Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Berros de<br />
Cinza e Néboa<br />
Aarón, Alejandro, Anabel, Andrea,<br />
Ángel, Carolina, César, David, Desiré,<br />
Eduardo, Gael, Irene, Iria, Jasmine,<br />
Javier, Laura, Luis Miguel, Pedro, Rubén,<br />
Samuel, Sergio
“Todas as cousas son imposibles,<br />
mentres o parecen”.<br />
Concepción Arenal
PREFACIO<br />
Un prexuízo bastante espallado na nosa<br />
sociedade é a falta de interese que pode<br />
ter a cultura galega para unha persoa que<br />
non nacera en Galiza. Porén a realidade é<br />
ben diferente, pois moitas desas voces<br />
nunca "estranxeiras" conseguen derrubar<br />
muros que fan que a nosa cultura se<br />
espalle e medre. Un exemplo claro é<br />
Marilar Aleixandre. Bióloga, profesora e<br />
escritora nada en Madrid en 1947, dende a<br />
súa chegada a Galiza en 1973 adoptou o<br />
galego como lingua literaria de seu, sendo<br />
ademais premiada en numerosas ocasións.<br />
Con motivo da súa visita para inaugurar a<br />
nosa aula decidimos facer algo diferente.
Buscamos crear algo de calidade e que fose<br />
significativo. Algo que fose persoal para<br />
agradecerlle a súa visita e para que<br />
coñecese un chisco aos que ocupan a aula<br />
que vai levar o seu nome. Así fixemos este<br />
libro de poemas, no cal decidimos<br />
centrarnos en dúas liñas principais: o<br />
intimismo e a denuncia social, que resumen<br />
moi ben os nosos intereses. Principalmente<br />
porque a expresión de sentimentos<br />
parécenos algo importante e cuxa<br />
influencia é enorme. Na nosa vida diaria<br />
os problemas sociais están moi presentes a<br />
través de diferentes canles, e cremos que<br />
é necesario denunciar eses problemas a<br />
través da literatura, porque a finalidade<br />
última desta é influír nas persoas. Esta
denuncia antóllasenos totalmente<br />
imprescindible vista a situación actual.<br />
Tamén recoñecemos a importancia da loita<br />
feminista, da que Marilar participa.<br />
Nestas dúas temáticas quixemos unir as<br />
dúas visións máis espalladas da poesía,<br />
unha como expresión de sentimentos e outra<br />
como arma social. Esta unión xa vén<br />
expresada no título, BERROS DE CINZA E<br />
NÉBOA, no que os berros representan as<br />
loitas e as cinzas e a néboa os<br />
sentimentos, na súa maioría escuros.
BERRO 1<br />
Chegou o momento,<br />
acudamos á Zarzuela,<br />
acabemos co goberno franquista<br />
vaiamos á Moncloa, rematemos<br />
coas larvas deixadas polos bechos.<br />
Xa é hora de alzarse,<br />
xa é hora de acabar co asasino,<br />
de persoas e animais,<br />
e os seus cómplices, asasinos tamén,<br />
pero da xustiza e a confianza,<br />
da educación e a sanidade,<br />
do traballo e a dignidade.<br />
Acabemos con eles dunha vez,<br />
con este sistema de merda que<br />
só nos quere coma máquinas,<br />
coma números, calados coma petos,<br />
xa non se pode falar prohibíronnolo,<br />
só obedecer está permitido.<br />
Non pensan en nós coma persoas,<br />
só nos queren pra gañar diñeiro,
alguén dixo unha vez, se non te defendes<br />
ti<br />
ninguén o fará por ti.<br />
É hora de desfacerse desas larvas que xa<br />
son mosquitos,<br />
que xa pasaron de vermes, e agora non fan<br />
outra cousa que chucharnos o sangue.<br />
Non importa o que fagas,<br />
sempre están aí, listos pra te matar.<br />
Pero non lles has deixar,<br />
ti sabes algo que eles non,<br />
o poder é do pobo,<br />
sabemos pensar, non somos coma eles cren,<br />
sabemos loitar.<br />
Xa é hora de botalos fóra,<br />
imos alá co puño alto,<br />
non nos poden calar,<br />
cada vez somos máis,<br />
teñen á xustiza da súa parte pero esquecen<br />
a nosa forza, non estamos con eles.<br />
Somos máis e podemos con eles.<br />
Camiñas pola rúa e non atopas máis que<br />
xente
chuchada, resignada, que camiña coa cabeza<br />
baixa,<br />
ten a boca ben pechada, da mesma forma<br />
cos ouvidos e os ollos.<br />
Ás veces ves pasar alguén que non é coma<br />
os demais,<br />
alguén que ergue a cabeza, que se rebela,<br />
ten espírito de loita.<br />
De cando en vez, pasa un burguesiño,<br />
cos seus aires de superioridade,<br />
pero ti sabes,<br />
que só é fachada, é un ninguén.<br />
España vai fodida, de cu e costa arriba.<br />
A historia escríbena os vencedores,<br />
por desgraza perdemos e gañou o fascismo,<br />
escribiron a súa historia, véndennos unha<br />
transición que non houbo,<br />
seguimos a ter un sistema ditatorial,<br />
nada cambiou se a o dono dun<br />
santuario franquista lle damos unha rúa, e<br />
a unha estudante lle arruinamos a vida,<br />
se os ladróns seguen no poder, nunca<br />
saíron,<br />
rouba que te rouba.<br />
É un non parar.
