Smash 2 - Noliko Maaseik

Wim Segers,
oud-speler en sponsor
In onze reeks “Hoe zou het zijn met … ?” mochten we op bezoek bij een
Maaseikenaar “pur sang”, met een hart voor het volleybal in zijn stad, maar
ook een vat vol passie voor zijn beroep als product designer en zijn ontwerpbureau
dat hij met vallen en opstaan op de wereldkaart heeft gezet. Al
schuwt hij het woord “design” dat door zijn exclusieve, soms elitaire ondertoon
een negatieve connotatie heeft gekregen. Het verhaal van vandaag is
er één van een klare kijk op de wereld, één, ondanks de crisis, hoopvolle visie
op de toekomst, maar ook een verhaal van nostalgie over zijn glorievolle
jaren als topvolleyballer in de rangen van zijn club NOLIKO Maaseik, waarbinnen
hij nog steeds een flinke brok creativiteit en inzet kwijt kan: een aantal
unieke inrichtingselementen in de LOTTO Dôme zijn uit zijn geest ontsproten
en onze Beachvolleybalclub kan nog steeds op hem rekenen als
gedreven voorzitter. Kortom het afnemen van dit interview leverde geen
seconde verveling, maar des te meer een pijnlijke pols door het noteerwerk
van zoveel anekdotes en bruisende verhalen.
Self made Topvolleyer
“De volleybalmicrobe kreeg ik tijdens
mijn tienerjaren ingelepeld door Kruisheer
E.H. Mathieu Brouns, destijds
gekend als “De Lange”. Geen antibioticum
was ertegen bestand, want deze
microbe zou de rest van mijn leven mij
blijven achtervolgen”, aldus Wim.
Tijdens die jeugdjaren was het al volleybal
wat de klok sloeg: tijdens de speel-
tijd op de betonnen koer van het Heilig
Kruiscollege, op woensdagnamiddag in
de interscholencompetitie van het
NSVO, tijdens het weekend en in de
vakantie mocht hij samen met zijn
generatie-genoten Eddy Evens, de
Beenders-brothers, Jos Cuypers, Bruno
De la haye, … gebruik maken van de
kleine turnzaal van het college en tijdens
het kerstverlof werd het Volkswa-
Hoe zou het zijn met ...
genbusje volgestouwd voor een lange
trip naar het legendarische volleybaltornooi
in Assen (NL). Bij het toenmalige
Mavoc werd hij op zijn 13de ingelijfd in
het toenmalige B-team, we schrijven het
jaar 1970. Drie jaar later mocht hij al
aantreden voor de eerste ploeg die toen
in 2de Nationale aantrad (vergelijkbaar
met de huidige B-Liga), waar hij eerst de
posities van midden- en hoekaanvaller
innam. Later werd hij tezamen met
Joost Aerts spelverdeler/hoofdaanvaller
in een 2-4- opstelling, waarna dan uiteindelijk
werd gekozen voor de gekende
1-5-opstelling. Onder trainer Bèr
Devries volgde in 1976 de promotie
naar 1ste Nationale (de huidige A-Liga),
met onder meer spelers als Joep Groszward,
Joost Aerts, Guy Bongaerts,
Robert Houben, Eddy Evens, Benno en
Patrick Beenders, René Corstjens, … :
“We verloren toen in een volledig seizoen
slechts 4 sets, waarvan 2 bij de
laatste van de reeks.”
“Met de nationale
ploegen is het Europees
kampioenschap één van
mijn hoogtepunten.”
Tijdens het eerste jaar in de topreeks
van het Belgisch Volleybal werd hij
geplaagd door een rugblessure, want
intussen had het Nationale Junioren- en
Seniorenteam zijn talent ook ontdekt en
was het opeenvolgende trainingsritme
zwaarder dan wat zijn lichaam aankon.
De fysische begeleiding en het materiaal
hadden toen nog niet de kwaliteit
die het nu heeft, bovendien speelden
we op betonnen ondervloeren en kon
men de trainingsmethoden niet anders
dan Spartaans beoordelen. Niettemin
kon hij in 1976 mee de eerste deelname
aan de finale van de Beker van België op
het palmares van de club zetten.
“Met de nationale ploegen is het Europees
kampioenschap in het toenmalige
Joegoslavië één van mijn hoogtepunten.
We haalden er uiteindelijk de 7de
plaats. De BRT had Jan Wauters meegestuurd
en bij Bèr Vanminsel zat iedereen
aan de radio gekluisterd. Met veel moeite
kwam er uiteindelijk een telegram
| 39