19.06.2018 Views

Alma Froebel 2018 versión definitiva

Revista digital Alma Froebel 2018

Revista digital Alma Froebel 2018

SHOW MORE
SHOW LESS

Create successful ePaper yourself

Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.

ALMA<br />

FROEBEL 2<br />

Letras Galegas <strong>2018</strong><br />

Pilar Vence<br />

Fin de etapa<br />

Miriam Oshi<br />

A MIÑA VIAXE A<br />

NIXERIA<br />

<strong>Alma</strong> Said<br />

Mi familia viajera<br />

Bruno Rozas<br />

Conversando con<br />

Santiago Paredes<br />

Sumario<br />

Pág. 3<br />

Fin de Etapa<br />

Pág.8<br />

Santiago Paredes<br />

Pág. 14<br />

Mi familia viajera.


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 2<br />

Ceip <strong>Froebel</strong><br />

Twitter<br />

@ceip_froebel<br />

Instagram<br />

@ceipfroebel<br />

Web<br />

http://www.edu.xunta.gal/<br />

centros/ceipfroebel/<br />

Editor<br />

Xurxo Cobelas<br />

@xurxo (instagram)<br />

<strong>Alma</strong> <strong>Froebel</strong> <strong>2018</strong><br />

Fin de etapa……………………………………………………….……….3<br />

Por Pilar Vence. Mamá de Sara e Irene Rodríguez Vence<br />

O meu tío Jose, o científico da familia ………………………………..5<br />

Por Uxía García Ferreira<br />

Unha profesión perigosa ………………………………………………..7<br />

Por Diego Gondariz Codina<br />

Agradecementos<br />

Queremos agradecer a tod@s<br />

aquel@s que coa súa<br />

colaboración fixeron posible<br />

que saise á luz o segundo<br />

exemplar de <strong>Alma</strong> <strong>Froebel</strong>.<br />

Esperamos que o vindeiro ano<br />

máis xente se anime a contar<br />

as súas historias porque<br />

seguro que hai moitas e moi<br />

interesantes que quedaron no<br />

tinteiro.<br />

Moitas grazas.<br />

Ceip <strong>Froebel</strong>.<br />

Conversando cun ilustre ilustrador: Santiago Paredes…………….8<br />

Por Bruno Rozas e mamá.<br />

A ruta dos carboeiros …………………………………….……..……..10<br />

Por Sofía Valle Danta<br />

Despedida ………………………………………………..………………12<br />

Por Noa Fernández Curra<br />

Mi familia viajera …………………………………………..………..….14<br />

Por <strong>Alma</strong> Said Valcarce<br />

A miña viaxe a Nixeria ………………………………….…………..….16<br />

Por Miriam Oshi Seco<br />

Entrevista a Fernando Romay ………………………….……………..18<br />

Por Julieta e Alba de terceiro de primaria.<br />

María Victoria Moreno ……………………………………..………….20<br />

Homenaxeada no Día das Letra Galegas <strong>2018</strong>


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 3<br />

FIN DE ETAPA<br />

Por Pilar Vence<br />

“Conocí a profesores que lo dan todo por sus<br />

alumnos, que se implican, que incluso parece<br />

que conocen mejor a tu hijo que tú mismo.”<br />

Alumnos de 3 años. Curso 2006-2007<br />

Irene, Noa y Ariana<br />

Esta historia que os voy a contar<br />

comenzó hace ya 12 años, cuando<br />

mi hija mayor empezó su etapa<br />

escolar, y termina ahora que mi<br />

hija pequeña está a punto de<br />

entrar en el instituto. Es una<br />

historia como otra cualquiera,<br />

como la de muchos de vosotros,<br />

pero que no por ello ha de dejar<br />

de ser contada. Los primeros años<br />

yo veía el colegio a través de la<br />

mirada infantil de mis hijas, los<br />

primeros aprendizajes, su inicio<br />

en la socialización a través de la<br />

convivencia con sus compañeros,<br />

las primeras conductas rebeldes…<br />

y siempre con el cariño y la<br />

comprensión de las profesoras de<br />

infantil, dedicadas en cuerpo y<br />

alma a todos sus alumnos. Las<br />

recuerdo con mucho cariño, a<br />

todas, las que ya no están en el<br />

colegio y las que ahí siguen<br />

dándolo todo: Pili, Susi, Ana,<br />

Marta, Lúa, María, Mercedes,<br />

Olga…<br />

También fue para mí una etapa de mucho trabajo (soy arquitecta y la burbuja inmobiliaria daba sus<br />

