Concurso de relatos de medo

textos PREMIADOS NO CONCURSO DE
RELATOS DE MEDO DA BIBLIOTECA E
DO EDL DO IES A PARALAIA
Samain, Novembro 2013

A MALDICIÓN DO DEMO
No día de Samaín, unha familia ceaba tranquilamente na súa casa ata que de súpeto se foi a
luz. Escoitouse unha voz que ninguén entendeu, parecía que falaba noutro idioma.
A partir dese día, empezaron a pasar cousas terribles nesa familia, aínda que ninguén sabía
por que. Aquel día, naquela casa, estaban o avó e a avoa, o seu fillo coa súa muller e os
dous nenos. A avoa empezou a enfermar ata chegar a morrer. Á muller do fillo atropelouna
un tren. O fillo suicidouse porque a alma da muller se lle aparecía de noite ou se
manifestaba de malas maneiras. O avó e os dous nenos quedaron sós, sen familia. A un dos
nenos raptárono, e tras moitas investigacións, dixeron que morrera dunha enfermidade que
ninguén coñecía. Soamente quedaban o avó e un dos nenos.
Pasou un ano e o avó xa lle tiña moito cariño ao seu neto, aínda que antes non se levaban
moi ben. E xusto cando empezaron a levarse ben, o neno morreu afogado un día que foran
de pesca.
Despois diso o avó volveuse tolo e tiveron que ingresalo nun psiquiátrico. Oía voces, a voz do
demo e as voces dos seus familiares.
Un amigo do avó di que no día de Samaín o seu amigo lle comentou que o demo lle mandara
facer algo, e como non o fixo, prometeu que o torturaría toda a súa vida. E así foi.
Susana Peña Rodríguez, 2º ESO A

CONTO DE TERROR (NON REMATADO)
Nunca imaxinei o que vira nese lugar. Aínda que os meus amigos me dicían que non entrase
nesa porta... eu, hipnotizado polo pequeno murmullo daquela rapaza, non puiden resistir a
curiosidade...
Todo empezou o 25 de outubro, estando eu ao carón do río tirando pedras para que
rebotasen na auga, cando encontrei unha pedra que era perfecta: o seu contorno era liso,
lucía ao ser branca como a neve. Pensei que sería das mellores pedras que encontrara para
lanzar ao río, e estiven bastante tempo pensando en tirala ou quedar con ela. Pero non
puiden aguantar as ganas de poder ver como esa pedra botaba e botaba pola tranquila
corrente do río. Tireina e as miñas ilusións víronse esmagadas cando só deu dous botes.
Como a pedra estaba cerca miña, decidín ir collela, e foi cando vin por que non dera máis
botes: a pedra golpeara nunha especie de cofre, que parecía estar perfectamente selado.
Collín o cofre pensando que habería cartos, e así afrontar a pequena crise familiar. Fun
correndo ata chegar á miña casa, nin me parei para contárllelo aos meus amigos, que
estaban preto miña xogando ao fútbol ao carón do río. Ao chegar ao fogar puxen o cofre
enriba do meu escritorio e dispúxenme a examinalo; encontrara bastantes fendas nas
esquinas pero sería polo desgaste do río, na parte frontal tiña a súa cerradura, pero estaba
tapada coa mesma masa que no resto das xuntas do cofre, coma se por tódolos medios que
tiñan, ninguén nin nada puidese entrar no cofre... ou saír...
Non me decatara deses detalles nese momento e collín as ferramentas do meu pai a
escondidas para non ter que darlle explicacións. Intentei rompelo, afrouxalo, pero nada, o
único que se me ocorreu foi pedir axuda, pero, ¿a quen? ¿ao meu pai? Non, quedaría con
todo o que houbese no cofre.
¿Á miña nai? Non me faría caso, diríame que fixera cousas de proveito e non andar a buscar
nos recordos de alguén.
Só quedaban os meus amigos, os meus tres mellores amigos. Envieilles a cada un unha
menxase por correo electrónico para quedar ao día seguinte, mais a cada un mandeilles que
trouxeran algunha ferramenta para poder abrilo. Todos aceptaron.
Ese día fun contento para a cama pensando no que podería haber no cofre, deixei o cofre
encima do meu escritorio, fronte a miña cama, e mirándoo quedei durmido.
Despertei cunha gran dor de cabeza, miña nai dicía que a dor era por durmir cos pés fóra da
cama. Ese día non puiden ir á escola e quedei na casa, só, mirando ese cofre que me tiña
hipnotizado. Xa chegando a tarde quedara cos meus amigos na miña casa (miña nai non me
deixara saír pola dor de cabeza, e non quería que me collese máis o frío, xa que sabía que
iamos estar ao carón do río como tódalas tardes). Estabamos todos no meu cuarto rodeando
aquel cofre, un dos meus amigos quitou as ferramentas de todos da mochila, e empezamos a
abrilo. Grazas a un cicel, conseguimos facer palanca e, por fin, abriu. Un cheiro horrible saía
do cofre, unha mestura entre humidade e pechado. Pero o único que había era unha
pequena nota. Cando a ía coller, entrou miña nai e mandou aos meus amigos fóra, xa era moi
tarde e tiñan que ir para as súas casas.
Deixáronme só co cofre aberto, e esa nota case intacta, collina e observei que estaba escrita
cunha letra moi torcida, algunhas letras estaban escritas como se o que a escribira tivese
medo e présa.
Dispúxenme a lela, e isto era o que dicía:
Estou escondida no faiado, meu pai ándame a buscar.
El sabe que eu non fixen nada pero a multitude foi
contra min, e eu non puiden defenderme.
Acusáronme de bruxería e actos profanos, tódolos do
pobo. Nin sequera me deron oportunidade de defenderme.
agora non podo crer en ninguén, sei que me queda pouco e non
tardarán en encontrarme. Xa están chegando, a
multitude reclama xustiza, unha xustiza cega, sen probas.

