Eiland in de Drup

Elle Lepoutre & Marianne Eijgendaal
Eiland
inde
Drup

© 2017 tekst E.M.M. Lepoutre
© 2017 illustraties Marianne Eijgendaal
Voor deze uitgave
© 2017 LELI uitgevers, Amsterdam
Vormgeving Leli Ontwerp, Amsterdam
Drukwerk Wilco, Amersfoort
ISBN 978-90-818250-3-0
NUR 282
Eerste druk, 2017
www.eilandvankeila.nl
www.uitgeverijleli.nl
Dit boek is gedrukt op 140 grams houtvrij papier, met FSC keurmerk.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt
in enige vorm of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke
toestemming van LELI uitgevers, Amsterdam.

Elle Lepoutre & Marianne Eijgendaal
Eiland
inde
Drup

1
Het zwemkampioenschap
Op de dag van het zwemkampioenschap werd Keila
vroeg wakker. Ze sloeg de klamboe rond haar bed
open. Een grauw licht scheen haar torenkamer in.
Regendruppels kletterden tegen het ronde raam.
Ze zuchtte. Ze had gehoopt op mooi weer tijdens het
kampioenschap. Al wekenlang regende het op het
eiland en niemand wist waarom. Het was zomer!
De zon zou moeten schijnen.
Jon en haar giraf waren nog in diepe slaap. De giraf
lag met zijn kop onder haar hoofdkussen. Jon sliep op
de slaapbank midden in de kamer. Zijn warrige bruine
haar leek op een bezem. Hij was haar allerbeste vriend.
Hij hielp haar altijd met alles. Ze kende hem sinds de
lente – toen was ze op dit wonderlijke eiland komen
wonen. Met een luchtballon had ze dwars door een
dikke wolk gevlogen en ineens was er het zwevende
eiland.
Keila pakte haar roze gestreepte badpak uit de
kast en trok het aan. Ze had kriebels in haar buik.
Het was de eerste keer dat ze meedeed. Jon had
7

haar gewaarschuwd voor Maximus, een rare jongen,
wel vier of vijf jaar ouder dan zij. Hij woonde in zijn
eentje in een boomhut in het bos en ging nooit naar
school.
‘Hij wint ieder jaar het kampioenschap,’ had Jon
gezegd.
Ze deed haar skibroek over
het badpak aan en haar
T-shirt met de wortel.
Ze dacht aan vroeger,
aan de hardloopwedstrijden
met haar
broertje Kars. Ze
verloor altijd. Dat
was voordat ze naar
het eiland kwam.
Toen was ze vaak
ziek, hier was ze
topfit. Hopelijk
maakte ze een
kans.
Ze keek uit het
raam. De lucht
was somber, geen
stukje blauw
te bekennen.
Het regenwater
stroomde in de
putjes van het

plein rond de watertoren. De oude huizen aan de
overkant doken weg onder hun schuine daken. Ze
pakte een badhanddoek en sloeg die om haar nek. Haar
giraf liet ze op bed liggen. Hij had een hekel aan water,
hoewel hij hoogte nóg erger vond. Jammer dat Kars
nog op het vaste land woonde, oneindig ver weg van
het eiland. Haar moeder was er gelukkig wel, zij sliep
een verdieping lager.
Keila maakte Jon wakker en even later gingen ze
samen op weg. Ze besloten dat ze niet op haar moeder
gingen wachten, die was altijd zo langzaam.
Het zwemkampioenschap was bij het bosmeer in het
oosten van het eiland. Eerst liepen ze de stad uit en
daarna gingen ze via slingerende paadjes dwars door
het bos.
Na ongeveer een half uur lopen kwamen Jon en Keila
aan bij het meer. Hoge naaldbomen weerspiegelden in
het water. Regendruppels prikten er ontelbare kuiltjes
in. Keila’s handdoek en kleren waren kletsnat, haar balletschoenen
zompig. Jon droeg een waterafstotend trainingspak,
maar ook hij klaagde over natte schouders.
Keila’s moeder kwam aanrennen met een boodschappentas.
‘Ik heb droge handdoeken, shampoo en ontbijtkoeken!’
zei ze hijgend. Ze keek erbij alsof ze trots was
op zichzelf. Soms vergat ze om voor dit soort dingen te
zorgen. De Vorstin had haar gevraagd de verhalen van
de eilandbewoners op te schrijven. Daar was ze enorm
druk mee.
9

Keila gaf haar een kus en pakte een ontbijtkoek uit
de tas. ‘Superreep’ stond erop.
‘Nu ga ik vast en zeker winnen!’ zei ze en ze at de
koek in een paar happen op.
Midden in het meer dreef een huisje op een vlot. De
enige manier om erbij te komen was per roeiboot – of
zwemmend. Keila wist dat ze tijdens de wedstrijd het
vlot moest aantikken en dan meteen weer terugzwemmen.
Bij de waterkant stonden vijf houten kistjes
op een rij. Jon vertelde dat de zwemmers vorig jaar
gewoon in het water sprongen. Nu waren er voor het
eerst startblokken. Maximus had geklaagd dat hij vaart
wilde maken bij de start, dat het anders amateuristisch
was. Keila wist niet wat dat betekende, amateuristisch,
maar ze snapte dat het met startblokken meer op een
echte wedstrijd leek.
10

