Alma Froebel 2018 versión definitiva
Revista digital Alma Froebel 2018
Revista digital Alma Froebel 2018
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
ALMA<br />
FROEBEL 2<br />
Letras Galegas <strong>2018</strong><br />
Pilar Vence<br />
Fin de etapa<br />
Miriam Oshi<br />
A MIÑA VIAXE A<br />
NIXERIA<br />
<strong>Alma</strong> Said<br />
Mi familia viajera<br />
Bruno Rozas<br />
Conversando con<br />
Santiago Paredes<br />
Sumario<br />
Pág. 3<br />
Fin de Etapa<br />
Pág.8<br />
Santiago Paredes<br />
Pág. 14<br />
Mi familia viajera.
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 2<br />
Ceip <strong>Froebel</strong><br />
Twitter<br />
@ceip_froebel<br />
Instagram<br />
@ceipfroebel<br />
Web<br />
http://www.edu.xunta.gal/<br />
centros/ceipfroebel/<br />
Editor<br />
Xurxo Cobelas<br />
@xurxo (instagram)<br />
<strong>Alma</strong> <strong>Froebel</strong> <strong>2018</strong><br />
Fin de etapa……………………………………………………….……….3<br />
Por Pilar Vence. Mamá de Sara e Irene Rodríguez Vence<br />
O meu tío Jose, o científico da familia ………………………………..5<br />
Por Uxía García Ferreira<br />
Unha profesión perigosa ………………………………………………..7<br />
Por Diego Gondariz Codina<br />
Agradecementos<br />
Queremos agradecer a tod@s<br />
aquel@s que coa súa<br />
colaboración fixeron posible<br />
que saise á luz o segundo<br />
exemplar de <strong>Alma</strong> <strong>Froebel</strong>.<br />
Esperamos que o vindeiro ano<br />
máis xente se anime a contar<br />
as súas historias porque<br />
seguro que hai moitas e moi<br />
interesantes que quedaron no<br />
tinteiro.<br />
Moitas grazas.<br />
Ceip <strong>Froebel</strong>.<br />
Conversando cun ilustre ilustrador: Santiago Paredes…………….8<br />
Por Bruno Rozas e mamá.<br />
A ruta dos carboeiros …………………………………….……..……..10<br />
Por Sofía Valle Danta<br />
Despedida ………………………………………………..………………12<br />
Por Noa Fernández Curra<br />
Mi familia viajera …………………………………………..………..….14<br />
Por <strong>Alma</strong> Said Valcarce<br />
A miña viaxe a Nixeria ………………………………….…………..….16<br />
Por Miriam Oshi Seco<br />
Entrevista a Fernando Romay ………………………….……………..18<br />
Por Julieta e Alba de terceiro de primaria.<br />
María Victoria Moreno ……………………………………..………….20<br />
Homenaxeada no Día das Letra Galegas <strong>2018</strong>
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 3<br />
FIN DE ETAPA<br />
Por Pilar Vence<br />
“Conocí a profesores que lo dan todo por sus<br />
alumnos, que se implican, que incluso parece<br />
que conocen mejor a tu hijo que tú mismo.”<br />
Alumnos de 3 años. Curso 2006-2007<br />
Irene, Noa y Ariana<br />
Esta historia que os voy a contar<br />
comenzó hace ya 12 años, cuando<br />
mi hija mayor empezó su etapa<br />
escolar, y termina ahora que mi<br />
hija pequeña está a punto de<br />
entrar en el instituto. Es una<br />
historia como otra cualquiera,<br />
como la de muchos de vosotros,<br />
pero que no por ello ha de dejar<br />
de ser contada. Los primeros años<br />
yo veía el colegio a través de la<br />
mirada infantil de mis hijas, los<br />
primeros aprendizajes, su inicio<br />
en la socialización a través de la<br />
convivencia con sus compañeros,<br />
las primeras conductas rebeldes…<br />
y siempre con el cariño y la<br />
comprensión de las profesoras de<br />
infantil, dedicadas en cuerpo y<br />
alma a todos sus alumnos. Las<br />
recuerdo con mucho cariño, a<br />
todas, las que ya no están en el<br />
colegio y las que ahí siguen<br />
dándolo todo: Pili, Susi, Ana,<br />
Marta, Lúa, María, Mercedes,<br />
Olga…<br />
También fue para mí una etapa de mucho trabajo (soy arquitecta y la burbuja inmobiliaria daba sus<br />
últimos coletazos…), en la que tenía poco tiempo para implicarme en la vida escolar por lo que la<br />
veía un poco como espectadora. Llegó la crisis económica y con ella, además de menos trabajo, los<br />
recortes en educación. Mi hija mayor pasó a primaria y la pequeña comenzó el colegio pero ya se<br />
notaban los cambios, se dejaron de hacer salidas y excursiones, además de los festivales, reducción<br />