Por iso loita, rebélate, ven connosco<br />
imos derrocar ó sistema ditatorial,<br />
que non te enganen, aquí non somos todos<br />
iguais,<br />
temos que loitar.
BERRO 2<br />
Obreiros traballando de sol a sol<br />
Ministros observándoos dende un balcón<br />
As familias duns sen ter pra comer<br />
E os outros sen ter idea de que escoller.<br />
Traballando todo o día por unha mísera<br />
comida.<br />
Eles sen traballar e mil viaxes fan sen<br />
máis.<br />
Teñen diñeiro pra regalar pero prefiren<br />
gardalo pra se limpar.<br />
Nenos sen sanidade nin educación<br />
Outros, comprando sen control.<br />
Uns vivindo en chabolas sen tellas no<br />
teito<br />
Outros con placas solares pra o seu<br />
quecemento.<br />
Miña nai díxome un día:
mellor pobre con dignidade<br />
que rico sen alegría.
BERRO 3<br />
Ese fastío que che produce<br />
o saber que camiñas sen rumbo,<br />
o ter que tomar a pastilla da ledicia cada<br />
día,<br />
porque non te deixan respirar,<br />
eses vermes que te afogan,<br />
que te chuchan esperando que non quede<br />
máis,<br />
esperando que sexas coma os demais,<br />
esperando que te convertas en ovella,<br />
eses vermes azulados que buscan ter o<br />
control,<br />
sobre ti e o mundo en xeral,<br />
non pararán ata que saiban<br />
que non poderán chuchar máis.<br />
Perséguente cada día,<br />
amólante todo o día,<br />
son coma pantasmas que están aí<br />
pero só ti os podes ver<br />
e tes que disimular,<br />
pois está prohibido falar
diferente.<br />
Chegas a casa, canso<br />
estás farto, non podes máis,<br />
pero sabes que non podes<br />
tes alguén a quen coidar.<br />
Todos esperan que sexas coma eles,<br />
ignorantes, que abandonaron a rebeldía,<br />
que deixaron de pensar,<br />
que se deixan controlar,<br />
pero ti non o fas non queres ser unha<br />
ovella máis,<br />
o rabaño xa é moi grande.<br />
Non paras de dubidar,<br />
douche un consello,<br />
nin un paso atrás,<br />
segue loitando, é a túa loita,<br />
se non a gañas ti,<br />
ninguén mirará por ti.<br />
Ves o mundo e ves somentes<br />
inxustiza e ambición,<br />
o diñeiro manda, está por riba,<br />
move o mundo, xa o dicía Marx.<br />
Sabes que non podes calar,<br />
se calas non haberá final,<br />
pero tes a tentación
de abandonar para non ter tanta<br />
preocupación,<br />
pero entón ves aquel rapaz,<br />
nai parada pai sen traballo,<br />
e dáste conta de que non poderá<br />
vivir mellor,<br />
non terá a oportunidade,<br />
roubáronlla xunto coa súa inocencia.<br />
Loita, ninguén o fará por ti.<br />
Non creas o que din<br />
na caixa tonta,<br />
ten o teu propio pensamento,<br />
sé diferente, gáñalles<br />
coa palabra, coa información.<br />
Non te poderán silenciar,<br />
comparte a túa mensaxe,<br />
denantes ou despois alguén che fará caso,<br />
formarás o teu propio rabaño,<br />
só que xa non será un rabaño,<br />
non os controla ninguén son<br />
libres de pensamento, a única<br />
liberdade permitida.<br />
Pouco a pouco seredes máis<br />
irédesvos dando conta<br />
da grande manipulación,
denunciaredes aos grandes vermes azuis,<br />
vermellos, laranxas, aos donos da pasta,<br />
demostraredes que o poder está no pobo,<br />
que non poden controlarnos,<br />
non somos robots nin ovellas,<br />
somos persoas, diferentes,<br />
que só queren un mundo xusto, no que<br />
non te maten por ser muller,<br />
onde non te desprecen por non nacer aí<br />
onde sexas libre de opinar e que non te<br />
poidan por iso condenar,<br />
onde non te castiguen por desobedecer<br />
unhas normas arcaicas,<br />
