wat er met je is gebeurd. Lotgenoten snappen dat.”
De gasten worden in het Inloophuis niet gezien
als een patiënt maar als een mens. Als een
mens dat soms behoefte heeft om te praten
en soms ook niet. “Dat is juist zo fijn in het
Inloophuis”, geven gasten vaak aan. “Je kunt er jezelf
zijn. Je kunt zelf aangeven waar je behoefte aan hebt. En
wat dat dan ook is, je hebt altijd het gevoel dat je wordt
begrepen, dat er naar je wordt geluisterd.”
Iedereen die met kanker te maken heeft kan in het Inloophuis
terecht. Zowel jong als oud is van harte welkom.
Eenmaal over de drempel ervaren de meeste gasten een
‘thuisgevoel’. Want dat er een drempel is om zomaar naar
binnen te gaan is begrijpelijk. “Misschien dat er nog te
vaak wordt gedacht dat je bij het Inloophuis alleen maar
kunt praten over je ziekte of dat je wordt geconfronteerd
met de problemen van een ander”, veronderstellen sommige
gasten. “Wij weten gelukkig beter. Niets is minder
waar. We kunnen hier ook heerlijk lachen.”
leven. Dat vindt ook een moeder, die terwijl ze geniet van
een massage, weet dat haar kinderen worden vermaakt in
de keuken waar ze met veel plezier aan het kokkerellen zijn.
De moeder vertelt: “De kinderen vonden het heel leuk. Zo
leuk, dat ze vroegen toen we laatst in de buurt waren, of ze
nog even naar het Inloophuis mochten.”
Een andere gast nam haar vader, die door hetzelfde lot
werd getroffen, mee voor een creatieve middag schilderen.
Ook hij voelde zich meteen thuis. “De drempel lijkt hoog
maar verdwijnt direct door de warmte en aandacht. Wij
kunnen iedereen die kanker heeft van harte aanbevelen
om eens langs te gaan bij het Inloophuis. Wij weten uit
eigen ervaring hoeveel een luisterend oor doet en hoeveel
een beetje ontspannende afleiding van tijd tot tijd doet.”
Het Inloophuis wordt door de meeste gasten ervaren als
een huiselijke ontmoetingsplek waar op verschillende
manieren wordt bijgedragen aan een betere kwaliteit van

Een huiselijke ontmoetingsplek
waar op verschillende manieren
wordt bijgedragen aan een
betere kwaliteit van leven.
37

38
4 vragen aan
HENK-JAN
WEGMAN
Leeftijd: 47
Werkzaam bij: Rensa Groep
Functie: CEO
Favoriete sport: hardlopen en
volleybal
1 2
Waarom doe ik mee aan Run2care 2017?
Dit jaar is de 5e keer dat ik mee mag doen aan de loopactiviteit
van Bax2Give. Ieder jaar was het weer een prachtige
ervaring om met een groep mensen ons in te zetten voor
het goede doel. De goede doelen zijn door de jaren heen
veranderd maar kenmerken zich altijd door de gemeenschappelijke
drager dat het dicht bij je staat. Met name de
laatste 2 jaar, door dat het doelen zijn in onze eigen woonomgeving.
De blijdschap en het enthousiasme die vorig
jaar geproefd werden bij de vrijwilligers van de regionale
doelen versterken dat gevoel alleen maar meer.
Naast de goede doelen is het een bijzonder evenement,
waarbij een groep mensen dichter bij elkaar komt. Door
24 uur samen bezig te zijn om een doel te realiseren krijg
je echt een teamgevoel en spreek je mensen in een omgeving
en over dingen waarover je het normaal misschien
niet zo snel hebt.
Wat is uw leukste herinnering aan het
evenement?
Moeilijk om de mooiste te benoemen, het zijn er velen, en
ieder jaar wel weer een bijzondere. Misschien moeten wij
dan toch maar even teruggaan naar de eerste keer, alles
was nieuw en we wisten niet wat wij gingen doen en wat
ons te wachten stond. Met z’n allen naar Friesland om de
Elfsteden te lopen. ’s Avonds heel slecht weer en toch werd
er door gebikkeld, door het lege Friese landschap, als je
dan de volgende ochtend met z’n allen Leeuwarden ziet
en samen de laatste etappes aflegt, terwijl je ontzettend
moe bent dan is dat een heerlijk gevoel. Daarna in de bus
was het groot feest. Eigenlijk kan je over ieder jaar wel een
mooie herinnering opschrijven. Strand, zee, regen, hagel,
verzwikte enkels, valpartijen maar altijd weer samen aan
het eind een prachtige cheque overhandigen aan een
goed doel dat kan je alleen maar trots maken.

Fotografie: Simon Schutter 39
3 4
Wat is uw persoonlijke betrokkenheid bij het
huidige goede doel?
De doelen waar wij dit jaar voor lopen, zijn denk ik, voor
ons allemaal zeer herkenbaar. Vorig jaar hebben wij van
dichtbij de hospices mogen bekijken en kennis mogen
nemen van het fantastische werk wat de vrijwilligers daar
doen voor de mensen in hun laatste levensfase. Verhalen
om stil van te worden en die extra motiveren om ook dit
jaar er weer goed tegen aan te gaan.
Op welke sportprestatie bent u het
meest trost?
Onmiskenbaar staat bij mij op een mijn Nederlands kampioenschap
frisbeeën. Mijn kinderen lachen mij hier vaak om
uit maar ik ben natuurlijk super trots. Daarnaast vind ik het
heerlijk om op mijn eigen niveau
te sporten en met meerdere mensen
samen een prestatie neer te
zetten of het nu volleybal, vroeger
voetbal of tegenwoordig hardlopen
is. Pas nog in een groepje
getraind voor de halve marathon
het is dan toch weer mooi als dat
dan ook weer samen lukt.
Dit jaar is de 5e
keer dat ik mee
mag doen aan de
loopactiviteit van
Bax2Give

40
Rubriek Inloophuis Oude IJssel
VRIJWEL IEDEREEN
KENT WEL IEMAND
MET KANKER
In maart 2015 opende minister Edith Schippers van
Volksgezondheid het Inloophuis Oude IJssel aan de
Plantenstraat 2 in Doetinchem. Sinds dat moment
heeft het Inloophuis een belangrijke plek in de Achterhoek
gekregen en hebben veel mensen die met
kanker te maken hebben hun weg gevonden naar
het huis.
Inloophuis Oude IJssel is een huis waar mensen
die met kanker te maken hebben terecht kunnen.
Naast een praatje of een kopje koffie worden er
verschillende activiteiten aangeboden die bedoeld
zijn om de gasten even te laten ontspannen in de vaak
moeilijke periode van behandelingen. “Wij werken niet
therapeutisch. Wij willen dat mensen het Inloophuis zien
als een plek waar ze met elkaar bezig kunnen zijn met
gewone, leuke dingen zoals schilderen of yoga. En als
er behoefte is om te praten over de ziekte, dan is dat
natuurlijk altijd mogelijk met onze gastvrouwen of met
onze raadsvrouwen of -heren. De laatsten hebben een
professionele achtergrond en kunnen de weg wijzen naar
professionele therapeutische hulp”, aldus Elma Renken,
manager van het Inloophuis.
Ondanks dat al veel mensen de weg naar het huis hebben
gevonden, realiseert Elma zich dat de drempel om

Tekst: Lideke Simon Fotografie: Wendy Stevering 41
de eerste keer naar binnen te gaan best hoog kan zijn.
“Niet iedereen stapt meteen naar binnen. Ik begrijp dat.
Gelukkig zien we dat veel mensen de aarzeling overwinnen
en binnenkomen. Dat zijn unieke momenten. Vooral
omdat gasten zichtbaar met nieuwe energie weer naar
huis gaan.”
Henk Wubbels, voorzitter van Stichting Inloophuis Oude
IJssel, vult aan: “Vrijwel iedereen kent wel iemand met
kanker. Allemaal krijgen we er in onze omgeving vroeger of
later mee te maken. Wij zijn blij dat al veel mensen ons huis
inmiddels kennen. Daarnaast is het belangrijk dat we financieel
de zaken continueren. Immers, elk jaar weer opnieuw
hebben we te maken met exploitatiekosten, kosten die
we moeten maken om ‘het bedrijf’ draaiende te houden.
Denk aan: hypotheeklasten, verzekeringen, onderhoud en
afschrijving, belastingen, energiekosten, enzovoort. Kosten
die jaarlijks terugkomen. En dan zijn er ook nog kantoor- en
opleidingskosten en moeten we een huishouding runnen.
Dankzij vele helpende handen en mooie initiatieven als
bijvoorbeeld de BAX2Give-run, kan het huis bestaan. Nu
is het zaak om financiële continuïteit te waarborgen. Ons
‘huishoudboekje’ moet op orde zijn en op orde blijven. En
daar hebben we mensen voor nodig, mensen die met ons
mee willen denken op het gebied van sponsoring, financiering,
enzovoort.”
ANBI
Het Inloophuis is een vrijwilligersorganisatie
met een
ideële doelstelling zonder
steun van overheid of
zorgverzekeringen. Omdat
Stichting Inloophuis Oude
IJssel erkend is als ANBI instelling (Algemeen Nut Beogende
Instelling) zijn giften aftrekbaar van de Inkomstenbelasting.
Henk Wubbels, voorzitter van Stichting
Inloophuis Oude IJssel en Elma Renken,
manager van het Inloophuis Oude IJssel.
Iedereen die met
kanker te maken
heeft kan in het
Inloophuis terecht.

Interview Hospice Zutphen
Tekst: Gert Meijboom 43
Yvonne van der Zee
HOSPICE KAN VOOR
VEEL MENSEN EEN
MOOIE WEG ZIJN
In de verzorging van de gasten worden de zorgvrijwilligers
van Hospice Zutphen bijgestaan door een
vast team van verpleegkundigen van Thuiszorgorganisatie
Groot Gelre. Zij werken met zijn negenen. Er
is altijd een verpleegkundige aanwezig. Je werkt 13
uur overdag en 11 uur in de nacht, er zijn dus twee
verpleegkundigen per 24 uur. Een van hen is Yvonne
van der Zee. Maarten van der Kroef, bestuurslid
van Hospice Zutphen en oud-huisarts, sprak met
haar over alle facetten van palliatieve zorg, zowel bij
mensen thuis als in het hospice.
Wat heeft je doen besluiten in het hospice te gaan werken?
Ik heb mijn opleiding gedaan in een ziekenhuis, het Binnengasthuis
in Amsterdam, dat is nu het AMC. Dat was erg
leuk. Ik heb daar veel geleerd en veel dingen meegemaakt.
Ik merkte wel dat je daar weinig tijd hebt voor de
mensen en dat zoiets gaat wringen. In het hospice is meer
tijd om aandacht aan de gasten te kunnen besteden.
Heb je ooit in de wijk gewerkt en merk je verschil met het
werken in een hospice?
Ik werk nog steeds als wijkverpleegkundige. Ik ben zzp’er.
Verder werk ik ook nog in het hospice in Wijchen. Bij elkaar
dus drie werkgevers. In de wijk maak ik deel uit van een
gespecialiseerd verpleegkundig team. Je bent dan bezig
met ingewikkelde verpleegtechnische handelingen zoals
het plaatsen van bijvoorbeeld infusen en speciale catheters.
Dat soort dingen zijn in een hospice niet aan de orde,
maar als er hier eens wat is op dat gebied, ben je in ieder
geval bekwaam.
Moeder
Merk je een groot verschil tussen hoe het thuis toegaat en in
het hospice ?
Ik heb heel veel terminale thuiszorg gedaan. Het is natuurlijk
prachtig als mensen thuis kunnen sterven in hun
bekende omgeving en met familie,vrienden en buren om
zich heen. Hospice Zutphen is een heel huiselijk hospice,
waar alles mag en alles kan, het is dus niet zoveel anders
dan thuis. We nemen de zorg weg, er komt iets anders
voor in de plaats, mensen krijgen weer tijd voor elkaar. Je
merkt het ook aan de gasten en familie die hier komen. Die
zijn verbaasd , eigenlijk weten veel mensen niets van een
hospice en vinden het een beetje eng, maar de ervaring
leert anders. Mijn moeder is hier ook overleden. Ik wilde
voor haar het allerbeste en had er alle vertrouwen in dat ze
dat hier zou krijgen.