Sei que alguén atopará isto, e quero que, unha vez lida a miña
pequena historia, me encontre. Saben onde me encontro,
e están prendendo lume á miña casa. Antes de acabar a miña nota,
quero que saibas que na miña casa, na bodega, hai unha porta,
e a chave gardareina xunto con esta nota nun cofre, nesa porta atoparase
toda a verdade sobre a miña execución.
Un bico... Annie.
A nota remataba drasticamente, os pelos quedáronseme de punta e, efectivamente, alí estaba
a chave. Unha chave dourada cun cordel de prata. Gardeina como un tesouro esa noite, e
pensei en ir ao día seguinte xa pola mañá ao lugar do río onde encontrara o cofre para
buscar a casa de Annie.
Annie... encantárame ese nome, resultábame hipnótico. Aquela noite apenas puiden durmir, e
cando o conseguín, tiven un soño sobre o que encontraría nesa bodega. Nese soño tiven a
sensación de non estar só, alguén falábame, dicindo que xa estaba preto...
Daniel Paredes Novas

CAÍN E ABEL
Ríos de suor comezaron a deslizarse polo seu corpo. Os ollos abríronse temerosos,
mecanicamente; deixando entrever o terror da súa mirada. Tratábase do mesmo pesadelo.
Outra noite máis.
O sol xa iluminaba a paisaxe. A tímida luz dos seus raios descubría o verdor dos prados que
rodeaban a súa casa. Era unha paraxe fermosa, sen dúbida. Outrora houbera salivado o seu
labio inferior ante aqueles trazos bucólicos, mais hoxe xa non lle quedaban gañas. Os
pesadelos, cárceres oníricos que apresaban os seus días e torturaban as súas noites,
borraran a beleza exterior das súas retinas. A existencia convertérase nun angustioso
labirinto de remorsos. Odiábase por soñar esas cousas, por saborealas, por sentir o pracer
do sangue escorrentando pola súa pel. Dábase noxo.
A súa muller tamén ocupaba parte dos seus pensamentos. Ela, sempre tan silenciosa, era
testemuña directa da súa loucura. Escoitaba os berros na escuridade da noite, a centímetros
da súa figura. Nunca dicía nada, pero el non podía evitar observar como o seu rostro íase
desmellorando co paso do tempo; encerrado nun mar de lágrimas.
O soño sempre era idéntico. El e o seu irmán discutían con vehemencia, encolerizándose co
paso dos segundos; ata que un coitelo de mango metalizado, oportunamente afiado,
deslizábase na súa man e cravábase violentamente no peito do seu Abel. Primeiro unha vez,
dubidoso. Logo outra, xa sen remedio. Finalmente desencadeábase unha carnicería humana.
Imparable. Esbozando un sorriso asasino cada vez que escoitaba o terrorífico resgar da
carne.
As semanas continuaron consumíndose baixo a insoportable dor daqueles pesadelos. As
noites traían dor, os días medo. A muller tamén estaba perdendo o xuízo; presa da propia
loucura do seu marido. Xa non soportaba a situación.
O home levantouse, unha vez máis, suorento na maña do un de novembro. Volvían correr ríos
pola súa pel, pero esta vez estaban poboados por unha misteriosa cor vermella. As súas
mans estaban cortadas, e nelas nadaban burbullas de sangue; sen control. Ergueuse da
cama, perdido. Ao chegar a ventá, a paisaxe volveu a debuxarse tras os vidros: o verdor do
prado, as follas das árbores danzando sen fin coa axuda do vento, o ceo coloreándose
poderosamente de laranxa... Todo parecía estar igual. O home suspirou, e intentou aguzar un
pouco a súa cansada vista. Entón ollouno. Nunha daquelas árbores alopécicas descansaba a
figura do seu irmán; un escenario corporal ornamentado con centos de puñaladas. Unha
dubidosa; outra irremediable; e o resto pracenteiras, nunha enfermiza carnicería humana. Era
el. O pesadelo tornárase realidade.
Caín saiu da casa, sen mirar atrás. As súas pernas recuperaron a vitalidade que perderan
coa idade. Voaba nun ceo laranxa, nostálxico; de debuxos animados. A súa última cea comíase
cos ollos. O mar foi o verdugo. As súas olas, traizoeiras, enguliron o corpo do home pouco
despois de abalanzarse desde os acantilados. Nunca se puido recuperar o cadáver.
Na casa, a súa muller tronzaba tranquilamente unhas cenorias. E mentres suxeitaba con
mestría un coitelo de mango metalizado, non podía evitar sorrir. Sorría sen parar.
Adrián De Matos Alonso (2º Bachalerato B)