Yeni Türkiye Sineması - Mithat Alam Film Merkezi

380 Mithat Alam Film Merkezi Söyleşi ve Panel Yıllığı 2011
Onun sinemasında kirli, karanlık bir şeyler vardır ya; bir şeyleri
imkânsızlıklardan dolayı yapamayışımızı, filmin perdedeki o
yoksul halini sevdi. Ama o kuşakla ilişkimizi düşündüğümüzde,
açıkçası “Yeni Türkiye Sineması” ifadesi bana şu andaki durumu
çok karşılamıyormuş gibi geliyor. Çünkü 90’ların ortasından,
Zeki Demirkubuz’lardan, Nuri Bilge Ceylan’lardan bu
yana Türkiye sinemasında çok önemli değişiklikler olmadı. Bizim
filmler de onların açtığı alanda hareket eden filmler. “Yeni
Sinema” çok iddialı bir kavram. Sinema sanatına farklı bir bakış
açısı, yeni bir eğilim, akım olması gerekir ortada; böyle bir
şey yok bana kalırsa. Ama “Yeni Sinemacılar” diye bir kuşak var
ve bunlar farklı farklı işler çıkartıyorlar. Zeki Demirkubuz’ların
kuşağının ilk filmleri, benim Güzel Sanatlar’da sinema okuduğum
döneme denk geldi. Onların kafalarındaki filmleri çekebiliyor
olmaları ve bunun Türkiye sinemasında bir damara denk
geliyor olması, açıkçası bizi cesaretlendiriyor. Şu yapımcının
beğeneceği, şu piyasa koşullarına uyan filmler değil, hep kendi
istedikleri şeyi çektiler. Bu çok değerli ve anlamlıydı o tarihlerde
benim için. Ama mesela sinemalarını çok sevsem de ben onların
filmleri gibi filmler yapma isteği duymadım hiç. Yani, bazı
yönetmenleri çok seversiniz ama bazı yönetmenlerin sinemasını
da “ben de işte böyle bir sinema yapmak isterim” diye izlersiniz.
Benim için o yönetmen Akira Kurosawa’dır; onun filmleri gibi
filmler yapmak için her şeyimi veririm. Türkiye’de de, kendini
muhalif tanımlayan insanların referans aldıkları kişi Yılmaz
Güney’dir tabii ki. Orada da Yılmaz Güney’in varlığı size cesaret
verir, yaptığı işler size cesaret verir. Orada da onun sinemasına
yakın bir şey yapmaya çalışmazsınız; onun yarattığı etkinin
benzerini yaratmaya çalışırsınız politik sinema anlamında.
Esasında bir kuşağız da biz. Özcan Alper, Hüseyin Karabey,
ben... henüz film çekmemiş olanlar da var, mesela Özkan Küçük.
90’lı yıllardan beri, İstanbul’daki öğrenci hareketinden
beri birbirimizi tanırız. Sonrasında hepimiz birbirimizin kısa
filmlerine yardımcı olmuşuzdur, ilk uzun metrajlarında da hiçbir
şey yapmasak bile, senaryoyu okuyup tartışmışızdır. Adı
konmamış olsa da, ortaklıları 90’lı yıllardaki öğrenci hareketine
dayanan 7-8 kişilik bir grubumuz var. Ama bu herhangi
bir şekilde politik sinema akımı olarak tarif edilecek bir durum
değil. ‘Akım’ dediğiniz anda, en azından sinema dili anlamında
bir ortaklıktan bahsedebiliyor olmanız lazım, ki öyle bir şey yok.
Sadece bir politik sinema geleneğinin potansiyelini taşıyoruz.
Seren Yüce: Benim, beraber çalıştığımız için Yeşim’le (Usta-