44
Was het niet moeilijk om je eigen moeder in het hospice te
verplegen?
Ja, en ik had ook nog wel het idee dat ik erbij zou kunnen
werken, maar dat was mij afgeraden en terecht ook. Ik
kwam hier gewoon als familie. Mijn broer vond het eigenlijk
niets, maar toen hij eenmaal hier over de drempel was,
was hij helemaal verkocht en vond hij het fantastisch. Dat
mensen kiezen voor een hospice kan om uiteenlopende
redenen zijn. Als een partner het niet meer aan kan, is het
voordeel van een hospice dat je alle zorg uit handen kunt
geven. Als mensen thuis blijven, wordt er toch heel erg veel
geleund op de familie en met name de partner. Hier krijgt
iemand weer de gelegenheid om partner te zijn of om kind
te zijn of moeder.
ook weer een omslag komen naar de andere kant en dan
knappen ze weer op. Dat is aan de ene kant heel fijn maar
aan de andere kant stellen de mensen zich wel op iets
anders in. Dat is ingewikkeld en dubbel, ook voor de familie,
want wat nu? Het is voor ons ook moeilijk in te schatten. De
terminaal verklaring loopt op een gegeven moment af en
je kunt hier niet langdurig verblijven. Dit komt de laatste jaren
wel eens voor. Bijvoorbeeld patiënten met hartfalen en
een longontsteking, dan komen ze er toch weer overheen.
Na 6 weken of eerder hebben we altijd een evaluatie moment
om te kijken of de zorg goed is afgestemd. Kunnen
we nog meer betekenen voor iemand of voor de familie.
Meestal zie je dat de gast in het begin door alle goede
zorg en aandacht een beetje opknapt.
Als je mocht kiezen. Wat vind je het leukste. Wijk of hospice?
Het een is niet leuker dan het ander. Ik vind het hospice
prachtig, het geeft heel veel voldoening en ik vind het
fantastisch om met vrijwilligers te werken. Dat is niet te
vergelijken met in een ziekenhuis werken en met collega’s.
Hier werken de mensen allemaal met hun hart. Ze komen
hier voor vier uur en zetten hun beste beentje voor en dat
is toch heel anders dan bij een werkgever. Maar ik vind het
in de wijk ook heel erg leuk. Je bent dan eigen baas en
je komt ook in allerlei grappige situaties terecht waarin je
gewoon heel inventief moet zijn en dingen moet regelen.
In de wijk ben je alleen en hier heb je mensen waarop je
terug kunt vallen.
Humor
Veel mensen zullen denken dat het erg verdrietig werk is in
een hospice.
Dat is het eerste wat je hoort, van “Nou, het zal wel erg
zwaar zijn.” Dan heb ik altijd het standaardantwoord dat
er heel veel wordt gelachen. We gaan ervan uit dat het
laatste stukje hier ook wordt geleefd. Dus ja, we maken er
iets moois van met zijn allen. De gasten lachen echt mee.
Humor is ook wel een ding van mij omdat humor een situatie
luchtig kan maken en een manier van contact maken
is. Als je een klik hebt met mensen en je kunt een gebbetje
maken, dat maakt het allemaal weer een beetje licht en
niet zo zwaar.
Zouden mensen die humor hebben, ook minder pijn hebben?
Ik zeg wel eens als ik geen humor meer heb en niet meer
kan lachen dan is er echt iets mis met me. Ik denk dat je
met humor de pijn een beetje kan vergeten.
Mensen weten dat ze hier zullen sterven, vergeet jij het wel
eens?
Nee, dat vergeet ik nooit. Het is wel het uitgangspunt dat
mensen hier zullen sterven, maar het gebeurt ook wel eens
niet. Omdat mensen hier zoveel liefde en aandacht krijgen
en lekker kunnen eten, gaat het dan weer beter. Mensen
kunnen hier heel doodziek binnen komen maar er kan
Kun je aangeven hoe een dag in het hospice er voor een
verpleegkundige uitziet?
‘s Morgens is er een overdracht in de vrijwilligerskamer.
Daar zitten de vrijwilligers ook bij. De vrijwilligers staan als
eerste aan het bed, zij doen de zorg. Wij zijn ondersteunend
of we doen het samen. De vrijwilliger heeft een belangrijke
rol in het hospice. Dat is voor ons heel fijn en ze kunnen het
ook erg goed. We zijn er heel blij mee, dus de overdracht
is altijd gezamenlijk. Daarna ga ik meestal de medicatie
uitzetten en de vrijwilligers verdelen zich over de kamers.
Iedere vrijwilliger is dan verantwoordelijk voor een gast. We
overleggen regelmatig en kijken wat de gasten graag willen;
of ze een ontbijtje willen of liever willen uitslapen of dat
ze willen geholpen worden bij het douchen. We stemmen
ons af op wat de wens van de gast is. We zijn niet aan tijd
gebonden, als iemand ‘s avond om 10 uur onder de douche
wil, dan kan dat. In het ziekenhuis gaat dat natuurlijk
anders. We hebben korte lijnen met de artsen die aan het
hospice verbonden zijn. Vaak hebben de mensen hun
eigen huisarts en die is altijd bereikbaar. Dat is voor ons en
voor de gast erg prettig. Als mensen geen eigen huisarts
hebben, putten we uit een pool van huisartsen die erg veel
ervaring hebben met de palliatieve zorg.
Moeilijke vragen
Is er overleg met de familie van de gasten? Er zullen best
moeilijke vragen worden gesteld, zoals :“Hoe lang gaat het
nog duren?”
Ja, dat is de meest voorkomende vraag eigenlijk en we
hebben er natuurlijk geen antwoord op. De deur staat hier
altijd open en familie kan altijd binnen lopen. We nodigen
ze ook regelmatig even uit, zodat ze even kunnen praten
of iets kunnen vragen. Dat vinden we niet vervelend, het
maakt het vak juist wel mooi. De familie is er erg nauw bij
betrokken. Soms is de echtgenoot van een gast ook al
bijvoorbeeld 85 jaar en die moet je ook een beetje in de
gaten houden.

45
Heb je ook wel eens mensen uit andere culturen als gast
gehad?
Dat komt niet zo heel vaak voor. Mensen met een immigratieachtergrond
zien we hier eigenlijk niet. Zij zijn meer
gewend om thuis voor elkaar te zorgen. Maar iedereen is
hier natuurlijk van harte welkom.
Zijn er wel eens verzoeken van gasten of familie, waarvan
jullie zeggen: “Nou, dat kan eigenlijk niet.”
Nee, ik denk het niet. Er zijn natuurlijk wel grenzen, maar dat
hebben we nog niet meegemaakt. Er was wel eens een
vraag of er een paaldanseres kon komen, maar de gast
was voor die tijd al overleden dus het is niet meer gebeurd.
Maar ach, waarom niet.
De wensambulance, komt die hier ook?
Ja, die komt hier heel vaak. We hebben er heel goede
ervaring mee. Toen de echtgenote van een gast haar heup
had gebroken, kwam de wensambulance heel snel om de
gast even naar het ziekenhuis te brengen om de partner
te bezoeken. Als je ‘s avonds om 8 uur iets verzint, staan ze
soms al om 10 uur voor de deur. Het zijn ontzettend gemotiveerde
mensen.
Iets heel anders is het onderwerp euthanasie. Wat vinden de
verpleegkundigen ervan?
We hebben een groep van negen mensen en er wordt
natuurlijk wisselend over gedacht. Iedereen heeft er begrip
voor. Het gaat heel zorgvuldig, conform de regels. Soms
vinden de gasten het moeilijk dat die zorgvuldigheid tijd
kost. Euthanasie kan ook moeilijk voor de vrijwilliger zijn. Als
de vrijwilliger dat wil, komt er op die dag iemand anders.
Kom kijken
Laten we dit zware onderwerp verder rusten. Zijn er nog
dingen, waar je over wilt praten?
Ja, het hospice is echt in beweging. We hebben allerlei
werkgroepen. Ik zit bijvoorbeeld in de spirituele werkgroep.
Ook ben ik naar de opleiding presentie geweest. Dat is een
theorie die eigenlijk al heel lang bestaat, maar uitgediept
is door Andries Baard. We proberen het hier uit te rollen in
het hospice omdat iedereen er achter staat. De werkgroep
spirituele zorg heeft gezocht naar een benaderingswijze
die voor velen toegankelijk is en dat is de presentiebenadering.
De gast mag zichzelf zijn en komt zo tot zijn recht.
Het is een mooie manier om met mensen om te gaan. De
vrijwilligers worden er ook in opgeleid. Verder houden we
thema avonden. We zijn ook bezig met de complementaire
zorg, zoals bijvoorbeeld voet- en handmassage. De opleiding
heb ik ook gedaan. Het werkt heerlijk ontspannend.
De mensen liggen toch vaak gespannen in bed, omdat
ze pijn hebben of zich zorgen maken en bij de massage
zie je ze ontspannen, er is dan weer een beetje ruimte om
even te slapen of om aan andere dingen te denken. Ook
aromatherapie kan er aan bijdragen, maar we dringen
natuurlijk niets op, we gaan eerst na wat de gast wil. Er zijn
nog andere werkgroepen, bijvoorbeeld de interieurwerkgroep.
Zo wordt de stilteruimte onder handen genomen,
om te kijken of de bezoekers en de gasten er meer gebruik
van kunnen gaan maken.
Wat ik ook nog even zeggen wil, is dat we het leuk zouden
vinden als mensen eens komen kijken in het hospice.
Laatst was er een burendag, maar er zijn ook wel eens
open dagen, waarbij de mensen langs kunnen komen. Het
blijkt dat de mensen het heel verrassend vinden, hoe het
er hier uitziet en hoe we de gasten en familie benaderen.
Het valt de mensen op hoe mooi het hier is en hoe fijn het
hier is. De dood is natuurlijk, maar een beetje eng en dat
weerhoudt veel mensen. Ik hoop dat er meer bekendheid
komt voor het hospice omdat het voor zoveel mensen een
mooie weg kan zijn.
Ik vind het hier erg fijn werken samen met de vrijwilligers.
Die hebben we altijd nodig, dus ik zou zeggen: “Meld je
aan, want het is fantastisch. Niet te vergelijken met het werk
bij een gewone werkgever. Iedereen mag zijn wie die is en
iedereen heeft respect voor elkaar. Het is echt een prettige
werkomgeving.”

Fleur d’Achard, Sjoerd Boom, Menno Bruil, Inge Coppus, Arjen Drent, Aukje van Egteren,
John Eppingbroek, Anko van Erkelens, Ingrid Germans, Annelies Groeneveld, Angeli de
Groot, Bjorn Harbers, Renate Harbers, Paola Harbers, Marieke Harmsma, Marjan Heijink,
John Hettelaar, Catrien Holland, Rens Houwer, Oscar Jongerius, Angelique Koster,

Anne Kothuis, Gerd de Lange, Linda van de Maat, Melissa Meffert, Paul van Neck,
Marie-Alice Pissarro, Willeke Pruijn, Marco Ringlever, Patrick Rosendaal, Anja Senhorst,
Petra Senhorst, Frank Smeele, Mike Timmer, Jeroen Veenhuis, Gertjan Verbeek, Fokke
Voerman, Marie-Louise Vossen, Henk-Jan Wegman, Annemieke Wiltink, Larissa Ringlever,
Ibe Bongers, Edo Moll, Frank Germans, Maarten Korthuis

Ubbink,
voor uw gemak!
Een
rookgasafvoersysteem
Wie is Ubbink
Ubbink werkt aan oplossingen voor energie
efficiency en een goed binnenklimaat voor
gebouwen, met de klant als uitgangspunt.
Wij zoeken continu naar slimme innovaties,
gericht op verwerkersgemak.
Oplossingen binnen de categorieën
Rookgasafvoer, Ventilatie, Luchtdicht en
Waterdicht bouwen vormen de basis van
onze productportefeuille. Daarnaast bieden
wij u dakramen en bevestigingsmateriaal
voor zonne-energiesystemen.
Ubbink is onderdeel van een beursgenoteerd,
internationaal concern:
de Ubbink-Centrotherm Group.
1950
1980
Revolutie
op het dak!
2014
2016
www.ubbink.nl

Route run2care
Fotografie: Simon Schutter
49
Doetinchem
De officiële start van Bax2Give
Run2Care vond plaats bij
Espresso House in het centrum
van Doetinchem. De eerste lopers
werden weggeschoten na het
nuttigen van de lekkerste koffie,
espresso, latte of cappuccino.
Espresso House, “come in, hang
out”!
Hoch Elten
Millingen aan de Rijn
Na het afleggen van de eerste etappes stond een ontvangstcomité,
bestaande uit vrijwilligers van de Stichting
Sravana en Inloophuis Oude IJssel ons met koffie, thee,
warme chocolademelk en iets lekkers op te wachten in
Hoch Elten.
De oversteek van de Rijn verliep via het veerpont
Millingen-Pannerden. Daarna vervolgde de route
zich verder richting het zuiden, maar niet voordat
bij Eethuis De Gelderse Poort een korte pauze werd
gehouden.

Doetinchem
Inloop
huis
Hoch Elten
Ooij
Millingen
aan de Rijn
Milsbeek

Doetinchem
Hengelo
Doesburg
Dieren
Zutphen
Nijmegen
Arnhem
Hospice de Lelie
Valburg

52
Route
Milsbeek
De zon ging onder in Milsbeek. Na een heerlijke pastamaaltijd bij Eethuis De Diepen
vertrok de volgende loopgroep voor alweer etappe 12 goed verlicht en met een gevulde
maag de duisternis tegemoet.
Ooij
Vlak voordat Nijmegen werd aangedaan, was er een korte
break bij Horecabedrijf De Vink in Ooij.
Nijmegen
Ook op de Waalkade in
Nijmegen trok Run2Care
veel bekijks en was de
groep weer compleet!
Valburg
Run2Care maakte zich bij Evenementenlocatie
Watergoed op voor een lange en
koude nacht. De warme snack konden de
meesten dan ook goed gebruiken.

53
Arnhem
Kosten noch moeite werd gespaard. Bij aankomst in
Arnhem had de Koninklijke Jongeneel haar bedrijfshal
beschikbaar gesteld voor een kleine disco om de
lopers warm en soepel te houden.
Dieren
De nacht was voor de meeste lopers reden om even de
ogen te sluiten. Maar niet voor lang! Vrijwilligers van Hospicegroep
De Lelie hadden zich uren daarvoor al verzameld
in Dieren om de lopers een hart onder de riem te steken.
Heerlijke soep, broodjes en warme chocolademelk hielpen
de lopers over de dip heen en zorgden voor een onvergetelijk
moment tijdens Run2Care.
Zutphen
Inmiddels was de groep zo’n 24 uur onderweg en konden
de meesten wel wat ontspanning gebruiken. Waar kan dat
beter dan bij Wellness Center NLG De Bronsbergen in Zutphen!
Even zwemmen of een kort saunabezoek; speciaal
voor Run2Care had NLG haar deuren geopend!
Doesburg
Traditiegetrouw had Ubbink in Doesburg haar kantine ter
beschikking gesteld en bood zij de lopers een heerlijk en
goed verzorgd ontbijt aan! Zo konden de lopers met de
finish in zicht zich perfect voorbereiden op de laatste etappes.

