Berros de Cinza e Néboa Online

Berros de
Cinza e Néboa
Aarón, Alejandro, Anabel, Andrea,
Ángel, Carolina, César, David, Desiré,
Eduardo, Gael, Irene, Iria, Jasmine,
Javier, Laura, Luis Miguel, Pedro, Rubén,
Samuel, Sergio

“Todas as cousas son imposibles,
mentres o parecen”.
Concepción Arenal

PREFACIO
Un prexuízo bastante espallado na nosa
sociedade é a falta de interese que pode
ter a cultura galega para unha persoa que
non nacera en Galiza. Porén a realidade é
ben diferente, pois moitas desas voces
nunca "estranxeiras" conseguen derrubar
muros que fan que a nosa cultura se
espalle e medre. Un exemplo claro é
Marilar Aleixandre. Bióloga, profesora e
escritora nada en Madrid en 1947, dende a
súa chegada a Galiza en 1973 adoptou o
galego como lingua literaria de seu, sendo
ademais premiada en numerosas ocasións.
Con motivo da súa visita para inaugurar a
nosa aula decidimos facer algo diferente.

Buscamos crear algo de calidade e que fose
significativo. Algo que fose persoal para
agradecerlle a súa visita e para que
coñecese un chisco aos que ocupan a aula
que vai levar o seu nome. Así fixemos este
libro de poemas, no cal decidimos
centrarnos en dúas liñas principais: o
intimismo e a denuncia social, que resumen
moi ben os nosos intereses. Principalmente
porque a expresión de sentimentos
parécenos algo importante e cuxa
influencia é enorme. Na nosa vida diaria
os problemas sociais están moi presentes a
través de diferentes canles, e cremos que
é necesario denunciar eses problemas a
través da literatura, porque a finalidade
última desta é influír nas persoas. Esta

denuncia antóllasenos totalmente
imprescindible vista a situación actual.
Tamén recoñecemos a importancia da loita
feminista, da que Marilar participa.
Nestas dúas temáticas quixemos unir as
dúas visións máis espalladas da poesía,
unha como expresión de sentimentos e outra
como arma social. Esta unión xa vén
expresada no título, BERROS DE CINZA E
NÉBOA, no que os berros representan as
loitas e as cinzas e a néboa os
sentimentos, na súa maioría escuros.

BERRO 1
Chegou o momento,
acudamos á Zarzuela,
acabemos co goberno franquista
vaiamos á Moncloa, rematemos
coas larvas deixadas polos bechos.
Xa é hora de alzarse,
xa é hora de acabar co asasino,
de persoas e animais,
e os seus cómplices, asasinos tamén,
pero da xustiza e a confianza,
da educación e a sanidade,
do traballo e a dignidade.
Acabemos con eles dunha vez,
con este sistema de merda que
só nos quere coma máquinas,
coma números, calados coma petos,
xa non se pode falar prohibíronnolo,
só obedecer está permitido.
Non pensan en nós coma persoas,
só nos queren pra gañar diñeiro,

alguén dixo unha vez, se non te defendes
ti
ninguén o fará por ti.
É hora de desfacerse desas larvas que xa
son mosquitos,
que xa pasaron de vermes, e agora non fan
outra cousa que chucharnos o sangue.
Non importa o que fagas,
sempre están aí, listos pra te matar.
Pero non lles has deixar,
ti sabes algo que eles non,
o poder é do pobo,
sabemos pensar, non somos coma eles cren,
sabemos loitar.
Xa é hora de botalos fóra,
imos alá co puño alto,
non nos poden calar,
cada vez somos máis,
teñen á xustiza da súa parte pero esquecen
a nosa forza, non estamos con eles.
Somos máis e podemos con eles.
Camiñas pola rúa e non atopas máis que
xente

chuchada, resignada, que camiña coa cabeza
baixa,
ten a boca ben pechada, da mesma forma
cos ouvidos e os ollos.
Ás veces ves pasar alguén que non é coma
os demais,
alguén que ergue a cabeza, que se rebela,
ten espírito de loita.
De cando en vez, pasa un burguesiño,
cos seus aires de superioridade,
pero ti sabes,
que só é fachada, é un ninguén.
España vai fodida, de cu e costa arriba.
A historia escríbena os vencedores,
por desgraza perdemos e gañou o fascismo,
escribiron a súa historia, véndennos unha
transición que non houbo,
seguimos a ter un sistema ditatorial,
nada cambiou se a o dono dun
santuario franquista lle damos unha rúa, e
a unha estudante lle arruinamos a vida,
se os ladróns seguen no poder, nunca
saíron,
rouba que te rouba.
É un non parar.

