Smash 2 - Noliko Maaseik

Vital Heynen en de Olympische Spelen
Londen 2012
Vital Heynen werd in februari 2012 aangesteld als bondscoach van de Duitse
nationale volleybalploeg en had bij zijn in functie treden in april één belangrijk
doel voor ogen: kwalificatie voor de Olympische Spelen in Londen. Intussen
weten we allemaal dat Vital in zijn opzet slaagde, meer zelfs, en in Londen
ook nog een puik resultaat neerzette.
Hoe Vital deze belangrijke periode in zijn carrière beleefde, daarover hadden
we een interessant gesprek.
Vital, vanwaar jouw fascinatie voor de
Olympische Spelen?
De allereerste keer dat ik deze kriebel
voelde ligt al enige jaren terug. Het was
het seizoen 94-95 toen Kent Greves naar
Maaseik kwam. Hij had even boven zijn
enkel een tatoeage van de Canadese
vlag laten aanbrengen als herinnering
aan de Olympiade van Barcelona 1992.
Ik dacht ‘waauw’, zoiets zou ik ook willen.
“Ik dacht ‘waauw’, zoiets
zou ik ook willen.”
Maar zoiets is natuurlijk vlugger gezegd
dan gedaan: ik wist zelfs bijlange niet
hoe die kwalificatiewegen naar de
Olympische Spelen leidden! Nu weet ik
beter, het kan enkel via een goede ranking
op het WK. Geen EK, dat telt niet
voor het FIVB.
Ja maar, dit is toch al een hele tijd geleden.
Ik had het ook te druk als speler om er
nog mee bezig te zijn: naderhand werd
ik trainer bij NOLIKO Maaseik en lagen
de prioriteiten in het veroveren van
landstitels, bekers en het bereiken van
de Final Four: in 2011 is het op een haar
na (één puntje) mislukt. Toch borrelde
het idee van de Olympische Spelen weer
terug op. Ik ben toen naar de beste Belgische
spelers gestapt om mee in een
project te stappen met maar één doel
voor ogen: de Olympische Spelen. Iedere
speler was bereid zich hiervoor op te
offeren en er in een vijfjarenplan voor te
gaan. Toen dit verhaal in de pers uitlekte
was het hek van de dam: de Bond schoot
het project af. Ik had niet de juiste weg
gevolgd …
Hoe ben je dan in Duitsland terecht gekomen?
Eerst was ik kandidaat bij Tsjechië, een
gerenommeerde volleybalnatie, maar
het klikte niet. Naderhand was ik in
“Toen dit verhaal in de
pers uitlekte was het hek
van de dam: de Bond
schoot het project af.”
beeld bij onze eigen nationale ploeg,
maar toen Duitsland me een voorstel
deed, was ik dadelijk gecharmeerd.
Interview
Doordat Duitsland nog twee kwalificatietornooien
mocht spelen, in Bulgarije
(kans 10%) en nadien in Berlijn (kans
40%) hapte ik onmiddellijk toe. Voeg
daarbij de Duitse organisatie (een cliché,
maar het is wel degelijk zo) en ik stortte
me vol passie op mijn nieuwe job.
Maar je deed een schitterende entree,
behalen van de finale van de World
League, kwalificatie Londen.
Ja, maar het liep niet van een leien dakje:
bij de 1ste kwalificatie in Sofia schakelden
we in de halve finales favoriet
“Ik stortte me vol
passie op mijn
nieuwe job.”
Bulgarije uit, maar verloren nipt in de
finale van Italië. Begin juni lukte het wel
in Berlijn: we wonnen met 3-2 van
wereldkampioen Cuba (na drie matchballen
tegen. Emotioneel enorm zwaar,
ook omdat ’s anderendaags Tsjechië nog
moest geklopt worden: dit ging met vallen
en opstaan. Veel feest vieren zat er
niet in: van Berlijn naar Maaseik en ’s
anderendaags weer naar Frankfurt Flughafen
voor de reis naar Argentinië voor
de World League. Dan volgden Portugal,
Bulgarije zich in snel tempo op. Vervolgens
waren we drie weken voor Londen
en moest de eigenlijke voorbereiding
nog beginnen.
Hoe ging dat dan?
Op 7 juli was in Mainz de “Ankleidung”. In
een kazerne mochten we onze hele outfit,
(zowel casual als sportief) passen. De
ganse dag konden we kiezen, werd door
kleermakers alles gemeten en toen we
drie weken later in het Olympisch dorp
in Londen toekwamen lag alles netjes
op onze kamers.
In het Olympisch dorp verblijven is wel een
fantastische ervaring, neem ik aan.
Oh ja, een “eetzaal” met meer dan 100
eetstandjes: je kon er de keuken proeven
uit alle uithoeken van de wereld,
maar eigenlijk was het te groots. Maar
de sfeer om tussen al die atleten te vertoeven
gaf toch wel een enorme kick. Na
enkele dagen, went dit wel moet ik zeggen.
| 21