de la plantilla de profesorado, eliminación de los desdobles…
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 4<br />
Por otra parte el colegio tenía graves problemas constructivos que empezaron a manifestarse con<br />
desprendimientos de techos e importantes entradas de agua. Y ahí fue cuando, a través de un padre<br />
que estaba en el ANPA y que me pidió si podía hacer un informe sobre el estado del colegio, me di<br />
cuenta de que las cosas funcionan porque hay personas que hacen que funcionen. Conocí a los<br />
padres y madres que formaban la directiva del ANPA y me quedé sorprendida de la cantidad de<br />
cosas que hacían y del conocimiento que tenían de todo lo que pasaba en el centro y, pensé, yo<br />
también quiero formar parte de esto. Allí estaban Ángeles, Francisco, Pepe… entre muchos otros.<br />
Durante estos años conocí profesores y profesoras extraordinarios (y alguno que mejor olvidar, todo<br />
hay que decirlo) que lo dan todo por sus alumnos, que se implican verdaderamente, con los que<br />
hablando incluso llegas a pensar que conocen mejor a tu hijo que tú mismo. También conocí<br />
madres y padres extraordinarios, implicados, responsables, cariñosos, unidos en una causa común:<br />
la educación de nuestros hijos e hijas. Y como no, a través del ANPA y del consello escolar, también<br />
traté con la directiva del colegio, de quienes solo puedo decir cosas buenas. Tanto con Teresa como<br />
con Manuel al frente del colegio, la relación siempre fue cordial y sincera, dispuestos a colaborar en<br />
lo necesario y convencidos de que somos un equipo. Elisa, una persona extraordinaria, jefa de<br />
estudios, responsable de biblioteca y profe de música, además de experta en “Maios”. Rosa, la<br />
orientadora, la persona que mejor conoce<br />
a cada alumno del cole, con sus sabios consejos. También tengo un recuerdo muy cariñoso para la<br />
profe Loli de Educación física y para Conchi de reli, cuánto cariño les disteis a mis hijas… sin<br />
olvidarme de los “teachers” y muchos otros profesores y profesoras que no voy a nombrar por<br />
miedo a olvidarme a alguno.<br />
Esta etapa se cierra y comienza una nueva que, estoy segura, también será fructífera, porque la<br />
afronto desde el convencimiento de que de la educación formamos parte todos, alumnos,<br />
profesores y familias y que cuanto mejor sea la relación entre nosotros, mejor será el resultado. Así<br />
que sólo me queda decir una cosa, GRACIAS FROEBEL.<br />
Por Pilar Vence. Madre de Sara e Irene Rodríguez Vence
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 5<br />
O MEU TÍO JOSE, O CIENTÍFICO DA<br />
FAMILIA<br />
Por Uxía García Ferreira<br />
“O problema coas partículas é que aínda que<br />
están por todas partes, non as podes ver, non as<br />
podes tocar ou sentir, e ademais non fan ruído”<br />
Jose Antonio Ferreira Somoza<br />
Reparando unha avaría<br />
O meu tío Jose é enxeñeiro<br />
químico e traballa desde o 2011<br />
no CERN.<br />
¿Sabedes que é o CERN?<br />
O CERN (Centro Europeo para a<br />
Investigación Nuclear ou<br />
Laboratorio Europeo de Física de<br />
Partículas Elementais) é na<br />
actualidade o laboratorio de<br />
investigación básica máis<br />
importante do mundo.<br />
Fundado en 1954, o CERN é tan<br />
grande que está situado entre<br />
Francia e Suiza, ao longo da<br />
fronteira preto de Ginebra. O<br />
CERN está financiado por 20<br />
Estados europeos membros, aínda<br />
que tamén están involucrados<br />
moitos outros países non<br />
europeos. Os científicos de todo o<br />
mundo acoden ao CERN a utilizar<br />
as súas instalacións.<br />
¿E que fan no CERN?<br />
Estudan partículas, os compoñentes máis diminutos da materia. A materia compón todo o que che<br />
rodea. O problema coas partículas é que aínda que están por todas partes, non as podes ver, non as<br />
podes tocar ou sentir, e ademais non fan ruído.<br />
No CERN, a súa tarefa diaria é estudar estas partículas, de forma que podamos entender mellor<br />
como funciona o Universo.