Por iso loita, rebélate, ven connosco
imos derrocar ó sistema ditatorial,
que non te enganen, aquí non somos todos
iguais,
temos que loitar.

BERRO 2
Obreiros traballando de sol a sol
Ministros observándoos dende un balcón
As familias duns sen ter pra comer
E os outros sen ter idea de que escoller.
Traballando todo o día por unha mísera
comida.
Eles sen traballar e mil viaxes fan sen
máis.
Teñen diñeiro pra regalar pero prefiren
gardalo pra se limpar.
Nenos sen sanidade nin educación
Outros, comprando sen control.
Uns vivindo en chabolas sen tellas no
teito
Outros con placas solares pra o seu
quecemento.
Miña nai díxome un día:

mellor pobre con dignidade
que rico sen alegría.

BERRO 3
Ese fastío que che produce
o saber que camiñas sen rumbo,
o ter que tomar a pastilla da ledicia cada
día,
porque non te deixan respirar,
eses vermes que te afogan,
que te chuchan esperando que non quede
máis,
esperando que sexas coma os demais,
esperando que te convertas en ovella,
eses vermes azulados que buscan ter o
control,
sobre ti e o mundo en xeral,
non pararán ata que saiban
que non poderán chuchar máis.
Perséguente cada día,
amólante todo o día,
son coma pantasmas que están aí
pero só ti os podes ver
e tes que disimular,
pois está prohibido falar

diferente.
Chegas a casa, canso
estás farto, non podes máis,
pero sabes que non podes
tes alguén a quen coidar.
Todos esperan que sexas coma eles,
ignorantes, que abandonaron a rebeldía,
que deixaron de pensar,
que se deixan controlar,
pero ti non o fas non queres ser unha
ovella máis,
o rabaño xa é moi grande.
Non paras de dubidar,
douche un consello,
nin un paso atrás,
segue loitando, é a túa loita,
se non a gañas ti,
ninguén mirará por ti.
Ves o mundo e ves somentes
inxustiza e ambición,
o diñeiro manda, está por riba,
move o mundo, xa o dicía Marx.
Sabes que non podes calar,
se calas non haberá final,
pero tes a tentación

de abandonar para non ter tanta
preocupación,
pero entón ves aquel rapaz,
nai parada pai sen traballo,
e dáste conta de que non poderá
vivir mellor,
non terá a oportunidade,
roubáronlla xunto coa súa inocencia.
Loita, ninguén o fará por ti.
Non creas o que din
na caixa tonta,
ten o teu propio pensamento,
sé diferente, gáñalles
coa palabra, coa información.
Non te poderán silenciar,
comparte a túa mensaxe,
denantes ou despois alguén che fará caso,
formarás o teu propio rabaño,
só que xa non será un rabaño,
non os controla ninguén son
libres de pensamento, a única
liberdade permitida.
Pouco a pouco seredes máis
irédesvos dando conta
da grande manipulación,

denunciaredes aos grandes vermes azuis,
vermellos, laranxas, aos donos da pasta,
demostraredes que o poder está no pobo,
que non poden controlarnos,
non somos robots nin ovellas,
somos persoas, diferentes,
que só queren un mundo xusto, no que
non te maten por ser muller,
onde non te desprecen por non nacer aí
onde sexas libre de opinar e que non te
poidan por iso condenar,
onde non te castiguen por desobedecer
unhas normas arcaicas,
dignas dos romanos,
onde a igrexa non teña o poder,
onde haxa equidade
onde ninguén sexa mellor que ninguén.
Onde non sexa motivo de burla
ter a pel escura,
crer en Alá ou non crer en nada,
onde o primeiro sexan as persoas e non o
diñeiro.
Ese anaco de papel volátil que
aparva a case calquera,

que non deixa discorrer máis que en ter
máis
e máis, o resto dá igual.
Que máis dá matar ao planeta
se vamos gañar pasta?
Que máis dá a xente
se teño tres mil millóns en Suíza,
dous mil en Panamá e outro tanto nas
Seychelles?
Loita, ninguén o fará por ti,
están máis ocupados vendendo
a túa liberdade, a túa vida e a ti mesmo,
mentres contan todos os seus
billetes de cincocentos.
Loita, ninguén o fará por ti.

