e-Paper - SVAT Astatine - Universiteit Twente

Column
Over taal, creativiteit en pinguïns
Bij het schrijven van een column laat ik mij inspireren
door dingen die ik meemaak terwijl ik rondloop
op de universiteit, in de trein zit of op andere manier
meemaak. Ik probeer het dan voor AT’ers ook nog interessant
te maken, of tenminste enigszins aan AT te
relateren. Deze keer kwam ik in de verleiding om eens
een wat algemener onderwerp te pakken: spelling en
taalgebruik. Let wel: ik kwam in de verleiding,
dus sla niet meteen deze pagina om! Het
valt mij (en blijkbaar veel onderzoeksinstituten)
op dat Nederlanders steeds minder
goed Nederlands kunnen. Brieven
van Acasa kenmerken zich door elke
mogelijke d/t-fout te demonstreren,
als ware het een spellingtoets voor
VWO-3 (“Haal zoveel mogelijk fouten
uit de volgende brief”). Deze verschijnselen
zijn echter van iedere dag, welke
gebeurtenis zette mij er dan bijna toe hier
een column over te schrijven?
Om de rode draad van de afgelopen columns te
blijven volgen: ik zat in de trein rustig te werken aan
het artikel over e-Paper, toen ik werd afgeleid door het
gesprek van twee meiden van ongeveer mijn leeftijd,
een paar stoelen verderop. De ene was, zo viel uit
hun gesprek op te maken, een PABO-studente en vertelde
over de taaltoets die ze hadden gehad. Nadat ze
enigszins laatdunkend had verteld dat veel van haar
medestudenten het na drie pogingen nóg niet hadden
gehaald en enigszins trots er achteraan dat zij het in
een keer had gehaald, sprak zij de legendarische woorden:
“Er zijn maar een aantal die hem meteen hebben
gehaald.” Ik kon mij ternauwernood inhouden hier wat
van te zeggen: ik kende het meisje van scouting en
wilde niet mijn toch-niet-zo-heel-slechte beeld van mij
bij haar verpesten.
Waar ik het echt over wil hebben (alhoewel de helft van
de ruimte nu toch is opgevuld met waar ik het níet over
ging hebben) diende zich niet veel later aan, toen ik
met een aio van EL in het theatercafé zat. Hij vertelde
over zijn vader, die bij Philips in het “gadget-laboratorium”
werkt, waar futuristische speeltjes worden gefabriceerd
om op beurzen te kunnen tonen.
30
Geert Folkertsma
Een van de ideeën van de creatieve afdeling was een
luchtsensor die bij goede luchtkwaliteit met groene
ledjes een blije smiley laat zien en bij slechte een rode,
verdrietige. Het idee wordt op de afdeling van de vader
elektronisch uitgewerkt, tot aan het ontwerpen van
de printplaat, wat door een computer gedaan wordt.
Printplaten zijn tegenwoordig vaak 2-, 3- of (veel) meerzijdig.
De aio vroeg mij te schatten hoeveel lagen
het printje voor enkel de smilies telde.
Ik schatte een laag of 2, 3 – meer dan
genoeg voor zo’n simpel printje. Schrik
niet: het door de computer ontworpen
stuk printplaat telde niet minder dan
tien lagen!
Onlangs gaf Leon Abelmann een soort
colloquium over geheugen, als afsluiting
van het vak Dataopslag. Hierin vertelde
hij over diverse onderzoeken die
hadden aangetoond dat het menselijk geheugen
niet veel meer kan opslaan dan zo’n
125MB. Voor iedereen die dit belachelijk weinig
voorkomt: je bent niet de enige; als je overtuigd wilt
worden kan je bij Leon Abelmann terecht, of misschien
weet Google meer. De reden dat dit zo ontzettend weinig
lijkt, is dat een computer met 125MB geheugen
veel minder kan dan een mens. Het verschil zit ‘m in je
“processing power”: mensen kunnen met veel minder
geheugen veel meer bereiken dan een computer.
Kortom, voor iedereen die bang is dat mensen door
computers zullen worden verdrongen, heb ik de volgende
geruststelling: totdat computers over de creativiteit
beschikken om tien ledjes op één laag te solderen, of
de efficiëntie om met 125MB de relativiteitstheorie te
snappen, hoeven we ons nog geen zorgen te maken.
En tegen Intel en AMD zou ik willen zeggen: laat die
Moore nou eens met rust en ga eerst met Microsoft
en Tux om de tafel zitten om wat je nu hebt fatsoenlijk
te benutten..