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 6<br />
¿Como estudan as partículas?<br />
No CERN utilizan "aceleradores de partículas" e "detectores de partículas". Os aceleradores de<br />
partículas aumentan a enerxía das partículas antes de facelas chocar entre elas. Os detectores de<br />
partículas observan os resultados destas colisións e rexistran o que ocorre.<br />
¿Qué é o que fai o meu tío?<br />
Como todos estes conceptos son moi complicados o meu tío explicoume o seu traballo dunha<br />
forma sinxela para que o poida entender mellor.<br />
Sempre di que é como o fontaneiro do CERN.<br />
Para estudar de que están feitas as cousas teñen que coller átomos e facer que se movan moi rápido,<br />
¡como a luz! e facelos chocar para ver os anacos e entender de que están feitos. Sería como levar un<br />
coche moi rápido e facelo chocar para ver as pezas do motor, aínda que cos coches temos unha<br />
forma máis sinxela, que é levalo ao taller para que o desmonten xa que as súas pezas non son tan<br />
minúsculas.<br />
Se quedamos co exemplo do coche, tendes que ter en conta que cando un coche vai moi rápido<br />
fréao o aire e pódelo comprobar sacando un pouco a man<br />
pola xanela. Pois eles tamén quitan o aire do tubo onde van os átomos para que non se freen e<br />
poidan ir rapidísimo. Á acción de quitarlle o aire chámase facer baleiro. Pois o meu tío Jose<br />
encárgase deses tubos e de que non haxa aire dentro para que os átomos choquen moi rápido.<br />
Se queredes saber máis do CERN podedes consultar unha páxina para nenos (non funciona desde<br />
o móbil).<br />
http://www.cernland.net<br />
Por Uxía García Ferreira 1º A
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 7<br />
UNHA PROFESIÓN PERIGOSA<br />
Por Diego Gondariz Codina<br />
“Unha vez houbo un desprendemento de terra<br />
e quedou atrapado no túnel tres días”<br />
O meu tío Paco, barrenista<br />
O meu tío Paco traballou nunha<br />
mina de carbón alá polo ano 1958<br />
en Benvibre (León).Era<br />
barrenista, o seu traballo consistía<br />
en preparar os explosivos e furar<br />
as rochas nas que había carbón,o<br />
cal se trasladaba en carros tirados<br />
por mulas hacia o exterior. A súa<br />
indumentaria era: un traxe de<br />
auga porque a miúdo os tuneis<br />
estaban anegados e na cabeza<br />
poñía un casco por si<br />
acaso. Para ver por<br />
onde andaba levaba un candil de<br />
carburo que prendia antes de<br />
entrar e que se apagaba cando<br />
non había suficiente osixeno, sinal<br />
de que había que marchar<br />
pitando.<br />
Alí pasaba sete horas cada día, e<br />
unha vez houbo un<br />
desprendimento de terra e<br />
quedou atrapado no tunel tres<br />
días.<br />
Tomando un respiro
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 8<br />
Conversando cun ilustre<br />
ilustrador: Santiago<br />
Paredes<br />
Por Bruno Rozas e mamá<br />
“Xoven aínda que sobradamente preparado”; ése podería ser un bo calificativo<br />
para definir ao personaxe desta entrevista: Santi Paredes. Un debuxante<br />
pontevedrés de 28 anos cun gran currículo ás súas costas e que ten traballado<br />
man a man coa banda de rock máis famosa da nosa cidade, os Furious Monkey<br />
House.<br />
Top: Obra de Santi<br />
Paredes<br />
Bruno: ¿Con qué desfrutas máis, cun pincel<br />
ou cunha guitarra eléctrica?<br />
Santi: Cunha guitarra porque para min é un<br />
pasatempo. Sen embargo, cando collo un<br />
pincel teño máis responsabilidades xa que é o<br />
meu oficio.<br />
Bruno: Cando eras pequeno, ¿tiñas claro que<br />
de maior serías debuxante profesional?<br />
Santi: Cando era pequeno quería dedicarme a<br />
dúas cousas: debuxante ou biólogo mariño<br />
pois o que máis me gusta, aparte de debuxar,<br />
son os animais, máis concretamente os<br />
animais mariños.<br />
Bruno: Para ser artista, ¿é necesario nacer<br />
cun don ou pódese conseguir a base de moito<br />
esforzo e perseverancia?<br />
Santi: ¡Ésa é a eterna pregunta! Eu penso que<br />
o importante non é ter un “don plástico”; o<br />
importante é ter algo que contar, algo que<br />
transmitir. É dicir, se tes algo dentro que<br />
mostrar e te esforzas e traballas, ¡calquera<br />
pode ser un artista!<br />
Bruno: Contoume un paxariño que che<br />
encanta traballar cos nenos. ¿Qué é o que<br />
che aportan os cativos e non os adultos?<br />
Santi: (Risas) Os nenos apórtanme respeto<br />
hacia á miña profesión. As persoas que cren<br />
