Achter een masker van verdriet

ZORGVERLENERS VERTELLEN
Ik miste de persoonlijke gesprekken tijdens huisbezoeken. Contact maken via de
telefoon of het beeldscherm was veel moeilijker, vooral als ik de patiënt nog niet
kende. Hierdoor kwamen we minder goed tot de kern van het probleem Het
was erg fijn dat er 24 uur per dag een arts beschikbaar was. We konden snel overleggen
en er was bij binnenkomst op de afdeling al een duidelijk beleid Ik heb akelige
gesprekken moeten voeren met familieleden. Ik moest hen dingen weigeren die ik ze
helemaal niet wilde weigeren Het meest lastige vond ik dat ik minder nabij kon zijn.
De cliënt kon mijn gezichtsuitdrukking niet zien als ik een mondkapje op had en dat
voelde afstandelijk. Alsof ik mijn cliënt tekortdeed Ik kon altijd op mijn collega’s
rekenen. Al mijn collega’s hielpen elkaar waar nodig Het overleg met collega’s was
vaak digitaal en fysieke overlegmomenten waren er niet. Dat maakte het minder
makkelijk om reacties op waarde te schatten Het artsenteam was goed te
bereiken en bood ons ondersteuning bij het nemen van beslissingen en het geven van
palliatieve zorg Omdat er geen bezoek mocht komen, waren wij als zorgverleners
de informatielijn naar de familie. Heel bijzonder, want we stonden daardoor veel
dichter bij hen Patiënten mochten geen bezoek ontvangen. Hierdoor kreeg ik geen
beeld van de mens achter de patiënt De arts kwam niet langs op de afdeling, omdat
er corona heerste. Hij belde ook niet om te informeren hoe het ging Het
ergste vond ik dat we elkaar geen hand konden geven. Aan de handdruk kan
ik namelijk veel voelen: hoe een ander erbij staat en wat voor iemand het is
RUIS IN WEDERZIJDSE COMMUNICATIE | 11