Yeni TÃ¼rkiye SinemasÄ± - Mithat Alam Film Merkezi

More documents

Recommendations

Info

370 Mithat Alam Film Merkezi Söyleşi ve Panel Yıllığı 2011 Artık benden kalan çok az şey var. Senaryoda olup da oyuncuya yakışmayan, sırıtan kısımlar atılmıştır, senaryodaki hiçbir şey dayatılmamıştır. Hatta başlarda, aslında onlardan aldığım cümleleri söylemek bile çok zor geliyordu annemle babama. Kendilerini unutup tekrar kendileri gibi olmaları için, kamera önünde izleniyor olma hislerinin kırılmasını bekledik. Bunu egzersizlerle, doğaçlamalarla, giderek kameranın, ekibin varlığına alışarak sağladılar. Vahide bu ortama zamanla uyum sağlayan biri oldu, ben onu hiç aile dışından gibi görmedim. Onu ilk kez televizyon ekranında gördüğümde çarpılmamın nedeni zaten annemin gençliğine olağanüstü benzemesiydi. Takip ettikçe, oyunculuk gücüne defalarca hayran kaldıktan sonra, karakteri onun için yazdım zaten. Sette annemle babamı ona emanet ettim; annem ve babam, Vahide’nin annesi ve babası oldu. Çoğunluk’la Gişe Memuru arasında uzaktan bir akrabalık da var, ikisi de baba-oğul hikâyeleri anlatıyor. Çoğunluk bir gencin babasını takip ederek topluma nasıl katıldığıyla, Gişe Memuru ise topluma katıldıktan sonra, aklını kaybetmesiyle ilgili. Bu hikâyeler ne kadar otobiyografik, ne kadar kişisel deneyimler üzerine inşa edilmiş Hikâyeniz, çok fazla örneğini gördüğümüz baba-oğul hikâyelerinden nasıl ayrılıyor sizce Seren Yüce: Benim daha önce yazdığım senaryolar da var, onlarda da milliyetçiliği kurcalama çabası vardı. Bunu bir babaoğul hikâyesi üzerinden anlatmanın, meselenin köküne inmek açısında doğru olacağını düşündüm. Bir Mertkan karakteri kafamda vardı hep. Bu herifin nasıl bu hale geldiğini anlatmak istiyordum, bir zanlı gerekiyordu. Bunu yapan babası oldu, mesele oradan çıktı. Nihayetinde birçok ilk filmde olduğu gibi, sen de muhakkak yaşanmışlıklardan güç alıyorsun, kendi algıladığın dünyayı anlatıyorsun. “Meselesi olan film” diyoruz ya, sen ne kadar mesele edinebilmişsen, o kadar doğru, o kadar gerçek çıkıyor sonuç. Belma’nın da dediği gibi, otobiyografik gözüken birçok film aslında otobiyografik değil. Ama birçok şeyi kendi hayatından çekip alıyorsun. Ben konu aldığım insanların üslubunu, davranış biçimini, birbirleriyle ilişkilerini ön planda tutmaya çalıştım. Bir de her şeyin sade olmasına çok özen gösterdim. Bu benim hayatıma paralel giden bir şey, ben de mümkün mertebe suya sabuna dokunmadan, çok fazla yargılamadan, bir sadelik arayışı içinde bakma yanlısıyım hayata, bunu da filmime
Yeni Türkiye Sineması Paneli 371 yansıtmaya çalıştım. Filmin her aşamasında, annemin çok sıkılacağını çok iyi biliyordum, ama hiç ilgilenmedim bununla. (gülüşmeler) Tolga Karaçelik: Gişe Memuru’nun hikâyesi ilk olarak, köprüde gişelerden geçerken oldu. Acayip bir sıra vardı önümde, gişe memuru da hep aynı işi yapıyordu; alıyordu, veriyordu, alıyordu, veriyordu. Sıra bana geldiğinde “kolay gelsin” dedim, adam küfretmişim gibi baktı. O bakışın nedenini ben uzun zaman düşündüm ve sonunda, o sözle onu makineleşmiş halinden çıkardığımı fark ettim. O dönemde yaşadığım ofis hayatından dolayı, benzer hisler içinde olabileceğimizi düşündüm. Suyun içinde gibiydim, batıyordum, duruyordum, sesler geliyordu, duymuyordum, bir şekilde ofis hayatını devam ettirebilmek için kendimi kapatmam gerekiyordu. İlk çıkış noktası buydu, ikincisi kendi hayatımda gördüğüm değişimlerdi. Bazı hareketler yapıyorum, niçin olduğunu anlamıyorum, bazı çıkışlar yapıyorum niçin olduğunu algılayamıyorum. O dönemde yaşadıklarım beni adam olmakla, erkek olmakla ilgili çok fazla düşünceye itti. Muhtemelen filmlerimizin akraba olarak görülebileceği nokta bu otomatikleşme, makineleşme noktası. Çoğunluk’ta hislerini köreltme var, Gişe Memuru’nda kapatma. Karakterin böyle bir “kapanma” yaşıyor olması, yaşadığı profesyonel hayattan da kaynaklanıyor, annesinin durumundan da. Bir yandan hiç de otobiyografik değil, bir yandan da bir kazı çalışması var ve kazı alanı da benim hayatım. Ama hayatından aldığın şeyleri başka bir şeyin üzerine projekte ediyorsun ve bu da senin itirafçılığını kolaylaştırıyor. Gişe Memuru’ndan bahsedilirken, edebiyattan da beslenen bir film olduğu belirtiliyor. Kafka’nın adını ananlar var mesela. Bu tip ilham kaynakların var mı Bir de Gişe Memuru, müziği de anlatımının bir parçası kılan bir film, sen ne düşünüyorsun bu konuda Tolga Karaçelik: 96 dakikalık filmin 16 dakikasında müzik var. Müzikleri yapan Cem’le (Adıyaman) çok uzun zamandır beraber çalışıyoruz biz. Senaryoyu ilk okuyanlardan biridir Cem. Onun müziğinin çok etkili olduğunu düşünüyorum filmde. Normalde, 96 dakikalık bir filmde müzik olduğunu söyleyebilmemiz için 20-22 dakikasında müzik olması gerekir. Burada çok daha az müzik var. Fakat ses tasarımıyla çok uğraştık, o da belki bir tür müzik hissini arttırıyor. Edebiyat tarafına gelirsek, ben hiçbir zaman bir sinefil olma-
Page 1 and 2: Yeni Türkiye Sineması: Belma Baş
Page 3 and 4: Yeni Türkiye Sineması Paneli 359
Page 13: Yeni Türkiye Sineması Paneli 369
Page 27: Yeni Türkiye Sineması Paneli 383

Yeni TÃ¼rkiye SinemasÄ± - Mithat Alam Film Merkezi

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?