Elektrogroothandel
Industriële Automatisering
Kenniscentrum
www.vanegmond.nl
A Sonepar company

Route
55
Hengelo (Gld.)
Bij FeelGoodClub AeroFitt in Hengelo werden de lopers
verrast met een frietje, aangeboden door Alfun Events &
Catering. Degenen die zich nog wat wilden ontspannen,
konden aanhaken bij de Yoga workshop, gegeven door
Judith Reuling.
Doetinchem
De laatste etappes werden
gelopen onder erbarmelijke
omstandigheden. Moe, maar
voldaan en emotioneel door
de overweldigende ontvangst
meldden de lopers en begeleiders
zich rond 15.00 uur weer
bij BAX, waar naast het
overhandigen van de cheque aan
de goede doelen nog tot ver in de
avond werd nagenoten van een
mooie afterparty.

Koe en Eethuis “De Gelderse Poort”
Voor al uw feesten, parjen, ontbijt, lunch, diner.
Of gewoon maar een kopje koe.
Zie onze website voor alle mogelijkheden.
Elke zondagochtend ontbijtbuet van 10:00 tot 12:00 uur.
Koe en Eethuis “De Gelderse Poort”
Rijndijk 6 | 6566 CG Millingen aan de Rijn | Telefoon: +31 (0) 481 434182
Email: info@de-gelderse-poort.com | Website: www.de-gelderse-poort.com

Tekst: niet bekend Fotografie: Daniel Hoitink
Hospicegroep Rubriek De Lelie
57
Thuis waken
WIJ ZORGEN ERVOOR
DAT DE FAMILIE
RUST KRIJGT
Wie niet meer lang te leven heeft, heeft veel steun
en aandacht nodig. Vooral als de zieke thuis wil
sterven wordt veel gevraagd van de partner, kinderen,
familie en andere mantelzorgers. De vrijwilligers
van Hospicegroep De Lelie zijn vierentwintig
uur per dag, zeven dagen in de week beschikbaar
om ondersteuning te bieden.
Als je hoort dat jij of iemand in jouw directe
omgeving niet lang meer te leven heeft, dan
volgt er een moeilijke periode waarin je veel
steun nodig hebt van familie en vrienden. Maar
ook zorg van verpleegkundigen en artsen. De meeste
mensen kiezen er heel bewust voor om thuis te sterven.
Onze vrijwilligers kunnen de familie daarbij ondersteunen.
Zowel overdag als ‘s nachts. Wij hebben geen rol in de zorg
of de verpleging, maar kunnen wel ondersteuning bieden”,
aldus coördinator Janny Stronks.
Zorg aan huis
Tijdens het sterfbed van haar schoonvader kwam Marian
Harbers voor het eerst in contact met stervensbegeleiding.
Nu is ze zelf al acht jaar vrijwilliger bij Hospicegroep
De Lelie. Marian Harbers: “Zelf zou ik het liefst thuis willen
sterven, dus dat wil ik een ander ook graag geven. Omdat
ik een eigen zaak heb, ben ik één vaste nacht per week
beschikbaar voor mensen die kiezen voor zorg aan huis.
Ik heb bewust gekozen voor de nachtdiensten. De nacht
heeft voor mij een bijzondere sfeer. De ene keer zit ik de
hele nacht te puzzelen of te lezen, de andere keer houd ik
iemands hand vast.”
Steun voor familie
Vaak moeten mensen een hoge drempel over om een
beroep te doen op de vrijwilligers van de hospicegroep.
“Als vrijwilliger ben je een steun voor de familie en de vrienden.
Je zorgt ervoor dat zij rust krijgen en kunnen slapen.
Alleen al het feit dat je er bent is genoeg. Achteraf zeggen
mensen ook vaak dat ze eigenlijk al eerder hulp in hadden
moeten roepen. Als vrijwilliger ben je er echt om de
mensen te helpen. De situaties waar je in terecht komt zijn
niet altijd makkelijk, dus je moet het wel goed afsluiten voor
je zelf. Vaak stuur ik de nabestaanden een kaartje of ga ik
even condoleren”, aldus Marian Harbers.

RUN2CARE 2017

60
RUN2CARE
Tekst: Gerd de Lange Fotografie: Simon Schutter
Run2Care 2017 - Final edition
EENDRACHTIG VOORWAARTS
NAAR EEN MOOI RESULTAAT
De mail van BAX2GIVE van 11 mei 2017 met als
onderwerp “uitnodiging voorinschrijving final edition”
fungeerde als een soort van hogere macht die mij
noopte gewoon weer de formulieren in te vullen en
mij aan te melden … er was geen ontkomen aan …
het is als een zak chips die je ineens ontdekt achter
een gesloten kastdeurtje waar je vrouw deze veilig
dacht verstopt te hebben … eenmaal ontdekt moet
die open en kort daarna is het kwaad weer geschied.
Kortom, de ingevulde formulieren gingen onverwijld
retour en wederom zal ik van de partij zijn.
De aanloop
Inmiddels is de kick-off bijeenkomst van 8 oktober 2017 een
feit en het gaf een warm gevoel zoveel oude bekenden
van de vorige 4 edities weer te zien, maar ook nieuwe gezichten
te ontdekken. Een korte toelichting op de 4 goede
doelen van dit jaar, te weten 3 hospices (Stichting Sravana
Doetinchem, de Lelie in Winterswijk en Zutphen) alsmede
het Inloophuis Oude IJssel in Doetinchem, inclusief een
toch wel aangrijpend filmpje van hoe sereen en toch ook
gezellig het eraan toegaat in Hospice de Lelie deed ons
allen beseffen waar we het voor doen en hoe de bij elkaar
gerende sponsorbijdragen goed besteed zullen gaan
worden. De naam van deze laatste editie “Run2Care” had
niet beter gekozen kunnen worden.
De route werd in grote lijnen bekend gemaakt en met de
nodige fantasie zijn elementen van alle voorgaande edities
herkenbaar:
• Elfstedenrun 2013: Inderdaad gaan we er 11 aandoen.
• Coast-to-coast 2014: Strand kun je ook vinden langs
recreatievijvers en zelfs langs de Waal
• 2theTop 2015: Het heuvelt nogal in het Montferland,
rondom Nijmegen en op de Posbank – opgeteld komen
we wellicht boven de boomgrens.
• Back2Home 2016: Ook nu weer met begin- en eindpunt
het centraal gelegen Doetinchem.
Klaarstomen
Al met al toch maar weer ruim 240 km, dus de daaropvolgende
heuveltraining in de Kruisbergse bossen was
zeker geen overbodige luxe en daarnaast ook nog eens
beregezellig en goed voor het kweken van de teamgeest.
De weken in de aanloop naar het weekend van 25 en 26
november stonden in het teken van het klaarstomen van
ons lijf, daarbij bijgestaan door 2 heuse trainers te weten
Herbert Rougoor voor de zondagen in het bos en Hans
Legebeke voor de avondjes op de baan van Argo. Het is
hierbij zeker vermeldingswaardig dat het er bij deze trainingen
stevig aan toeging en dat één of 2 dagen nadien

61
bepaalde spiergroepen stevig protesteerden voor het hun
aangedane leed.
Ook werden er in die periode door de deelnemers weer allerlei
acties ontplooid om geld in te zamelen, variërend van
eindeloos rollen pepermunt verkopen en het uitvoeren van
massages tot het verwekken van culinaire hoogstandjes
voor gulle eters.
Gedane zaken
En toen ineens was het alweer voorbij. Terwijl ik met warme
weldadige stralen de dubieuze melange van geurtjes van
me afspoel, probeer ik te begrijpen waarom zojuist de
wijzer van de weegschaal zich voorbij mijn streefgewicht
had bewogen na zoveel kilometers waarbij de diverse
hardloop-apps steevast melding maakten over de hoeveelheid
opgestookte calorieën. Als ik uiteindelijk de kraan
dichtdraai voel ik niet zoals gebruikelijk de frisheid van de
badkamer, maar ervaar een weldadige warmte vanuit
mijn eigen maar zeker ook uit zoveel andere harten … een
warmte die nog dagen zal nagloeien.
Even daarvoor hadden we met z’n allen staan hossen
tijdens de AfterParty, verwelkomd door familie en goede
vrienden, om te vieren dat we zo’n mooie sportieve prestatie
hadden neergezet. De positieve energie die daar
op dat moment heerste werd nog 10x heviger toen de
organisatie van dit geweldige evenement de voorlopige
eindopbrengst bekend maakte; maar liefst € 31.721,30!!!
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de groeps-app zondagavond
en de gehele maandag heeft staan rammelen
dat het een lieve lust was. Uit alle berichtjes bleek hoe
intens we deze 2 dagen hebben beleefd. Een kleine bloemlezing
levert woorden op als ‘saamhorigheid, onbetaalbaar,
gebeitelde glimlach, slap gelul, verbroedering’. En zou je
dit normaal gesproken schamper-schouderophalend tot je

62
hebben genomen, als je het allemaal zelf hebt meegemaakt
dan besef je je pas dat het alfabet onvoldoende letters
heeft om passende woorden van te bouwen waarmee
je op anderen kunt overdragen wat we daadwerkelijk tot in
het diepst van onze vezels ervaren hebben.
Steeds maar weer aflossen
De eerste etappe werd in gezamenlijkheid afgelegd; 80
voeten roffelden aanvankelijk nog wat onwennig het asfalt
dat het kantoor van BAX verbond met het Espresso house
in de Doetinchemse binnenstad. Na een heerlijk bakkie
hartelijkheid klonk het startschot en uitgezwaaid door een
klein legertje bekenden, die de gure wind trotseerden,
ging het eerste loopgroepje in Zuidelijke richting. Eindelijk
konden we vrijbaan geven aan de adrenaline die zich
torenhoog had opgestapeld in onze strakke afgetrainde
torso’s. In het daglicht werden ook de smalle, modderige,
heuvelende paadjes van het Pieterpad richting Hoch Elten
niet gemeden en was het soms voor de begeleidende en
met de navigatie en veiligheid belaste fietsers nog zwaarder
dan voor de lopers. Het pondje over de Waal voer stipt
op tijd en even later drongen we door in de heuvels van
Groesbeek. Zelfs Noord-Limburg (Milsbeek) werd nog even
aangeraakt. En zo wisselden de 7 loopgroepjes elkaar
telkens af; het groepje dat klaar was dook met rode blosjes
van de kou en een parelend-zwetend voorhoofd van de
inspanning het busje in waar knuffel-zachte dekentjes
klaar lagen; het groepje dat met datzelfde busje was
aangevoerd vervolgde de route met hernieuwde energie.
De chauffeurs pendelden als ijverige bijen zo non-stop
van en naar de grote bus die iedere paar uur een andere
thuisbasis had.
Het daglicht ging over in een door een halve maan
verlichte nacht en zo ging het o.a. door de Ooijpolder
naar de Nijmeegse Waalkade en verder naar het Noorden
door een middernachtelijk Arnhem, enigszins verwonderd
gadegeslagen door het uitgaanspubliek. De Veluwezoom
werd bedwongen om uiteindelijk bij Zutphen de Ijssel weer
over te steken. Om en nabij Warnsveld kwam de zon weer
op, maar kwamen ook de eerste sputters naar beneden.
Zuidwaarts ging het en inmiddels waren de spieren en
gewrichten een stuk nadrukkelijker aanwezig en begon
ook het gebrek aan slaap zijn tol te eisen. Niet dat er niet
geslapen kon worden … de grote bus was er comfortabel
genoeg voor, maar we hadden eigenlijk best wel heel veel
te doen en bovendien ging het rennen onverdroten voort.
Onderweg werd er gefilosofeerd, soms zelfs gezongen en
bij tijd en wijle ook meerstemmig instemmend gezwegen.
Uiteraard was het zwaar en werd er afgezien, maar met
steun aan en van elkaar ben je tot veel in staat. Hagelstenen
o-als-eieren-zo-groot op het traject naar Hengelo

