81 - Yeni Ümit

Gelin, milletçe gönüllerimizi cehaletten, kabalıktan,
bağnazlıktan, kinden, nefretten, hasetten
arındırarak, dinî desen ve millî renklerimiz çerçevesinde
yeniden kendimiz olalım. “Erbaîn”ler çıkarırcasına,
gece-gündüz sürekli nefsanî arzularımıza karşı durarak,
kalblerimize ve ruhlarımıza rahat bir nefes aldıralım.
Gelin son bir kez daha, bizi Hak’tan uzaklaştırıp cismaniyetin
esiri hâline getiren nefis ve şeytanın bütün karanlık
oyunlarına “yeter!” diyerek, inancımızın gücüyle, Kudreti
Sonsuz’un birer nüve şeklinde mahiyetimize yükleyip genlerimize
işlediği “ahsen-i takvîm”e mazhariyetin esasları sayılan
iç dinamiklerimize yönelip insanî husûsiyetlerimizin
gereklerini yerine getirelim.
Zaten eğer, içinde bulunduğumuz şu kritik günlerde,
bütün bilgi, görgü ve müktesebâtımızı insan, kâinat ve Yaratıcı
münasebetlerine bağlayarak gerçek ilim ve mârifete
yönelmezsek, ilim adına bir kısım vehimlere kurban gitmemiz,
kazanma kuşağında kaybetmemiz ve “Onlara,
kendisine âyetlerimizi verip duyurduğumuz densizin kıssasını
da anlat; anlat ki o, sahip olduğu bilgisine rağmen,
sıyrılıp (tekvînî veya tenzîlî) âyetleri (idrak çerçevesinin)
dışına çıktı. Derken şeytan onu kendine uydurup kendine
benzetti; o da onun arkasına takıldı ve azgınlardan biri
oldu.” 1 âyetinde anlatılan tali’sizin durumuna düşmemiz
kaçınılmaz olacaktır. İlimlerin evhama dönüştüğü, hikmetin
abeslere inkılâp ederek tam bir tereddüt kaynağı oluşturduğu,
bütün varlık ve eşyanın ürperten cenazeler hâlini
alıp içlerimize korkular saldığı bir duruma düşmenin ise,
düz cehaletten daha tehlikeli olduğu açıktır.
İnsanı, haktan, varlığın hakikatinden uzaklaştırıp
kendi özüne de yabancılaştıran gayesiz, hedefsiz bilgi ve
müktesebâtı, bir meçhul şairimiz şöyle ifade eder:
Ümmî kalıp cazibe-i dîne incizâb,
Evlâ değil mi âlim olup çekmeden azâb.
Öyle ise gelin, bilmeyi bilelim; kendi özümüzü keşfetmeye
çalışalım ve vicdanlarımızı mârifetle harekete geçirerek
el ele, gönül gönüle hep beraber Hakk’a yürüyelim.
Suların döne döne ve değişe değişe ummana yürüdüğü
gibi “Biz hepimiz Allah’a aidiz –bu aidiyete ruhlarımız
feda olsun– ve mutlaka O’na döneceğiz.” 2 mülâhazasıyla,
varlığımızı değerler üstü değerlere yükseltecek üst üste süreçlerden
(vetire) geçip kendi mahiyetimize münasip bir
şekil almaya, ruhumuzun ufkuna ulaşmaya veya özümüzle
bütünleşmeye daha ciddî gayretler gösterelim.
Evet sular, ummandan, mini mini nem parçacıkları halinde
ayrılır; enerjilerini kullana kullana, mahiyetlerinin müsaadesi
çerçevesinde zıtlıkları aşar, “çiy noktası”na ulaşır..
birbiriyle bütünleşir ve ayrı bir mahiyet alırlar; ardından
da bin bir tarraka ve ışık oyunları içinde yeniden baş aşağı
toprağın bağrına boşalır; arzın derinliklerinde rezervi azalan
veya tamamen biten havuzları doldurur; kuruyup ciğeri
yanmış ovanın-obanın imdadına koşar; bağların-bahçelerin
yüzünü güldürür ve geçtiği her yerde yolunu gözleyenlere
tebessümle mukabelede bulunurlar. Her şeyle ve herkesle
sarmaş dolaş olur, hemen bütün muhtaçları şefkatle kucaklar
ve hiçbir ayrım gözetmeden hemen hepsinin hararetini
giderirler. Sonra da, yeniden, derin bir birleşme tutkusu ve
kendi havuzuna ulaşma sevdasıyla, çaylar-ırmaklar oluşturarak
yürürler değişik çağıltı mûsıkîleriyle göllere-deryalara..
her zaman bir gözü atmosferin derinliklerinde, diğeri arzın
enginliklerinde, bitmeyen bir aşk u şevkle döner dururlar
yer-gök arasında.. hem de edip eylediklerini başa kakmadan,
kimseyi mahrum bırakmadan, herkesi, her şeyi, her
yeri sevindirir ve bütün muhtaçların yüzlerini güldürürler;
güldürür, insaf ve insaniyetimize tenbihlerde bulunarak, bizi
iradelerimizin hakkını vermeye çağırırlar.
Aslında, canlı-cansız ekosistemin bütün unsurları birbirleriyle
el ele, omuz omuza öyle bir birlik içindedir ki,
dahası olamaz: Evet, en küçük ve önemsiz görünen yaratıklardan
en dev ve cesametli varlıklara kadar her şey
ve her nesne, bir vücudun uzuvları gibi belli bir plan çerçevesinde,
hep birbirinin imdadına koşmakta, birbirine
yardım ellerini uzatmakta hatta çok defa hayatlarını hep
başkalarını yaşatmaya bağlı sürdürüp tam bir dayanışma
ve yardımlaşma örneği sergilemektedirler: Güneş, o dev
3