Bouwgeschiedenis Kwattaweg 70

Kwattaweg 70
Woonhuis van de fam. H.R. Macrooy
Auteur: Stephen Fokké, 21 nov. 2005, herzien 25 mei 219
Aan de Kwattaweg nr. 70 staat het ouderlijk huis v.d. fam. Macrooy, bestaande uit
vader Harry Richenel (‘Nel’) Macrooy, moeder Henriëtte Classina de Rooy, en negen
kinderen (acht dochters en 1 zoon). Het woonhuis is in 1948 gebouwd door David
Fernandes, een Surinamer die 19 jaren in Venezuela had gewoond en in 1946
terugkeerde naar Suriname om zijn ouders te bezoeken en daarna niet meer
terugkeerde naar Venezuela. Fernandes ontwiep en bouwde stenen huizen, waarvan
verschillende aan de Schietbaanweg verrezen. Vermoedelijk raakte hij tijdens het
borrelen in contact met de ondernemer ‘Nel’ Macrooy, in die tijd mede-eigenaar van
‘UNEDA Trading Company’. Dit bedrijf bezat een rijstpellerij aan de Theodorusstraat
(zijstraat Molenpad) en exporteerde rijst naar o.m. Duitsland en Curacao. Later werd
UNEDA Trading Company overgenomen en opereerde het voortaan onder de naam
‘Samson Snertring N.V.’, thans gevestigd aan de Industrieweg Zuid 38.
Nog tijdens de bouw op 14 juni 1949 1 stierf Fernandes op 43 jarige leeftijd 2 ,
waardoor het huis nooit volledig werd afgebouwd. Aan de vloeren van het huis was
dat goed te oordelen: deze waren van ruw beton en niet afgewerkt met tegels. Het
huis had buitengewoon grote maten: 20,30m lang en 11,80m breed met vijf grote
slaapkamers (hoe kan het ook anders met zo’n groot gezin), ruime woonkamer
1
De West: Nieuwsblad uit en voor Suriname 15 juni 1949.
2
Hij werd begraven op de Nederlands Portugees-Israelitische begraafplaats.

(9.50m x 4,80m), eetkamer, keuken, bad- en toilet, bergruimte, en een voor- en
achterterras. Voor die tijd een kolossaal huis. Uitvoerders bij de bouw waren de
Vries, een metselaar die aan de Sophialaan woonde en Baas David Kiesel 3 , een
timmerman die huizen bouwde en op ‘Krepi’ (Charlesburg) woonde.
Het huis is in Art Deco bouwstijl opgetrokken. Opmerkelijk is de voorgevel die in het
midden een gelijkenis vertoont van een opstaande bromfiets cylinderkop, de grote
kwartronde woonkamer, de hoge middengang met houten klapdeuren voorzien van
gekartelde bovenranden en diverse getinte glas in loodraampjes. Het huis heeft een
zware fundering en had oorspronkelijk hoge plafonds, en lange deuren en ramen. De
muren zijn gedeeltelijk gemaakt van bakstenen afkomstig van afbraak van plantages,
terwijl de binnenmuren van gestort beton zijn. Als wapening voor de lateibalk boven
deuren en raamkozijnen werden oude spoorwegrails gebruikt. Een methode die wel
vaker elders in de bouw werd toegepast.
Het is het eerste stenen huis aan de Kwattaweg. Samen met Theater Tower (eveneens
Art Deco en in 1948 gebouwd door Eduard Sniphout) zijn het de eerste moderne
stenen gebouwen van Paramaribo. Voor die tijd was het huis een bezienswaardigheid.
De bouw trok vele nieuwsgierigen, die dachten dat er een ‘kino’ (bioscoop) gebouwd
werd.
Kwattaweg 70, coll. Olga Dijk-Macrooy.
Op een historische foto 4 uit 1949 staat het huis, met een deel van de familie Macrooyde
Rooy, afgebeeld. Omstreeks 1989 werd een nieuwe plattegrond (schaal 1:100) 5
3
Heden ten dage bestaat het ‘Bouwbedrijf Kiesel’ nog. In 1968/69 is het bedrijf overgenomen door Lim A Po.
4
Fotocollectie Olga Dijk-Macrooy
5
Collectie Mavis Macrooy.

van het huis gemaakt in verband met een plan om het huis als restaurant in te richten.
Dit plan is echter nooit uitgevoerd en omstreeks 1989/1990 werd het ouderlijk huis
verkocht aan een Chinees uit Nickerie, genaamd Chin, die het op zijn beurt
doorverkocht aan Bodha Premchand (directeur Stichting Sahara), de huidige eigenaar,
die bepaalde veranderingen aan het pand doorvoerde.
In 2003 verscheen een “Oso Tori” artikel over het huis in De Ware Tijd, van de hand
van de journalist Wietse Buma.
Voorstel voor herinrichting tot restaurant. Collectie Mavis Macrooy.

De familie Macrooy. Datum en fotograaf onbekend.
De kwartronde woonkamer. Foto KDV architects, 2003.

Hoge middengang met klapdeuren.
Foto KDV architects, 2003.