63
werden mensmoedig getrotseerd en de regen die ons
in de laatste etappes naar Doetinchem ten deel viel kon
de pret al lang niet meer drukken. Bij het Inloophuis werd
het laatste loopgroepje enthousiast opgewacht om in
gezamenlijkheid weer te eindigen waar het 30 uur geleden
allemaal begonnen was.
Dansen en ontspannen
Ooit met een druppel aan je neus in de disco gestaan?
Nou, ik inmiddels wel. Het was er niet warm, in die hal op
het industrieterrein in Arnhem, maar opgezweept door muzikale
klanken kreeg het lichaam niet de kans af te koelen
en de gezelligheid spatte tussen de stellingen door. Van
een hele andere orde was de ontspannende yoga-sessie
in Hengelo bij AeroFit; die rustige fraaie stem, gadegeslagen
door vredig gesloten ogen, begeleid door mystieke
tonen probeerde mijn lichaam te laten rekken … veel
verder dan mijn stramme spieren op dat moment toelieten;
uiteindelijk resulteerde dit in het heel diep wegzakken op
mijn matje en het volledig tot mezelf komen.
Ook in de bus moet ik een uiltje geknapt hebben, ondanks
zijn beschermde status in de faunawet – met een bus
vol advocaten valt daar vast wel gratie voor te krijgen;
bij de stop voor de deur van het NLG Welness-center de
Bronsbergen te Zutphen ontsnapte ik uit het hele mooie
dromenland. En dat was maar goed ook, want de echte
verkwikking kwam niet door dat hazenslaapje, maar door
de ontspannende werking van even lekker schuimend
douchen, stoomcabines, een dampend buitenbad en infrarood
stralen waarmee je een kip in krap 30 minuten van
een mooi krokant goudbruin korstje zou kunnen voorzien.
Ook het bruisend masserende bubbelbad viel goed in de
smaak en hoewel het onderwater-cirkelbankje al mudvol
was paste er altijd nog wel een glibber-glad lijf bij tussen ...
per slot van rekening waren we intussen verworden tot één
grote familie voortgedreven door hetzelfde doel.
Waar komen die kilo’s vandaan?
Ooh ja, die weegschaal … bij het nalezen van alle appjes
wordt duidelijk dat de wijzer inderdaad wel eens glashard
de waarheid zou kunnen spreken. Wat zijn we goed
verzorgd! Behalve alle etenswaren aanwezig in de bus
konden we ons laven aan heerlijkheden die ons in Hoch
Elten werden aangereikt door de beide Doetinchemse begunstigde
goede doelen Stichting Sravana en het Inloophuis.
Heel bijzonder was om rond de klok van 3 in het holst
van de nacht in de Dierense bossen een verwarmde tent
met vrijwilligers van Hospice de Lelie uit Winterwijk te treffen;
deze mensen hebben meer dan een halve nacht slaap
opgeofferd om ons culinair te verwennen op het moment
dat we het zo nodig hadden. En wat te denken van de
dikke cake bij de veerpont in Millingen, de heerlijke pasta
in Milsbeek, de 3-gangen-soep-sate-bavarois-maaltijd in
Valburg, de ontbijtkroket naast de verantwoorde gezonde
keuze in Doesburg en ten slotte het patatje-met dat pal
buiten de sportschool vol met calorie-bestrijdende machines
stond. Het beste in dit soort gevallen is niet te rekenen
aan je energiebalans, want dan moet je of al dat heerlijks
laten staan of zo lang rennen dat je geen tijd meer hebt
om überhaupt te eten en beide maakt het leven bijzonder
onplezierig.
De herinnering
blijft …
Vloeibare caloriën werden
uiteindelijk toastend geheven
tijdens de AfterParty
en dankbaar voor al het
moois dat we hadden beleefd
ingenomen. Na zo’n
weekendje volgeladen met
bezigheden-buitenshuis
Een grote
familie
voortgedreven
door hetzelfde
doel
smaakt zo’n biertje of wijntje opperbest. Mede daardoor
maar zeer zeker ook door alle geleverde inspanningen
en meegemaakte emoties is het voor de deelnemers die
avond niet laat geworden. Zelfs na een nacht van diepe
rust is de maandag als in een roes voorbij gegaan. Stramme
spieren maakten het voortbewegen wat moeizaam,
maar allengs verdwijnen ook die pijntjes … de herinnering,
daarover bestaat geen twijfel, is blijvend!

64
Inloophuis Oude IJssel
PLEZIER IS
BELANGRIJK, NIET
HET RESULTAAT’
Inloophuis Oude IJssel biedt naast een luisterend
oor, ook tal van activiteiten. Deelname aan deze
activiteiten geeft vaak de mogelijkheid om even aan
de ziekte te ontsnappen. Even met iets anders bezig
zijn, even afleiding.
Een van de activiteiten die wordt aangeboden
is schilderen. Herma Heezen, zelf geen
onverdienstelijk kunstenares, is de docent die de
gasten bij het schilderen begeleidt. “Het leven
van mensen staat op z’n kop als kanker geconstateerd
wordt”, zegt Herma. “Alles verandert en er valt veel weg. Ik
vind het belangrijk om iets te bieden aan mensen in deze
situatie. Door te concentreren op de schilderkunst valt alle
spanning even weg. En je doet het met lotgenoten, ook dat
is belangrijk.”
Herma is naast schilderdocent ook gastvrouw in het Inloophuis.
“Al tijdens het kennismakingsgesprek vertelde ik over
mijn hobby schilderen. Ik schilder zelf al 25 jaar en heb les
gehad van verschillende docenten. Na mijn proefperiode
van drie maanden als gastvrouw, werd mij gevraagd of ik
ook workshops wilde geven. En dat wilde ik wel. Inmiddels
geef ik een jaar lang met veel plezier elke maand een
schilderworkshop.”
Dat schilderen een plezierige bezigheid is, weet Herma
als geen ander. “Ik zie dat veel gasten dat ook zo ervaren.
Sommigen hebben een kleur als vuur, zo ingespannen
zijn ze bezig. Anderen zijn in stilte bezig, of praten er graag
tussendoor. En gelachen wordt er ook! Ik vind het leuk om
te zien dat gasten, zelfs als ze voor het eerst een penseel
in handen hebben, de mooiste schilderijen maken. Ze zijn
dan zelf verrast door het resultaat. Maar voor mij is het allerbelangrijkste
het plezier, niet het resultaat.”
Herma heeft het huis zien ‘groeien’.“Omdat ik in de buurt
woon, kwam ik regelmatig langs het Inloophuis. Toen de
verbouwing in 2015 klaar was, ben ik eerst ‘vriend’ van het
huis geworden. Het is zo’n mooi initiatief! Je hebt toch een
plek nodig waar iedereen die te maken heeft met kanker

Tekst: PR Inloophuis Oude IJssel Fotografie: Wendy Stevering 65
Even de ziekte
ontsnappen
terecht kan. Zelf heb ik ook mensen in mijn omgeving die
kampen met deze ziekte. En vrijwilligerswerk heb ik vaker
gedaan, dus de stap om mijzelf als gastvrouw aan te
melden was niet heel groot. Natuurlijk moet je eerst een
drempel over, maar na de eerste kennismaking voelde ik
mij direct thuis.”
Herma geeft workshops schilderen in het
Inloophuis.
Kijk voor het totale aanbod aan activiteiten op de website:
www.inloophuisoudeijssel.nl.

66
4 vragen aan
RENATE
HARBERS
Leeftijd: 41
Werkzaam bij: Secretary Plus
Functie: directiesecretaresse a.i.
Favoriete sport: tennis en
hardlopen
1 2
Waarom doe ik mee aan Run2care 2017?
Ik mocht al eerder met de edities Coast2Coast en Back-
2Home meelopen. Afgelopen jaar was mijn derde keer.
Het is een mooie sportieve afsluiter van het jaar. Naast het
mooie en sportieve is het ook een heel gezellig weekendje
weg. Het geeft mij een super goed gevoel om op deze
manier iets voor de verschillende goede doelen te kunnen
betekenen.
Wat is uw leukste herinnering aan het
evenement?
Eigenlijk hadden alle drie de edities hele mooie en leuke
momenten, eigenlijk teveel om te benoemen.
De Coast2Ccoast editie was voor mij de eerste en vond ik
heel gaaf. Door weer en wind hardlopen op het strand. Van
een nachtloopje (illegaal ;-)) tot aan een loopje tijdens
zonsopgang tussen Bergen aan Zee en Egmond aan Zee,
hoe speciaal. Wat het nog specialer maakte was, dat ik dit
samen met vriendinnetje Femke kon doen. Zij had begin
van dat jaar een zware operatie ondergaan. Het had dus
ook nog een emotionele lading. Deze editie was nog voor
Serious Request.
De afgelopen twee edities maakten het speciaal omdat
we “rondom huis” mochten lopen voor Hospice Zutphen,
Hospice De Lelie, Inloophuis Oude IJssel en Sravana.
Onvergetelijk waren de avond- nachtbezoeken aan Hospice
De Lelie en Hospice Zutphen, waar cliënten en vrijwilligers
ons opwachtten. Deze mensen waren zo dankbaar.
Het gevoel van “samen alles geven”, vind ik heel erg mooi.
Een nachtje zonder slaap neem je dan voor lief.

Fotografie: Simon Schutter 67
3 4
Wat is uw persoonlijke betrokkenheid bij het
huidige goede doel?
Iedereen kent wel mensen in zijn of haar omgeving die zijn
gestorven aan kanker, nog steeds vechten of zelfs genezen.
Drie jaar geleden heeft mijn moeder de diagnose borstkanker
gekregen. Het is heftig deze ziekte zo van dichtbij
mee te moeten maken. Gelukkig gaat het nu weer goed
met haar, maar de onzekerheid blijft.
Het voelt goed om me op deze manier in te zetten en een
bijdrage te leveren aan de verschillende goede doelen.
Op welke sportprestatie bent u het
meest trost?
Trots? Ik ben op meerdere van
mijn sportprestaties trots, maar
de twee laatste edities van de
BAX-estafetterun stijgen er wel
bovenuit. Wat was het gaaf om
met zo’n enthousiaste en vooral
gezellige groep lopers, voor deze
mooie goede doelen te mogen
hardlopen. De opbrengsten waren
enorm!!! Meer dan trots (op ons)!!!
Naast het mooie
en sportieve is het
ook een heel
gezellig weekendje
weg.

68
Inloophuis Oude IJssel
Tekst: Lideke Simon Fotografie: Wendy Stevering
GEVOELENS
KOMEN LATER WEL
“Als je kanker krijgt, word je geraakt in de wortels van je bestaan. Bij
de behandeling lever je je lijf in. Gevoelens worden op dat moment gezien
als luxe. Die komen later wel. Na de behandeling komt het zwarte
gat. Met alle verdriet, onzekerheden en angsten. Als je dan erkenning
krijgt voor wat je voelt, kan de verwerking beginnen”, aldus de raadslieden
van het Inloophuis Oude IJssel.
Clemence Hiemstra, Willy Geuzendam,
Astrid Westerhof en Jacqueline de Vries
zijn de raadslieden van het Inloophuis. Vier
doorgewinterde hulpverleners met verschillende
achtergronden, maar alle vier opgeleid in het begeleiden
en ondersteunen van mensen die te maken hebben met
ingrijpende gebeurtenissen in hun leven.
“Kanker heeft een enorme impact op het dagelijks leven.
Voor degene die kanker heeft staat het leven op z’n kop.
Dat betekent dat mensen met kanker en hun directe
omgeving het erg moeilijk kunnen hebben. Is dat het geval,
dan kunnen ze aangeven graag een gesprek te willen met
een van ons. Wij kunnen door middel van een persoonlijk,
verdiepend gesprek deze mensen een stukje verder helpen.
Door openheid van mens tot mens krijgen ze inzicht in
hun situatie. Daarnaast is de aandacht die er voor hen is
natuurlijk ook heel fijn. We zijn allemaal gewone mensen en
hebben hartelijkheid en zachtheid nodig. Dat geneest ook
een heleboel.”
Wekelijks zijn er raadslieden in het Inloophuis Oude IJssel
aanwezig waardoor het altijd mogelijk is om op korte
termijn een afspraak te maken met een van hen. “Samen
overleggen we dan welke weg er het beste kan worden
bewandeld.”
Dat de drempel van het Inloophuis de eerste keer behoorlijk
hoog kan zijn, begrijpen de raadslieden heel goed.
“Naar binnengaan bevestigt dat je te maken hebt met
kanker. Dat kan confronterend zijn. Toch willen we bij het
Inloophuis juist heel laagdrempelig zijn. Je bent zo welkom.
De sfeer is fijn. De vrijwilligers zijn hartelijk en vriendelijk. Als
je wilt kun je meedoen aan activiteiten. Die doen je even
vergeten waardoor je even je sores kunt parkeren.”
Een afspraak maken met een van de raadslieden kan
telefonisch via het Inloophuis op maandag, dinsdag of
woensdag: 0314-646024.