últimos coletazos…), en la que tenía poco tiempo para implicarme en la vida escolar por lo que la<br />

veía un poco como espectadora. Llegó la crisis económica y con ella, además de menos trabajo, los<br />

recortes en educación. Mi hija mayor pasó a primaria y la pequeña comenzó el colegio pero ya se<br />

notaban los cambios, se dejaron de hacer salidas y excursiones, además de los festivales, reducción<br />

de la plantilla de profesorado, eliminación de los desdobles…


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 4<br />

Por otra parte el colegio tenía graves problemas constructivos que empezaron a manifestarse con<br />

desprendimientos de techos e importantes entradas de agua. Y ahí fue cuando, a través de un padre<br />

que estaba en el ANPA y que me pidió si podía hacer un informe sobre el estado del colegio, me di<br />

cuenta de que las cosas funcionan porque hay personas que hacen que funcionen. Conocí a los<br />

padres y madres que formaban la directiva del ANPA y me quedé sorprendida de la cantidad de<br />

cosas que hacían y del conocimiento que tenían de todo lo que pasaba en el centro y, pensé, yo<br />

también quiero formar parte de esto. Allí estaban Ángeles, Francisco, Pepe… entre muchos otros.<br />

Durante estos años conocí profesores y profesoras extraordinarios (y alguno que mejor olvidar, todo<br />

hay que decirlo) que lo dan todo por sus alumnos, que se implican verdaderamente, con los que<br />

hablando incluso llegas a pensar que conocen mejor a tu hijo que tú mismo. También conocí<br />

madres y padres extraordinarios, implicados, responsables, cariñosos, unidos en una causa común:<br />

la educación de nuestros hijos e hijas. Y como no, a través del ANPA y del consello escolar, también<br />

traté con la directiva del colegio, de quienes solo puedo decir cosas buenas. Tanto con Teresa como<br />

con Manuel al frente del colegio, la relación siempre fue cordial y sincera, dispuestos a colaborar en<br />

lo necesario y convencidos de que somos un equipo. Elisa, una persona extraordinaria, jefa de<br />

estudios, responsable de biblioteca y profe de música, además de experta en “Maios”. Rosa, la<br />

orientadora, la persona que mejor conoce<br />

a cada alumno del cole, con sus sabios consejos. También tengo un recuerdo muy cariñoso para la<br />

profe Loli de Educación física y para Conchi de reli, cuánto cariño les disteis a mis hijas… sin<br />

olvidarme de los “teachers” y muchos otros profesores y profesoras que no voy a nombrar por<br />

miedo a olvidarme a alguno.<br />

Esta etapa se cierra y comienza una nueva que, estoy segura, también será fructífera, porque la<br />

afronto desde el convencimiento de que de la educación formamos parte todos, alumnos,<br />

profesores y familias y que cuanto mejor sea la relación entre nosotros, mejor será el resultado. Así<br />

que sólo me queda decir una cosa, GRACIAS FROEBEL.<br />

Por Pilar Vence. Madre de Sara e Irene Rodríguez Vence


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 5<br />

O MEU TÍO JOSE, O CIENTÍFICO DA<br />

FAMILIA<br />

Por Uxía García Ferreira<br />

“O problema coas partículas é que aínda que<br />

están por todas partes, non as podes ver, non as<br />

podes tocar ou sentir, e ademais non fan ruído”<br />

Jose Antonio Ferreira Somoza<br />

Reparando unha avaría<br />

O meu tío Jose é enxeñeiro<br />

químico e traballa desde o 2011<br />

no CERN.<br />

¿Sabedes que é o CERN?<br />

O CERN (Centro Europeo para a<br />

Investigación Nuclear ou<br />

Laboratorio Europeo de Física de<br />

Partículas Elementais) é na<br />

actualidade o laboratorio de<br />

investigación básica máis<br />

importante do mundo.<br />

Fundado en 1954, o CERN é tan<br />

grande que está situado entre<br />

Francia e Suiza, ao longo da<br />

fronteira preto de Ginebra. O<br />

CERN está financiado por 20<br />

Estados europeos membros, aínda<br />

que tamén están involucrados<br />

moitos outros países non<br />

europeos. Os científicos de todo o<br />

mundo acoden ao CERN a utilizar<br />

as súas instalacións.<br />

¿E que fan no CERN?<br />

Estudan partículas, os compoñentes máis diminutos da materia. A materia compón todo o que che<br />

rodea. O problema coas partículas é que aínda que están por todas partes, non as podes ver, non as<br />

podes tocar ou sentir, e ademais non fan ruído.<br />

No CERN, a súa tarefa diaria é estudar estas partículas, de forma que podamos entender mellor<br />

como funciona o Universo.