BERRO 4
O galego debe fluír pola xente
coma o río pola súa canle.
Moitos prexuízos frean
o seu avance.
Debido á milleira
de xente ignorante.
Que se o galego é rural
Que non serve pra nada máis
Diredes que non serve pra ciencia
Pero agora dígovos eu:
ala vós coa vosa conciencia.
Cando o vexades desaparecer
non choredes máis por el
non fixestes nada por evitalo
provocando así
a perda dunha nación.
Agora o río fóra da súa canle sen poder
volver a el.
Dano irreversible.

BERRO 5
Tanto no deporte como na vida
respecta a toda a xente
tanto amigos
como inimigos
tanto rivais
como compañeiros
porque todos somos iguais.
Se che digo que vivo feliz míntoche,
fai tempo que non atopo o amor, á vida,
síntoo, sei que dentro teño algo que soa,
algo que vive,
sei que teño un don e é, que son boa
persoa.

Non hai demora, cando tratas de seguir un
soño,
ninguén díxome que era tan difícil de
pequeno,
non perdoas cando está o teu reflexo é
estraño,
unha persoa non sabe o que perdeu ata
que o estraña
Díxenlle que si á vida e saquei o medo de
min
saín á rúa sorrindo polo que aprendín,
que a vida desfrútase cos teus,
e só o teu será o teu recordo así que
aprende a vivir.
Todo ten un comezo e todo ten un final
o importante é o percorrido
guía os teus pasos

segue o teu camiño e desfruta
A culpa non é de ninguén só será túa
o importante é conseguir a meta e que non
fuxa
o mundo non é un cúmulo de cor
é un lugar terrible onde aguantar a dor.
Nin ti nin eu nin ninguén pode golpear
máis forte ca vida
os malos tragos son os que nunca se
olvidan
Mírate ao espello, recordas quen es?
un rapaz galego que o seu idioma falar non
quere?
Non loites por ti, loita por nós

síntete orgulloso de que Galicia sexa o
teu pobo.
Quen queira, que veña, é libre a nosa
terra,
pero sempre con respecto, non
queremos guerras.
E que non ves que se está perdendo,
o idioma co que todos nacemos?
Érguete, sal fóra,
que ninguén pode impedirche falar galego
agora.
Mentres os demais calan, eu falo
e non paro
pero non me chamen revolucionario
soamente son un máis do proletariado.
Xa me despido
aínda queda traballo fóra
está nas vosas mans

que non me free agora.
Por última vez neste poema
falo da miña terra
terra de heroes, non só de labregos
salvemos xuntos o galego
o idioma do ceo dos poetas e rapeiros.

CINZA 1
Eu buscando a Lúa e ti o Sol, pensando no
meu todo, pensando na nosa canción. Amarte
é pouco, quererte é pequeno, desexarte e
pensar en ti, ata nos sonos dos meus
adentros. O meu pasaxe é o mar, o teu é o
aire... Estar lonxe de ti é insoportable.
Síntome serea e síntote aguia, moi lonxe
de ti síntome encarcerada. A auga agarima
a miña pel e o vento recórdame as túas ás,
aquelas que quixeches cando aínda non me
amabas. As veces pénsote, outras síntote.
As nubes ocultan a túa plumaxe e a escuma
oculta todo á miña imaxe. Espero que nunca
me esquezas e que recordes o moito que eu
te quixen e o seguirei facendo esteas onde
esteas, porque me deixaches o teu nome
escrito na miña pel e por moitos peixes
que existan no amplo mar, ningún deles te
vai substituír, xa que, o que me fixeches
sentir e un mundo novo pra min. Voaches
lonxe e non lembras o camiño, xa non podes

volver, pero alí onde ti esteas coidarante
moi ben, xa que eu non o podo facer.
Estarei vendo os teus recordos o resto da
miña vida ata que me saian ás e voar ata a
outra beira, onde ti estás.

CINZA 2
Sen saber camiñar comencei a correr(me)
contigo
esperando sempre que a túa voz guiase o
meu camiño.
Teño unha lista incontrolable de
ansiedades,
ganas de morrer,
culpabilidades insoportables,
autodestrucións,
medos irracionais,
falta de autodefensa,
pensamentos innormais,
carencia de vida en xeral;
e, aínda así
ti decidiches darme todo aquilo que me
falta
completando todas as miñas metades.
Ti cheas, completas, amas,
bombeas o meu corazón,
provocas ascenso de sentimentos,

invitas a este pequeno gran desastre a
formar parte dun desastre máis bonito,
a formar parte de algo grande que levamos
a cabo entre mans día a día,
converténdote na única parte bonita de
min.