70
Hospice Zutphen
ODE AAN DE
VRIJWILLIGERS
Hospice Zutphen is een ‘bijna zoals thuis huis’. Dit
betekent dat we zoveel mogelijk de huiselijke sfeer
proberen na te streven. Dit betekent ook dat niet
het medisch handelen voorop staat, maar het bieden
van plek die zoveel mogelijk voelt als thuis.
Daarom is er in het hospice voor gekozen dat het
de vrijwilligers zijn die de zorg dragen voor alles
wat in huis gebeurt. Vrijwilligers die ‘er willen zijn
voor mensen’, als medemens, als vriend, als
naaste. En dat al twintig jaar.
Spil in huis
Waar medisch en / of verpleegtechnisch handelen
noodzakelijk is, worden zij daarbij ondersteund door een
verpleegkundige en de huisarts. Maar zij zijn de spil in ons
huis. Het zijn parels! Dit horen we dagelijks terug van onze
gasten en hun familieleden. Wat zij doen is onbetaalbaar.
Onbetaalbaar in aandacht, maar ook onbetaalbaar in de
vele uren die zij maken. We kunnen hen zelf aan het woord
laten, dan zijn er mooie verhalen over hoe waardevol het
werk voor hen is. En welke mooie motivatie zij allen hebben
om dit te doen. Maar er klinkt altijd bescheidenheid in
hun verhalen door. Daarom doen wij het hier eens anders.
Graag maken wij u er deelgenoot van om hoeveel vrijwilligers
het gaat en hoeveel werk zij verzetten in het hospice.
Met hart en ziel.
Warmte, rust en aandacht
Dankzij hen vinden velen een plek waar warmte, rust en
aandacht is waardoor leven aan de dagen toegevoegd
kan worden, daar waar geen dagen meer aan het leven
zijn toe te voegen. Als mensen bij ons aanbellen, worden
zij hartelijk ontvangen door één van de drie dienstdoende
zorgvrijwilligers. In totaal zijn er zestig zorgvrijwilligers. Zij zijn
24 uur per dag in huis. Per week draaien zij twee diensten
van vier uur, tussen half acht ’s morgens en half elf ’s
avonds. Eén vrijwilliger blijft slapen om zo nodig bij te springen
als de verpleegkundige in de nacht extra hulp nodig
heeft. Dit betekent dat op een dag twaalf vrijwilligers zo’n
60 uur zorg en nabijheid leveren.
Aandacht voor de gast
Zij ontvangen niet alleen de gasten en hun familie. Ze
schenken ook vele koppen koffie, koken het eten, verzorgen
ontbijt en lunch. Maar wassen en verschonen ook onze
gasten. Helpen hen bij de toiletgang. Verschonen bedden,
doen de was, de afwas, houden een logboek bij, ruimen
het huis op. En vooral hebben zij veel aandacht voor gas-

Tekst: niet bekend Fotografie: Simon Schutter 71
ten en hun familie, aandacht voor een gesprekje, een arm
om iemands schouder, waken als familie even ruimte voor
zichzelf nodig heeft. Daarnaast nemen ze deel aan werkgroepen
(PR, interieurcommissie, spirituele zorg en nog veel
meer). Ook bezoeken ze indien mogelijk en gewenst met
twee vrijwilligers een uitvaartdienst. Ze geven voorlichting,
verzorgen een herdenkingsbijeenkomst enzovoorts.
We hebben berekend dat zij in 2016 circa 20.000 zorguren
besteed hebben aan de gasten. Dat is een maatschappelijke
waarde van circa 300.00 euro.
Allemaal vrijwilligerswerk!
Maar met deze zestig vrijwilligers zijn we er nog lang niet. In
totaal hebben we zo’n 100 vrijwilligers. Op onze administratie
zitten zes vrijwilligers ieder twee dagdelen per week. Eén
houdt het archief bij. Twee mensen zijn verantwoordelijk
voor de in- en uitgaande rekeningen, alles wordt zorgvuldig
gecontroleerd. Gegevens van gasten en vrijwilligers
worden bijgehouden. De begroting en de jaarrekening
worden gecontroleerd en opgemaakt. Verslagen van vergaderingen
en verder alles wat je maar op administratief
gebied kunt bedenken. Ook is er iemand die alles van ons
computersysteem weet die zorgt dat alles goed bewaard
wordt, nieuwe programma’s worden geïnstalleerd en die
we bij de zoveelste computerstoring onmiddellijk op kunnen
roepen. Allemaal vrijwilligerswerk!
Stille krachten
Dan is er ook nog een flink aantal stille krachten die vaak
ongemerkt hun bijdrage leveren. De tuinmannen die wekelijks
ons grote grasveld maaien, tussen de brede heggen
doorkruipen om ze mooi strak te houden, alle bloemperken,
bladeren vegen, ga zo maar door. Vaak worden de
bloembakken ook nog uit eigen zak weer mooi gemaakt.
We hebben een aantal dames die op maandag en vrijdag
alle bloemen komen verzorgen en maken dat mensen
zich gelijk bij binnenkomst al thuis voelen door de vele
boeketten die overal staan. Dan zijn er ook nog enkele
mensen die een aantal keren per week langs rijden om
de boodschappenlijst op te halen. Zo zorgen zij ervoor dat
de voorraad steeds wordt aangevuld en er altijd verse
groenten, fruit en andere verse producten in huis zijn. Naast
de medewerkers van het schoonmaakbedrijf die het grove
werk doen, is er ook iemand die iedere week langs komt
om de keukenkastjes schoon en netjes te houden. Die
tegels lapt en er voor zorgt dat we er met z’n allen geen
puinhoop van maken. Net zoals onze klusjesmannen die
ieder moment oproepbaar zijn als er weer iets kapot gaat.
Indien nodig staan ze binnen een half uur op de stoep.
Muziek
Iedere maandag komt er een muziektherapeute als vrijwilliger
om voor of met mensen te zingen, te spelen. Ongelofelijk
wat muziek voor mensen die zo ziek zijn, kan betekenen.
Buiten al deze mensen om die in het huis hun taken verrichten,
zijn er ook nog de mensen die zorgen dat we ons
werk kunnen blijven doen. Ons bestuur dat zorg draagt
voor beleid, financiën en kwaliteit van zorg. De Vrijwilligers
van Stichting Vrienden van het Hospice, die zich tot het
uiterste inspannen om sponsoring te vinden om alle, niet
door de overheid gesubsidieerde kosten, te kunnen betalen.
En de vrijwilligers van MIK (Mensen in de knel) die het
fonds beheren van onze oprichtster Anneke Dorhout Mees,
waarmee zij bijzondere uitgaven kunnen ondersteunen.
Het is een opsomming. Maar achter deze opsomming ligt
een schat aan mensen. Mensen van allerlei komaf, een diversiteit
aan opleidingen. Spiritueel, of heel nuchter, zakelijk
en kordaat of aandachtsvol en eindeloos geduldig. Maar
allemaal mensen die met een warm hart onze gasten een
goede, mooie laatste levensfase willen bezorgen. En dat
hen dat lukt, blijkt wel uit de vele positieve reacties die we
in de evaluaties met familieleden terugkrijgen.
Dit is een ode aan onze vrijwilligers: omdat zij het verdienen!

Sravana Quotes 73
Gast, zijn hele leven vrijgezel, komt bij in
het hospice van Sravana.
De vrijwilliger die dienst heeft, stelt zich aan
hem voor en zegt: “Dat zal wel even wennen
zijn al die vreemde vrouwen aan uw bed.”
Waarop de gast stralend zegt: “Dat had al
jaren eerder moeten gebeuren.”
Vrijwilliger komt met een elektrische fiets
naar Sravana.
Gast: “Mooi en makkelijk, hoeveel kilometer
is het van huis naar hier?” De vrijwilliger
antwoordt: “Ongeveer 3 à 4 km.” Waarop de
gast reageert: “Lijkt me lastig met zo’n lang
snoer.”
Gast vraagt aan een vrijwilliger: “Hoe vaak ben je hier?”
Het antwoord is: “Twee keer in de week.” Gast: “Leuk, dan heb je
ook eens een verzetje.”
Gast vraagt aan een vrijwilliger:
“Hoeveel vrijwilligers lopen er hier totaal?
“Ongeveer vijftig”, antwoordt de vrijwilliger.
“Dat kan ook ‘zat’ als je ze niet hoeft te betalen!”
Gast heeft voor de nacht de tanden gepoetst.
De vrijwilliger vraagt: “Wilt u het gebit uit
vannacht?” Waarop de gast antwoordt: “Nee,
anders tocht het zo.”
Vrijwilliger wandelt met een gast.
De gast zegt tegen de vrijwilliger:
”Jij zult wel moe zijn. Zullen we even op
een bankje gaan zitten?”
Vrijwilliger zit naast het bed van een gast. De gast vraagt:
”Zie jij God?”
Waarop de vrijwilliger nee schudt. De gast straalt en zegt:
” Ik wel! Via jou naar mij.”
Coördinator praat met een gast over het
brandgevaar van roken in bed.
Waarop de gast reageert met: “Ja, dat moeten
we niet hebben. Straks staat alles onder
water en ik kan niet zwemmen.”

74
Hospice Zutphen
VERSTERVEN, PALLIATIEVE
SEDATIE EN EUTHANASIE
IN HET HOSPICE
Het afgelopen jaar kregen we in Hospice Zutphen
via de Levenseindekliniek het verzoek of wij iemand
op wilde nemen die wilde versterven. Een verzoek
van iemand voor wie het leven voltooid voelde, terwijl
er geen sprake was van een terminale ziekte
en waarbij niet aan een verzoek tot euthanasie kon
worden voldaan. Het is momenteel volop in de actualiteit.
Versterven kan een bewuste keuze zijn van
iemand waarbij deze er voor kiest om geen eten en
drinken meer tot zich te nemen. Zo zet zich geleidelijk
een proces van sterven in gang.
Aan het hospice werd gevraagd of het mogelijk
was om dit proces in ons huis te laten
plaatsvinden. Het was een vraag waar wij niet
lichtvaardig over wilden beslissen. Daarom
werd besloten om dit in een moreel beraad te bespreken.
Moreel beraad
Bij complexe situaties, waaraan vaak een aantal ethische
vragen kleeft, kiezen we in het hospice soms voor een
moreel beraad. Een vorm van dialoog waarbij wij onder
leiding van onze geestelijk verzorger, Miek den Daas, een
zaak van alle kanten proberen te bekijken en argumenten
wegen. Dit doen we in zo’n breed mogelijk gezelschap
waarin verschillende disciplines - verpleging, vrijwilligers,
arts, bestuur en coördinatoren - vertegenwoordigd zijn.
Intensieve begeleiding en zorg
Bewust stoppen met eten en drinken, versterven, vraagt
nogal wat. Allereerst doorzettingsvermogen van betrokkene.
Maar ook voor de omgeving is versterven een
belastend proces. Er kunnen zich een aantal complicaties
voordoen zoals hevige dorst, pijn, slaapproblemen, onrust,
delier. Intensieve medische begeleiding en zorg is noodzakelijk.
Het voert te ver om in dit artikel alle ins en outs van
versterven onder de loep te nemen. Maar in ons moreel
beraad kwamen we gezamenlijk tot de conclusie dat dit
iets is wat wij op dit moment niet in het hospice kunnen
en willen bieden. Wij zijn een organisatie die vooral door
vrijwilligers gedragen wordt. Zij zijn degenen die als eersten
aan het bed naast onze gasten staan. Van hen kan niet
gevraagd worden dat zij bij deze complexe zorgvraag
betrokken worden.
Euthanasie
Een ander actueel onderwerp is euthanasie. Het afgelopen
jaar hebben we een duidelijke toename gezien van het
aantal euthanasieverzoeken van mensen in de laatste fase
van hun leven. In het hospice komt deze vraag naar voren
als al sprake is van een terminale ziekte waaraan iemand
binnen afzienbare tijd zal overlijden. Soms komt dit verzoek
naar voren als er sprake is van ondragelijke pijnen. Of als
mensen bang zijn dat dit voor hen zal komen. Soms ook is
iemand al zolang ziek en moe, dat men het laatste stukje

Tekst: niet bekend Fotografie: Simon Schutter 75
leven niet meer op kan brengen. In dat geval kan een arts
iemand de benodigde medicijnen geven of toedienen
waardoor het sterven versneld wordt.
Palliatieve sedatie
Dit is niet hetzelfde als palliatieve sedatie. Vaak wordt palliatieve
sedatie verward met euthanasie. Palliatieve sedatie
is het toedienen van medicatie waardoor pijn en ongemak
kunnen worden bestreden. In de meeste situaties is dit
een goed alternatief als mensen zich erg oncomfortabel
gaan voelen in de laatste fase van het stervensproces. Dit
is echter geen vorm van actieve levensbeëindiging zoals
euthanasie dat wel is.
Ondraaglijk en uitzichtloos lijden
Een aantal keren per jaar krijgen we in Hospice Zutphen
een verzoek om euthanasie. In het hospice is het mogelijk
om dit in gang te zetten, maar het is geen verzoek dat
in een paar uur geregeld kan worden, zoals sommige
mensen verwachten. Om tot euthanasie te komen moet
aan een aantal wettelijke voorwaarden worden voldaan.
Zo moet degene die om euthanasie vraagt zelf in staat
zijn om dit verzoek herhaaldelijk te formuleren. Hij/zij moet
ook duidelijk aan kunnen geven waarom er voor hem/
haar sprake is van ondraaglijk en uitzichtloos lijden. Dit
verzoek wordt dan ook meerdere malen met een (huis)arts
besproken. Een arts kan hier tegen zelf gewetensbezwaren
hebben, maar is dan verplicht om een andere arts in te
schakelen. Naast de arts die mogelijk de euthanasie uit
gaat voeren, dient een tweede arts, ingeschakeld te worden.
Deze ‘scan-arts’ is een onafhankelijk, hiertoe speciaal
opgeleide arts, die een gesprek met betrokkene aangaat
en nogmaals afweegt of de betrokken persoon daadwerkelijk
ondraaglijk en uitzichtloos lijdt. Ook controleer hij
of de arts de procedure op de juiste wijze heeft gevolgd.
Als de scan-arts akkoord is, kan tot euthanasie worden
overgegaan.
Voelbaar stil
Dit gebeurt een aantal keren per jaar in het hospice. Maar
het is niet iets dat voor de medewerkers vanzelfsprekend
is. Als er vrijwilligers zijn die bijvoorbeeld op grond van hun
geloof bezwaar hebben tegen euthanasie, dan kunnen
zij op de dag dat deze plaatsvindt, uitgeroosterd worden.
Ook hangt er op zo’n dag een bijzondere sfeer in huis. Het
is nogal wat als je weet dat dit de laatste keer is dat je iemand
een maaltijd brengt of voor de laatste keer verzorgt.
Wat zeg je tegen zo iemand?
Vaak zijn er familieleden in huis, waaraan je merkt dat het
ook voor hen heel spannend is. Toch anders dan wanneer
iemand geleidelijk wegglijdt. En ook voor de arts die de
euthanasie komt uitvoeren, is het niet niks. Ooit heeft hij/zij
een eed afgelegd om alles in het werk te stellen om levens
te redden, en nu is er sprake van het actief beëindigen van
iemands leven. Dit laat niemand koud.
Op het moment van de euthanasie wordt het voelbaar stil
in huis. Indien mogelijk zoeken de vrijwilligers elkaar op en
wordt er een kaars aangestoken.
Nadrukt ligt op het leven
Een enkele keer krijgen we een verzoek van iemand die
thuis het hele ziekbed heeft doorgemaakt, maar de euthanasie
niet in eigen huis wil laten plaatsvinden. Hoewel
we heel erg goed begrijpen waarom iemand zo’n verzoek
doet, hebben we vooralsnog besloten dat we daar als
hospice niet voor bedoeld zijn. We bieden zorg en waar
gewenst begeleiding in de laatste levensfase. Hierbij ligt
de nadruk op het leven. Aan kwaliteit van het leven willen
we bijdragen en iemand een plek bieden om dit zo goed
mogelijk af te sluiten, voor zichzelf, en met zijn of haar
omgeving. Daar hoort sterven bij en na verloop van tijd
kan dit proces ook uitmonden in een euthanasieverzoek.
Maar we zijn van mening dat we geen ‘sterfhuis’ willen zijn
waar mensen enkel komen voor een spuitje en na enkele
uren weer uitgedragen worden. Hierboven hebben we
beschreven wat de impact van zo’n verzoek is voor onze
medewerkers.
Rol van de huisarts
Tot slot hebben we afgelopen jaar ook enkele malen
moeten constateren dat we gasten hebben ontvangen die
door hun eigen huisarts naar het hospice werden gestuurd
omdat de betreffende huisarts zelf geen euthanasie uit
wilde voeren. In overleg met onze betrokken huisartsen
hebben we afgesproken dat ook dit niet de bedoeling van
het hospice is. Als iemand thuis euthanasie wil en de eigen
huisarts dit niet wil doen, dan is hij verplicht om een andere
arts in te schakelen. Hierdoor kan de euthanasie dan
alsnog in de thuissituatie gedaan worden.
Wij realiseren ons dat dit artikel een beknopte omschrijving
is van begrippen als euthanasie en palliatieve sedatie.
Voor wie meer over deze onderwerpen wil weten is bij de
verpleging in het hospice een folder beschikbaar. Ook
raden wij u aan om hierover altijd in gesprek te gaan met
uw huisarts. Deze kan nog meer en uitgebreider informatie
geven. Ook is er veel informatie te vinden op internet.