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 6<br />

¿Como estudan as partículas?<br />

No CERN utilizan "aceleradores de partículas" e "detectores de partículas". Os aceleradores de<br />

partículas aumentan a enerxía das partículas antes de facelas chocar entre elas. Os detectores de<br />

partículas observan os resultados destas colisións e rexistran o que ocorre.<br />

¿Qué é o que fai o meu tío?<br />

Como todos estes conceptos son moi complicados o meu tío explicoume o seu traballo dunha<br />

forma sinxela para que o poida entender mellor.<br />

Sempre di que é como o fontaneiro do CERN.<br />

Para estudar de que están feitas as cousas teñen que coller átomos e facer que se movan moi rápido,<br />

¡como a luz! e facelos chocar para ver os anacos e entender de que están feitos. Sería como levar un<br />

coche moi rápido e facelo chocar para ver as pezas do motor, aínda que cos coches temos unha<br />

forma máis sinxela, que é levalo ao taller para que o desmonten xa que as súas pezas non son tan<br />

minúsculas.<br />

Se quedamos co exemplo do coche, tendes que ter en conta que cando un coche vai moi rápido<br />

fréao o aire e pódelo comprobar sacando un pouco a man<br />

pola xanela. Pois eles tamén quitan o aire do tubo onde van os átomos para que non se freen e<br />

poidan ir rapidísimo. Á acción de quitarlle o aire chámase facer baleiro. Pois o meu tío Jose<br />

encárgase deses tubos e de que non haxa aire dentro para que os átomos choquen moi rápido.<br />

Se queredes saber máis do CERN podedes consultar unha páxina para nenos (non funciona desde<br />

o móbil).<br />

http://www.cernland.net<br />

Por Uxía García Ferreira 1º A


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 7<br />

UNHA PROFESIÓN PERIGOSA<br />

Por Diego Gondariz Codina<br />

“Unha vez houbo un desprendemento de terra<br />

e quedou atrapado no túnel tres días”<br />

O meu tío Paco, barrenista<br />

O meu tío Paco traballou nunha<br />

mina de carbón alá polo ano 1958<br />

en Benvibre (León).Era<br />

barrenista, o seu traballo consistía<br />

en preparar os explosivos e furar<br />

as rochas nas que había carbón,o<br />

cal se trasladaba en carros tirados<br />

por mulas hacia o exterior. A súa<br />

indumentaria era: un traxe de<br />

auga porque a miúdo os tuneis<br />

estaban anegados e na cabeza<br />

poñía un casco por si<br />

acaso. Para ver por<br />

onde andaba levaba un candil de<br />

carburo que prendia antes de<br />

entrar e que se apagaba cando<br />

non había suficiente osixeno, sinal<br />

de que había que marchar<br />

pitando.<br />

Alí pasaba sete horas cada día, e<br />

unha vez houbo un<br />

desprendimento de terra e<br />

quedou atrapado no tunel tres<br />

días.<br />

Tomando un respiro


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 8<br />

Conversando cun ilustre<br />

ilustrador: Santiago<br />

Paredes<br />

Por Bruno Rozas e mamá<br />

“Xoven aínda que sobradamente preparado”; ése podería ser un bo calificativo<br />

para definir ao personaxe desta entrevista: Santi Paredes. Un debuxante<br />

pontevedrés de 28 anos cun gran currículo ás súas costas e que ten traballado<br />

