NAVmagazine april 2020

6 e JAARGANG
APRIL 2020 1
NAVIGATORS MAGAZINE
Wat kunnen wij leren van Margrietha Reinders?
VERDER:
02 How2connect
03 De ogen geopend
10 Aanstekelijk
12 Levensveranderend
15 Nieuwe column
Peru was het land waar
God ze wilde hebben,
daar waren Mark en
Hanneke helemaal van
overtuigd. Vol goede
moed vertrokken ze,
om na drie maanden
weer naar Nederland ...
4 Pionier
voor Jezus
FOTO: @MIRJAM VAN KLAARBERGEN PHOTOGRAPHY

COLUMN/ACTIVITEITEN
02
Bob
BOB ESMEIJER
DIRECTEUR NAVIGATORS
HOW2
CONNECT
'
GOD IS
AAN HET WERK!
To advance the Gospel of Jesus and his Kingdom into the
Nations through spiritual generations of laborers living
and discipling among the Lost’ (Het doorgeven van het Goede
Nieuws van Jezus en zijn Koninkrijk naar alle volken door
(middel van) geestelijke generaties van arbeiders die leven
en onderwijzen tussen de mensen die God niet kennen.).
In het vorige NAV Magazine schreef ik over het aspect van de zending van
‘arbeiders’ die de buurt in gaan en naar de uitersten van de aarde. Dit keer
een persoonlijke ervaring op dit gebied.
Sinds een jaar, ga ik met een van mijn ex-Philips collega’s (tevens een goede
vriend van mij) regelmatig, iedere 6 tot 8 weken, wandelen. Laten we voor
het gemak mijn vriend Hans noemen. We beginnen met een kop koffie en
praten vervolgens over hoe het de afgelopen weken gegaan is met werk en
familie. In principe kiezen we van tevoren een onderwerp uit waar we over
praten. Hans ziet zichzelf als humanist en is geen christen. Echter, als je
kijkt naar wat Hans belangrijk vindt in het leven en hoe hij dit vorm geeft, dan
kan ik daar regelmatig een voorbeeld aan nemen. Onze gesprekken gaan
over stevige onderwerpen zoals ‘trots’ (iets waar Hans mee worstelt) of
bijvoorbeeld ‘hoe om te gaan met onze aarde.’ Eigenlijk komt ons gesprek
altijd uit op wat we geloven. Hans daagt mij uit om mijn geloof in God uit te
leggen. Ik deel dan dingen uit mijn eigen geloof en ervaring, maar het klinkt
zo zwak … Maar dan realiseer ik me weer dat Jezus ons heeft uitgekozen en
wij niet Hem (Joh 15:16). Geloven in Jezus is een wonder op zich.
Gebed en beschikbaarheid van Annemieke en mij voor mensen zoals Hans,
is wat we kunnen doen. Geduld en volharden zijn niet gemakkelijk, maar
soms zijn er lichtpunten. De laatste keer dat ik Hans zag, gaf hij aan dat hij
psalm 1 had gelezen en mooi vond en het graag samen wilde bespreken ...
God is aan het werk!
De afgelopen 2 jaar besteden wij aandacht aan
How2Pray en How2Read. Gebed en Bijbellezen zijn
twee van de pijlers van ons geloofsleven, zoals ook
afgebeeld staat in deze illustratie van Het Wiel. Dit jaar
geven we aandacht aan de derde pijler, How2Connect,
Christus
getuigen
gemeenschap
die hoort bij de pijler gemeenschap. We centraal geven tips
hoe je jouw leven met God kunt delen met andere
christenen. Misschien ontdek je iets dat bij jou past.
How2Connect, wat bedoelen we daar nu precies mee. Christen
ben je niet in je eentje. Misschien ken je dat oude voorbeeld wel
van een kolenkachel (steenkolen dat zijn van die zwarte dingen die
vroeger in de kachel werden gestopt om het huis te verwarmen.)
Samen maken ze een prachtig gloeiend vuurtje dat de kamer lang
aangenaam warm houdt. Maar als je er een kool uit haalt en je legt
die apart dan gloeit hij nog een poosje, maar langzaam wordt het
minder en minder en uiteindelijk gaat hij uit.
Als christen heb je andere christenen nodig om elkaar te
bemoedigen, samen in de Bijbel te duiken, samen te getuigen,
samen te bidden, samen te delen, samen te aanbidden enzovoorts.
Als geloven alleen maar zou bestaan uit een individueel lijntje naar
God, dan is het moeilijk dat vuur van geloof in stand te houden.
Dat vraagt veel zelfdiscipline en in deze maatschappij, waar er
zoveel is wat onze aandacht afleidt, is dat een hele opgave. We
zijn samen het lichaam van Christus waarin we elkaar aanvullen en
misschien ben jij wel de hand en ik de voet.
Is de kerk daarvoor de enige plek? Nee, maar de kerk is daarvoor
wel een mooie plek, maar er zijn tal van mogelijkheden om dat
te doen. De kerk is er één van en een mooi voorbeeld voor deze
eerste How2Connect. Probeer een kerk te vinden waar jij je veilig,
welkom en thuis voelt. Maak in jouw stad of dorp gerust een
rondje langs de verschillende kerken en gemeentes en neem de
tijd om je keuze te maken. Vraag God om je daarin te leiden zodat
je op die plek komt waar Hij jou wil gebruiken. Ben je eenmaal
daar, maak dan vrienden, blijf in contact en geef jezelf daar de
mogelijkheid om te groeien. Kijk hoe je daar dienstbaar kunt zijn
en verbind je zo aan je kerk en je medechristenen.
Nog meer tips voor How2Connect? Ga naar www.navigators.nl
gebed Woord
de gehoorzame christen
in actie
JIP financieel verzorgt
o.a. de pensioenen voor
de Navigatorstaf
Info: Martijn Brands FFP of Thom Dijkstra, Tel. (085) 2030100
(Zwolle), E-mail: info@jip-financieel.nl, www.jip-financieel.nl

