Concurso de relatos de medo

More documents

Recommendations

Info

A MALDICIÓN DO DEMO No día de Samaín, unha familia ceaba tranquilamente na súa casa ata que de súpeto se foi a luz. Escoitouse unha voz que ninguén entendeu, parecía que falaba noutro idioma. A partir dese día, empezaron a pasar cousas terribles nesa familia, aínda que ninguén sabía por que. Aquel día, naquela casa, estaban o avó e a avoa, o seu fillo coa súa muller e os dous nenos. A avoa empezou a enfermar ata chegar a morrer. Á muller do fillo atropelouna un tren. O fillo suicidouse porque a alma da muller se lle aparecía de noite ou se manifestaba de malas maneiras. O avó e os dous nenos quedaron sós, sen familia. A un dos nenos raptárono, e tras moitas investigacións, dixeron que morrera dunha enfermidade que ninguén coñecía. Soamente quedaban o avó e un dos nenos. Pasou un ano e o avó xa lle tiña moito cariño ao seu neto, aínda que antes non se levaban moi ben. E xusto cando empezaron a levarse ben, o neno morreu afogado un día que foran de pesca. Despois diso o avó volveuse tolo e tiveron que ingresalo nun psiquiátrico. Oía voces, a voz do demo e as voces dos seus familiares. Un amigo do avó di que no día de Samaín o seu amigo lle comentou que o demo lle mandara facer algo, e como non o fixo, prometeu que o torturaría toda a súa vida. E así foi. Susana Peña Rodríguez, 2º ESO A
CONTO DE TERROR (NON REMATADO) Nunca imaxinei o que vira nese lugar. Aínda que os meus amigos me dicían que non entrase nesa porta... eu, hipnotizado polo pequeno murmullo daquela rapaza, non puiden resistir a curiosidade... Todo empezou o 25 de outubro, estando eu ao carón do río tirando pedras para que rebotasen na auga, cando encontrei unha pedra que era perfecta: o seu contorno era liso, lucía ao ser branca como a neve. Pensei que sería das mellores pedras que encontrara para lanzar ao río, e estiven bastante tempo pensando en tirala ou quedar con ela. Pero non puiden aguantar as ganas de poder ver como esa pedra botaba e botaba pola tranquila corrente do río. Tireina e as miñas ilusións víronse esmagadas cando só deu dous botes. Como a pedra estaba cerca miña, decidín ir collela, e foi cando vin por que non dera máis botes: a pedra golpeara nunha especie de cofre, que parecía estar perfectamente selado. Collín o cofre pensando que habería cartos, e así afrontar a pequena crise familiar. Fun correndo ata chegar á miña casa, nin me parei para contárllelo aos meus amigos, que estaban preto miña xogando ao fútbol ao carón do río. Ao chegar ao fogar puxen o cofre enriba do meu escritorio e dispúxenme a examinalo; encontrara bastantes fendas nas esquinas pero sería polo desgaste do río, na parte frontal tiña a súa cerradura, pero estaba tapada coa mesma masa que no resto das xuntas do cofre, coma se por tódolos medios que tiñan, ninguén nin nada puidese entrar no cofre... ou saír... Non me decatara deses detalles nese momento e collín as ferramentas do meu pai a escondidas para non ter que darlle explicacións. Intentei rompelo, afrouxalo, pero nada, o único que se me ocorreu foi pedir axuda, pero, ¿a quen? ¿ao meu pai? Non, quedaría con todo o que houbese no cofre. ¿Á miña nai? Non me faría caso, diríame que fixera cousas de proveito e non andar a buscar nos recordos de alguén. Só quedaban os meus amigos, os meus tres mellores amigos. Envieilles a cada un unha menxase por correo electrónico para quedar ao día seguinte, mais a cada un mandeilles que trouxeran algunha ferramenta para poder abrilo. Todos aceptaron. Ese día fun contento para a cama pensando no que podería haber no cofre, deixei o cofre encima do meu escritorio, fronte a miña cama, e mirándoo quedei durmido. Despertei cunha gran dor de cabeza, miña nai dicía que a dor era por durmir cos pés fóra da cama. Ese día non puiden ir á escola e quedei na casa, só, mirando ese cofre que me tiña hipnotizado. Xa chegando a tarde quedara cos meus amigos na miña casa (miña nai non me deixara saír pola dor de cabeza, e non quería que me collese máis o frío, xa que sabía que iamos estar ao carón do río como tódalas tardes). Estabamos todos no meu cuarto rodeando aquel cofre, un dos meus amigos quitou as ferramentas de todos da mochila, e empezamos a abrilo. Grazas a un cicel, conseguimos facer palanca e, por fin, abriu. Un cheiro horrible saía do cofre, unha mestura entre humidade e pechado. Pero o único que había era unha pequena nota. Cando a ía coller, entrou miña nai e mandou aos meus amigos fóra, xa era moi tarde e tiñan que ir para as súas casas. Deixáronme só co cofre aberto, e esa nota case intacta, collina e observei que estaba escrita cunha letra moi torcida, algunhas letras estaban escritas como se o que a escribira tivese medo e présa. Dispúxenme a lela, e isto era o que dicía: Estou escondida no faiado, meu pai ándame a buscar. El sabe que eu non fixen nada pero a multitude foi contra min, e eu non puiden defenderme. Acusáronme de bruxería e actos profanos, tódolos do pobo. Nin sequera me deron oportunidade de defenderme. agora non podo crer en ninguén, sei que me queda pouco e non tardarán en encontrarme. Xa están chegando, a multitude reclama xustiza, unha xustiza cega, sen probas.
Page 1: textos PREMIADOS NO CONCURSO DE REL
Page 5: CAÍN E ABEL Ríos de suor comezaro

Concurso de relatos de medo

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?