2020.10.01-PROJECT-7-BLAD-NIEUWSBRIEF-01

Hoi lieve mensen
Ik begrijp het leven niet en het donker maakt mij weer bang.
Zo raak ik opnieuw in verzet ondanks dat ik nu weet dat als iets niet goed voor mij is het een
levenslange inspanning vergt om dat in stand te houden terwijl ik het ook gewoon mag laten
gaan.
Hoe kan ik manifesteren als ik in het nu blijf leven?
Kom op ik moet door en dit heden weer achter mij laten.
Maar als zowel het verleden als de toekomst al in mij aanwezig is, waar moet ik dan nog naar
streven? Toch is teleurgesteld worden waardevoller dan ervaringen gaan ontwijken vertelde
een therapeut.
Alle smarten die ik beleef komen voort uit zaadjes die ikzelf gezaaid heb. De vreugdevolle
momenten echter komen doordat god mij erbovenuit tilt zodat ik meer in zijn nabijheid mag
zijn!
Ach iederéén heeft wel een beperking maar nu zijn we zo massaal van god los geraakt dat de
wereld op een gesloten afdeling begint te lijken. Verdoofd, verstomd en uitdrukkingloos
houden we nu gehoorzaam ons ware gezicht voor elkaar verborgen.
Zonder dat houvast aan god vervangen de nieuwe regels de vertrouwde oude regels die ik op
de zondagsschool leerde.
In de jaren 80 was de regenboog nog een goddelijk symbool.
En wat nu het handgebaar voor respect is lijkt heel erg op het handgebaar voor de bokkenkop.
Wat zoet was is nu zout en wat zout was is nu zoet en dit is voortaan het nieuwe moraal.
Losgemaakt van familie, vrienden en kennissen, terwijl ondertussen mijn hersenen volgepropt
worden met mediarommel, raak ik in verwarring wat zich uit in een wanordelijke omgeving.
Oeverloos verlangend naar een stevige kade zoek ik naar houvast en smeek bijna om een
duidelijk kader waarbinnen ik mij veiliger voel.
Mijn denken zit zo volgestouwd dat ik gedachteloos prikkeldraad accepteer als iemand mij
voorhoud dat het van mooie wol gemaakt is.
Wie dwingt ons straks zijn respect af als wij niet meer weten waartoe we behoren?
Ik ben …. ik.
Liefs arie
18