KEERPUNT
NR 1.• APR 2020
03
EEN
INTENSE
VERANDERING ...
‘Mijn geloof is veel
grootser en rijker
geworden.’
Vanwege veiligheidsredenen staat Emmy niet herkenbaar op de foto en is haar naam veranderd
Vol enthousiasme gaat
Emmy naar het Midden-
Oosten om daar aan Gods
koninkrijk te bouwen …
Die bouw voltrekt zich
echter vooral door een
verandering in haarzelf:
INTERVIEW: JEANETTE VOS-SPEK
‘Bij Netwerk was ik er al mee bezig om me
voor God in te zetten: we gingen de stad in om
God daar te laten zien. Het werd me duidelijk
dat God ieder mens wil gebruiken voor het
bouwen in zijn Koninkrijk’
Het zendingsteam in het Midden-Oosten daagt
Emmy uit om elke dag twee uur bezig te zijn
met stille tijd. ‘Ik ging dat wel doen, maar in
het begin vond ik dat zonde van mijn tijd.’
Emmy merkt echter dat het effect heeft op wat
er gebeurt. Ook ervaart ze dat veel teamleden
vloeiend bidden. ‘Ze werkten samen met God,
terwijl ik het meer voor God deed. De passie
die zij hadden wilde ik ook.’
In dat hele proces krijgt Emmy een relatie
met een jongen uit het team. ‘Hij was ook
erg sterk bezig met God en met de heilige
Geest en wij begrepen elkaar op dat gebied
niet zo goed. Vanaf dat moment gaat Emmy
zich meer in het werk van de heilige Geest
verdiepen. Terug in Nederland heeft ze even
geen contact met haar vriend en deze periode
gebruikt ze om voor haar eigen proces te
bidden: de beleving van haar eigen geloof en
het betrekken van de heilige Geest. ‘Ik wilde
graag met hem op een lijn zitten. Maar ik
wilde het ook voor mijzelf omdat ik gezien
had dat mijn teamleden dichter bij God
leefden dan ik.’
Emmy komt erachter dat ze het vooral ook
spannend vindt om zich voor de heilige
Geest open te stellen, maar ze wil dat wel.
Een aantal weken later gaat Emmy met
een vriendin naar Griekenland, naar een
organisatie die christelijke vluchtelingen uit
Arabische landen opvangt. Hier ervaart ze al
de eerste dag het werk van de heilige Geest.
‘Ik kende alleen de basis van een Arabisch
dialect, maar ik sprak een half uur lang
met iemand uit Irak en we begrepen elkaar
volledig.’ Blijkbaar is dit voor beiden op dat
moment heel belangrijk, want de dag daarna
is het anders en hebben ze zelfs moeite om
over simpele dingen te praten.
‘De volgende dag hadden we met alle
mensen die in het centrum waren een
gebedsbijeenkomst. Er gebeurden daar hele
schrijnende dingen. Ik had door dat ze voor
een van de mannen aan het bidden waren,
maar wist niet precies waarom.’ Er wordt in
het Farsi gebeden wat Emmy niet verstaat,
maar ze bidt voor extra kracht voor het gebed
van een van de vrouwen. ‘Terwijl ik dat deed
begon ik opeens in tongen te bidden. Meteen
wist ik wat dit was, het ging maar door en
door. Het was volledig in lijn met mijn gebed.’
Dit gebeurt later nog vaker. Emmy vindt het
logisch dat dit gebeurt, maar ook een gekke
situatie. Ze is er zo perplex van dat ze het aan
bijna niemand vertelt.
Vanaf dat moment gaat ook de Bijbel meer tot
Emmy spreken. ‘Opeens zag ik dingen die mij
eerder niet zo waren opgevallen. Ik herkende
me veel meer in de mensen van de Bijbel en
voelde meer verbondenheid.’ Emmy ervaart
meer stilte en rust. Haar dagelijks leven is
veranderd en verrijkt. ‘Ik heb nu totaal geen
angst meer om overweldigd te zijn door de
heilige Geest. Vooral de beleving van mijn
geloof is veel grootser en rijker geworden.’

INTERVIEW
04
PIONIER
VOOR
JEZUS
'De herinneringen die
ik uit mijn jeugd met
mij meedraag hebben
mijn visie op de mens,
de wereld en op God mee
helpen bouwen.’ Als heel
klein meisje vertrekt
ze met haar ouders
naar het zendingsveld
in Suriname en later
Indonesië. Een tijd
waar ze veel van leert,
maar zich ook anders
en eenzaam voelt. De
gevolgen daarvan werken
nog steeds door, zowel
positief als negatief.
Margrietha Reinders,
pionier in Amsterdam,
heeft die ervaringen
om mogen zetten tot
iets bijzonders.'
INTERVIEW: MARIEKE BOERSMA-LENSEN • FOTOGRAFIE: @MIRJAM VAN KLAARBERGEN PHOTOGRAPHY

NR 1.• APR 2020 05
God spreekt
op verschillende
manieren
tot mensen
‘Mijn eerste herinnering is dat mijn moeder
mij achterliet in de crèche op het schip naar
Paramaribo. Ik was zo verdrietig en dat gevoel
van alleen en eenzaam zijn heeft mijn leven wel
bepaald, net als het gevoel van anders zijn. In een
land waar iedereen een ander ras en een ander
geloof heeft, voel je je buitenstaander. Tegelijk
heb ik heel vroeg geleerd dat er veel werelden anders zijn dan de mijne, maar
dat die ook tot Gods wereld behoren. Mijn vader was daar heel duidelijk
over. Mensen die geen christen zijn, of mensen met een ander geloof en een
andere geschiedenis zijn ook door God gemaakt en verdienen ons respect
en ons luisterend oor. Je mag nooit de realiteit van een ander bespotten of
daarop neerkijken. Ik heb geleerd dat God met verschillende stemmen en
op verschillende manieren tot mensen spreekt. Hij wil zich aan alle mensen
openbaren en doet dat soms heel anders dan wij vanuit onze cultuur denken.'
PLEEGGEZIN
Toen zij elf was en haar zusje tien werden beiden naar Nederland gestuurd
voor vervolgonderwijs. ‘We kwamen in een pleeggezin dat we amper kenden.
Het was zo moeilijk en nachtenlang hebben we gehuild in onze bedjes.
Niet bij papa en mama zijn is voor een kind zo naar. Ik besef dat het voor
mijn ouders ook een groot offer is geweest dat ze moesten brengen voor
de zending. Op school waren we buitenstaanders, stille meisjes die deze
cultuur nog niet begrepen en ook niet begrepen werden. We mistten de
liefde van onze ouders enorm, maar die was er niet. Deze ervaring en het
wonen in zendingslanden maakten dat ik een passie heb voor mensen die
buiten de boot vallen. Iemand vertelde mij ooit dat dit zelfs een naam heeft.
Het Missionary Kids Syndrome. Veel zendingskinderen hebben deze zelfde
passie. Dat drijft mij ook in mijn pionierswerk.’
PIONIER
‘Na mijn theologiestudie vertrok ik niet naar de pastorie, maar werd ik
vrijwilliger bij de Nassaukerk. Deze kerk zet haar deuren open voor dak- en
thuislozen. Daar heb ik gezien wat het Koninkrijk van God is. Er kwamen
intellectuelen, ongeschoolden en ongedocumenteerde immigranten. Ik zag
bijvoorbeeld hoe zij hun weinige bezittingen met elkaar deelden. In 2009
reageerde ik op de vacature van pionier. Ik kreeg de opdracht om in een wijk
zonder kerk nieuwe vormen van kerkzijn op te zetten.’
Kerk in
de kroeg
‘De eerste wijk waar ik mocht werken was Amsterdam Oud-West. Door de
buurt te verkennen en naar plekken te gaan waar veel mensen komen legde
ik contacten en langzamerhand ontstond er een groepje. In een café kwamen
we bij elkaar voor het spiritueel café ‘De zoekende ziel’, een kerk in de kroeg.
Iedereen heeft zingevingsvragen en door bijbelteksten te kiezen die aansloten
bij de beleving van de mensen, kwamen er mooie gesprekken op gang. In een
kerkje wat eigenlijk dicht moest, begonnen we met vieringen. We noemden
het ‘Heilig Vuur West’. De groep groeide. Het waren niet de jonge vlotte
dertigjarige tweeverdieners die ik eigenlijk moest zoeken van de kerk, maar
mensen met een rugzakje, met psychische of fysieke problemen. Mensen
die gehavend waren. Zo ontstond er een kleine gemeente waar kindjes en
volwassenen werden gedoopt. Ik moest ook jonge mensen trekken maar
ik wist niet hoe ik dat voor elkaar moest krijgen. Zo kwamen de Navigators
in beeld. Het dispuut Pampus vroeg of zij een ruimte bij ons konden huren.
We hebben een deal gemaakt. Wij betaalden de huur en in ruil daarvoor
hielpen zij ons de buurtmaaltijden op te zetten. Ik was zo verrast over hun
enthousiasme, hun echte geloof, hoe serieus ze daarover waren. En ze aten