man a man coa banda de rock máis famosa da nosa cidade, os Furious Monkey<br />

House.<br />

Top: Obra de Santi<br />

Paredes<br />

Bruno: ¿Con qué desfrutas máis, cun pincel<br />

ou cunha guitarra eléctrica?<br />

Santi: Cunha guitarra porque para min é un<br />

pasatempo. Sen embargo, cando collo un<br />

pincel teño máis responsabilidades xa que é o<br />

meu oficio.<br />

Bruno: Cando eras pequeno, ¿tiñas claro que<br />

de maior serías debuxante profesional?<br />

Santi: Cando era pequeno quería dedicarme a<br />

dúas cousas: debuxante ou biólogo mariño<br />

pois o que máis me gusta, aparte de debuxar,<br />

son os animais, máis concretamente os<br />

animais mariños.<br />

Bruno: Para ser artista, ¿é necesario nacer<br />

cun don ou pódese conseguir a base de moito<br />

esforzo e perseverancia?<br />

Santi: ¡Ésa é a eterna pregunta! Eu penso que<br />

o importante non é ter un “don plástico”; o<br />

importante é ter algo que contar, algo que<br />

transmitir. É dicir, se tes algo dentro que<br />

mostrar e te esforzas e traballas, ¡calquera<br />

pode ser un artista!<br />

Bruno: Contoume un paxariño que che<br />

encanta traballar cos nenos. ¿Qué é o que<br />

che aportan os cativos e non os adultos?<br />

Santi: (Risas) Os nenos apórtanme respeto<br />

hacia á miña profesión. As persoas que cren<br />

en min e na miña arte, ao igual que fixo a miña<br />

nai dende sempre, son os nenos.<br />

Bruno: ¿Algún día veremos nas librarías un libro<br />

infantil ilustrado por Santiago Paredes?<br />

Santi: (Risas) Pois espero que sí porque me<br />

encantan os contos infantís, pero entre os<br />

encargos profesionais e as horas de clase que<br />

imparto en Estudo Bonobo, de momento non<br />

teño moito tempo para facer outras cousas.<br />

Bruno: De tódalas túas obras, ¿cal é a túa<br />

favorita? ¿por qué?<br />

Santi: Eu penso que o último cómic que<br />

publiquei ,“Tattoo”, porque foi o único libro<br />

no que fixen eu todo: escribín a historia,<br />

diseñei os personaxes e, incluso, o maquetei.<br />

Bruno: Como autor dos carteis do “Surfing<br />

the Lérez”, ¿voltaremos a gozar dos teus<br />

debuxos este ano? ¿E da música do teu grupo<br />

“glitter and litter”?<br />

Santi: ¡Pois estaba traballando no cartel<br />

xustamente antes desta entrevista! Espero telo<br />

rematado para que a vindeira semana estea<br />

pola cidade. En canto ao meu grupo, este ano<br />

non imos tocar no “Surfing”, pero daremos<br />

guerra por outro lado.<br />

Bruno: Respecto as túas tatuaxes, ¿están<br />

todas deseñadas por tí ou deixache voar á<br />

imaxinación do tatuador?<br />

Santi: Non está ninguna deseñada por min.<br />

Penso que un debuxo soamente ten sentido<br />

cando sae da man do seu creador, neste caso o<br />

tatuador.


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 9<br />

Top: Bruno e Santiago Paredes<br />

Bruno: ¿Gustaríache participar<br />

dalgún xeito nunha película de<br />

animación?<br />

Santi: En canto ao deseño de<br />

Bruno: Se tiveras que deixar todo o<br />

teu material de debuxo e a túa<br />

guitarra na casa, ¿qué tres obxectos<br />

levarías contigo a unha illa deserta?<br />

Eu penso que o importante non é ter un “don<br />

plástico”; o importante é ter algo que contar,<br />

algo que transmitir.<br />

Bruno: ¿Cómo te sintes ao ter<br />

enfrente a un entrevistador tan<br />

miúdo?<br />

Santi: (Risas) Seguramente máis<br />

nervioso ca ti porque nunca me<br />

entrevistou ninguén tan miudiño.<br />

Pero pódoche dicir que fuches moito<br />

máis profesional que outros que me<br />

entrevistaron.<br />

personaxes ou á coordinación<br />

artística sí que me gustaría, pero a<br />

animación é algo ao que lle teño<br />

moito respeto; é moi complicado de<br />

facer.<br />

Santi: ¡Qué pregunta máis<br />

complicada, amigo entrevistador!<br />

Seguramente un amigo (risas) co que<br />

poder falar, unha baralla de cartas e<br />

unhas gafas de buceo.