78
Inloophuis Oude IJssel
Tekst: Lideke Simon Fotografie: Wendy Stevering
“JE HOEFT NIETS UIT TE
LEGGEN, ZE SNAPPEN
HOE JIJ JE VOELT”
Als iemand in het gezin de diagnose kanker krijgt,
staat het leven van elk gezinslid op z’n kop. Dat
geldt ook voor het leven van de kinderen in het gezin.
Hun vertrouwde wereldje wordt ineens wreed
verstoord. Hoe gaan zij in zo’n moeilijke situatie om
met hun gevoelens? Wie begrijpt hen? Waar kunnen
zij terecht?
In april 2016 is op de zolderverdieping van het
Inloophuis Oude IJssel de jeugdafdeling ‘Onder de
Pannen’ geopend. Kinderen van 6 tot 12 jaar en
jongeren van 12 tot 17 jaar, die in hun omgeving met
kanker te maken hebben, kunnen er terecht om even
zichzelf te zijn. Samen met leeftijdsgenoten die hetzelfde
meemaken, kunnen ze meedoen aan allerlei activiteiten.
Natuurlijk is het mogelijk om met elkaar te praten over
kanker, maar bij ‘Onder de Pannen’ staat voorop dat de
kinderen even dingen kunnen doen die ze normaal niet
zo snel doen. Bijvoorbeeld karten, creatieve activiteiten of
vaartochten op de Oude IJssel. Bij ‘Onder de Pannen’ moet
de jeugd van tijd tot tijd gewoon even lekker uit zijn dak
kunnen gaan.
‘Onder de Pannen’ werkt met een vaste begeleiding
per groep. Dat zorgt voor een vertrouwde sfeer en dat is
plezierig voor iedereen. Elke eerste woensdagmiddag van
de maand is de jeugdafdeling geopend. Voor de jongste
groep van 15.00 tot 16.30 uur, voor de oudste groep van
18.30 tot 20.30 uur. Het activiteitenprogramma is te vinden
op de website www.inloophuisoudeijssel.nl, onder ‘Jeugd’.
Omdat het best spannend is om de eerste keer alleen
naar binnen te gaan, zijn vriendjes en vriendinnetjes ook
welkom.
De jeugdafdeling van het Inloophuis kan veel betekenen
voor kinderen uit een gezin waar iemand kanker heeft.
Een van de begeleiders van ‘Onder de Pannen’ weet dat
uit eigen ervaring. “Ik was 11 jaar toen mijn broer kanker
kreeg”, vertelt hij. “Thuis was ik in die periode veel alleen
omdat mijn ouders met mijn broer in het ziekenhuis waren.
En als ze dan thuiskwamen na een chemokuur moest ik stil
zijn. Dat snapte ik wel. Ik heb me toen veel zorgen gemaakt
om mijn broer. Als er toen een Inloophuis was geweest was
ik daar zeker naartoe gegaan. Even het huis uit om leuke
of gekke dingen te doen. Samen met andere kinderen die
in zo’n zelfde situatie zitten. Zij snappen hoe je je voelt. Je
hoeft niets uit te leggen.”

79
Leuke dingen doen met
leeftijdsgenoten die hetzelfde
meemaken.
Samen knutselen

80
Hospice Zutphen
Tekst: niet bekend Fotografie: Simon Schutter
OVER DE WERKWIJZE
IN HOSPICE ZUTPHEN
In de jaren ’90 van de vorige eeuw deed Andries Baart - onder andere werkzaam als
bijzonder hoogleraar praktische theologie - onderzoek naar goede zorg. Hij volgde lange
tijd een aantal werkers in ziekenhuizen en verpleeghuizen. Daar ontdekte hij dat sommige
medewerkers een bijzondere manier van werken hadden waardoor zij erg werden gewaardeerd
door de patiënten/cliënten waar zij voor werkten. De patiënten/cliënten merkten
op dat deze medewerkers niet werkten als een professional. Zij hadden een andere manier
van doen waardoor men zich persoonlijk benaderd en gezien voelde.
Andries Baart heeft wat zij deden in 2001
uitgewerkt in een theorie. De theorie van de
presentie. Een manier van werken van waaruit
wij ook in Hospice Zutphen onze gasten, hun
familie en elkaar willen benaderen. Op een persoonlijke
manier. Een voorbeeld dat velen zullen herkennen, is dat
van een artsenbezoek. Je hebt van die artsen die maar
op hun scherm blijven staren, het hoogst noodzakelijke
vragen, korte antwoorden geven en proberen om je zo snel
mogelijk uit de spreekkamer te krijgen. Andere artsen kijken
je aan, proberen te begrijpen wat je zegt en zorgvuldig
antwoord te geven op je vragen. Dan pas voel je je gezien.
Vaardigheden
Onze vrijwilligers voelen zich op deze laatste manier betrokken
bij onze gasten. Willen graag dat doen wat voor die
gast en zijn familie belangrijk is. Maar te ontdekken wat
echt belangrijk is, vraagt wel enige vaardigheid. Vaardigheden
waarvan de vrijwilligers al veel in huis hebben, maar
die we graag nog wat verder aan willen scherpen. Daarom
houden we trainingen over het thema presentie.
We kijken dan onder andere naar onze eigen oordelen.
Wat hebben we aan ideeën meegenomen uit onze jeugd?
Ik leerde als kind bijvoorbeeld dat je niet moet zeuren over
een pijntje, ‘want dat gaat wel over voor je een jongetje/
meisje bent’. Oordelen die diep van binnen geworteld
zijn. Vanuit presentie leren we ons bewust worden van
deze oordelen, van onze geheel eigen manier van kijken.
Door ons hier van bewust te zijn krijgen we ruimte voor het
anders zijn van de ander. En dat is één van de kenmerken
van de presentietheorie.
Leefwereld
Ruimte maken in jezelf om bij de ander aandachtsvol
aanwezig te zijn voor dat wat de ander bezig houdt. Ook
even loslaten wat je aan eigen sores aan je hoofd hebt.
Centraal in de presentietheorie staat de relatie die je met
een ander aan gaat. Laten zien dat je geïnteresseerd bent
in wat de ander beweegt, wat voor de ander belangrijk is.
Het vraagt dat je probeert aan te sluiten bij de leefwereld
van de ander, in taal, in tempo, in logica, de ander leren
kennen. Als je iemand kent kun je er echt voor hem of haar
zijn. Dan ontdek je wat zijn of haar verlangens zijn, waar
bijvoorbeeld pijn of angst vandaan komt en wat dit voor
iemand betekent. Is angst doodsangst, angst voor pijn, of
voor wat na dit leven komt of juist niet, angst voor afscheid
nemen. Ons verder verdiepen in de ander vanuit de
presentietheorie helpt ons om de vraag achter de vraag te
ontdekken.
Regels los laten
Presentie vraagt ook dat je kunt leven met een ongemakkelijk
gevoel. Wat iemand anders belangrijk vindt of de
manier van doen is van een ander, kan naar jou mening
wel heel anders zijn. Hoe ga je daar dan mee om? Welke
ruimte geef je aan die ander voor het eigen ‘anders’ zijn.
Presentie vraagt dat je het kunt verdragen dat je je laat
‘storen’ door de logica (denkwijze) van de ander. Ook als
dat totaal anders is dan in jouw gedachtegang passend
is. Het betekent dat je regels los kunt laten. Dat was met
name wat Andries Baart zag in ziekenhuizen en verpleeghuizen.
Dat het bij de goede praktijken niet ging om de
regels maar om de patiënten / cliënten. Dat is wat wij in
Hospice Zutphen gestalte proberen te geven.
Dat vraagt dat wij ons blijven verdiepen en bezinnen op
hoe wij met onze gasten omgaan. Ook met hen waarbij
wij ons soms ongemakkelijk voelen.

81

82
Hospicegroep De Lelie
Tekst: niet bekend Fotografie: Simon Schutter
Een enerverende nacht
VRIJWILLIGERS
VERZORGEN LOPERS
RUN2CARE WARM WELKOM
In het weekend van 25 en 26 november vond voor de vijfde
keer een BAX2Give evenement plaats, run2care. Zo’n 15
vrijwilligers van Hospicegroep De Lelie– waaronder de coördinatoren
en een aantal bestuursleden – verzorgden voor de
deelnemers een warm welkom op de pauzeplaats in Dieren.
Vrijwilliger Karin Reumer maakte een sfeerverslag.
Het is zondag 26 november, kwart voor één ’s
nachts als er een auto voor komt rijden om mij
mee te nemen naar Dieren, naar de pauzeplek
van run2care. Het is 2° C buiten en er staat een
felle wind. Om 02.00 uur arriveren we op de parkeerplaats
van de sportvelden aan de Helfrichlaan. Sponsor Ruesink
Catering uit Aalten heeft drie partytenten en een aantal
statafels en buffettafels meegenomen waarop etenswaren
en drank worden uitgestald. Er is ook een warmtekanon
waar de renners zich later die nacht gretig voor
verzamelen om weer warm te worden.
Opwarmertjes
Met vereende krachten worden de tenten opgezet. De
tafels staan ook al snel en dan kunnen de ‘opwarmertjes’
voor de renners worden neergezet: warme chocolademelk,
ossenstaartsoep, krentenbollen, mars repen en bananen.
Gesponsord door Grolsch en Sel. Vlak voor 03.00 uur staat
alles en dat is precies op tijd, want daar komt de bus met
een deel van de renners al aan. In totaal zijn er 40 renners,
opgedeeld in 8 groepen. De route beslaat 43 etappes, met
een totaalafstand van ongeveer 250 kilometer. De eerste
en laatste etappe leggen beide groepen gezamenlijk af.
Daar tussenin wisselen ze elkaar af.
Bewondering
Elke groep wordt begeleid door twee fietsers, die de veiligheid
van de renners en de route in de gaten houden.
Larissa Ringlever is één van de fietsers. Haar man, Marco,
rent mee. “Of de zon schijnt, het hagelt, sneeuwt of regent…tijdens
de run merk je weinig tot niets van het weer.
Je bent onderling zo met elkaar en de prestatie bezig dat
dit geheel aan je voorbij gaat”, aldus Larissa. “Wij komen
uit Gorinchem en reizen speciaal voor de run naar de Achterhoek”,
vertelt Marco Ringlever. Via zijn bedrijf Praktima
is Marco betrokken geraakt bij de BAX2give. “Met de Bax
Run zie je waar je sponsorgeld naar toe gaat. De hospices
en het inloophuis zijn geweldige doelen om voor te lopen.

