A revolución irmandiña - Xosé Azar

VII
Roí: Menos o apostólo do Pórtico, todo o demáis é mentira en Compostela;
menos este doce caminante que nos mira tranquilo,
que nos presenta un ceo noso, que camina ca súa gloria,
que ó redor leva o seu mundo de ilusión.
Cando chega a Compostela Santiago sorrí,
pero mira o sartego e entón a a súa risa é gargallada,
e déixao ás súas costas
e regresa ó seu país un pouco máis sabio.
Vólvete, Santiago, ó teu camiño,
leva contigo a gloria que só é túa,
deixa atrás este sepulcro de mentira,
tanta astucia eclesial
tanto embuste, tanta trola.
Ven ó camiño,
vólvete á túa patria,
catedral de megalomanía.
Ambición insaciable,
os arzobispos báculo e ballesta,
os composteláns sempre intentando a
libertade.
Vólvete meu home, non entres dentro,
non pases do pórtico, con isto tes bastante,
volve ó camino,
que ti es un santo novo, que agora
xa non cre nadie nesa trapallada; fanche rir
os arzobispos co seu tinglado.
Ti agora tan só cres na vida,
toda camiño adiante.
Vólvete, meu homiño que es bó,
que esta podre non te contamine,
sacude as túas sandalias,
dalle as costas a tanta grandeza,
colle a alforxa e o caxato