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 10<br />

A RUTA DOS<br />

CARBOEIROS<br />

POR SOFÍA VALLE<br />

DANTA


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 11<br />

A ruta dos carboeiros<br />

Por Sofía Valle Danta<br />

Hoxe, tras moitos días vendo<br />

letreiros da “Ruta dos<br />

Carboeiros” no meu pobo<br />

(Castrelo do Val- Ourense) preto<br />

da comarca da Verín, decídome a<br />

preguntarlle ao meu avó Pino.<br />

Cóntame que é un camiño de 17<br />

quilómetros que vai dende<br />

Campobecerros ata Servoi.<br />

Recibe o nome da “Ruta dos<br />

Carboeiros” porque era un<br />

camiño que utilizaban as xentes<br />

dos pobos dos arredores a<br />

lombos de machos ou burros ata<br />

a vila.<br />

O meu avó fálame de como se<br />

facía o carbón no seu<br />

poboSanguñedo de forma<br />

natural.<br />

Coas raíces de torgo que se<br />

metían nun buraco feito no chan,<br />

chamado “braseiro”, logo<br />

púñaselle lume e por último<br />

tapábase con terra e deixábase<br />

enfriar para que quedase feito o<br />

carbón.<br />

En todo o proceso,<br />

pola súa<br />

importancia,<br />

fálame de dúas<br />

persoas.<br />

Primeiro un home<br />

de orixe castelán<br />

chamado Antonio,<br />

conocido como “El<br />

Carbonero” que<br />

xunto ao seu tío<br />

foron os primeiros en fabricar<br />

carbón nos montes do<br />

Invernadeiro para exportar fóra.<br />

De segundo, fálame dunha galega<br />

de Sanguñedo chamada Concha,<br />

que foi a primeira muller que se<br />

dedicou a traballar nos montes<br />

creando carbón.<br />

Nestes montes foi onde se<br />

coñeceron Concha e Antonio,<br />

posteriormente casáronse.<br />

Concha e Antonio son os meus<br />

Bisavós, gracias ao meu avó Pino<br />

“A miña bisavoa Concha foi a<br />

primeira muller en fabricar carbón”<br />

puiden saber como e de que vivía<br />

a xente no meu pobo fai moitos<br />

anos.