INTERVIEW
06
gewoon mee met de mensen die daar kwamen. Ik vond ze
geweldig! Eenmaal per jaar organiseerden ze ook een zomer
barbecue. Ze doen het nog steeds. Volgens plan heb ik de
gemeentestichting hierna overgedragen aan een jongere
voorganger die ook weer jonge mensen aan zich kon binden.
Mijn nieuwe project werd Betondorp.’
BETONDORP
‘Betondorp is de plek waar Johan Cruijff heeft gewoond.
Een wijk met amper middenstand en veel ouderen die daar
hun hele leven al wonen. Er is veel armoede. We, gelukkig
heb ik een team dat mij helpt, begonnen rond Pasen. We
belden aan en gaven de mensen een zonnebloem met een
paaskaart waarin stond: ‘Een hoopvol Pasen van Betondorp
bloeit, de huiskamerkerk van Betondorp’. Zo ontstonden de
eerste contacten. Ik heb nog steeds contact met iemand
die toen gereageerd heeft. We kregen tips waar we heen
moesten gaan of met wie we moesten gaan praten. Dat
ging eigenlijk vanzelf. Ik kwam in het café en maakte een
praatje met de mensen die alleen zaten, ik leerde mensen
kennen uit het buurthuis, ging bij buurtbewoners op het
bankje zitten, bezocht de huisartsenpost, de apotheek, de
bakker en legde op deze manier relaties. Dat is eng, ik moet
altijd over mijn angst heenstappen, maar als ik het gewoon
doe dan groeien de contacten. Het is niet moeilijk om lief
te zijn voor mensen en echt geïnteresseerd. Zo ontstond
langzamerhand een club mensen die naar de maaltijden
kwamen en kwam er hulp van buurtbewoners, waarvan
overigens de helft niet gelovig is, maar het wel een goed
initiatief vindt. Ook al voel ik me nog regelmatig onzeker
en anders, mijn compassie voor de mensen, die op zoveel
plekken buiten de boot vallen, is groot. Ik verlang ernaar dat
er gemeentes komen die oog en oor hebben voor de noden
van mensen en zo Jezus willen laten zien.’
TIP VOOR NAVIGATORS
‘Geloof in je boodschap en laat zien wat dat voor je betekent,
hoe het je raakt en wat het met je gedaan heeft. Schaam je
niet. Laten zien dat je in God gelooft is een enorme kracht
en die kracht is bestemd voor gewone mensen met gewone
levens. Laten zien dat Jezus de Redder is, dat Hij ons de
weg wijst, dat betekent dat de wereld niet ten onder gaat
maar nieuw wordt. Daar geloof ik in!
Laat door je
compassie
Jezus zien
TEKSTAFETTE
Wat is de favoriete bijbeltekst van Margrietha en waarom?
1 Johannes 4 : 12 ‘Niemand heeft God ooit gezien. Maar als we elkaar liefhebben, blijft God in ons en is zijn liefde in
ons ten volle werkelijkheid geworden.’
Johannes heeft zulke mooie teksten over de liefde. Zo geloof ik ook en ik denk dat God zich openbaart in de liefde.
Niet de romantische liefde, maar in de liefde die zich uit in je belangeloos toewenden naar andere mensen. Dat is
een dimensie dieper. Je kunt God laten kennen en ervaren door zijn liefde op die manier te geven. Bijvoorbeeld door
iemand een kopje soep te geven als hij ziek is.

COLUMN NR 1.• APR 2020
07
Alycia
Onszelf niet al te
serieus nemen
hielp mij om meer
mijzelf te zijn
ALYCIA HOMEYER
KOMT UIT TEXAS (USA),
WERKT BIJ NAVIGATORS
NEDERLAND ALS NAVENTURE
TRAINER EN OOK IS ZIJ
ONDERDEEL VAN HET
INTERNATIONALS TEAM. IN
DEZE COLUMN VERTELT ZIJ
OVER HAAR ZOEKTOCHT
WAT IK ( TOT NU TOE ) LEERDE VAN
GETROUWD ZIJN
Er wordt wel eens gezegd dat
je ruim tienduizend uren nodig
hebt om een expert te worden
in iets. Ik ben nu zes maanden
getrouwd, dus een ding is wel
zeker, ik ben nog geen expert
als het over het huwelijk gaat. Het goede
nieuws is dat ik leer en groei! Dit is de top vijf
van dingen die ik, tot nu toe, leerde over het
huwelijk …
1. Het huwelijk brengt mijn zwakheden naar
voren. Ik merk dat ik waarschijnlijk meer
gericht ben op mijzelf dan ik toe wil geven.
Vanuit mezelf ben ik niet zo dienend en
denk ik sneller aan mijn eigen behoeften
dan aan die van een ander. Oeps. Ik zie
dat als iets waar God mij kan helpen om
te groeien. Ik heb zijn inmenging nodig om
die dingen die sinds mijn huwelijk naar
boven komen te verbeteren. Gelukkig heb ik
een vergevende man die begrijpt dat dit bij het
getrouwd zijn hoort.
2. Samen lachen is essentieel voor een
gezonde connectie met elkaar en met
God. Ik ben verbaasd hoeveel meer ik
gelachen heb het afgelopen jaar. Onszelf
niet al te serieus nemen hielp mij om meer
mezelf te zijn. Ik voel me veiliger in het
door God aan mij gegeven ontwerp, omdat
ik iemand naast me heb die kan lachen
over mijn domme foutjes zonder dat ik me
veroordeeld voel.
3. Goed slapen is belangrijk. Dit lijkt simpel
maar ik heb gemerkt dat ik niet zo’n beste
slaper ben en dat mijn man dat ook niet is.
Daarmee helpen we elkaar niet. Waarom?
Ik ben minder geduldig als ik slecht slaap
en daarom zondig ik meer. Ik probeer te
leren hoe ik goed kan slapen met een
slechte slaper naast mij. Advies en tips zijn
welkom.
4. Vertrouwen op Jezus wat onze toekomst
betreft is een uitdaging. Ik hou van een
strakke planning, al ben ik tegelijkertijd
redelijk flexibel. Ik hou van stabiliteit en
weten wat er gaat komen. Voordat ik mijn
man ontmoette had ik een duidelijk beeld
van hoe de komende vijf jaar eruit zouden
zien. Nu weet ik dat niet. In mijn trouwring
staat Jesaja 52 vers 12 gegraveerd: 'Vertrek
in alle rust want de Heer gaat voor je uit en
de God van Israël vormt je achterhoede'.
Deze waarheid mogen we gaan oefenen in
ons gezamenlijke leven. Ik zie dat vooral
in ons verlangen om kinderen te krijgen.
We hebben geen controle over wanneer en
of dit gaat gebeuren. Toch heeft het een
grote impact op de timing van sommige
van onze plannen. Ik wil niet dat de angst
voor verandering mij tegenhoudt. Als God
ervoor kiest om ons een kind te geven, dan
zorgt Hij ook dat we onze plannen (en onze
levens) daarop kunnen aanpassen.
5. Mannen denken echt anders dan vrouwen.
Ik generaliseer, maar ik ben voortdurend
verbaasd hoe verschillend we zijn van
elkaar. Dat merken we vooral in de stijl
van communiceren. Meer dan eens is mijn
echtgenoot geïrriteerd over mijn behoefte
om door te praten over een probleem,
omdat ik me niet op een lijn met hem voel.
Hij heeft de gave om een onenigheid weg te
stoppen en door te gaan met het volgende.
Ik ben verbaasd en soms gefrustreerd over
hoe dat bij hem werkt. Gelukkig hebben we
veel tijd, hopelijk een jaar of veertig, om
elkaar beter te leren begrijpen.
Veel van jullie die dit lezen zijn veel langer
getrouwd dan ik! Ik weet zeker dat ik van jullie
kan leren. Voel je daarom vrij om te reageren
met waardevolle tips!

