'40 -'45 Voetbal - Zwaar Water

In september 1944 roept de Nederlandse regering in Londen op tot
een spoorwegstaking. Het vervoer van Duitse soldaten moet worden
lamgelegd omdat de geallieerden luchtlandingen willen uitvoeren bij
Arnhem. Voor straf voeren de Duitsers geen voedsel meer aan.
En er kan niet meer worden gereisd. Ad van Emmenes, hoofd redacteur
van het blad van de Nederlandsche Voetbal bond: ‘Voor mij waren de
reisjes naar wedstrijden afgelopen. De spoorwegen boden verzet
en toen was er niets meer.’ De Vole wijckers trekken nog enige tijd met
paard en wagen door het land om als landskampioen vriendschappelijke
wedstrijden te spelen. Maar door de hongerwinterellende wil bijna
niemand meer voetballen.
De Duitse propaganda benadrukt dat de
Spoorwegstaking alleen maar ellende en honger
veroorzaakt voor de Nederlandse bevolking.
De Duitsers hebben er niet veel last van want de
soldaten worden met Duitse treinen vervoerd.
De staking wordt toch voortgezet tot aan de
bevrijding.
‘Je kon niet meer reizen.
Het gekke was dat er toen
ook niet meer op landjes of
op straat werd gevoetbald,
alsof er daarvoor ook nooit
was gevoetbald.’
Bob Janse, rechtsbuiten bij Hermes DVS
‘Toen ik naar Heerenveen vertrok, zaten we midden in de
hongerwinter. Op straat vielen de mensen flauw, er was
bijna niets te eten. We kregen thuis soms tulpenbollensoep
voorgezet en mijn moeder bakte van suikerbietenpulp
koeken, het smaakte afschuwelijk, zelfs als je honger had.’
Robbie Been, jeugdspeler van Ajax
Transport van kinderen tijdens de hongerwinter.
Ze reizen in het ruim van vrachtschepen
over het IJsselmeer naar Friesland
en Groningen.
Het restant van de ADO tribune na de hongerwinter. De doelpalen en de tribune zijn als brandhout gebruikt.
52 53
Suikerbietenrasp
Verwijsbriefje van de huisarts
voor een van de voetballertjes
die naar Heerenveen zijn uitgezonden:
‘Willem Kuppers
is ondervoed, doch overigens
gezond. Uitzending naar buiten
is dringend noodzakelijk.’