ies "perdouro" - Xunta de Galicia

Despois de manter unha afábel conversa co meu irmán Jónathan, e de recibirmos a amoestación
de noso pai, disgustado polo que considera "perder o tempo en conversas que nunca
levan a nada" (esta vida básase nas actuacións non nas reflexións), dispóñome a tratar un
estraño tema, imprevisto, sen xeito, anormal. ..
Todo leva a algo nesta vida. No meu caso, "perder o tempo en conversas que nunca
levan a nada" provocoume un grande sentimento de felicidade. Aa fin e ao cabo, dun xeito ou
outro, todo ser vivinte busca a felicidade. O feito de conversar co meu irmán non foi o que me
proporcionou a felicidade da que agora dispoño (iso non quere dicir que non disfrute ao falar co
meu irmán; disfruto e moito. O feito de falar véxoo como algo común, cotián). A raíz da felicidade
está no tema de conversa. Esa clase de temas sempre me parece ron moi atractivos. Meu
irmán, sempre benefactor, actúa como inspirador. O tema fíxome pensar e provocoume esta
ansia que "sufro" agora mesmo por escribir. Provocoume a felicidade porque estou inspirado;
posibelmente me inspirei porque estou feliz. Talvez ambos os sentimentos se complementen,
provocándome un agudo sentimento nirvánico que tanto tiña devezado. Cando lea "isto"
un día que estea "de malas", non representará o que está representando agora para min, será
un van recordo dunha felicidade pasaxeira coma todas as felicidades. Disfruto escribíndoo.
O que comezo a narrar a continuación, aínda que pareza estraño, provocou unha serie de
sentimentos (non me aventuro a dicir descoñecidos) ocultos, que se manifestan poucas veces
en min provocándome unha vitalidade, unha forza, unhas gañas de vivir, de aprender e de ser
algo nesta montaxe social en que se desenvolve a vida. Non sei; poucas son as veces que me
atopo así. Esta felicidade sempre se acaba marchando deixando ao descoberto os meu pensamentos
máis negativos (os de sempre), "os meus diaños". SÓ penso no malo, no inxusta que é
a vida e chego a pensar que é mellor queimarse que arder lentamente.
A calquera persoa seguramente todo o contado anteriormente -e o que será contado a continuación-
pareceralle unha estupidez. Incluso a mino O meu ser vese bifurcado por dúas correntes
de pensamento: felicidade ou falsidade. Sinto que podería botar dez días escribindo sen
necesidade de pestanexar unha soa vez. Esta "historia" probabelmente non teña fío narrativo
estábel, xa que foi creada para devezo persoal. A pregunta provocadora de todo o dito até agora,
a desvelación dos meus pensamentos, sentimentos máis ocultos, vén sendo a seguinte: Que é
a nada? ..
Bruno Faustino