INTERVIEW
08
Het is vooral
investeren,
investeren
en nog eens
investeren
Peru was het land waar
God ze wilde hebben,
daar waren Mark en
Hanneke Liefhebber
helemaal van
overtuigd. Vol goede
moed vertrokken ze,
om na drie maanden
weer naar Nederland
terug te keren. Dat was
niet het plan …
INTERVIEW: MARIEKE BOERSMA-LENSEN
HELEMAAL
OP HUN
PLEK...

NR 1.• APR 2020
09
'In 2012 zijn we door Navigators
uitgezonden naar Peru om een
nieuw studentenwerk op te bouwen.
Hanneke was zwanger en na drie
maanden bleek dat er complicaties
waren. We moesten hals over kop terug naar
Nederland zodat Ruben het zou overleven.
Dat was een spannende tijd waarin we onze
toekomst in Peru en de gezondheid van Ruben
helemaal uit handen moesten geven. Toen
hij sterker werd mochten we nog steeds niet
terug, de vlucht was te lang voor hem. Daarom
zijn we zes maanden in Madrid gaan wonen
om het Spaans goed te leren. Begin 2014
mochten we, met Ruben, terug naar Peru.’
HET EERSTE JAAR
‘Het eerste jaar is alles nog nieuw. Gelukkig
lukte het redelijk snel om vriendschappen te
sluiten. We wisten nog niet hoe de dingen hier
werken en maakten soms grappige fouten,
zoals bij Rubens verjaardag. Bij binnenkomst
gaven we onze vrienden taart, heel normaal in
Nederland, maar in Peru is het de gewoonte
om eerst de verjaardag te vieren en tegen
het einde te zingen voor de jarige job en
de taart aan te snijden. Daarmee geef je
aan dat het feest is afgelopen en iedereen
geacht wordt naar huis te gaan. Hahaha die
verwarde blikken bij het uitdelen van de taart
bij binnenkomst. Ook moesten we nog flink
aan de taal werken. Hanneke trok al snel op
met jongeren en in al haar onschuld nam ze
uitdrukkingen van hen over. Dan zei ze wel
eens iets waarvan de anderen zich beschaamt
afvroegen hoe zo’n lieve zendingsvrouw zoiets
kon zeggen. Het kost veel tijd om je echt alles
eigen te maken, zodat je omgeving je goed
begrijpt.’
EEN THUIS?
Mark voelde zich vrij snel thuis omdat hij zich
fulltime op de bediening kon storten en hij
makkelijk contact maakt. Voor Hanneke was
dat anders. ‘Na twee jaar voelde ik me nog
steeds niet thuis en dat was lastig. Ik miste
Nederland zo, maar ik merkte dat God me
hielp om mij helemaal over te geven aan dit
nieuwe leven en mijn thuis in Nederland los
te laten. Sindsdien is het sterk veranderd en
voel ik mij gelukkig helemaal op mijn plek.
De momenten dat ik familie en vrienden mis
blijven wel en wat zou ik dan graag even op de
koffie gaan.’
HET WERK
‘Het echtpaar waarmee we zouden gaan
samenwerken moest een stap terugdoen, dus
waren we op onszelf aangewezen. We hebben
ons toen primair op studenten gefocust. We
bezochten de campus om ze te leren kennen.
Hanneke werd actief bij een lokaal project
onder jongeren in een arme wijk. Het duurde
wel lang voordat we iets met een aantal van
hen hadden opgebouwd. In deze cultuur
levert een goed gesprek niet zomaar een
nieuwe afspraak op. Gelukkig sloot een ander
echtpaar zich bij ons aan en zo konden we
ons werk uitbreiden. Het is vooral investeren,
investeren en nog eens investeren, in de taal,
je thuis, de relaties met buren en de mensen
die op je pad komen.’
HET NU
‘We hebben nu een capabel team van
zes personen en drie groepen. Twee
studentengroepen en een vrouwengroep. We
proberen hen, zowel in groepsverband als eenop-een
te zien, in de hoop dat we vriendschap
We zijn in de
tweede fase beland
sluiten, van elkaar leren en dieper kunnen
gaan. We lopen wel tegen veel uitdagingen
aan bij het werk met de jonge meiden die met
(seksueel) geweld te maken hebben gehad.
Omdat er zoveel in hun levens gebeurt, is het
lastig structureel betrokken te zijn.
Een van onze teamleden is bezig een werk
onder professionals te ontwikkelen door
een bedrijf op te zetten met het idee van een
‘business as mission’.
We zijn duidelijk in de tweede fase beland
en moeten nu zorgen dat het werk stabiel en
zelfstandig wordt. Investeren in deze leiders
en generatie, en hen helpen om door te geven
wat zij zelf ontvangen. Er ontstaat nu een
kerngroep waar we meer aan kwijt kunnen en
daar stoppen we onze beste energie in.’
DE KINDEREN
‘We zijn zo dankbaar dat het goed gaat
met Ruben en Jedidja. Ze voelen zich thuis,
genieten van hun leven en gaan graag naar
school. Jedidja is vrolijk en ondernemend en
heeft een pittig karakter. Ze brengt leven in de
brouwerij. Ruben heeft vrijwel geen last meer
van zijn klachten die de eerste vier jaar van
zijn leven zoveel aandacht vroegen. Het is een
lief, pienter en heel sociaal jochie die iedereen
als een vriend benaderd.’
TOEKOMST
‘We geloven dat ons werk hier nog niet klaar
is. We hebben een duidelijk idee over wat
ervoor nodig is om een gezond, lokaal werk
achter te kunnen laten. In deze fase van ons
leven zijn we ook nog flexibel en beschikbaar
om onze bijdrage te kunnen leveren.
We hopen dat mensen ons hierin blijven
ondersteunen, want dit is alleen mogelijk in
samenwerking met mensen die ons financieel
supporten.
Als de tijd komt om ruimte te maken en in
Lima het stokje over te dragen, dan kijken we
waar God ons op dat moment wil hebben.
Het zou logisch zijn om dan terug te gaan
naar Nederland, maar tegelijkertijd weten we
ons geroepen tot een mobiel leven. Daarom
willen we openstaan voor wat Hij hierin van
ons vraagt. En dan kan dat betekenen dat we
bijvoorbeeld op een andere plek in Peru aan
de slag gaan, of in Nederland of op een andere
plek in de wereld waar God ons roept.’
Belevenissen van Mark en Hanneke kunt u ook volgen
via Marks blog:
https://www.navigators.nl/actueel/categorie/blog-mark