Maximus kwam net aanlopen. Hij had een legergroene
badmuts over zijn hoofd getrokken en zijn
wenkbrauwen waren groot en dreigend. Zijn lippen in
een strakke lijn. Hij droeg een boxershort tot over zijn
knieën. Om zijn nek lag zijn kat, Bibob, met rode eekhoornstaart.
Keila verschuilde zich achter haar moeder
en Jon. Maximus was een kop groter dan zij en zijn
armen zagen er gespierd uit. Bibob siste.
De vijf deelnemers gingen op de startblokken staan:
Maximus, Keila en drie andere kinderen. Rood-witte
ballenlijnen verdeelden het water in vijf banen. Keila
had baan vier en Maximus nummer drie, de middelste.
De winkeljuffrouw stond klaar met in de ene hand
haar megafoon en in de andere een startpistool. Zij was
degene die altijd de wedstrijden regelde op het eiland.
De meester hield een paraplu boven haar. De winkeljuffrouw
stak het pistool naast de paraplu de lucht in.
Maximus zette een zwembril op en rekte zijn spieren.
Hij strekte zijn armen breeduit. Zijn rechterhand
kwam tegen Keila’s hoofd. Ze schoof naar het uiterste
randje van haar blok, zo ver mogelijk bij hem
vandaan.
‘Let op dat je niet in de zwarte plas duikt,’
fluisterde hij.
Keila vroeg zich af of ze hem goed verstond.
‘De zwarte plas?’
‘Dan verdwijn je.’ Hij keek er duister bij.
Keila wist niet wat ze moest zeggen.
11

‘Op jullie plaatsen, klaar, af!’
Pang, deed het pistool.
Alle kinderen doken vanaf het houten kistje het
water in. Keila dook vrij ondiep en baalde meteen.
Met een diepe duik had ze meer snelheid kunnen
maken. Stevig sloeg ze haar armen om en om. Het
water voelde aangenaam, niet te warm en niet te
koud. Het verwelkomde haar, alsof het voor haar
week: kom, we laten je er extra snel door.
Bij het huisje in het midden van het meer tikte
ze de kant aan en zwom in een rechte lijn terug. Ze
lette niet op de anderen, van Maximus zou ze toch
niet winnen. Ze lette alleen op het water. Hoe zacht
het voelde, het geluid van haar handen die er golven
in brachten.
Opeens was ze weer bij de startblokken. Ze tikte
de waterkant aan en zette haar voeten op de zompige
bodem. Haar natte haar sloeg ze voor haar
gezicht weg. Een luid gejuich steeg op. Maximus
was er ook al. Natuurlijk heeft hij gewonnen, dacht
Keila teleurgesteld.
Toch keek iedereen naar haar. Ze klapten.
De winkeljuffrouw gilde door de megafoon: ‘Keila
heeft gewonnen!’
Keila geloofde het bijna niet.
‘En Maximus is tweede geworden, met vier seconden
achterstand!’
Maximus trok een graspol uit de kant en smeet
die in het water. Het spetterde in het gezicht van de
12

jongen in baan twee die als laatste finishte. Maximus
trok zijn zwembril af en wreef over zijn kruin. Hij
keek er moeilijk bij, alsof het pijn deed.
Keila’s moeder hielp haar op de kant en wikkelde
een droge handdoek om haar heen. ‘Geweldig gedaan,
meisje, heel knap,’ zei ze met glimmende ogen.
De meester hield een paraplu op. Het publiek bleef
klappen, speciaal voor Keila. Ze keek naar alle lachende
gezichten en maakte een buiging. Op blote voeten
rende ze naar Jon en riep: ‘Ik heb gewonnen.’
Hij gaf haar een high five.
Keila glom van trots. ‘Voor het eerst heb ik
gewonnen!’
‘Wegens slecht weer is de prijsuitreiking over een
uur in de bibliotheek in de watertoren,’ riep de winkeljuffrouw
door de megafoon.
Maximus trapte alle startblokken in het water. Bibob
sprong op zijn nek, met een dikke staart siste hij naar
iedereen in de buurt. Maximus draaide zich om en verdween
met woeste stappen. Hij spuugde op de grond.
‘Hij heeft zijn kop gestoten op de bodem,’ fluisterde
Jon toen Maximus weg was. ‘Hij dook te diep, zo diep
is het meer niet vlakbij de waterkant.’
Keila knikte begrijpend.
14

Eiland
inde
Drup
Dit was hoofdstuk 1
van Eiland in de Drup.
In totaal zijn er 17
hoofdstukken.

Het zwevende eiland overstroomt! Tijd voor
Keila om in actie te komen. Als haar beste
vriend Jon verdwijnt en haar rivaal Maximus
zich raadselachtig gedraagt, krijgt ze het
moeilijk. Ze moet hulp inschakelen.
Maximus zette een zwembril op en strekte zijn armen
breeduit. Keila schoof zo ver mogelijk bij hem vandaan.
‘Let op dat je niet in de zwarte plas duikt,’ fluisterde hij.
Keila vroeg zich af of ze hem goed
verstond. ‘De zwarte plas?’
Hij keek duister. ‘Dan verdwijn je.’
Over Eiland van Keila:
“Op zoek naar de koningin
beleeft Keila het ene na het
andere avontuur en redt ze en
passant het milieu. Spannend
voorleesboek voor kinderen vanaf
een jaar of zes.” – Parool
www.eilandvankeila.nl
www.uitgeverijleli.nl