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 12<br />

DESPEDIDA<br />

O CURSO DE SEXTO DE<br />

PRIMARIA REMATA O<br />

SEU PERÍODO NO<br />

COLEXIO FROBEL.<br />

MOITA SORTE NO<br />

FUTURO


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 13<br />

En los nueve años que llevo<br />

en el cole aun no estoy<br />

cansada ni de los profes, ni<br />

del ruido de los recreos, ni<br />

de cuando pienso en todas<br />

las veces que he suspendido<br />

exámenes, que me he llevado<br />

notas en la agenda para casa<br />

etc. Porque aunque odie<br />

algunas de esas cosas odio<br />

mas la idea de tener que<br />

despedirme para siempre de<br />

mis amigos y mi querido<br />

colegio en el que llevo todos<br />

estos años.<br />

He estado encerrada entre<br />

estas paredes durante nueve<br />

largos años pensando en que<br />

quería que llegaran las<br />

vacaciones o el “gran día” de<br />

dejar este colegio para<br />

siempre, pero ahora me doy<br />

cuenta de que no es tan<br />

genial como pensaba si no<br />

todo lo contrario, la<br />

sensación de que dentro de<br />

una semanas tenga que bajar<br />

por las escaleras como un<br />

día cualquiera pero con la<br />

diferencia de que nunca<br />

volveré a subirlas de nuevo.<br />

La mitad de la historia de mi<br />

vida sucede aquí en el<br />

FROEBEL y me siento<br />

orgullosa de ello, porque<br />

aunque recuerdo todas las<br />

“No estoy cansada<br />

ni de los profes…<br />

ni de las veces que<br />

he suspendido”<br />

veces que los profesores se<br />

quejaban de nosotros por<br />

ser una clase un tanto<br />

revoltosa (que no se lo<br />

discuto) creo que eso es lo<br />

que hace dar vida a este<br />

colegio, que cada clase tiene<br />

algo especial que la<br />

diferencia de las demás y así<br />

con cada uno de sus<br />

alumnos. Tengo mil buenos<br />

recuerdos con esta clase y<br />

mil anécdotas que contar,<br />

pero no se si me acordaría<br />

de todas ellas.<br />

También siento que he<br />

tenido la suerte de que en<br />

todos estos años que llevo he<br />

estado con la misma gente y<br />

nunca nos han desdoblado<br />

como le pasa a otros, ya que<br />

hubiera sido una pena<br />

separar una clase tan<br />

especial como la que yo<br />

siento que he tenido, y sí<br />

muchas veces también he<br />

pasado por malos momentos<br />

que quisiera poder olvidar<br />

pero así es como viven las<br />

clases, empiezan en infantil y<br />

van avanzando por su<br />

trayecto hasta el último día<br />

de sexto de primaria<br />

encontrando baches y<br />

premios por el camino pero<br />

siempre dejando en la<br />

memoria de los alumnos un<br />

magnífico recuerdo de su<br />

colegio.<br />

Creo que ya terminé de<br />

decir prácticamente todo lo<br />

que quería, y lo único que<br />

faltaría seria decir, como<br />

muchos han hecho antes,<br />

que me gustaría dejar mi<br />

marca en el baño<br />

escribiendo mi nombre y el<br />

día que me fui del colegio<br />

FROEBEL ;)<br />

Muchas gracias<br />

Noa Fernández .<br />

Alumna de 6º de primaria


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 14<br />

Mi familia viajera<br />

Por <strong>Alma</strong> Said Valcarce<br />

Me llamo <strong>Alma</strong> y tengo 4 años.<br />

Me gusta ir al cole y a los<br />

columpios del parque. También<br />

me encanta dibujar y que me<br />

lean cuentos. Estos días me han<br />

contado la historia de mi familia<br />

y me ha gustado mucho porque<br />

ha sido como ir de viaje por<br />

muchos lugares distintos.<br />

Yo no nací en Pontevedra . Nací<br />

en Madrid , que es la capital de<br />

España y una ciudad enorme con<br />

edificios muy altos. Mi madre sí<br />

nació aquí. Y vino al colegio<br />

<strong>Froebel</strong>, como yo. Mi padre, sin<br />

embargo, es de Andalucía y fue al<br />

colegio en Linares (que aunque<br />

no está en la costa se dice que<br />

tiene un mar de olivos). Allí viven<br />

mis abuelos, Rosario y Kamel, y<br />

mi primo pequeño Imarán. Sus<br />

papás, los tíos Sara y Juanfran,<br />

emigraron a Alemania hace unos<br />

años para trabajar, pero<br />

volvieron porque en el sur se vive<br />

mejor. Tengo otras dos primas<br />

que viven en Jaén , Mara y<br />

Nayara, con las que me encanta<br />

jugar. Sus papás son mis tíos<br />

Yasmin y Jose y tienen una casa<br />

en una pequeña aldea que se<br />

llama Puente del Obispo , cerca<br />

de Jaén. Mi otra prima, Ana, vive<br />

en Munich , en Alemania, y es la<br />

hija de mis tíos Álvaro y Yahel,<br />

que aunque se conocieron<br />

estudiando en la Universidad de<br />

Vigo y vivieron en Reino Unido,<br />

hace muchos años que<br />

emigraron a Alemania por su<br />

trabajo. A veces vienen de visita a<br />

Pontevedra, a casa de mis abuelos<br />

Cristal y Álvaro, que viven<br />

cerquita de mi casa. Ellos se<br />

conocieron<br />

mientras estudiaban medicina en<br />

Santiago y aunque trabajaron un<br />

tiempo en Monforte de Lemos ,<br />

viven aquí desde hace muchos<br />

años. Mi abuelo Álvaro está<br />

jubilado y ahora va mucho en<br />

bicicleta y escucha música<br />

clásica. Mi abuela Cristal es<br />

pintora, pero también trabaja en<br />

un hospital en Vigo . El tío<br />

Sergio también viene mucho de<br />

visita, porque vive cerca, en El<br />

Grove y trabaja en un hotel.<br />

Los padres de mi abuela Cristal<br />

eran de Moaña , la bisabuela<br />

Cándida y de Las Nieves , el<br />

bisabuelo Aurelio, pero vivieron<br />

mucho tiempo en Marín . Los<br />

padres de mi abuelo Álvaro<br />

vivían en Santiago , aunque el<br />

bisabuelo Álvaro y la bisabuela<br />

Águeda eran de Babia , una zona<br />

rodeada de montañas entre León<br />

“Yo no nací en Pontevedra, nací en<br />

Madrid, que es la capital de España”<br />

y Asturias , donde vamos en<br />

verano con los hermanos del<br />

abuelo.


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 15<br />

Mi abuela Rosario nació en Montoro, en Córdoba , porque sus padres eran de allí. De todas formas,<br />

cuando era pequeña tuvo que viajar mucho, de ciudad en ciudad, por el trabajo de mi bisabuelo<br />

Juan, a quien siempre acompañaba mi bisabuela Maruja. Mi abuelo Kamel nació mucho más lejos,<br />

en un pueblo pequeñito del sur de Siria . Su mamá, la bisabuela Kamle, era de Líbano y mi<br />

bisabuelo Fadlallah, aunque nació en Siria, trabajó muchos años en Kuwait . Cuando mi abuelo<br />

era un muchacho, se montó en un barco y viajó hasta España para estudiar. Estudió para ser<br />

capitán de barco y después se hizo médico. Se casó con mi abuela Rosario en Cádiz<br />

y tuvieron 3 hijos. Cuando eran pequeños, mi papá y su familia viajaban mucho a Siria, pero desde<br />

que hay guerra allí, ya no han podido volver.<br />

¿Y cómo conoció mi mamá a mi papá? Solo sé que vivían muy lejos uno de otro mientras<br />

estudiaban en la universidad. Mi mamá en Santiago y mi papá en Granada . Viajaban mucho y se<br />

encontraron a medio camino. Fueron a vivir juntos a Madrid y ahora están aquí. ¡Quién sabe qué<br />

otros lugares visitarán!


