tarih

kültür
cuk nereden çıktı ve neler yapıyor
diye düşünmeye başladım,
Bülent’in ismini yeni yetişmekte
olan gençler içerisinde duyardım.
Nasıl tanıştığımı hatırlamıyorum.
Zaten Çamlıhemşinli olup ta
uzak kalmak diye bir şey yok ki.
Bir şekilde bir yerlerde karşılaşın ve
sanki kırk yıllık ahbap gibi sohbetleri
koyulaştırırsın.
Yılbaşını Ayder de geçirdiğim
bir kış, işlettikleri Nazlı Çiçek’te,
ailesi ve büyüklerinin de olduğu
ortamlarda karşı karşıya geldik.
Ankara da bir dernek gecesinde
ilk defa uzun uzadıya kendisini
dinleme şansına eriştim.
Gençlerimizin organize ettiği
“Ver Tulumun hakkını” isimli
Panel ve akabinde yapılan eğlence
bizlere Bülent’in de içlerinde olduğu
birçok ustayı dinleme şansını
sağlamıştı.
Federasyondaki görevim nedeniyle
sürekli bulunmak durumunda
olduğum Ankara’ daki 2010 ve
2011 Rize Günleri’nde ise durum
daha farklıydı çünkü 4 gün boyunca
adeta 12 saat Çamlıhemşin
Standı’nda beraberdik.
Tulumuyla adeta bir ekoldü
Bülent Bekar ve tabî ki horonculuğuyla
da annesi Rabiye Hanım.
TRT deki “Tulumcu” Belgeseli
konunun en üst noktası diye
düşünürken, karşıma bu sefer
UNESCO’nun Yaşayan İnsan Hazineleri
Mirası’na aday gösterilen bir
Bülent Bekar çıktı.
Sizler belki de bu satırları
okurken netleşecek olan bu pozisyon
için, bu noktaya nasıl geldiğini
öğrenmek amacıyla Bülent Bekar’la,
Bu noktaya taşıyan Kültür Bakanlığı
araştırma görevlisi Tanju Ozanoğlu
ile ve TRT de yayınlanan “Tulumcu”
Belgeseli’nin yapımcısı Murat
Aksoy’la görüştük.
2011 Eylül’ünde, Bulgaristan
da yapılan ve 22 ülkenin 88 Belgesel
ile yarıştığı “Uluslararası Belgesel
Yarışması’nda” “Tulumcu Belgeseli”
birinciliğe layık görüşmüştü.
Bülent bu noktaya nasıl geldiğini
bizlere anlatabilir misin?.
Her ne kadar Çamlıhemşin’de
doğmuş olsam da ben Yalova’da
büyüdüm ve Liseyi Yalova’da bitirdim.
Tulum benim hayatımda hep
oldu. Ortaokul çağlarına kadar iyi
bir tulum dinleyicisi ve sevdalısıydım.
Evimizde büyük üstat Ali
Çamkerten’in (Çanolu Ali’nin) düğünlerde
çekilmiş tulum kasetleri
çalınırdı ve ben onlarla büyüdüm.
İlk tulumu 1991 yılında ortaokulda
talebeyken elime aldım ve
bir daha hiç bırakmadım. 13 yaşındaydım.
O yılın yaz tatilinde uzun
zamandır gitmemiş olduğum memleketime
gittim ve Ali Çamkerten
ile tanışma fırsatı buldum. Onunla
tanıştığım gün benim için bu yolculuğunun
en önemli kilometresine
gelinmişti. Onun çalışını, tulumu
tutuşunu, parmaklarını oynatışını,
hareketlerini beynime adeta mıhlamıştım.
Kendisini yayla süresince
çok iyi dinleme ve takip etme fırsatı
buldum. Tulum artık kalbime ve
beynime girince de dünyayla adeta
bağım kopmuştu.; Okul hayatı bitti
benim için. Öğretmenler ders anlatırken,
ben yaylada tulum çalardım.
Elimde kalem, hocaya bakardım
ama aklım yine tulumda, zihnimde
durmadan çalardım. Çantamı, ceketimi
bırakır, elma ağacının altında
saatlerce tulum çalardım. Öyle
olurdu ki, karanlık olduğunu fark
etmezdim ve annem kızardı.
Tulumla ilk nağmeler….
Yayla dönüşü Çamlıhemşin
için, kendisi de babası gibi büyük
Bülent Bekar
Merakla başlayıp, UNESCO’nun Yaşayan İnsan
Hazineleri Mirası’na aday gösterilen bir yol.
Çamlıhemşin Dergisi 35