dignas dos romanos,<br />
onde a igrexa non teña o poder,<br />
onde haxa equidade<br />
onde ninguén sexa mellor que ninguén.<br />
Onde non sexa motivo de burla<br />
ter a pel escura,<br />
crer en Alá ou non crer en nada,<br />
onde o primeiro sexan as persoas e non o<br />
diñeiro.<br />
Ese anaco de papel volátil que<br />
aparva a case calquera,
que non deixa discorrer máis que en ter<br />
máis<br />
e máis, o resto dá igual.<br />
Que máis dá matar ao planeta<br />
se vamos gañar pasta?<br />
Que máis dá a xente<br />
se teño tres mil millóns en Suíza,<br />
dous mil en Panamá e outro tanto nas<br />
Seychelles?<br />
Loita, ninguén o fará por ti,<br />
están máis ocupados vendendo<br />
a túa liberdade, a túa vida e a ti mesmo,<br />
mentres contan todos os seus<br />
billetes de cincocentos.<br />
Loita, ninguén o fará por ti.
BERRO 4<br />
O galego debe fluír pola xente<br />
coma o río pola súa canle.<br />
Moitos prexuízos frean<br />
o seu avance.<br />
Debido á milleira<br />
de xente ignorante.<br />
Que se o galego é rural<br />
Que non serve pra nada máis<br />
Diredes que non serve pra ciencia<br />
Pero agora dígovos eu:<br />
ala vós coa vosa conciencia.<br />
Cando o vexades desaparecer<br />
non choredes máis por el<br />
non fixestes nada por evitalo<br />
provocando así<br />
a perda dunha nación.<br />
Agora o río fóra da súa canle sen poder<br />
volver a el.<br />
Dano irreversible.
BERRO 5<br />
Tanto no deporte como na vida<br />
respecta a toda a xente<br />
tanto amigos<br />
como inimigos<br />
tanto rivais<br />
como compañeiros<br />
porque todos somos iguais.<br />
Se che digo que vivo feliz míntoche,<br />
fai tempo que non atopo o amor, á vida,<br />
síntoo, sei que dentro teño algo que soa,<br />
algo que vive,<br />
sei que teño un don e é, que son boa<br />
persoa.
Non hai demora, cando tratas de seguir un<br />
soño,<br />
ninguén díxome que era tan difícil de<br />
pequeno,<br />
non perdoas cando está o teu reflexo é<br />
estraño,<br />
unha persoa non sabe o que perdeu ata<br />
que o estraña<br />
Díxenlle que si á vida e saquei o medo de<br />
min<br />
saín á rúa sorrindo polo que aprendín,<br />
que a vida desfrútase cos teus,<br />
e só o teu será o teu recordo así que<br />
aprende a vivir.<br />
Todo ten un comezo e todo ten un final<br />
o importante é o percorrido<br />
guía os teus pasos
segue o teu camiño e desfruta<br />
A culpa non é de ninguén só será túa<br />
o importante é conseguir a meta e que non<br />
fuxa<br />
o mundo non é un cúmulo de cor<br />
é un lugar terrible onde aguantar a dor.<br />
Nin ti nin eu nin ninguén pode golpear<br />
máis forte ca vida<br />
os malos tragos son os que nunca se<br />
olvidan<br />
Mírate ao espello, recordas quen es?<br />
un rapaz galego que o seu idioma falar non<br />
quere?<br />
Non loites por ti, loita por nós
síntete orgulloso de que Galicia sexa o<br />
teu pobo.<br />
Quen queira, que veña, é libre a nosa<br />
terra,<br />
pero sempre con respecto, non<br />
queremos guerras.<br />
E que non ves que se está perdendo,<br />
o idioma co que todos nacemos?<br />
Érguete, sal fóra,<br />
que ninguén pode impedirche falar galego<br />
agora.<br />
Mentres os demais calan, eu falo<br />
e non paro<br />
pero non me chamen revolucionario<br />
soamente son un máis do proletariado.<br />
Xa me despido<br />
aínda queda traballo fóra<br />
está nas vosas mans
que non me free agora.<br />
Por última vez neste poema<br />
falo da miña terra<br />
terra de heroes, non só de labregos<br />
salvemos xuntos o galego<br />
o idioma do ceo dos poetas e rapeiros.