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 16<br />

A miña viaxe a Nixeria<br />

Por Miriam Oshi Seco. 6º de primaria<br />

No verán do ano 2016, fun cos meus<br />

pais e a miña irmá a Nixeria, un país<br />

no noroeste do continente Africano.<br />

A razón desta viaxe foi para coñecer<br />

aos meus familiares. Algo moi feliz xa<br />

que só falamos coa miña avoa por<br />

teléfono algunhas veces ao ano. Antes<br />

de viaxar tiñamos que ter permiso<br />

para entrar no país ademais de<br />

vacinarnos e tomar medicamentos<br />

para protexernos de enfermidades<br />

como a malaria (os medicamentos e<br />

as vacinas foron a parte que menos<br />

me gustou da viaxe).<br />

moitísima calor, entre as catro e as<br />

cinco da tarde. Un amigo do meu pai<br />

levounos a un hotel. Meu pai ten 2<br />

irmás, unha maior e outra menor, e 4<br />

irmáns, todos maiores ca el. No hotel<br />

veunos visitar o seu irmán maior e<br />

tamén quedamos para comer coa súa<br />

irmá, o seu marido e fillos, que son os<br />

meus curmáns. Nos seguintes días<br />

que pasamos en Lagos visitamos a<br />

primeira casa de dous pisos de<br />

Nixeria, o Museo da Escravitude e o<br />

Museo de Historia.<br />

curmán. Outro día visitamos a miña<br />

avoa coa miña tía e curmáns e vimos<br />

a casa na que vivira o meu pai. Tamén<br />

coñecemos outros 3 tíos e a máis dos<br />

meus curmáns un día que fomos a un<br />

parque enorme con piscinas, un<br />

pequeno zoo, restaurantes, columpios<br />

e mesas de picnic.<br />

Hai moitas cousas distintas en Nixeria<br />

comparado coa vida en Pontevedra:<br />

en verán nun día nubrado pode<br />

haber ao redor de 35 graos de<br />

temperatura e pódeste queimar se<br />

A viaxe comezou indo a Madrid en<br />

tren. Quedamos a durmir alí nun<br />

hotel pola noite e, dende Madrid<br />

saímos voando ao aeroporto de<br />

Ámsterdam. O avión que saía de<br />

Ámsterdam levaríanos a Lagos, a vella<br />

capital e cidade máis poboada de<br />

Nixeria. O avión encantoume, era<br />

máis grande que outros, con tres filas<br />

de tres asentos aos lados e catro<br />

prazas na fila central. Sentámonos na<br />

fila central, onde igual que todos,<br />

tiñamos diante unha pantalla con<br />

películas, series de televisión, música,<br />

xogos e moito máis. Nunha esquina<br />

da pantalla poñía o tempo restante<br />

ata aterrizar. Tamén había unha<br />

manta, un antifaz, unha almofada e<br />

un par de auriculares. Tras seis horas<br />

no avión chegamos a Lagos.<br />

Saímos do aeroporto, que parecía<br />

pequeno por tanta xente e onde facía<br />

“A luz e a enerxía pode parar de<br />

funcionar en calquera momento”<br />

No Museo da Escravitude leváronnos<br />

cun barco a unha illa despois de ver<br />

onde deixaban a moitos dos escravos<br />

e as cousas polas que os<br />

intercambiaban como paraugas,<br />

alfombras, bebidas e minerais.<br />

Nalgunhas das casas nas que vivían<br />

os escravos estaban os seus<br />

descendentes. Na illa fixemos a<br />

mesma ruta que facían os escravos,<br />

pero para eles era máis difícil xa que<br />

a tiñan que completar con cadeas.<br />

Un día, recollemos as nosas cousas e<br />

marchamos a Ibadan, onde naceu e<br />

creceu o meu pai. Despois dunha<br />

hora chegamos e alí recibiunos a<br />

miña outra tía e os meus primos cos<br />

que pasei máis tempo: Morayo, a<br />

miña curmá, e Morola, o meu<br />

non estás acostumado; a luz e a<br />

enerxía pode parar de funcionar en<br />

calquera momento, algo que pasa con<br />

frecuencia.<br />

No penúltimo día da viaxe<br />

regresamos ao mesmo hotel en Lagos<br />

e durmimos alí a noite antes de ir ao<br />

aeroporto. Para volver a casa pasamos<br />

por Francia e dende alí a Madrid<br />

antes de chegar a Pontevedra. Tras a<br />

longa viaxe descansamos recordando<br />

todos os momentos felices en Nixeria.


