0319_Basiseditie

More documents

Recommendations

Info

Blog van een moeder ‘DE GEUR VAN VERSE CAKE, DE VRIJWILLIGERS DIE KLAARSTAAN, DE RUST DIE IN HET HUIS HEERST: WAT VOEL IK ME WELKOM’ 16 [t]Huis
Samen nog net geen drie kilo Tekst: Sientje Slits, foto’s: Istar Verspuij, Istar Fotografie April 2018 Geschrokken, blij, enthousiast en bang verlaten we op die dag het ziekenhuis. Het voelt alsof we in een film terecht zijn gekomen die we niet zelf hebben uitgekozen. We zijn in verwachting van een drieling! De vroeggeboorte Een zwangerschap met veel risico’s staat ons te wachten. Dat blijkt. Na achtentwintig weken en twee dagen geeft mijn lijf aan dat het genoeg is. Totaal onverwacht. Ik heb de kans nog niet gekregen om bang te zijn. En zo komen onze drie meiden veel te vroeg ter wereld. Tess, Janne en Pip. Samen nog net geen drie kilo. Drie couveuses vol met grote zorgen. Zo klein als ze zijn, zo groot is onze angst om ze weer te verliezen. Zo is er niets aan de hand, het volgende moment zit je bij een arts voor een slechtnieuwsgesprek. Een slopende tijd. Naast de couveuses zien we onze meiden vechten voor hun leven. Het enige wat belangrijk is, is dicht bij ze zijn. Ons verblijf En die mogelijkheid is er: het Ronald McDonald Huis. Ik zie het helemaal niet zitten en heb alle vooroordelen al in mijn zak paraat. Het oude bed van tante Truus en de kledingkast van ome Hans, huilende mensen en nul sfeer. Iets wat ik nu echt niet kan gebruiken. Omdat ik niets liever wil dan dicht bij de kinderen zijn, geef ik het een kans. Bij de deur van onze kamer zie ik een bordje met de naam van een sponsor. Aangezien oud meubilair gratis is, ben ik benieuwd waar dat geld dan aan is uitgegeven. De eerste voet over de drempel van onze kamer en daar gaan ze. Al mijn vooroordelen vallen zo uit mijn binnenzak. En even, heel even, vergeet ik alle grote zorgen die vanuit deze plek dichtbij zijn. Een traan en een lach Tussen alle tranen door kan ik er genieten. In het Huis hangt een prettige sfeer en het is met liefde ingericht. We kunnen er samen koken, bezoek ontvangen, lekker chillen in de tuin of ons terugtrekken op onze kamer. Een paadje door een mooi stukje natuur brengt ons elke dag naar onze meiden. Wat voel ik me welkom. Het voelt bijna als thuis. Daar waar de geur van verse cake regelmatig voorbijkomt. De vrijwilligers die voor je klaarstaan. De kaarsjes die in de avond branden en de rust die er heerst. De zorgen worden er van ons weggenomen en niets is er te veel. We lenen een fiets om af en toe het ‘normale’ leven even in te gaan. We hoeven niet te denken aan het poetsen van de woonkamer, het buitenzetten van de container en het ophangen van de was. Regelzaken die op dit moment niet van belang zijn. In het weekend liggen er verse broodjes en als je de behoefte hebt om je verhaal te doen, staat er altijd iemand voor je klaar. Nooit heb ik geweten dat het Ronald McDonald Huis zo belangrijk kan zijn. Altijd even kijken Na twaalf weken vechten mogen onze meiden mee naar huis. Nog altijd als we naar het ziekenhuis gaan, kijk ik even naar het paadje richting ons tijdelijke (t)huis. Nee, ik wil er niet meer terug. Liefst nooit meer. Maar wat zijn we dankbaar voor de zorgen die even van ons werden weggenomen. Dank je wel! Meer lezen van Sientje over (over)leven met een drieling? Op Instagram @Drielingmoeder_sientje staat elke week een nieuw verhaal. [t]Huis 17
Page 1 and 2: Najaar 2019 Feline (12) danst en zi
Page 3 and 4: 5 vragen aan... In gesprek ARIE BOS
Page 5 and 6: Tekst: Anouk Mentink, foto’s: His
Page 7 and 8: Deelnemers in de watten leggen. Dat
Page 9 and 10: Feiten op een rij bezoeken tellen d
Page 11 and 12: Mathijs nieuw hart hij had een had
Page 13 and 14: Kort nieuws uit de Huizen DAT KLINK
Page 15: Kort nieuwsvan het Kinderfonds DOE
Page 19 and 20: Muziekpuzzel A K W E R E L D H I T

0319_Basiseditie

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?