LEF
10
‘We zien jeugdwerkers
vol passie. Jeugdwerkers
die er samen
helemaal voor willen
gaan. We zien dat de
jeugd weer komt!
We waren daar megaverbaasd
over en over
hun enthousiasme!
We plukken nu de
vruchten van de
cultuur die we
proberen te bouwen.’
Kaylee
Frank
INTERVIEW: MATTHIJS DEN DEKKER
EEN AANSTEKELIJKE CULTUUR
Frank en Kaylee Vreugdenhil (23 en
24) stapten twee jaar geleden in
het jeugdwerk van hun gemeente
in het Westland. Het jeugdwerk
was na een moeizame periode uit elkaar
gevallen. Omdat ze als jongere al meededen
in dit jeugdwerk, hebben Frank en Kaylee
belangrijke ideeën over de cultuur die ze
neer willen zetten.
Kaylee: ‘Toen ik voor het eerst kwam, vond
ik het zo spannend, maar uiteindelijk voelde
het echt als thuis. Ik was welkom en voelde
de liefde die er heerste. Er was in die tijd
elke maand een jeugddienst en dan gingen
we begin van de middag al opbouwen.
Sommigen deden licht en geluid, ik ging
boodschappen doen. Je was met elkaar
bezig en dat was zo enorm fijn. Zoiets, die
warme gevoelens als ik daaraan terugdenk,
dat zou ik voor onze jeugd willen.’
ONS DING
Frank: ‘Als ik terugdenk aan die tijd, heb ik
ervaren dat het als jeugd echt ons ding was.
Het was niet iets dat werd georganiseerd,
het was van ons. Ik ging er vrijdagmiddag
om drie uur heen en om elf uur ging ik weer
naar huis. Dat is absurd veel tijd voor een
dienst van anderhalf uur, maar dat maakte
niet uit. We hadden een goede tijd met
elkaar. Het eerste uur deden we niets, een
beetje bijpraten, wat koffie doen. Dat mooie
gevoel dat je daar gewoon bent en het je
eigen ding is en je samen iets bouwt, dat wil
ik ook voor de jeugd.’
‘Als tiener trok ik veel op met Robin, de
jeugdwerker van toen. Hij was voor mij een
mentor en is dat nog steeds. Hij biedt een
plek waar ik mezelf kan zijn en me volledig
geaccepteerd voel. Ik vind het lastig om
kritiek te accepteren van mensen, maar
van Robin kan ik het altijd hebben. Hij is die
persoon die alles mag zeggen. Dat heeft
zich gedurende jaren gevormd. Het is niet
dat het er in een keer was, dat kostte tijd.’
RELATIE
‘Die relatie is belangrijk. Wat ik bij veel
oudere mensen hoor, is het stereotype
dat jongeren niets meer met God te
maken willen hebben. Daardoor gaan ze
overcompenseren, door heel veel dingen
over God te vertellen als ze jeugdwerk
Dat jongeren je
toelaten, daarin zit
de kracht ...
doen. Terwijl de kracht om iets te mogen
geven en te mogen delen, erin zit dat
jongeren je toelaten. Het gaat om de relatie,
anders worden dingen niet meer van je
aangenomen. Ik denk dat we dat nog vaak
onderschatten.’
Tijdens de LEF Learning Community praat
het team van Frank en Kaylee veel over de
cultuur in het jeugdwerk. En samen groeien
ze daarin.
Kaylee: ‘Ik ben superblij dat we nu een
hecht team hebben. Het vermenigvuldigt
zich ook al. Er zijn jeugdwerkers
aangehaakt die zien wat we met elkaar
hebben en daaraan bij willen dragen. De
gemeente ziet het ook. Dat is het mooie: ze
voelen iets, ze zien iets. Het is aanstekelijk.’

WERKPORTRET NR 1.• APR 2020 11
ORGANISEREN MET
IMPACT
Als de op een na jongste
telg uit een gereformeerd
vrijgemaakt gezin was de
Bijbel en het geloof een
groot onderdeel in het leven
van Marjolie Opgelder, de
nieuwe eventmanager van
NSV. Toch was het niet per
se persoonlijk voor haar, dat
kwam pas later …
INTERVIEW: MARIEKE BOERSMA-LENSEN
FOTOGRAFIE: @MIRJAM VAN KLAARBERGEN PHOTOGRAPHY
Met twaalfhonderd
studenten God
intens ervaren ...
geloof leefde voor mij nooit
echt. Ik kende het vooral als
regeltjes van twee keer naar
de kerk, bidden voor het eten
‘Het
en dergelijke. Het was voor mij
meer een vorm dan iets uit mijn hart. Toen ik
op mijn zeventiende op kamers ging geloofde
ik wel dat er iets moest zijn, maar ik snapte niet
hoe dat dan zou werken. Na een poosje leerde ik
Corine kennen en bij haar zag ik iets wat ik ook
wilde hebben. Als zij over Jezus vertelde ging ze
echt stralen. Zij vertelde wat geloof en God voor
haar betekende en nam me mee naar de kerk.
Door haar verlangde ik er echt naar om meer
te leren over geloof. Ik leerde Simon mijn man
kennen en hij is overtuigd christen en zo rolde
het balletje verder. In 2013 liet ik me dopen,
ik ervaarde zoveel enthousiasme, vreugde en
zekerheid, dat ik zeker wist dat dit het was.’
NSEDE
‘Als tiener ging ik, als ik bij mijn zus logeerde,
wel eens mee naar avonden van NSEde. Vanaf
dat ik in Ede studeerde heb ik mij aangesloten
en in die drie jaar was ik nestor, zat ik in het
bestuur en heb ik Naventure gedaan. Ik was
zo enthousiast over de roeping en missie van
Navigators dat ik er graag zou willen werken.
Tijdens een stage bij de events van de EO
merkte ik dat ik dit werk superleuk vond. Toen
ik de vacature voor eventmanager ontdekte bij
Navigators, bleek dat de juiste plek voor mij.
Maar we moesten ook iets regelen voor ons
zoontje Mozes. Een paar dagen later ontmoette
ik een buurvrouw en zij bleek gastouder te zijn
en christen. Precies waar wij naar op zoek
waren. Zo bevestigde God dat mijn keuze goed
was.’
WAT DOE JE?
‘Ik ben verantwoordelijk voor de grote landelijke
events, zoals Focus, Zomerkamp en KNW
(Kringleiders- en Nestoren Weekend). Daarnaast
regel ik de stafdagen voor NSV, Europese events
en hier en daar wat losse dingen tussendoor. Ik
ben daarin de spil. Er zijn meerdere teams, maar
ik zorg dat al die lijntjes bij elkaar komen en
stuur studenten aan die meewerken. Het is zo
tof om te zien wat zij daar weer van leren. Mijn
voornaamste taak is de organisatie van locatie,
de catering, het aansturen van alle teams,
geluid, techniek en tijdens events ons draaiboek
volgen van wie moet waar zijn, hoeveel tijd
heeft de spreker nog en daar overzicht in
houden. Daarnaast zit ik ook bij de inhoudelijke
vergaderingen zodat we de lijntjes heel kort
kunnen houden.
Tijdens het afgelopen Focusweekend
had ik meerdere keren kippenvel; om met
twaalfhonderd studenten God zo te kunnen
ervaren, wow. Dit is waarom we het doen! Het
is zo tof om te zien hoe studenten naar voren
gaan om voor Jezus te kiezen. In de enquêtes
lees ik hoe iemand voor God koos, of opnieuw
voor Hem gaat, of de deur een klein stukje open
heeft gezet. Dat is toch te gek dat we daaraan
mogen bijdragen.’
TOEKOMST
‘Ik ben er blanco in gestapt en een nieuwe,
frisse kijk is altijd goed. Ik vind het
bijvoorbeeld belangrijk om na te blijven
denken over waarom we bepaalde keuzes
maken. Draagt het bij aan het doel, of is het
een vorm geworden? Het lijkt me wel tof, om
ook een dagconferentie te houden waar nog
meer studenten terecht kunnen. Verder is er
zoveel mogelijk binnen wat we doen. Doen we
dit nog op de juiste manier, wat kan er beter?
Bij Focus hebben we bijvoorbeeld de band
helemaal meegenomen in het thema, waarna
zij dat weer toepasten bij de aanbidding. En
dan lezen we terug in de enquête hoeveel
impact dat bij de studenten heeft gehad. Met
dergelijke veranderingen binnen de bestaande
events is nog heel veel te bereiken.’