CINZA 1<br />
Eu buscando a Lúa e ti o Sol, pensando no<br />
meu todo, pensando na nosa canción. Amarte<br />
é pouco, quererte é pequeno, desexarte e<br />
pensar en ti, ata nos sonos dos meus<br />
adentros. O meu pasaxe é o mar, o teu é o<br />
aire... Estar lonxe de ti é insoportable.<br />
Síntome serea e síntote aguia, moi lonxe<br />
de ti síntome encarcerada. A auga agarima<br />
a miña pel e o vento recórdame as túas ás,<br />
aquelas que quixeches cando aínda non me<br />
amabas. As veces pénsote, outras síntote.<br />
As nubes ocultan a túa plumaxe e a escuma<br />
oculta todo á miña imaxe. Espero que nunca<br />
me esquezas e que recordes o moito que eu<br />
te quixen e o seguirei facendo esteas onde<br />
esteas, porque me deixaches o teu nome<br />
escrito na miña pel e por moitos peixes<br />
que existan no amplo mar, ningún deles te<br />
vai substituír, xa que, o que me fixeches<br />
sentir e un mundo novo pra min. Voaches<br />
lonxe e non lembras o camiño, xa non podes
volver, pero alí onde ti esteas coidarante<br />
moi ben, xa que eu non o podo facer.<br />
Estarei vendo os teus recordos o resto da<br />
miña vida ata que me saian ás e voar ata a<br />
outra beira, onde ti estás.
CINZA 2<br />
Sen saber camiñar comencei a correr(me)<br />
contigo<br />
esperando sempre que a túa voz guiase o<br />
meu camiño.<br />
Teño unha lista incontrolable de<br />
ansiedades,<br />
ganas de morrer,<br />
culpabilidades insoportables,<br />
autodestrucións,<br />
medos irracionais,<br />
falta de autodefensa,<br />
pensamentos innormais,<br />
carencia de vida en xeral;<br />
e, aínda así<br />
ti decidiches darme todo aquilo que me<br />
falta<br />
completando todas as miñas metades.<br />
Ti cheas, completas, amas,<br />
bombeas o meu corazón,<br />
provocas ascenso de sentimentos,
invitas a este pequeno gran desastre a<br />
formar parte dun desastre máis bonito,<br />
a formar parte de algo grande que levamos<br />
a cabo entre mans día a día,<br />
converténdote na única parte bonita de<br />
min.
CINZA 3<br />
Chegou a primavera<br />
chea de flores e verdes arboredas<br />
suspirando están os paxariños no alto<br />
da alameda,<br />
contentos eles e contentas elas.<br />
Agardando estamos todas ledas,<br />
vellas grandes e pequenas,<br />
para tumbadas no campo ver as<br />
estrelas,<br />
contentos eles e contentas elas.<br />
Os rapaces e rapazas, ledas,<br />
xa estudar non queremos,<br />
o inverno axiña esquecemos,<br />
contentos eles e contentas elas.
Xogar nos camiños e na herba,<br />
ver o arco da vella,<br />
escondernos das chuvieiras,<br />
contentos eles e contentas elas.<br />
O amor está no aire,<br />
nas árbores froiteiras<br />
namoran os rapaces,<br />
contentos eles e contentas elas.<br />
As flores cobren o chan,<br />
todos desfrutamos delas,<br />
mentres dura a primavera,<br />
contentos eles e contentas elas.
CINZA 4<br />
As rosas non parecen tan bonitas nin as<br />
súas espiñas tan punzantes.<br />
O café non esperta tanto porque o que<br />
agora o fai é aquel marco.<br />
Os antidepresivos e os ansiolíticos deixan<br />
de facer efecto cando o puñal crávalo ti<br />
mesmo.<br />
As palabras crávanse unha a unha;<br />
o bonito é bailar cando a bala aínda está<br />
dentro.<br />
Abrazar as feridas agora é máis unha<br />
necesidade,<br />
como a de respirar caricias que xa nunca<br />
volverán.<br />
Unha depresión e a súa cura un día<br />
sepáranse,<br />
quen se queda agora coa pequena Ansiedade?