CINZA 3
Chegou a primavera
chea de flores e verdes arboredas
suspirando están os paxariños no alto
da alameda,
contentos eles e contentas elas.
Agardando estamos todas ledas,
vellas grandes e pequenas,
para tumbadas no campo ver as
estrelas,
contentos eles e contentas elas.
Os rapaces e rapazas, ledas,
xa estudar non queremos,
o inverno axiña esquecemos,
contentos eles e contentas elas.

Xogar nos camiños e na herba,
ver o arco da vella,
escondernos das chuvieiras,
contentos eles e contentas elas.
O amor está no aire,
nas árbores froiteiras
namoran os rapaces,
contentos eles e contentas elas.
As flores cobren o chan,
todos desfrutamos delas,
mentres dura a primavera,
contentos eles e contentas elas.

CINZA 4
As rosas non parecen tan bonitas nin as
súas espiñas tan punzantes.
O café non esperta tanto porque o que
agora o fai é aquel marco.
Os antidepresivos e os ansiolíticos deixan
de facer efecto cando o puñal crávalo ti
mesmo.
As palabras crávanse unha a unha;
o bonito é bailar cando a bala aínda está
dentro.
Abrazar as feridas agora é máis unha
necesidade,
como a de respirar caricias que xa nunca
volverán.
Unha depresión e a súa cura un día
sepáranse,
quen se queda agora coa pequena Ansiedade?

CINZA 5
o camiño comeza
pero nunca remata
o xigante é pobreza
o xigante é falacia
pequena é riqueza pequena é ganancia
As veces encontrarse é perderse
un camiño que nunca comeza
un camiño que sempre remata
un camiño rápido
é un camiño para tramposos
As veces levántome con ganas de comenzar
de novo, porque pensas que o camiño que
escolliches non é o axeitado. O único que
recibes é a obviedade de que sabes que non
podes pedir axuda para pasar unha proba
que te pon entre esa parede fría pero
tamén quente que te recolle como se foras
un bebé recen nacido, ambiguamente
atópaste fronte unha espada afiada que o

único que quere é provocar ese sentimento
chamado inseguridade a seguir.
As veces o único que queres é parar e tes
a esperanza de que cando esteas nun apuro
te boten unha corda que te axude a
escalar, pero a corda que tanto esperas
está cortada.
O camiño é fácil de terminar pero o final
sempre ten un principio e un percorrido
que tes que tratar de superar cunha única
cousa que te mata no camiño: A CONSTANCIA.

CINZA 6
Tentei pechar aquel enorme caixón de
recordos que se encontra no meu corazón
pero a chave fai unha semana que a arroxei
ao río que formaron as miñas 18 bágoas.
As olleiras apoderáronse dos meus ollos e
as túas caricias quedáronse a vivir en
cada unha das miñas terminacións
nerviosas.
A metástase percorre cada vez máis rápido
a miña cabeza onde contigo reinaba a
utopía,
e como nunha mala película americana
encóntrome provocando á dacrifilia,
vendéndome por un par das túas caricias
que enchan o baleiro que deixaches.

CINZA 7
Un día levántaste da cama despois de dous
disparos
e dáste conta de que sen esperalo,
os ansiolíticos fixeron efecto
e que quizais no che importe tanto.
Levántaste e almorzas un par de recaídas
pero dáche igual, porque no fondo xa o
viviras antes
e pode que non sexa tan mala idea tirar
por fin aquela vella carpeta de recordos.
Non sabes que esperar xa da vida despois
do loitado,
se as flores daquela maceta seguirán
crecendo,
se seguirás cantando cando soe aquela
canción
ou se os anacos se seguirán recompoñendo.
Pode que nada diso siga ocorrendo

ou pode que quizais
non soe todo coma un poema tan cutre.

CINZA 8
Unha nena xogando con bonecas
ignorando que iso a enferma.
Agora é adolescente,
está no instituto amosando ser corrente.
A súa nai sempre preocupada
pola filla que xa non come nada.
Unha noite de inverno
dita muller sofre un inferno
Violada por un home
que a obriga a entrar no seu coche.
Morre no hospital desangrada
traendo á vida unha rapaza desamparada.