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 17<br />

A miña viaxe a Nixeria<br />

Por Miriam Oshi Seco. 6º de primaria<br />

En Lagos con dous dos nosos curmáns<br />

“No Museo da Escravitude leváronnos cun barco a unha<br />

illa despois de ver onde deixaban a moitos dos escravos “<br />

Coa nosa avoa, curmáns e tía.<br />

No parque co resto da familia


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 18<br />

Entrevista a<br />

Fernando Romay<br />

Ola,<br />

somos Julieta e Alba, de terceiro, esta<br />

tarde (28 de maio, <strong>2018</strong>), fomos co<br />

noso club de baloncesto Arxil a un<br />

acto de presentación do próximo<br />

Campionato de España de Baloncesto<br />

Infantil Feminino Pontevedra <strong>2018</strong>.<br />

O mellor foi coñecer ó grandísimo<br />

(en tódolos aspectos é grande , moi<br />

grande...) ex xogador de baloncesto,<br />

Fernando Romay. Entre os seus<br />

logros, conta con dúas medallas<br />

olímpicas coa selección española, 7<br />

ligas ACB, 5 Copas do Rei e 2 de<br />

Europa co Real Madrid...<br />

Pero, o mellor é que é moi agradábel<br />

e simpático. Cando chegou ,<br />

preguntámoslle se nos deixaba<br />

facerlle unas poucas preguntiñas para<br />

a revista do cole e, rápidamente<br />

sentouse connosco, as nosas<br />

compañeiras tamén se uniron e o<br />

pasamos moi ben....<br />

Entrevista:<br />

-Julieta: “Fernando, podes dicirnos<br />

canto mides?”<br />

- Fernando Romay: “ Mido 1,57 “.....(e<br />

partíase de risa)........(en realidade<br />

mide 2,13) é moi bromista....


ALMA FROEBEL <strong>2018</strong> 19<br />

Fernando Romay Pereiro (A Coruña, 23 de setembro<br />

de 1959) é un ex xogador de baloncesto español cunha<br />

altura de 2,13 m.<br />

Coa selección española conseguiu a medalla de prata<br />

olímpica en Baloncesto nos Xogos Olímpicos de Los<br />

Ángeles 1984. Participou tamén nos Xogos Olímpicos<br />

de Moscú 1980 e en tres Mundobasket e catro<br />

Eurobasket.<br />

En España xogou no Real Madrid desde 1976 ata 1993.<br />

Durante este periodo o equipo obtivo sete títulos de Liga<br />

ACB, cinco de Copa do Rey, dous de Copa de Europa, tres<br />

de Recopa, un de Copa Korac, dous da Copa<br />

Intercontinental e un Campeonato Mundial de Clubes.<br />

Continuación<br />

-Alba: “Fernando, se volveses<br />

cara atrás no tempo, elixirías de<br />

novo ser xogador de baloncesto<br />

ou doutro deporte?”<br />

- Fernando Romay: “ Sen dúbida<br />

algunha por suposto que sí,<br />

encántame o baloncesto e este<br />

deporte deume moitas<br />

oportunidades e experiencias<br />

inesquecibles....”<br />

-Alba: “Cres que en España, está<br />

moi pouco valorado o<br />

baloncesto e, sen embargo,<br />

demasiado o fútbol?”<br />

-Fernado Romay: “ E<br />

tanto...........”<br />

-Julieta: “ Que consello podes<br />

darnos para ser boas xogadoras?”<br />

xoguedes porque os gusta e o<br />

pasedes moi ben, facer<br />

compañeiros e amigos, que nos<br />

xoguedes nunca para ser as<br />

mellores, senon que xoguedes<br />

sempre para pasarlo ben ....iso é<br />

o máis importante de todo!. E<br />

estades nun club que vos<br />

axudará moito a que así sea.....<br />

Foi una tarde chulísima e un<br />

pracer coñecelo e falar con<br />

él.....entre fotos, autógrafos e<br />

morritos o pasamos<br />

xenial...............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!<br />

Fernando Romay. 2 metros 13 cm de<br />

altura<br />

-Fernando Romay: “ Por riba de<br />

todo, sempre divertiros, que<br />

Por Julieta e Alba de 3º curso de primaria


Esta pontevedresa<br />

de adopción chegou<br />

a Galicia en 1963,<br />

con só 22 anos, e<br />

axiña asumiu a<br />

cidadanía en<br />

galego, a lingua<br />

que escolleu tanto<br />

para as súas obras<br />

narrativas infantís<br />

e xuvenís como<br />

para os seus estudos<br />

literarios, o ensaio,<br />

a poesía e a<br />

didáctica da lingua<br />

e da literatura<br />

galegas. Isto<br />

permítenos definila<br />

como "galega de<br />

elección".<br />

María Victoria Moreno

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!