en min e na miña arte, ao igual que fixo a miña<br />
nai dende sempre, son os nenos.<br />
Bruno: ¿Algún día veremos nas librarías un libro<br />
infantil ilustrado por Santiago Paredes?<br />
Santi: (Risas) Pois espero que sí porque me<br />
encantan os contos infantís, pero entre os<br />
encargos profesionais e as horas de clase que<br />
imparto en Estudo Bonobo, de momento non<br />
teño moito tempo para facer outras cousas.<br />
Bruno: De tódalas túas obras, ¿cal é a túa<br />
favorita? ¿por qué?<br />
Santi: Eu penso que o último cómic que<br />
publiquei ,“Tattoo”, porque foi o único libro<br />
no que fixen eu todo: escribín a historia,<br />
diseñei os personaxes e, incluso, o maquetei.<br />
Bruno: Como autor dos carteis do “Surfing<br />
the Lérez”, ¿voltaremos a gozar dos teus<br />
debuxos este ano? ¿E da música do teu grupo<br />
“glitter and litter”?<br />
Santi: ¡Pois estaba traballando no cartel<br />
xustamente antes desta entrevista! Espero telo<br />
rematado para que a vindeira semana estea<br />
pola cidade. En canto ao meu grupo, este ano<br />
non imos tocar no “Surfing”, pero daremos<br />
guerra por outro lado.<br />
Bruno: Respecto as túas tatuaxes, ¿están<br />
todas deseñadas por tí ou deixache voar á<br />
imaxinación do tatuador?<br />
Santi: Non está ninguna deseñada por min.<br />
Penso que un debuxo soamente ten sentido<br />
cando sae da man do seu creador, neste caso o<br />
tatuador.
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 9<br />
Top: Bruno e Santiago Paredes<br />
Bruno: ¿Gustaríache participar<br />
dalgún xeito nunha película de<br />
animación?<br />
Santi: En canto ao deseño de<br />
Bruno: Se tiveras que deixar todo o<br />
teu material de debuxo e a túa<br />
guitarra na casa, ¿qué tres obxectos<br />
levarías contigo a unha illa deserta?<br />
Eu penso que o importante non é ter un “don<br />
plástico”; o importante é ter algo que contar,<br />
algo que transmitir.<br />
Bruno: ¿Cómo te sintes ao ter<br />
enfrente a un entrevistador tan<br />
miúdo?<br />
Santi: (Risas) Seguramente máis<br />
nervioso ca ti porque nunca me<br />
entrevistou ninguén tan miudiño.<br />
Pero pódoche dicir que fuches moito<br />
máis profesional que outros que me<br />
entrevistaron.<br />
personaxes ou á coordinación<br />
artística sí que me gustaría, pero a<br />
animación é algo ao que lle teño<br />
moito respeto; é moi complicado de<br />
facer.<br />
Santi: ¡Qué pregunta máis<br />
complicada, amigo entrevistador!<br />
Seguramente un amigo (risas) co que<br />
poder falar, unha baralla de cartas e<br />
unhas gafas de buceo.
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 10<br />
A RUTA DOS<br />
CARBOEIROS<br />
POR SOFÍA VALLE<br />
DANTA
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 11<br />
A ruta dos carboeiros<br />
Por Sofía Valle Danta<br />
Hoxe, tras moitos días vendo<br />
letreiros da “Ruta dos<br />
Carboeiros” no meu pobo<br />
(Castrelo do Val- Ourense) preto<br />
da comarca da Verín, decídome a<br />
preguntarlle ao meu avó Pino.<br />
Cóntame que é un camiño de 17<br />
quilómetros que vai dende<br />
Campobecerros ata Servoi.<br />
Recibe o nome da “Ruta dos<br />
Carboeiros” porque era un<br />
camiño que utilizaban as xentes<br />
dos pobos dos arredores a<br />
lombos de machos ou burros ata<br />
a vila.<br />
O meu avó fálame de como se<br />
facía o carbón no seu<br />
poboSanguñedo de forma<br />
natural.<br />
Coas raíces de torgo que se<br />
metían nun buraco feito no chan,<br />
chamado “braseiro”, logo<br />
púñaselle lume e por último<br />
tapábase con terra e deixábase<br />
enfriar para que quedase feito o<br />
carbón.<br />
En todo o proceso,<br />
pola súa<br />
importancia,<br />
fálame de dúas<br />
persoas.<br />
Primeiro un home<br />
de orixe castelán<br />
chamado Antonio,<br />
conocido como “El<br />
Carbonero” que<br />
xunto ao seu tío<br />
foron os primeiros en fabricar<br />
carbón nos montes do<br />
Invernadeiro para exportar fóra.<br />
De segundo, fálame dunha galega<br />
de Sanguñedo chamada Concha,<br />
que foi a primeira muller que se<br />
dedicou a traballar nos montes<br />
creando carbón.<br />
Nestes montes foi onde se<br />
coñeceron Concha e Antonio,<br />
posteriormente casáronse.<br />
Concha e Antonio son os meus<br />
Bisavós, gracias ao meu avó Pino<br />
“A miña bisavoa Concha foi a<br />
primeira muller en fabricar carbón”<br />
puiden saber como e de que vivía<br />
a xente no meu pobo fai moitos<br />
anos.