CINZA 9
Volvíanme tola as túas costas e os teus
ollos sempre sorrintes. Volvíame tola a
túa maneira de mirarme coma se non houbese
ninguén máis no mundo, volvíame tola a túa
maneira de facerme sentir especial.
Día 42: estoume volvendo tola.
Cada día a cordura abandóname un pouco
máis, e xusto cando estou a punto de
pulsar o botón de chamar acábome
arrepentindo.
Odiabas a miña manía de quererte. Odiabas
os meus mensaxes e non me odiabas a min,
pero case.
Saíches só a pasear de noite e atacoute
Eros, volviches correndo a casa,
pero eu xa me marchara.

CINZA 10
Acaso a razón
é un obstáculo
para a imaxinación,
será o corazón
unha simple ilusión,
só o cerebro
é capaz de razoar,
para lograr avanzar,
nun mundo
de emocións,
como unha canción
que sen ton nin son,
consegue crear
a máis pura
diversión.
Cal é a ilusión
de todo soñador
cal e a razón
da súa imaxinación
tal vez,
pode ser,

a súa afección
pola diversión.

CINZA 11
Tentei pechar aquel caixón de recordos que
se encontra no meu corazón,
pero a chave facía unha semana que a tirei
ao río que formaron as miñas 18 bágoas.
As olleiras apoderáronse dos meus ollos e
as túas caricias quedáronse a vivir en
cada unha das miñas terminacións
nerviosas.
A metástase percorre cada vez máis rápido
a miña cabeza onde contigo reinaba a
utopía,
e como nunha mala película americana
encóntrome provocando á dacrifilia,
vendéndome por un par das túas caricias
que enchan o vacío que deixaches.

CINZA 12
Neste último tempo, o verme deu todo de
si,
Todo o que el precisaba fíxoo por min,
Aquela verde folla na cal todo me viña
grande,
Si, ese verme que todo o mundo quixera
ter.
Un día, como outro calquera, as cousas
cambiaron.
Todo o que antes eran risas agora xa só
eran choros e présas,
O tempo pasaba sen cesar,
xa non sabía nin que poder pensar,
aquela mañá na que as súas ás saíron á luz
do sol.
Si, volveuse bolboreta deixándome atrás
Como outro calquera,
Pero cunha diferenza, algún día eu serei
coma ela.

CINZA 13
Agora está moi de moda
Iso das redes sociais
Non son cousa moi boa
Xa que nos ofrecen moito
Pero tamén nos incomodan
Porque hai persoas que sofren
O que outros chaman broma
Sen estes decatarse
De que unha cousa boba
Coa que eles se divirten
Que fai que unha persoa
Que todo isto sofre
Se sinta moi triste,
Se sinta moi soa

Toda esta xente que sofre
Ás veces chega a unha zona
Na que xa non saben que facer,
Eles que moitas veces choran,
Poden evadirse desa situación
Se a outras persoas lla contan
Para que lles poidan axudar
Con este problema poden esgotar.
E aos agresores,
que tanto dano fixeron,
vanos castigar,
ata que aprendan
que iso puido danar
a todas esas persoas
ás que decidiron molestar.

CINZA 14
Xamais conseguirás borrar os meus suspiros
da túa memoria
nin esquecer as pegadas das miñas mans
rabuñando as sabas da túa cama.
Porque no fondo dos teus ollos grises
as miñas miradas seguen marcadas na túa
retina
e todas aquelas olleiras de min
e de tódalas noites en vea espertándonos a
caricias
quedáronse a vivir nas cuncas dos teus
ollos.

CINZA 15
O día que descubrín que as gotas de choiva
de detrás do cristal
eran en realidade gotas de calor acumulado
a suspiros de dentro da habitación
descubrín que ao verte
os meus ollos chorreaban berros de paixón
acugulada
e que as bolboretas do meu estómago eran
en realidade os teus dedos
percorrendo a miña barriga.

CINZA 16
Convencinme a min mesmo crendo que non te
necesitaba.
Enganeime, crendo que os demais eran ti.
Pedinlles que fixeran de ti,
mentinme,
morrín,
renacín.
Coas copas comecei a verte naquel bar,
coa vista borrosa quixen chorar
e entón entendín que te perdera
aínda que sempre estarías comigo.