NSV/INTERVIEW
12
Ik dacht:
Ik word
gewoon
lid-af
EEN LEVENSVERANDERENDE
ONTMOETING
‘Ik geloofde als kind wel dat er een God bestond maar ik dacht niet dat Hij zich om
mij bekommerde.’ Merel (20) groeit op met het idee dat geloven vooral betekent
dat je op zondag netjes naar de kerk gaat. Wanneer ze in haar studententijd lid
wordt van Navigators Studentenvereniging Tilburg (N.S.T.), verbaast ze zich over de
manier waarop verenigingsgenoten hun geloof beleven en voelt ze zich helemaal
niet op haar plek. Merel vertelt hoe ze, na een moeilijke periode, onverwachts een
levensveranderende ontmoeting had met God.
INTERVIEW: MARLIES HOEKMAN • FOTOGRAFIE: @MIRJAM VAN KLAARBERGEN PHOTOGRAPHY
‘Ik ben bij Navigators terecht gekomen
door mijn broer. Hij was lid geworden
van N.S.T. en de veranderingen die ik
bij hem zag maakten me nieuwsgierig.
Hij was veel opener geworden en als
hij thuiskwam deelde hij leuke verhalen over
de vereniging. Tijdens mijn introductietijd heb
ik me daarom ook meteen ingeschreven.’
‘In het begin voelde ik me absoluut niet op
mijn plek bij de vereniging. Het christelijke
jargon zoals ‘stille tijd’ en ‘aanbidding’ zeiden
mij niks. Op woensdagavonden hadden we
een dispuuts-halfuur waarin we een paar
‘bekende’ aanbiddingsnummers zongen.
Iedereen zong dan uit volle borst mee maar
ik kende de nummers niet. Die periode voelde
alsof ik op een treinstation stond in het
buitenland en ik geen enkel bordje kon lezen.
Er zijn momenten geweest waarop ik dacht: Ik
word gewoon lid-af.’

NSV/INTERVIEW/UITGELICHT NR 1.• APR 2020 13
'In de zomer na mijn eerste jaar gingen we
met het dispuut op vakantie naar Tsjechië.
Tijdens die vakantie trok ik veel op met
dispuutsgenootjes Marjolein en Elise en
werden we goede vriendinnen. Ik had ze nog
maar pas ontmoet en daarom kende ik ze
nog niet zo heel goed. Ze waren namelijk
nog maar net teruggekomen van een
discipelschaps training school (DTS). Wat me
opviel aan hen was dat ze écht anders waren,
ze straalden een bepaalde kalmte uit.'
‘Op donderdagavond organiseerden Elise en
Marjolein spontaan een aanbiddingsdienst en
uit respect voor hen besloot ik erheen te gaan.
Aan het einde van de avond boden ze aan om
voor mensen te bidden en ik had sterk het
gevoel dat ik naar hen toe moest voor gebed. Ik
liep erheen en zei: “Ik weet eigenlijk niet zo goed
waarom ik hier sta, want het gaat wel prima met
me”. We baden samen en na een tijdje had een
van hen de indruk dat iets me dwars zat en dat
het met vergeving te maken had. Ik heb op dat
moment een aantal mensen uit mijn verleden
mogen vergeven.’
‘Daarna baden ze verder maar iets in hun
toon klonk anders, het leek krachtiger. Op dat
moment werd ik helemaal gevuld door de
vrede van God. Ik voelde me slap en duizelig
worden en ineens lag ik op de grond. Het is
lastig uit te leggen wat ik op dat moment
ervaarde, maar om een beeldspraak te
gebruiken: Ik voelde me soort pruttelende pot
met macaroni. Ik houd enorm van pasta en
word er super blij van om een pan pasta met
saus te zien pruttelen op het vuur. De geur
vult dan je hele huis en daar word ik rustig en
gelukkig van. Zo voelde ik me op dat moment.
Het duurde misschien maar tien minuten,
maar het heeft alles veranderd, dus dat waren
een goede tien minuten!’
JEZUS (ONLINE) LEREN VOLGEN
De afgelopen tijd is er achter de schermen gewerkt aan een online module met
als titel ‘Jezus leren volgen’. In deze module zijn acht bijbelstudies ontwikkeld
over thema’s zoals: kiezen voor Jezus, je lichaam en God, gerechtigheid en
geven en geld. Wouter Verbree, projectleider van deze module, vertelt: ‘We
willen studenten helpen om zich te verdiepen in de Bijbel en daar te ontdekken wat het
betekent om Jezus te volgen. De online studies bestaan uit korte video’s, inspiratie uit
de Bijbel en bijbehorende vragen. Daarnaast is er per thema extra materiaal beschikbaar
voor wie nog wat verder wil verdiepen.’
Inmiddels worden de studies al op zeer uiteenlopende plekken gebruikt. Wouter: ‘Ik hoorde
van iemand die de studies gebruikt in het contact met haar mentor. En een van onze
verenigingsbesturen heeft de studie over Je lichaam en God gebruikt om zich te verdiepen
in het thema seksualiteit. Ook weet ik van een paar kringleiders die de module met hun
kring doorlopen. Ik ken zelfs een verhaal van iemand die op basis van de studie Kiezen
voor Jezus, opnieuw gekozen heeft om ‘ja’ te zeggen tegen Jezus. Dat is waar we het voor
doen! Dat steeds meer mensen de liefde van de Vader leren kennen en Jezus leren volgen
in hun dagelijks leven.’ De acht studies zijn gratis toegankelijk via bit.ly/jezuslerenvolgen
of navigators.nl/nsv/academy.
‘Sinds dat moment is mijn leven volledig
anders en nu ben ik helemaal on fire voor
God! Na de vakantie is Elise is mijn mentor
geworden en zijn we samen veel de Bijbel
ingedoken. Sinds afgelopen zomer is
Marjolein mijn mentor. Elise en Marjolein
zijn voor mij echt een voorbeeld in hoe ze
discipelschap uitleven. Ze hebben mij dit
op een hele natuurlijke manier meegegeven
en nu kan ik het zelf ook weer doorgeven
aan andere jonge vrouwen, daar ben ik heel
enthousiast over.'
‘Een fijne tool om vernieuwde en verdiepende gesprekken aan te gaan met mijn mentoree’
- Lisanne
'Wat ik aan de lezers wil meegeven is:
Ga je niet aanpassen aan de wereld maar durf
te laten zien dat je anders bent. Dat is juist
hetgeen wat mensen aan het denken zet.’