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 12<br />
DESPEDIDA<br />
O CURSO DE SEXTO DE<br />
PRIMARIA REMATA O<br />
SEU PERÍODO NO<br />
COLEXIO FROBEL.<br />
MOITA SORTE NO<br />
FUTURO
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 13<br />
En los nueve años que llevo<br />
en el cole aun no estoy<br />
cansada ni de los profes, ni<br />
del ruido de los recreos, ni<br />
de cuando pienso en todas<br />
las veces que he suspendido<br />
exámenes, que me he llevado<br />
notas en la agenda para casa<br />
etc. Porque aunque odie<br />
algunas de esas cosas odio<br />
mas la idea de tener que<br />
despedirme para siempre de<br />
mis amigos y mi querido<br />
colegio en el que llevo todos<br />
estos años.<br />
He estado encerrada entre<br />
estas paredes durante nueve<br />
largos años pensando en que<br />
quería que llegaran las<br />
vacaciones o el “gran día” de<br />
dejar este colegio para<br />
siempre, pero ahora me doy<br />
cuenta de que no es tan<br />
genial como pensaba si no<br />
todo lo contrario, la<br />
sensación de que dentro de<br />
una semanas tenga que bajar<br />
por las escaleras como un<br />
día cualquiera pero con la<br />
diferencia de que nunca<br />
volveré a subirlas de nuevo.<br />
La mitad de la historia de mi<br />
vida sucede aquí en el<br />
FROEBEL y me siento<br />
orgullosa de ello, porque<br />
aunque recuerdo todas las<br />
“No estoy cansada<br />
ni de los profes…<br />
ni de las veces que<br />
he suspendido”<br />
veces que los profesores se<br />
quejaban de nosotros por<br />
ser una clase un tanto<br />
revoltosa (que no se lo<br />
discuto) creo que eso es lo<br />
que hace dar vida a este<br />
colegio, que cada clase tiene<br />
algo especial que la<br />
diferencia de las demás y así<br />
con cada uno de sus<br />
alumnos. Tengo mil buenos<br />
recuerdos con esta clase y<br />
mil anécdotas que contar,<br />
pero no se si me acordaría<br />
de todas ellas.<br />
También siento que he<br />
tenido la suerte de que en<br />
todos estos años que llevo he<br />
estado con la misma gente y<br />
nunca nos han desdoblado<br />
como le pasa a otros, ya que<br />
hubiera sido una pena<br />
separar una clase tan<br />
especial como la que yo<br />
siento que he tenido, y sí<br />
muchas veces también he<br />
pasado por malos momentos<br />
que quisiera poder olvidar<br />
pero así es como viven las<br />
clases, empiezan en infantil y<br />
van avanzando por su<br />
trayecto hasta el último día<br />
de sexto de primaria<br />
encontrando baches y<br />
premios por el camino pero<br />
siempre dejando en la<br />
memoria de los alumnos un<br />
magnífico recuerdo de su<br />
colegio.<br />
Creo que ya terminé de<br />
decir prácticamente todo lo<br />
que quería, y lo único que<br />
faltaría seria decir, como<br />
muchos han hecho antes,<br />
que me gustaría dejar mi<br />
marca en el baño<br />
escribiendo mi nombre y el<br />
día que me fui del colegio<br />
FROEBEL ;)<br />
Muchas gracias<br />
Noa Fernández .<br />
Alumna de 6º de primaria
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 14<br />
Mi familia viajera<br />
Por <strong>Alma</strong> Said Valcarce<br />
Me llamo <strong>Alma</strong> y tengo 4 años.<br />
Me gusta ir al cole y a los<br />
columpios del parque. También<br />
me encanta dibujar y que me<br />
lean cuentos. Estos días me han<br />
contado la historia de mi familia<br />
y me ha gustado mucho porque<br />
ha sido como ir de viaje por<br />
muchos lugares distintos.<br />
