Concurso de relatos de medo

More documents

Recommendations

Info

Sei que alguén atopará isto, e quero que, unha vez lida a miña pequena historia, me encontre. Saben onde me encontro, e están prendendo lume á miña casa. Antes de acabar a miña nota, quero que saibas que na miña casa, na bodega, hai unha porta, e a chave gardareina xunto con esta nota nun cofre, nesa porta atoparase toda a verdade sobre a miña execución. Un bico... Annie. A nota remataba drasticamente, os pelos quedáronseme de punta e, efectivamente, alí estaba a chave. Unha chave dourada cun cordel de prata. Gardeina como un tesouro esa noite, e pensei en ir ao día seguinte xa pola mañá ao lugar do río onde encontrara o cofre para buscar a casa de Annie. Annie... encantárame ese nome, resultábame hipnótico. Aquela noite apenas puiden durmir, e cando o conseguín, tiven un soño sobre o que encontraría nesa bodega. Nese soño tiven a sensación de non estar só, alguén falábame, dicindo que xa estaba preto... Daniel Paredes Novas
CAÍN E ABEL Ríos de suor comezaron a deslizarse polo seu corpo. Os ollos abríronse temerosos, mecanicamente; deixando entrever o terror da súa mirada. Tratábase do mesmo pesadelo. Outra noite máis. O sol xa iluminaba a paisaxe. A tímida luz dos seus raios descubría o verdor dos prados que rodeaban a súa casa. Era unha paraxe fermosa, sen dúbida. Outrora houbera salivado o seu labio inferior ante aqueles trazos bucólicos, mais hoxe xa non lle quedaban gañas. Os pesadelos, cárceres oníricos que apresaban os seus días e torturaban as súas noites, borraran a beleza exterior das súas retinas. A existencia convertérase nun angustioso labirinto de remorsos. Odiábase por soñar esas cousas, por saborealas, por sentir o pracer do sangue escorrentando pola súa pel. Dábase noxo. A súa muller tamén ocupaba parte dos seus pensamentos. Ela, sempre tan silenciosa, era testemuña directa da súa loucura. Escoitaba os berros na escuridade da noite, a centímetros da súa figura. Nunca dicía nada, pero el non podía evitar observar como o seu rostro íase desmellorando co paso do tempo; encerrado nun mar de lágrimas. O soño sempre era idéntico. El e o seu irmán discutían con vehemencia, encolerizándose co paso dos segundos; ata que un coitelo de mango metalizado, oportunamente afiado, deslizábase na súa man e cravábase violentamente no peito do seu Abel. Primeiro unha vez, dubidoso. Logo outra, xa sen remedio. Finalmente desencadeábase unha carnicería humana. Imparable. Esbozando un sorriso asasino cada vez que escoitaba o terrorífico resgar da carne. As semanas continuaron consumíndose baixo a insoportable dor daqueles pesadelos. As noites traían dor, os días medo. A muller tamén estaba perdendo o xuízo; presa da propia loucura do seu marido. Xa non soportaba a situación. O home levantouse, unha vez máis, suorento na maña do un de novembro. Volvían correr ríos pola súa pel, pero esta vez estaban poboados por unha misteriosa cor vermella. As súas mans estaban cortadas, e nelas nadaban burbullas de sangue; sen control. Ergueuse da cama, perdido. Ao chegar a ventá, a paisaxe volveu a debuxarse tras os vidros: o verdor do prado, as follas das árbores danzando sen fin coa axuda do vento, o ceo coloreándose poderosamente de laranxa... Todo parecía estar igual. O home suspirou, e intentou aguzar un pouco a súa cansada vista. Entón ollouno. Nunha daquelas árbores alopécicas descansaba a figura do seu irmán; un escenario corporal ornamentado con centos de puñaladas. Unha dubidosa; outra irremediable; e o resto pracenteiras, nunha enfermiza carnicería humana. Era el. O pesadelo tornárase realidade. Caín saiu da casa, sen mirar atrás. As súas pernas recuperaron a vitalidade que perderan coa idade. Voaba nun ceo laranxa, nostálxico; de debuxos animados. A súa última cea comíase cos ollos. O mar foi o verdugo. As súas olas, traizoeiras, enguliron o corpo do home pouco despois de abalanzarse desde os acantilados. Nunca se puido recuperar o cadáver. Na casa, a súa muller tronzaba tranquilamente unhas cenorias. E mentres suxeitaba con mestría un coitelo de mango metalizado, non podía evitar sorrir. Sorría sen parar. Adrián De Matos Alonso (2º Bachalerato B)
Page 1 and 2: textos PREMIADOS NO CONCURSO DE REL
Page 3: CONTO DE TERROR (NON REMATADO) Nunc

Concurso de relatos de medo

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?