IMPACT
14
GOD
EN MIJN
WERK...
Werken in de hersenen
van andere mensen. Wat
een verantwoordelijkheid.
Hoe betrek je God daarbij?
Voor Dorien van Zwol,
technisch geneeskundige,
is dit een dagelijkse
werkelijkheid. Hoe gaat zij
daarmee om?
INTERVIEW: MARIEKE BOERSMA-LENSEN
FOTOGRAFIE: @MIRJAM VAN KLAARBERGEN PHOTOGRAPHY
Ik wilde God weer
leren vertrouwen

NR 1.• APR 2020 15
geloof werd
bij Dorien met
de paplepel naar
binnen gegoten.
Jarenlang
bezocht zij een
‘Het
bijbelkamp en
tijdens een van die kampen maakte zij haar
keuze voor God. ‘Dat was een belangrijk
moment en ik heb het op een briefje
geschreven dat nog steeds voorin mijn Bijbel
geplakt zit. Op mijn elfde werd bij mij een
chronische darmziekte gediagnosticeerd en
daardoor werd mijn vertrouwen in God wel op
de proef gesteld. Ik bad veel, ging trouw naar
de kerk, deed alles volgens het boekje en
toch bleef ik ziek. Hoe kon ik nou vertrouwen
dat God goed was, als Hij niet op die manier
voor mij zorgde? Na de middelbare school
deed ik een discipelschaps training school
(DTS) en tijdens de eerste week werd mij
gevraagd wat ik wilde leren in deze periode.
Dat wist ik direct: Ik wilde God weer leren
vertrouwen. Hij liet mij in die periode zien
hoe Hij betrokken wil zijn in mijn dagelijks
leven. Sindsdien kies ik er bewust voor dat
deze ziekte nooit tussen God en mij mag
instaan. Het blijft ingewikkeld, maar God kan
me zo ook gebruiken.’
‘Na mijn DTS ben ik technische geneeskunde
gaan studeren in Enschede. Dit was niet per
se mijn kinderdroom, maar op verschillende
manieren ontdekte ik dat ik iets unieks
heb wat ik mag inzetten. Dat kan op veel
gebieden en manieren. Ik had de zending
in gekund, of de gehandicaptenzorg, maar
ik heb ook een passie voor wetenschap en
puzzels oplossen. Uiteindelijk ontdekte ik
de studie technische geneeskunde. Dat ik
ingeloot werd was voor mij de bevestiging
dat dit Gods plan voor mij was.’
‘Als technisch geneeskundige ben je de
brug tussen de kliniek en de uitgebreide
technische wereld die daaraan verbonden is.
We zien dat steeds meer technieken gebruikt
worden in de zorg om diagnoses te stellen
of therapieën te verbeteren. Een arts heeft
de technische kennis niet om dit verder te
optimaliseren en in te voeren.
Ik werk met epilepsiepatiënten. In
mijn onderzoek implanteren wij een
neurostimulator, een soort pacemaker
met elektrodes, in de hersenen van
epilepsiepatiënten. Met de elektrodes
proberen we het begin van een aanval in de
hersensignalen te herkennen. De stimulator
geeft dan een klein stroompje en ‘reset’ zo de
hersenen, zodat de aanval niet doorzet.’
‘Ik vind het wel spannend om dit werk
te doen. Wij hebben als team een grote
verantwoordelijkheid voor de patiënt en
we doen iets wat zich afspeelt op de rand
van wat bekend is. Gelukkig merk ik dat ik
daarmee bij God terecht kan en om wijsheid
kan bidden. Het was zo bijzonder dat ik,
na de eerste implantatie, las dat God zal
antwoorden als we om hulp roepen en Hij
grote en geweldige dingen zal laten zien
waarvan we nu nog niets weten (Jer. 33:3).
Dat bemoedigde mij enorm. God is de Maker
van onze hersenen, bij wie kan ik nu beter
om raad vragen dan bij Hem? Als ik Hem
in de stilte opzoek, merk ik dat er hoop
en geruststelling komt. Ik ben blij dat een
spreker bij NSE een keer benadrukte dat het
goed is om in je studententijd gewoontes,
zoals stille tijd, aan te leren. Nu houd ik
het makkelijker vol in de hectiek van mijn
burgerleven.’
‘Er zijn ook dingen op mijn werk waar ik mee
worstel. In de wetenschap is het belangrijk
dat je erg goed laat zien waarin jij de expert
bent. Jezus zegt: dien de ander. Hoe kan
ik het dienen van de ander dan toepassen
zonder over mij heen te laten lopen? Tijdens
Queeste, een event van IMPACT, inspireerde
Bob Esmeijer mij daarin. Hij vertelde dat hij
dit ook lastig vond; hij maakte bijvoorbeeld
eens een prachtige PowerPoint en zijn baas
liep er mee weg. Het raakte mij dat Bob
vertelde dat je God kunt dienen, door het dan
toch maar gewoon te doen. Zo’n voorbeeld
laat mij zien hoe ik Gods principes concreet
in mijn werk kan toepassen.
Ook vind ik het soms moeilijk om mijn
frustratie, over hoe iemand iets afhandelt, ter
sprake te brengen. Maar ik kwam erachter
dat ik, door dat niet te doen, de ander niet
liefhad. Ik blijf dan met mijn negativiteit
over die ander zitten. Ik ben best trots dat
ik uiteindelijk het gesprek hierover aanging
en daardoor de ander in zijn waarde liet. Ik
besefte dat we allemaal Gods kinderen zijn
en ik daarom op een positieve manier met
hen om mag gaan en dat leer ik elke dag een
beetje meer.'
Kan ik de ander
dienen zonder
dat hij over me
heen loopt?
COLUMN/ELLEN
Na drie jaar van zoeken, bidden, wachten en
een hele hoop onverwachte wendingen, woon
ik Ellen, samen met GertPaul en onze drie
kinderen Boaz, Jesse en Ezra, sinds april 2019 in
Bergen, Noorwegen. Na elf jaar in het Navigator
studentenwerk in Nederland, ondersteunen we
nu de Noorse tak: Navigatørene. In deze column
vertel ik over ons leven.
KJÆRE MENNESKER! (LIEVE MENSEN)
Een zondagmiddag in januari. Ik sta bij de voordeur
en leg een vriendje van Boaz uit dat hij ziek is en
niet kan komen spelen. Boaz reageert naar mij in het
Nederlands: ‘Poeh mam, dat Noors moet nog wel wat
beter hoor, je zegt echt veel fout!’ Naast dat ik in de
lach schiet, voel ik mezelf ook krimpen. En ik ben al
zo klein
Emigreren is weer kind worden.
Een paar dagen later ontmoet ik twee studenten met
wie ik nadenk over hoe je een leerling van Jezus kan
zijn. Ik ben enthousiast. Vraag door. Stel nog een
vraag. En nog één. Ik zie ze dichtklappen. O nee!
Doorvragen werkt anders hier. Ik voel mezelf krimpen.
En ik was al zo klein
Er is zoveel nieuw, ik moet nog zoveel leren. De taal,
de cultuur, de mensen, het werk. Op veel gebieden
voel ik me net als een van mijn kinderen, die op het
ene moment roept: ‘Ik wilde dat dit maar een droom
was en ik wakker werd in Nederland’ en het volgende
moment zegt: ‘Dit was de aller-, allerleukste dag ooit!’
Toch is je weer kind voelen zeker niet alleen maar
negatief. Op onze eerste echte bergwandeling kromp
ik ook. Wat is het prachtig hier! Kinderlijk uitgelaten
was ik. Maar ook mijn reactie op het eten van een
lokale delicatesse (schapenhoofd) was behoorlijk
primair kan ik je zeggen …
Ik begrijp weer iets meer van wat Jezus bedoelde met
dat je als een kind moet worden om het Koninkrijk
binnen te kunnen gaan. Niet altijd leuk, maar zo’n
goede les.
De komende tijd hoop ik jullie mee te nemen in ons
emigratie avontuur. Voor nu ‘Ha det godt og hilsen fra
oss!’ (Heb het goed en groetjes van ons!)
Ellen van der Vlies