Yo no nací en Pontevedra . Nací<br />
en Madrid , que es la capital de<br />
España y una ciudad enorme con<br />
edificios muy altos. Mi madre sí<br />
nació aquí. Y vino al colegio<br />
<strong>Froebel</strong>, como yo. Mi padre, sin<br />
embargo, es de Andalucía y fue al<br />
colegio en Linares (que aunque<br />
no está en la costa se dice que<br />
tiene un mar de olivos). Allí viven<br />
mis abuelos, Rosario y Kamel, y<br />
mi primo pequeño Imarán. Sus<br />
papás, los tíos Sara y Juanfran,<br />
emigraron a Alemania hace unos<br />
años para trabajar, pero<br />
volvieron porque en el sur se vive<br />
mejor. Tengo otras dos primas<br />
que viven en Jaén , Mara y<br />
Nayara, con las que me encanta<br />
jugar. Sus papás son mis tíos<br />
Yasmin y Jose y tienen una casa<br />
en una pequeña aldea que se<br />
llama Puente del Obispo , cerca<br />
de Jaén. Mi otra prima, Ana, vive<br />
en Munich , en Alemania, y es la<br />
hija de mis tíos Álvaro y Yahel,<br />
que aunque se conocieron<br />
estudiando en la Universidad de<br />
Vigo y vivieron en Reino Unido,<br />
hace muchos años que<br />
emigraron a Alemania por su<br />
trabajo. A veces vienen de visita a<br />
Pontevedra, a casa de mis abuelos<br />
Cristal y Álvaro, que viven<br />
cerquita de mi casa. Ellos se<br />
conocieron<br />
mientras estudiaban medicina en<br />
Santiago y aunque trabajaron un<br />
tiempo en Monforte de Lemos ,<br />
viven aquí desde hace muchos<br />
años. Mi abuelo Álvaro está<br />
jubilado y ahora va mucho en<br />
bicicleta y escucha música<br />
clásica. Mi abuela Cristal es<br />
pintora, pero también trabaja en<br />
un hospital en Vigo . El tío<br />
Sergio también viene mucho de<br />
visita, porque vive cerca, en El<br />
Grove y trabaja en un hotel.<br />
Los padres de mi abuela Cristal<br />
eran de Moaña , la bisabuela<br />
Cándida y de Las Nieves , el<br />
bisabuelo Aurelio, pero vivieron<br />
mucho tiempo en Marín . Los<br />
padres de mi abuelo Álvaro<br />
vivían en Santiago , aunque el<br />
bisabuelo Álvaro y la bisabuela<br />
Águeda eran de Babia , una zona<br />
rodeada de montañas entre León<br />
“Yo no nací en Pontevedra, nací en<br />
Madrid, que es la capital de España”<br />
y Asturias , donde vamos en<br />
verano con los hermanos del<br />
abuelo.
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 15<br />
Mi abuela Rosario nació en Montoro, en Córdoba , porque sus padres eran de allí. De todas formas,<br />
cuando era pequeña tuvo que viajar mucho, de ciudad en ciudad, por el trabajo de mi bisabuelo<br />
Juan, a quien siempre acompañaba mi bisabuela Maruja. Mi abuelo Kamel nació mucho más lejos,<br />
en un pueblo pequeñito del sur de Siria . Su mamá, la bisabuela Kamle, era de Líbano y mi<br />
bisabuelo Fadlallah, aunque nació en Siria, trabajó muchos años en Kuwait . Cuando mi abuelo<br />
era un muchacho, se montó en un barco y viajó hasta España para estudiar. Estudió para ser<br />
capitán de barco y después se hizo médico. Se casó con mi abuela Rosario en Cádiz<br />
y tuvieron 3 hijos. Cuando eran pequeños, mi papá y su familia viajaban mucho a Siria, pero desde<br />
que hay guerra allí, ya no han podido volver.<br />
¿Y cómo conoció mi mamá a mi papá? Solo sé que vivían muy lejos uno de otro mientras<br />
estudiaban en la universidad. Mi mamá en Santiago y mi papá en Granada . Viajaban mucho y se<br />
encontraron a medio camino. Fueron a vivir juntos a Madrid y ahora están aquí. ¡Quién sabe qué<br />
otros lugares visitarán!
