0319_Basiseditie

Samen
nog net geen drie kilo
Tekst: Sientje Slits, foto’s: Istar Verspuij, Istar Fotografie
April 2018
Geschrokken, blij, enthousiast en
bang verlaten we op die dag het
ziekenhuis. Het voelt alsof we in een
film terecht zijn gekomen die we
niet zelf hebben uitgekozen. We zijn
in verwachting van een drieling!
De vroeggeboorte
Een zwangerschap met veel risico’s
staat ons te wachten. Dat blijkt. Na
achtentwintig weken en twee dagen
geeft mijn lijf aan dat het genoeg is.
Totaal onverwacht. Ik heb de kans nog
niet gekregen om bang te zijn. En zo
komen onze drie meiden veel te vroeg
ter wereld. Tess, Janne en Pip. Samen
nog net geen drie kilo. Drie couveuses
vol met grote zorgen. Zo klein als ze zijn,
zo groot is onze angst om ze weer te
verliezen. Zo is er niets aan de hand,
het volgende moment zit je bij een arts
voor een slechtnieuwsgesprek. Een
slopende tijd. Naast de couveuses
zien we onze meiden vechten voor
hun leven. Het enige wat belangrijk is,
is dicht bij ze zijn.
Ons verblijf
En die mogelijkheid is er: het Ronald
McDonald Huis. Ik zie het helemaal niet
zitten en heb alle vooroordelen al in
mijn zak paraat. Het oude bed van tante
Truus en de kledingkast van ome Hans,
huilende mensen en nul sfeer. Iets wat
ik nu echt niet kan gebruiken. Omdat ik
niets liever wil dan dicht bij de kinderen
zijn, geef ik het een kans. Bij de deur van
onze kamer zie ik een bordje met de
naam van een sponsor. Aangezien oud
meubilair gratis is, ben ik benieuwd waar
dat geld dan aan is uitgegeven. De
eerste voet over de drempel van onze
kamer en daar gaan ze. Al mijn vooroordelen
vallen zo uit mijn binnenzak.
En even, heel even, vergeet ik alle grote
zorgen die vanuit deze plek dichtbij zijn.
Een traan en een lach
Tussen alle tranen door kan ik er
genieten. In het Huis hangt een prettige
sfeer en het is met liefde ingericht.
We kunnen er samen koken, bezoek
ontvangen, lekker chillen in de tuin of
ons terugtrekken op onze kamer.
Een paadje door een mooi stukje natuur
brengt ons elke dag naar onze meiden.
Wat voel ik me welkom. Het voelt bijna
als thuis. Daar waar de geur van verse
cake regelmatig voorbijkomt. De
vrijwilligers die voor je klaarstaan.
De kaarsjes die in de avond branden
en de rust die er heerst. De zorgen
worden er van ons weggenomen en
niets is er te veel. We lenen een fiets
om af en toe het ‘normale’ leven even in
te gaan. We hoeven niet te denken aan
het poetsen van de woonkamer, het
buitenzetten van de container en het
ophangen van de was. Regelzaken die
op dit moment niet van belang zijn. In
het weekend liggen er verse broodjes
en als je de behoefte hebt om je verhaal
te doen, staat er altijd iemand voor je
klaar. Nooit heb ik geweten dat het
Ronald McDonald Huis zo belangrijk
kan zijn.
Altijd even kijken
Na twaalf weken vechten mogen onze
meiden mee naar huis. Nog altijd als we
naar het ziekenhuis gaan, kijk ik even
naar het paadje richting ons tijdelijke
(t)huis. Nee, ik wil er niet meer terug.
Liefst nooit meer. Maar wat zijn we
dankbaar voor de zorgen die even van
ons werden weggenomen. Dank je wel!
Meer lezen van Sientje over
(over)leven met een drieling?
Op Instagram
@Drielingmoeder_sientje staat
elke week een nieuw verhaal.
[t]Huis 17