NIEUWS
IMPACT QUEESTE • 31 OKTOBER • UTRECHT
Je leven is als een grote queeste. Soms dwalend, zonder doel of logica. Soms verkennend, met focus, zonder
antwoord. Soms hard werken, je vol geven. Op IMPACT Queeste vind je reisgenoten. Medereizigers die ook
dwalen, verkennen, vragen, vinden en ontdekken. Samen op zoek naar God in elke stap.
Dit voorjaar gaan wij opnieuw samen met christen young professionals onderweg! Ga jij met ons mee op zaterdagmiddag
31 oktober in de Social Impact Factory in Utrecht? Op deze middag vind je inspiratie, je wordt aan het denken
en aan het werk gezet en er is ook tijd voor ontmoeting en gezelligheid. De drie thema's die we deze keer gaan
verkennen zijn: waarden kiezen, karakter oefenen en relaties bouwen.
Meer informatie over het programma en de ticketverkoop vind je op: https://impactqueeste.nl.
NAVIGATORS STEUNEN
U kunt op verschillende manieren partner worden van Navigators, namelijk door een gift over te maken via
GIVT, via uw eigen bank of via onze website: https://www.navigators.nl/doneren.
WAT IS GIVT
GIVT is een
service die is
ontwikkeld om
het voor leden
en donateurs van kerken en christelijke
organisaties op een veilige
manier makkelijker te maken om te
geven. Veel kerken gebruiken het
bijvoorbeeld bij de collecte en ook
steeds meer organisaties maken
gebruik van GIVT.
Waar geeft u bijvoorbeeld
voor?
HOE WERKT HET?
• Allereerst heeft u de GIVT app
nodig die te downloaden is via
de App Store of Google Play
• Vervolgens kunt u zich
registreren
• Open daarna de app, kies een
bedrag en scan de QR-code van
deze pagina
• De QR-code zorgt ervoor dat het
gekozen bedrag na het scannen
overgemaakt wordt aan
Navigators
• Uw gift wordt na twee dagen
afgeschreven
Als u deze code scant
met de app kunt u zo een
gift overmaken.
Liever zelf een gift overmaken?
Dat kan nog steeds via
IBAN NL23 RABO 0385 2067 20
o.v.v. Algemeen.
Partner in de misse van Navigators – secretariaat als vraagbaak
Door de aanwezigheid
van secretariaat…
Meer informatie over GIVT
vindt u op www.givtapp.net
… worden allerlei vragen en
verzoeken verwerkt …
… zodat de overige staf die tijd aan
hun eigen bediening kan geven.
Iedereen draagt bij - support de ondersteunende diensten met een (extra) donatie
Het Coronavirus heeft
een grote impact op ons
allemaal. Er is angst en
onzekerheid. Als Navigators
ervaren wij dit ook. In de
Bijbel vinden we veel troost
en de zekerheid dat we
mogen weten dat God alles
in zijn handen heeft en Hij
te vertrouwen is. Hij zegt:
’Want Ik ben de Heer je
God. Ik neem je bij je
rechterhand, en zeg je:
’Wees niet bang, Ik zal
helpen’.' Jes. 41:13
Laten we blijven bidden
om Gods hulp en zijn
vrede voor ons land en
de wereld.
COLOFON
NAV. is het relatiemagazine van
Navigators. Het verschijnt 3 keer
per jaar.
REDACTIE:
Marieke Boersma-Lensen
(hoofdredacteur)
Djurre Verschoor
MEDEWERKERS:
Matthijs den Dekker,
Bob Esmeijer, Marlies Hoekman,
Alycia Homeyer,
Mirjam van Klaarbergen (fotograaf),
Ellen van der Vlies
Jeanette Vos
Navigators
Hoofdstraat 53
3971 KB Driebergen
Tel.: 0343 - 520104
magazine@navigators.nl
www.navigators.nl
ADRESWIJZIGINGEN:
adres@navigators.nl
GIFTEN:
IBAN: NL74 INGB 0000 0293 40
De belastingdienst heeft
Navigators aangewezen als
ANBI en daarmee zijn uw giften
aan ons aftrekbaar.
VORMGEVING:
IDD geeft aandacht
www.idd.nu
DRUKWERK:
Den Hoed Quality Printing
www.drukkerijdenhoed.nl
Wijk bij Duurstede
Overname van artikelen en/of
illustraties en foto’s is uitsluitend
toegestaan na schriftelijke
toestemming van de redactie.
ISSN: 2468-0222