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 16<br />
A miña viaxe a Nixeria<br />
Por Miriam Oshi Seco. 6º de primaria<br />
No verán do ano 2016, fun cos meus<br />
pais e a miña irmá a Nixeria, un país<br />
no noroeste do continente Africano.<br />
A razón desta viaxe foi para coñecer<br />
aos meus familiares. Algo moi feliz xa<br />
que só falamos coa miña avoa por<br />
teléfono algunhas veces ao ano. Antes<br />
de viaxar tiñamos que ter permiso<br />
para entrar no país ademais de<br />
vacinarnos e tomar medicamentos<br />
para protexernos de enfermidades<br />
como a malaria (os medicamentos e<br />
as vacinas foron a parte que menos<br />
me gustou da viaxe).<br />
moitísima calor, entre as catro e as<br />
cinco da tarde. Un amigo do meu pai<br />
levounos a un hotel. Meu pai ten 2<br />
irmás, unha maior e outra menor, e 4<br />
irmáns, todos maiores ca el. No hotel<br />
veunos visitar o seu irmán maior e<br />
tamén quedamos para comer coa súa<br />
irmá, o seu marido e fillos, que son os<br />
meus curmáns. Nos seguintes días<br />
que pasamos en Lagos visitamos a<br />
primeira casa de dous pisos de<br />
Nixeria, o Museo da Escravitude e o<br />
Museo de Historia.<br />
curmán. Outro día visitamos a miña<br />
avoa coa miña tía e curmáns e vimos<br />
a casa na que vivira o meu pai. Tamén<br />
coñecemos outros 3 tíos e a máis dos<br />
meus curmáns un día que fomos a un<br />
parque enorme con piscinas, un<br />
pequeno zoo, restaurantes, columpios<br />
e mesas de picnic.<br />
Hai moitas cousas distintas en Nixeria<br />
comparado coa vida en Pontevedra:<br />
en verán nun día nubrado pode<br />
haber ao redor de 35 graos de<br />
temperatura e pódeste queimar se<br />
A viaxe comezou indo a Madrid en<br />
tren. Quedamos a durmir alí nun<br />
hotel pola noite e, dende Madrid<br />
saímos voando ao aeroporto de<br />
Ámsterdam. O avión que saía de<br />
Ámsterdam levaríanos a Lagos, a vella<br />
capital e cidade máis poboada de<br />
Nixeria. O avión encantoume, era<br />
máis grande que outros, con tres filas<br />
de tres asentos aos lados e catro<br />
prazas na fila central. Sentámonos na<br />
fila central, onde igual que todos,<br />
tiñamos diante unha pantalla con<br />
películas, series de televisión, música,<br />
xogos e moito máis. Nunha esquina<br />
da pantalla poñía o tempo restante<br />
ata aterrizar. Tamén había unha<br />
manta, un antifaz, unha almofada e<br />
un par de auriculares. Tras seis horas<br />
no avión chegamos a Lagos.<br />
Saímos do aeroporto, que parecía<br />
pequeno por tanta xente e onde facía<br />
“A luz e a enerxía pode parar de<br />
funcionar en calquera momento”<br />
No Museo da Escravitude leváronnos<br />
cun barco a unha illa despois de ver<br />
onde deixaban a moitos dos escravos<br />
e as cousas polas que os<br />
intercambiaban como paraugas,<br />
alfombras, bebidas e minerais.<br />
Nalgunhas das casas nas que vivían<br />
os escravos estaban os seus<br />
descendentes. Na illa fixemos a<br />
mesma ruta que facían os escravos,<br />
pero para eles era máis difícil xa que<br />
a tiñan que completar con cadeas.<br />
Un día, recollemos as nosas cousas e<br />
marchamos a Ibadan, onde naceu e<br />
creceu o meu pai. Despois dunha<br />
hora chegamos e alí recibiunos a<br />
miña outra tía e os meus primos cos<br />
que pasei máis tempo: Morayo, a<br />
miña curmá, e Morola, o meu<br />
non estás acostumado; a luz e a<br />
enerxía pode parar de funcionar en<br />
calquera momento, algo que pasa con<br />
frecuencia.<br />
No penúltimo día da viaxe<br />
regresamos ao mesmo hotel en Lagos<br />
e durmimos alí a noite antes de ir ao<br />
aeroporto. Para volver a casa pasamos<br />
por Francia e dende alí a Madrid<br />
antes de chegar a Pontevedra. Tras a<br />
longa viaxe descansamos recordando<br />
todos os momentos felices en Nixeria.