83
Wij lopen deze run, maar jullie als vrijwilligers zetten je elke
week, het hele jaar door in. Daar hebben we pas bewondering
voor”.
Geweldig onthaal
Bjorn Harbers van Bax vertelt over de organisatie van de
Bax Run. “Het hele kantoor werkt hier aan mee. Het draagt
ook bij aan de groepsbuilding. Gedurende 80 uren werken
we intensief samen aan één doel en dat verbroedert”. De
eerste 3 keer ging het sponsorgeld naar Serious Request.
Vorig jaar besloot de stichting lokale doelen te zoeken. “Het
is beter zichtbaar waar de opgebrachte sponsorgelden
naar toe gaan”, zegt Bjorn. “Geld ophalen is “makkelijk”,
maar wat je er vanuit het goede doel voor terugkrijgt, zoals
hier bij de pauzeplek, is onbetaalbaar. Dit is een geweldig
onthaal, zo midden in de nacht. En dat allemaal vrijwillig.
Vorig jaar was de impact op de renners nog groter, toen
de route langs het hospice liep. Dan zie je waar je het voor
doet”.
Om 05.00 uur zijn de laatste renners aangesterkt en
opgewarmd en vertrekken zij en de run2care-bus naar
de volgende pauzeplek. Tijdens “het thuis waken” ligt het
zwakste moment vaak rond 05.00 uur. Dan kan het moeilijk
zijn wakker te blijven. Deze nacht was zo enerverend en bijzonder
dat het geen enkel probleem was de klok van 05.00
uur te halen. Met vereende krachten worden de partytenten
en tafels weer opgeruimd en ingeladen en om 06.00
uur reizen de vrijwilligers van Hospicegroep De Lelie weer
tevreden af richting Winterswijk. Hospicegroep De Lelie is
de run2care-deelnemers, zeer dankbaar voor hun inzet. In
het totaal is met run2care ruim € 34.000,- opgehaald. Met
de bijdrage die Hospicegroep De Lelie hieruit ontvangt,
kunnen langdurige vrijwilligers ingezet worden bij het thuis
waken en in het hospice.

84
4 vragen aan
LINDA
VAN DE MAAT
Leeftijd: 36
Werkzaam bij: Ubbink B.V.
Functie: managing director
Favoriete sport: hardlopen
en golfen
1 2
Waarom doe ik mee aan Run2care 2017?
Vorig jaar was het de eerste keer dat ik meedeed. Voor
mij begon dat eigenlijk vooral als een sportieve uitdaging
waarbij de koppeling aan een goed doel mooi meegenomen
was.
Maar het evenement heeft volledig mijn hart gestolen:
sportief, gezellig, soms hilarisch, energiek en tegelijk afmattend
en vooral indrukwekkend.
De goede doelen lagen op de route en overal werden
we (ook op de meest onmogelijke tijd) hartelijk en warm
ontvangen. Ernst Daniël Smid loste het startschot bij het
inloophuis, waar we voorafgaand aan de start een uitgebreide
rondleiding kregen. ’s Avonds werd de oprijlaan van
hospice De Lelie prachtig geflankeerd door brandende
kaarsjes en stonden vrijwilligers buiten met een warm
drankje op ons te wachten. En zondagochtend, voor dag
en dauw, stonden ook vrijwilligers van hospice Zutphen
klaar om ons te begroeten bij sfeervol brandende vuurkorven.
De gesprekken met vrijwilligers maakten diepe indruk.
Dit jaar start ik met een ander gevoel: wat fantastisch dat ik
op deze leuke en sportieve manier weer een bijdrage kan
leveren aan het goede doel! De gezelligheid en saamhorigheid
zijn mooi meegenomen.
Wat is uw leukste herinnering aan het
evenement?
De nachtetappe die ik vorig jaar liep vond ik heel bijzonder:
overal om je heen is het stil en donker, alleen onze voetstappen
op het wegdek zijn te horen. De gebeurtenissen
van de volle energieke dag die al achter je ligt passeren
de revue in je hoofd en je voelt een diepe saamhorigheid
met je loopgroepje. Zo mooi.

Fotografie: Simon Schutter 85
3 4
Wat is uw persoonlijke betrokkenheid bij het
huidige goede doel?
Mijn persoonlijke betrokkenheid met deze goede doelen
is vorig jaar tijdens de back2home run ontstaan. Natuurlijk
weet je van het bestaan van het inloophuis en hospices,
maar van dichtbij had ik er nog nooit mee te maken gehad.
Vorig jaar hebben de vrijwilligers op een bescheiden,
maar des te indrukwekkendere manier laten zijn wat zij
betekenen voor de mensen
Op welke sportprestatie bent u het
meest trost?
Haha, ik heb mijzelf nooit als erg
sportief gezien, laat staan dat ik
dan een prestatie zou kunnen
noemen waar ik erg trots op ben.
Maar het afgelopen jaar heb ik
veel hardgelopen, en aan een
aantal loopevenementen deelgenomen,
waaronder twee halve
marathons. Daar ben ik op zich
best trots op.
Het evenement
heeft volledig mijn
hart gestolen:
sportief, gezellig,
soms hilarisch,
energiek en tegelijk
afmattend en vooral
indrukwekkend

Inloophuis Oude IJssel
Tekst: PR Inloophuis Oude IJssel Fotografie: Wendy Stevering 87
“IK BEN TROTS OP
DIT HUIS”
Marga den Ouden en Diana Harmsen zijn
twee van de 20 gastvrouwen/-heren
die vrijwillig bij het Inloophuis werken.
“Het is belangrijk dat de mensen die hier
binnenkomen goed worden opgevangen”, vertellen
de dames. “En net zo belangrijk vinden wij het dat de
mensen met een goed gevoel weer vertrekken en graag
terugkomen. Hoe we dat doen? Dat hangt helemaal
van de situatie af. Komt er iemand die wil praten, dan
bieden wij ons luisterend oor. Of we bemiddelen in een
lotgenotencontact of verwijzen naar onze raadsvrouwen.
Maar niet iedereen wil praten. En dat hoeft ook niet. Wij
brengen op zo’n moment de mogelijkheden om mee te
doen aan allerlei activiteiten ter sprake. Ga mee wandelen
of schilderen. Bekijk ons activiteitenprogramma. Wij hebben
echt wat te bieden.”
Wie als gast het Inloophuis binnenkomt, voelt meteen
een warm en hartelijk welkom. De spanning
die er misschien was om voor de eerste keer naar
binnen te gaan, valt meteen weg. Vanaf het eerste
moment voelt het goed in het huis. Als een warm
bad, wordt vaak gezegd. En dat is vooral te danken
aan de liefdevolle inzet van de gastvrouwen en gastheren.
Marga heeft altijd bij een huisarts gewerkt en herinnert zich
maar al te goed hoe weinig tijd er soms was voor een extra
praatje met de mensen. “Dat is hier anders”, zegt ze. “Hier is
alle tijd en kunnen we de aandacht geven die nodig is.”
Met klem geeft ze aan dat je niet uit ‘de zorg’ hoeft te
komen om dit werk te kunnen doen. “Maar het moet wel bij
je passen. Je moet kunnen luisteren en jezelf zo nu en dan
kunnen uitschakelen. Je moet open zijn en vriendelijk. En
dan volgt de rest vanzelf.”
De gastvrouwen/-heren in het Inloophuis worden goed
geschoold. Zij volgen een driedaagse training van het
IPSO, de overkoepelende organisatie voor inloophuizen en
krijgen met regelmaat interne bijscholing. “Na een dienst
volgt altijd een overdracht waarbij we veel van elkaar
leren. We evalueren de dienst en kunnen zelf ook nog even
ons verhaal kwijt. We hebben een goed team en kunnen
bij elkaar terecht als het nodig is. Dat is belangrijk.”
“Ik ben trots op dit huis”, zegt Diana. “Het is fijn om hier te
werken. Iedereen die geschikt is voor dit werk en tijd heeft,
kan ik aanbevelen om hier als vrijwilliger te komen. Je krijgt
er enorm veel voldoening voor terug.”
Vlnr: Diana Harmsen en Marga den Ouden

88
Hospicegroep De Lelie
EEN WEEK UIT DE AGENDA
VAN EEN COÖRDINATOR
Bij Hospicegroep De Lelie is een groep van zo’n 80 vrijwilligers
beschikbaar. Een deel van deze vrijwilligers zet zich in
voor de terminale zorg aan huis, een ander deel voor de zorg
in ons hospice. Hospicegroep De Lelie is 24 uur per dag telefonisch
bereikbaar en de vrijwilligers zijn dag en nacht inzetbaar.
De dagelijkse leiding van de hospicegroep is in handen
van twee professionele coördinatoren. Zij zijn verantwoordelijk
voor de goede gang van zaken in het hospice en de zorg
aan huis. Zij hielden een week lang hun agenda bij.
Maandag
Joke Verwey: Maandag beginnen we altijd met een korte
overdracht, zodat we beide weer op de hoogte zijn van
alles. Kascontrole, logboek lezen, communicatieschrift lezen
en waar nodig actie ondernemen. Er ligt een aanvraag
van het ziekenhuis voor opname van een patiënt uit het
ziekenhuis. Bij navraag bleek de patiënt het weekend al
overleden te zijn. Om 9.30 uur een overleg met vier vrijwilligers
om het bestaande ‘afsprakenboek’ eens kritisch onder
de loep te nemen. Wil men veel afspraken, hoe bindend
zijn afspraken, moeten we het afspraken noemen, of toch
liever richtlijnen? De middag vult zich met roostercontrole,
er staan nog een paar diensten open voor deze week. Er
gaat een oproep per mail uit of iemand een dienst in kan
vullen. Overdracht voor de BD vrijwilliger en een gesprek
met een contactpersoon van een gast die inmiddels negen
weken bij ons is. De familie vraagt zich af wat er moet
gebeuren als de drie maanden om zijn.
Dinsdag
Joke Verwey: Op dinsdag ben ik alleen en is onze vrijwilliger
die ons ondersteunt met de administratie er. Het is de laatste
dinsdag van de maand en de nota’s moeten gemaakt
worden. Voor mij staat het opmaken van de bezetting
thuisinzetten op de agenda. ’s Middags komt er een vrijwilliger
die de kas maandelijks opmaakt. ’s Avonds is er een
inloopavond in Aalten voor het werven van nieuwe vrijwilligers.
Samen met mijn collega coordinator en een aantal
vrijwilligers geven we voorlichting. We mochten vijf personen
ontvangen en denken dat we binnenkort een paar
nieuwe vrijwilligers kunnen verwelkomen. Zij gaan niet gelijk
aan het werk, maar moeten eerst nog de introductiecursus
volgen. Met een goed gevoel rijden we weer naar huis.”
Joke Verwey
Woensdag
Joke Verwey: De woensdag is een dag vol overleggen. Het
maandelijkse overleg van de coördinatoren met de contactpersoon
van het bestuur staat op de agenda. Daarna
de commissie Palliatieve zorg en Spiritualiteit (PS). Een
groep vrijwilligers die nadenkt over rituelen rondom sterven,
uitdragen, complementaire zorg, dag van de mantelzorg,
St. Maarten, kunstuitleen en invulling teamoverleggen. ’s

Tekst: niet bekend Fotografie: Daniël Hoitink 89
Middags is er een werkbezoek van een collega coördinator
uit Twente, Stichting Leendert Vriel en Hospice Bijvanck.
We delen ervaringen. Zij wil graag ons Hospice zien en
ervaringen over fondsenwerving horen. Mijn collega heeft
in de tussentijd contact gezocht met een wijkverpleegkundige
van een thuiszorgorganisatie. Afgelopen weekend
hebben twee vrijwilligers gewaakt bij een mevrouw. Tijdens
het contact bleek dat zij maandag was overleden en
vergeten waren dit aan ons te melden. Daarna zijn de
vrijwilligers op de hoogte gebracht en is contact gezocht
met de familie om onze condoleances over te brengen
en te horen of alles goed is verlopen. Wat is het dan toch
fijn, dat je hoort hoe blij de familie is geweest met onze
ondersteuning en hoe goed onze vrijwilligers het doen. Na
de lunch was er contact met een gast waarvan een jong
familielid is overleden. Prettig dat er mensen zijn die zich
over deze gast ontfermen. Tot slot was er nog contact met
de coördinator van de federatie waar wij bij aangesloten
zijn over het nieuwe registratiesysteem. Het oude systeem
wordt vervangen en dat vergt de nodige energie.”
Donderdag
Joke Verwey: De donderdag begint met een spoedopname
vanuit GGnet Doetinchem. De grote wens van de gast
en zijn familie is om te sterven in Winterswijk. Er is plaats in
het hospice en na overleg met de huisarts en palliatieve
verpleegkundige zetten we de procedure in gang en de
gast kan dezelfde dag worden opgenomen. Het intakegesprek
met de familie vindt plaats in het hospice. Er wordt
besproken wat er bij en na het overlijden van ons verwacht
kan worden. Onder andere het geven van de laatste zorg
na overlijden door vrijwilligers. Ook kwam er ‘s ochtends
een vrijwilliger binnen met vragen over de bijscholingen
en met een krant waarin in een rouwadvertentie staat
van iemand waar zij heeft gewaakt. Niet gepland, maar je
neemt er wel de tijd voor. Verder om 10 uur een gesprek
met een vrijwilliger waarin ze vertelt dat ze haar werk met
plezier doet en dat de trainingen van VPTZ Nederland zeer
leerzaam zijn en erg goed te gebruiken in de praktijk. ‘s
Middags loopt er een derde vrijwilliger mee in een dienst.
Deze vrijwilliger doet momenteel de introductiecursus en
loopt stage in het hospice. Ook komt onze gastdocent
‘til en transfer’. Samen met hem doorgesproken waar
behoefte aan is en waar de vrijwilligers in geschoold willen
worden.”
Vrijdag
Joke Verwey: “Op vrijdag ben ik altijd vrij. Mijn collega heeft
dienst en wordt word om 7.00 uur gebeld. Afgelopen nacht
is er een gast overleden. De ochtend staat dan in het teken
van het overlijden en alles wat daar bij komt. Het afscheidsritueel,
het administratief verwerken. Elke keer is het uitdragen
van een gast weer bijzonder. En dan is het goed om te
ervaren dat families ons afscheidsritueel ook als bijzonder
ervaren. De dagelijks terugkerende werkzaamheden worden
tussen de bedrijven door gedaan. Om 13.00 uur wordt
onze gast uitgedragen.”