CINZA 5<br />
o camiño comeza<br />
pero nunca remata<br />
o xigante é pobreza<br />
o xigante é falacia<br />
pequena é riqueza pequena é ganancia<br />
As veces encontrarse é perderse<br />
un camiño que nunca comeza<br />
un camiño que sempre remata<br />
un camiño rápido<br />
é un camiño para tramposos<br />
As veces levántome con ganas de comenzar<br />
de novo, porque pensas que o camiño que<br />
escolliches non é o axeitado. O único que<br />
recibes é a obviedade de que sabes que non<br />
podes pedir axuda para pasar unha proba<br />
que te pon entre esa parede fría pero<br />
tamén quente que te recolle como se foras<br />
un bebé recen nacido, ambiguamente<br />
atópaste fronte unha espada afiada que o
único que quere é provocar ese sentimento<br />
chamado inseguridade a seguir.<br />
As veces o único que queres é parar e tes<br />
a esperanza de que cando esteas nun apuro<br />
te boten unha corda que te axude a<br />
escalar, pero a corda que tanto esperas<br />
está cortada.<br />
O camiño é fácil de terminar pero o final<br />
sempre ten un principio e un percorrido<br />
que tes que tratar de superar cunha única<br />
cousa que te mata no camiño: A CONSTANCIA.
CINZA 6<br />
Tentei pechar aquel enorme caixón de<br />
recordos que se encontra no meu corazón<br />
pero a chave fai unha semana que a arroxei<br />
ao río que formaron as miñas 18 bágoas.<br />
As olleiras apoderáronse dos meus ollos e<br />
as túas caricias quedáronse a vivir en<br />
cada unha das miñas terminacións<br />
nerviosas.<br />
A metástase percorre cada vez máis rápido<br />
a miña cabeza onde contigo reinaba a<br />
utopía,<br />
e como nunha mala película americana<br />
encóntrome provocando á dacrifilia,<br />
vendéndome por un par das túas caricias<br />
que enchan o baleiro que deixaches.
CINZA 7<br />
Un día levántaste da cama despois de dous<br />
disparos<br />
e dáste conta de que sen esperalo,<br />
os ansiolíticos fixeron efecto<br />
e que quizais no che importe tanto.<br />
Levántaste e almorzas un par de recaídas<br />
pero dáche igual, porque no fondo xa o<br />
viviras antes<br />
e pode que non sexa tan mala idea tirar<br />
por fin aquela vella carpeta de recordos.<br />
Non sabes que esperar xa da vida despois<br />
do loitado,<br />
se as flores daquela maceta seguirán<br />
crecendo,<br />
se seguirás cantando cando soe aquela<br />
canción<br />
ou se os anacos se seguirán recompoñendo.<br />
Pode que nada diso siga ocorrendo
ou pode que quizais<br />
non soe todo coma un poema tan cutre.
CINZA 8<br />
Unha nena xogando con bonecas<br />
ignorando que iso a enferma.<br />
Agora é adolescente,<br />
está no instituto amosando ser corrente.<br />
A súa nai sempre preocupada<br />
pola filla que xa non come nada.<br />
Unha noite de inverno<br />
dita muller sofre un inferno<br />
Violada por un home<br />
que a obriga a entrar no seu coche.<br />
Morre no hospital desangrada<br />
traendo á vida unha rapaza desamparada.
CINZA 9<br />
Volvíanme tola as túas costas e os teus<br />
ollos sempre sorrintes. Volvíame tola a<br />
túa maneira de mirarme coma se non houbese<br />
ninguén máis no mundo, volvíame tola a túa<br />
maneira de facerme sentir especial.<br />
Día 42: estoume volvendo tola.<br />
Cada día a cordura abandóname un pouco<br />
máis, e xusto cando estou a punto de<br />
pulsar o botón de chamar acábome<br />
arrepentindo.<br />
Odiabas a miña manía de quererte. Odiabas<br />
os meus mensaxes e non me odiabas a min,<br />
pero case.<br />
Saíches só a pasear de noite e atacoute<br />
Eros, volviches correndo a casa,<br />
pero eu xa me marchara.