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 17<br />
A miña viaxe a Nixeria<br />
Por Miriam Oshi Seco. 6º de primaria<br />
En Lagos con dous dos nosos curmáns<br />
“No Museo da Escravitude leváronnos cun barco a unha<br />
illa despois de ver onde deixaban a moitos dos escravos “<br />
Coa nosa avoa, curmáns e tía.<br />
No parque co resto da familia
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 18<br />
Entrevista a<br />
Fernando Romay<br />
Ola,<br />
somos Julieta e Alba, de terceiro, esta<br />
tarde (28 de maio, <strong>2018</strong>), fomos co<br />
noso club de baloncesto Arxil a un<br />
acto de presentación do próximo<br />
Campionato de España de Baloncesto<br />
Infantil Feminino Pontevedra <strong>2018</strong>.<br />
O mellor foi coñecer ó grandísimo<br />
(en tódolos aspectos é grande , moi<br />
grande...) ex xogador de baloncesto,<br />
Fernando Romay. Entre os seus<br />
logros, conta con dúas medallas<br />
olímpicas coa selección española, 7<br />
ligas ACB, 5 Copas do Rei e 2 de<br />
Europa co Real Madrid...<br />
Pero, o mellor é que é moi agradábel<br />
e simpático. Cando chegou ,<br />
preguntámoslle se nos deixaba<br />
facerlle unas poucas preguntiñas para<br />
a revista do cole e, rápidamente<br />
sentouse connosco, as nosas<br />
compañeiras tamén se uniron e o<br />
pasamos moi ben....<br />
Entrevista:<br />
-Julieta: “Fernando, podes dicirnos<br />
canto mides?”<br />
- Fernando Romay: “ Mido 1,57 “.....(e<br />
partíase de risa)........(en realidade<br />
mide 2,13) é moi bromista....
ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 19<br />
Fernando Romay Pereiro (A Coruña, 23 de setembro<br />
de 1959) é un ex xogador de baloncesto español cunha<br />
altura de 2,13 m.<br />
Coa selección española conseguiu a medalla de prata<br />
olímpica en Baloncesto nos Xogos Olímpicos de Los<br />
Ángeles 1984. Participou tamén nos Xogos Olímpicos<br />
de Moscú 1980 e en tres Mundobasket e catro<br />
Eurobasket.<br />
En España xogou no Real Madrid desde 1976 ata 1993.<br />
Durante este periodo o equipo obtivo sete títulos de Liga<br />
ACB, cinco de Copa do Rey, dous de Copa de Europa, tres<br />
de Recopa, un de Copa Korac, dous da Copa<br />
Intercontinental e un Campeonato Mundial de Clubes.<br />
Continuación<br />
-Alba: “Fernando, se volveses<br />
cara atrás no tempo, elixirías de<br />
novo ser xogador de baloncesto<br />
ou doutro deporte?”<br />
- Fernando Romay: “ Sen dúbida<br />
algunha por suposto que sí,<br />
encántame o baloncesto e este<br />
deporte deume moitas<br />
oportunidades e experiencias<br />
inesquecibles....”<br />
-Alba: “Cres que en España, está<br />
moi pouco valorado o<br />
baloncesto e, sen embargo,<br />
demasiado o fútbol?”<br />
-Fernado Romay: “ E<br />
tanto...........”<br />
-Julieta: “ Que consello podes<br />
darnos para ser boas xogadoras?”<br />
xoguedes porque os gusta e o<br />
pasedes moi ben, facer<br />
compañeiros e amigos, que nos<br />
xoguedes nunca para ser as<br />
mellores, senon que xoguedes<br />
sempre para pasarlo ben ....iso é<br />
o máis importante de todo!. E<br />
estades nun club que vos<br />
axudará moito a que así sea.....<br />
Foi una tarde chulísima e un<br />
pracer coñecelo e falar con<br />
él.....entre fotos, autógrafos e<br />
morritos o pasamos<br />
xenial...............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!<br />
Fernando Romay. 2 metros 13 cm de<br />
altura<br />
-Fernando Romay: “ Por riba de<br />
todo, sempre divertiros, que<br />
Por Julieta e Alba de 3º curso de primaria
Esta pontevedresa<br />
de adopción chegou<br />
a Galicia en 1963,<br />
con só 22 anos, e<br />
axiña asumiu a<br />
cidadanía en<br />
galego, a lingua<br />
que escolleu tanto<br />
para as súas obras<br />
narrativas infantís<br />
e xuvenís como<br />
para os seus estudos<br />
literarios, o ensaio,<br />
a poesía e a<br />
didáctica da lingua<br />
e da literatura<br />
galegas. Isto<br />
permítenos definila<br />
como "galega de<br />
elección".<br />
María Victoria Moreno