90
Sravana
Giften en schenkingen:
STIMULANS OM
DOOR TE GAAN
Stichting Sravana is een vrijwilligersorganisatie die
zich ten doel heeft gesteld de terminale zorgverlening
in Doetinchem en omgeving mede gestalte te
geven. Dit gebeurt zowel bij de mensen thuis als in
het hospice. Deze zorgverlening is er voor iedereen,
ongeacht gezindte en financiële draagkracht.
Het hospice Sravana beschikt over vijf moderne
kamers met eigen badkamer en terras, en heeft
voorzieningen om 24 uur per dag terminale
zorg te bieden.
Sravana ontvangt overheidssubsidie die ongeveer zestig
procent van de kosten dekt. De resterende veertig procent
wordt gefinancierd met giften, donaties en legaten. Aan de
gasten wordt slechts een minimale bijdrage gevraagd. Een
bijdrage, die sommige verzekeringen hebben opgenomen
in hun aanvullend pakket. Voor de inzet van vrijwilligers in
de thuissituatie worden geen kosten in rekening gebracht.
De medische en verpleegkundige zorg in het hospice worden,
evenals thuis, deels vergoed door de zorgverzekeraar.
“Dankzij de bereidheid van de samenleving om Sravana
steeds weer financieel te steunen, kan dit belangrijke werk
worden gedaan”, zegt Pieter Jan Eshuis, voorzitter van Stichting
Sravana. “Mooie acties als bijvoorbeeld de BAX2Giverun,
worden dan ook enorm gewaardeerd. Wij zijn daar
heel dankbaar voor.”
Hans Schripsema, voorzitter Stichting
Vrienden van Sravana
Vrienden van Sravana
De Stichting Vrienden van Sravana zet zich in om de
financiële middelen te vergaren die nodig zijn om de
wensen van hospice Sravana te realiseren. “Het verblijf van
de gasten moet zo comfortabel mogelijk zijn. Dat is waar
we allemaal bij Sravana voor staan. Dat betekent voor
De Vrienden van Sravana dat wij in actie komen zodra
er wensen worden geuit vanuit het hospice. Denk hierbij
bijvoorbeeld aan de verbouwing van een paar jaar geleden.
De bestaande kamers waren gedateerd en konden
wel een paar meter groter. Dankzij al die mensen die ons
(financieel) hebben geholpen, beschikken we nu over
mooie, royale kamers. Maar ook de zonnepanelen op het
huis zijn mogelijk gemaakt door de medewerking van gulle
gevers”, aldus Hans Schripsema, voorzitter van de Stichting
Vrienden van Sravana. “Stichting Vrienden van Sravana
bestaat uit mensen die zich bewust zijn van de behoeften
die in de samenleving bestaan. Het zijn mensen met een
groot maatschappelijk netwerk, waardoor de projecten

Tekst: Lideke Simon Fotografie: Simon Schutter 91
Dankzij de bereidheid van
de samenleving om Sravana
steeds weer financieel te
steunen, kan dit belangrijke
werk worden gedaan
die wij voor Sravana op ons nemen, een breder draagvlak
krijgen”, legt Schripsema uit.
Steeds weer zetten De Vrienden enthousiast en creatief
hun schouders onder een nieuw project. “Alle schenkingen,
groot of klein, zijn voor ons een stimulans om door te gaan.
Want alleen dankzij medewerking vanuit de samenleving
kan Sravana bestaan.”
Pieter Jan Eshuis, voorzitter Stichting
Sravana
Maatschappelijk
betrokken
en een warm hart
voor goede doelen.
Kent u ons Coöperatiefonds al? Met het Coöperatiefonds steunt Rabobank Graafschap activiteiten en projecten die het welzijn van de
regio versterken. Dat doen we door activiteiten op algemeen maatschappelijk terrein, sociaal, economisch of cultureel gebied te steunen.
Supporter van Achterhoekse sport en cultuur.
Zó dichtbij. Rabobank Graafschap.

Sravana
Tekst: PR Sravana Fotografie: Simon Schutter 93
Een hospice?
HIER WIL IK NIET ZIJN
Na het overlijden van mijn man werd mijn
benauwdheid langzaam maar zeker steeds
erger. Het werd zelfs zo erg dat ik moest
worden opgenomen in het ziekenhuis. Daar
werd toen geconstateerd dat ik niet meer terug kon naar
huis. En in overleg ging ik naar het hospice van Sravana.
Toen ik hier bij Sravana op de brancard werd binnengebracht,
had ik maar één gedachte: Hier wil ik niet zijn!
Wegwezen! Weg, weg, weg.
Het is heel moeilijk voor mij om te beschrijven wat je voelt
als je je man verloren hebt en daarna ook nog eens alles
moet achterlaten. Met mijn verstand weet ik dat ik nu bij
Sravana ben, maar ik realiseer het me niet echt. Ik heb nog
steeds het gevoel dat dit allemaal gebeurt bij de buurman
en niet bij mij. Maar ik moet oppassen. Want zodra het
allemaal echt tot mij gaat doordringen, dan is het ook met
mij gebeurd.
“Een paar jaar geleden werd bij mij een vlekje op de
longen geconstateerd. Meteen heb ik toen met de
longarts afgesproken dat ik geen enkele behandeling
wilde. Ik wilde wel onder controle blijven. En eigenlijk
bleek al heel snel dat het vlekje langzamer groter
werd. Een halfjaar daarna kreeg mijn man slokdarmkanker.
Hij maakte de keus om wel behandeld
te worden. Dat heb ik altijd in hem gerespecteerd.
Maar het werd een lijdensweg. Tot het laatst toe
heb ik mijn man verzorgd.
Nu wacht ik tot het
mijn tijd is en doe ik
de dingen die ik fijn
vind
Ik ben vaak verdrietig, maar ik laat het verdriet niet doordringen
naar buiten. Ik kan het moeilijk aan een ander tonen.
Daarom ben ik voor de buitenwereld opgewekt maar
van binnen huil ik. En als ik alleen ben, dan huil ik ook.
Toch voel ik me goed bij Sravana. De vrijwilligers en de verpleegkundigen
-ook al zijn ze verschillend- staan altijd voor
me klaar. Ze betuttelen me niet en laten me in mijn waarde.
Van mij krijgen ze een dikke pluim.
Nu wacht ik tot het mijn tijd is en doe ik de dingen die ik fijn
vind. Mijn vriendin kwam me deze week ophalen en samen
zijn we naar mijn huis geweest. Op een gegeven moment
zei ik tegen haar: Breng me maar weer naar huis, naar
Sravana. Zo voelt het ook voor mij.”

94
Inloophuis Oude IJssel
PATIËNTEN-
VERENIGINGEN
IN HET INLOOPHUIS
Lotgenotencontact is voor veel gasten van het Inloophuis
een belangrijke reden om naar binnen te
stappen. Het is daarom niet vreemd dat een aantal
patiëntenverenigingen met regelmaat te vinden is in
het huis. In het activiteitenprogramma op de website
www.inloophuisoudeijssel.nl staat welke patiëntenverenigingen
dat zijn en wanneer ze aanwezig
zijn.
Twee van de patiëntenverenigingen hebben
een maandelijks vast inloopmoment in het
Inloophuis: de prostaatkankerstichting en de
borstkankervereniging. Iedere eerste dinsdag
van de maand tussen 14.00 en 16.00 uur houdt de
prostaatkankerstichting een ‘vragenuur’. Zonder afspraak
kan iedereen die informatie wil over prostaatkanker of een
lotgenotencontact zoekt, hier terecht.
Iedere eerste donderdag van de maand is een tweetal
dames van de Doetinchemse afdeling van de BVN in het
Inloophuis aanwezig om gasten te ontvangen die specifiek
willen praten over borstkanker. “Denk niet dat het zware
gesprekken zijn”, geven de dames aan. “We praten over
hetgeen ons is overkomen en we geven elkaar tips. Iedereen
kan gewoon bij ons binnenlopen. Opgave van tevoren
is niet nodig. Wij zijn er.”
De afdeling Doetinchem van de Borstkankervereniging
Nederland telt vier actieve vrouwen die stuk voor stuk uit
eigen ervaring weten hoe belangrijk een lotgenotencontact
kan zijn. “Wij treffen tijdens de inloop veel vrouwen die
even hun verhaal kwijt willen. Die willen weten hoe anderen
met de problemen rondom borstkanker omgaan. Vrouwen
die tips zoeken hoe je het beste met de gevolgen van de
behandelingen kunt omgaan. Bijvoorbeeld in verband met
de anti-hormoontherapie. Het is prachtig om te zien hoe de
vrouwen, oud of jong, elkaar aanvoelen. En hoe groot de
steun is die dat oplevert.”
Naast de inloopmiddagen in het Inloophuis organiseert de
Doetinchemse borstkankervereniging ook ‘praatgroepen’.
Vier à vijf keer komt een groep een avond bij elkaar. “Met
de groep praten we over alles wat we meemaken door de
borstkanker. De moeilijke momenten, maar zeker ook de

Tekst: Lideke Simon Fotografie: Wendy Stevering 95
leuke momenten, want die zijn er gelukkig genoeg. Van
tijd tot tijd nodigen we een spreker uit die ons informatie
geeft over een onderwerp waarvoor belangstelling is. Denk
hierbij aan bijvoorbeeld een oedeemtherapeut, een bewegingsdeskundige
of een psycholoog.”
Voor deelname aan deze groepen is aanmelding nodig
via lotgenoten.borstkanker@gmail.com.
Dat de patiëntenverenigingen blij zijn met het bestaan van
het Inloophuis mag duidelijk zijn. “Het is voor ons heel fijn
om een ‘eigen’ plek te hebben. Want zo zien we het en zo
voelen we het. In het Inloophuis is plek voor vele activiteiten,
en daar hoort ook lotgenotencontact via patiëntenverenigingen
bij.”
‘Belevingsdoek’, gemaakt door
lotgenoten
Je verhaal kwijt kunnen
en tips uitwisselen.

Kom ook eens meetrainen bij ARGO Atletiek!
ARGO Atletiek wenst het BAX2Give team veel succes toe!
Door de clinics bij ARGO Atletiek staan de deelnemers
goed voorbereid aan de start. Kom ook eens meetrainen
bij ARGO en ervaar de voordelen van samen hardlopen.
Je bent van harte welkom voor een gratis proeftraining!
www.argoatletiek.nl

Feiten RUN2CARE
97
25 – 26 november 2017
3 hospices
41 HARDLOPERS
29 UUR
240 KILOMETER
17 GEMEENTEN:
Doetinchem Montferland
Emmerich Am Rhein Rijnwaarden
Kranenburg Berg en Dal
Mook en Middelaar Heumen
Nijmegen Overbetuwe Arnhem
Rozendaal Rheden Brummen
Zutphen Bronckhorst Doesburg

98
Sponsoren
!!
!
!
!!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
Colofon
2GIVE is een éénmalige uitgave in het
kader van run2care. Een evenement
georganiseerd door de stichting
BAX2GIVE ten behoeve van Hospice
Zutphen (Zutphen), Hospice Groep De
Lelie (Winterswijk), Stichting Sravana
(Doetinchem) en Inloophuis Oude IJssel
(Doetinchem). De stichting BAX2GIVE
werd in 2013 opgericht door een aantal
advocaten en belastingkundigen van
BAX advocaten belastingkundigen en
heeft tot doel het ondersteunen en
organiseren van allerhande (sportieve)
activiteiten ten behoeve van verschillende
goede doelen.
Aan deze uitgave werkten geheel
kosteloos/belangeloos mee:
Fotografie:
Simon Schutter (zelfstandig fotograaf
Simon Schutter Fotografie, Doetinchem)
!!!
!
Redactie:
Gerd de Lange (senior poultry specialist
!!!
Pas Reform te Zeddam),
!!!!!!!!!!! Melissa ! Meffert (advocaat bij BAX
advocaten belastingkundigen
!
Doetinchem),
Mike Timmer (advocaat/partner bij
BAX advocaten belastingkundigen
!
Doetinchem)
!
!
! !
!
!
!
!
Vormgeving:
Jeannette Hekman (zelfstandig fotograaf
en grafisch vormgever Gewoon Hekman,
Doetinchem)
Drukwerk:
2GIVE is (tegen gereduceerd tarief)
gedrukt door MDH Uitgeverij BV,
Informaticaweg 2, 7007 CP Doetinchem,
0314 – 36 11 30, mdh-uitgeverij.nl.
!
!
!
Voor meer informatie zie:
bax2give.nl
facebook.com/BAX2Give
@BAX2Give

VORMGEVING
Jeannette Hekman | 06 - 47 75 99 61 | info@gewoonhekman.nl | www.gewoonhekman.nl

AUTUMN/WINTER COLLECTION
.com
STATE OF ART STORE
BOLIESTRAAT 42
7001 BD DOETINCHEM
(0314) 724 800
STATE OF ART STORE
WOOLDSTRAAT 18
7101 NR WINTERSWIJK
(0543) 725 999
STATE OF ART STORE
KORTE HOFSTRAAT 1
7201 KH ZUTPHEN
(0575) 725 825