CINZA 10<br />
Acaso a razón<br />
é un obstáculo<br />
para a imaxinación,<br />
será o corazón<br />
unha simple ilusión,<br />
só o cerebro<br />
é capaz de razoar,<br />
para lograr avanzar,<br />
nun mundo<br />
de emocións,<br />
como unha canción<br />
que sen ton nin son,<br />
consegue crear<br />
a máis pura<br />
diversión.<br />
Cal é a ilusión<br />
de todo soñador<br />
cal e a razón<br />
da súa imaxinación<br />
tal vez,<br />
pode ser,
a súa afección<br />
pola diversión.
CINZA 11<br />
Tentei pechar aquel caixón de recordos que<br />
se encontra no meu corazón,<br />
pero a chave facía unha semana que a tirei<br />
ao río que formaron as miñas 18 bágoas.<br />
As olleiras apoderáronse dos meus ollos e<br />
as túas caricias quedáronse a vivir en<br />
cada unha das miñas terminacións<br />
nerviosas.<br />
A metástase percorre cada vez máis rápido<br />
a miña cabeza onde contigo reinaba a<br />
utopía,<br />
e como nunha mala película americana<br />
encóntrome provocando á dacrifilia,<br />
vendéndome por un par das túas caricias<br />
que enchan o vacío que deixaches.
CINZA 12<br />
Neste último tempo, o verme deu todo de<br />
si,<br />
Todo o que el precisaba fíxoo por min,<br />
Aquela verde folla na cal todo me viña<br />
grande,<br />
Si, ese verme que todo o mundo quixera<br />
ter.<br />
Un día, como outro calquera, as cousas<br />
cambiaron.<br />
Todo o que antes eran risas agora xa só<br />
eran choros e présas,<br />
O tempo pasaba sen cesar,<br />
xa non sabía nin que poder pensar,<br />
aquela mañá na que as súas ás saíron á luz<br />
do sol.<br />
Si, volveuse bolboreta deixándome atrás<br />
Como outro calquera,<br />
Pero cunha diferenza, algún día eu serei<br />
coma ela.
CINZA 13<br />
Agora está moi de moda<br />
Iso das redes sociais<br />
Non son cousa moi boa<br />
Xa que nos ofrecen moito<br />
Pero tamén nos incomodan<br />
Porque hai persoas que sofren<br />
O que outros chaman broma<br />
Sen estes decatarse<br />
De que unha cousa boba<br />
Coa que eles se divirten<br />
Que fai que unha persoa<br />
Que todo isto sofre<br />
Se sinta moi triste,<br />
Se sinta moi soa
Toda esta xente que sofre<br />
Ás veces chega a unha zona<br />
Na que xa non saben que facer,<br />
Eles que moitas veces choran,<br />
Poden evadirse desa situación<br />
Se a outras persoas lla contan<br />
Para que lles poidan axudar<br />
Con este problema poden esgotar.<br />
E aos agresores,<br />
que tanto dano fixeron,<br />
vanos castigar,<br />
ata que aprendan<br />
que iso puido danar<br />
a todas esas persoas<br />
ás que decidiron molestar.
CINZA 14<br />
Xamais conseguirás borrar os meus suspiros<br />
da túa memoria<br />
nin esquecer as pegadas das miñas mans<br />
rabuñando as sabas da túa cama.<br />
Porque no fondo dos teus ollos grises<br />
as miñas miradas seguen marcadas na túa<br />
retina<br />
e todas aquelas olleiras de min<br />
e de tódalas noites en vea espertándonos a<br />
caricias<br />
quedáronse a vivir nas cuncas dos teus<br />
ollos.
CINZA 15<br />
O día que descubrín que as gotas de choiva<br />
de detrás do cristal<br />
eran en realidade gotas de calor acumulado<br />
a suspiros de dentro da habitación<br />
descubrín que ao verte<br />
os meus ollos chorreaban berros de paixón<br />
acugulada<br />
e que as bolboretas do meu estómago eran<br />
en realidade os teus dedos<br />
percorrendo a miña barriga.
CINZA 16<br />
Convencinme a min mesmo crendo que non te<br />
necesitaba.<br />
Enganeime, crendo que os demais eran ti.<br />
Pedinlles que fixeran de ti,<br />
mentinme,<br />
morrín,<br />
renacín.<br />
Coas copas comecei a verte naquel bar,<br />
coa vista borrosa quixen chorar<br />
e entón entendín que te perdera<br />
aínda que sempre estarías comigo.