hutbe 15.04.2011 Peygamber sevgisi

َّلس َلع
Hutbe
15.04.2011
Peygamber sevgisi
ق َال َ النب ِي صل َّى االله ُ
م‏:‏ ي ه و
لا َ يؤمن أ َحدك ُم حتى أ َك ُون َ أ َحب إ ِل َيه من والده وول َده والناس ِ أ َجمعين
Peygamber Efendimiz şöyle buyurmuştur:
„Sizden biriniz, beni babasından, evlatlarından ve bütün insanlardan daha fazla
sevmedikçe, tam anlamıyla iman etmiş olmaz.“
Muhterem Müslümanlar,
[Buhari, İman, 7]
Peygamberimiz’e sevgi ve saygı duymak, O’nu önder ve örnek alıp bağlanmak,
Müslümanların dini ahlakının bir gereğidir. Hiç şüphesiz ki, Allah sevgisinden sonra
sevgiye en layık olan Hz. Muhammed (s.a.v)’dir. Çünkü O ”Habibullah” (Allahın en
sevgilisi) olarak anılmakta ve yüce Rabbimiz Kur’an-ı Kerim’de: “Şüphesiz Allah ve
melekleri Peygamber’e salat ediyorlar. Ey iman edenler! Siz de ona salat edin,
selam edin” [1] buyurarak, varlıkların en şereflisi ve en mükerremi olan
Peygamberimizin faziletini açıkça ifade etmiştir.
Muhterem Müslümanlar,
Peygamber efendimiz sade bir hayat sürmüş, toplumun her kesimi ile dengeli bir
ilişki kurmuş, hiç kimseye sosyal konumuna göre muamelede bulunmamıştır. İnsan
sevgisi, fedakarlık, yardımseverlik, tevazu ve müsamaha başta olmak üzere bütün
ahlaki fazilet ve meziyetler O’nun mübarek şahsında toplanmıştır. Etrafındakilere
İslamiyeti tanıtmadan önce sevgi ve muhabbetle onların gönüllerine girer, daha
sonra da iman etmeleri için gayret ve çaba sarfederdi. O’nun göstermiş olduğu bu
sevgi ve muhabbet elbette ki karşılıksız kalmamış, dünyada en çok sevilen,
kendisine muhabbet beslenen yüce bir şahsiyet olmuştur.
Peygamber sevgisinin en güzel örneklerini ise Sahabelerin hayatında görüyoruz.
Hicri 4. yılında, Hz. Peygamber, kendilerine Kur’an-ı Kerim’i ve Islam’ı ögretecek
muallim göndermesini isteyen kabilelere on kişilik bir heyet göndermiştir. „Reci“
adı verilen yere ulaştıklarında, bir çetenin saldırısı sonucu çoğu şehid edilmiş ve
içlerinden Zeyd bin Esine ile Hubeyb bin Adiy esir alınmıştır. Kendileri şehid
edilmeden önce Ebu Süfyan’ın – ki daha o zaman Müslüman olmamıştı. - “Hayatının
bağışlanması karşılığında Muhammed’in burada olmasını ister miydin“ sorusuna,
Zeyd hiç tereddüt etmeden: ”O’nun burada olmasını istemek şöyle dursun,
Medine’de ayağına bir diken batmasına bile asla gönlüm razı olmaz” diyerek cevap
vermiştir. Bunun üzerine Ebu Süfyan “Ben, dünyada Muhammed’in ashabının, O’nu
sevdiği kadar, birbirini seven iki kimse daha görmedim.” [2] diyerek, ashabın
Peygamber efendimize duyduğu sevgi ve muhabbeti bu tarihi sözlerle itiraf
etmiştir.

Hutbe
Muhterem Mü’minler!
Hz. Peygamber (s.a.v.)’e duyulan sevgi, her şeyden önce yüce Allah’ın bir emridir.
Çünkü Rabbimiz Kur’an’ı Kerim’de; „Müminler, Peygamber’i kendi nefislerinden
çok sevmeleri gerekir.“ [3] buyurmaktadır. Bu durumu sevgili Peygamberimiz de:
„Sizden biriniz, beni babasından, evlatlarından ve bütün insanlardan daha fazla
sevmedikçe, tam anlamıyla iman etmiş olmaz.“ [4] buyurarak ifade etmiştir.
Yine Hz. Peygamber (s.a.v.) kıyametin ne zaman kopacağını soran bir Sahabeye,
„Sen kıyamet için ne hazırladın“ sorusuyla karşılık vermiş, o da pek hazırlığı
olmadığını, ama Allah ve Rasulü’nü sevdiğini söyleyince, şu müjdeyi vermiştir:
„Öyleyse sen, sevdiklerinle beraber olacaksın.“ [5]
Muhterem Mü’minler!
Kısaca söylemek gerekirse Peygamber Efendimiz’i sevmek, her yönüyle O’nu doğru
bir biçimde tanımak, O’na uymak, O’nun adını çokça anmak, O’nun ismine ve bize
bıraktığı evrensel değerlere sahip çıkmak, O’nun sevdiklerini sevip
sevmediklerinden uzak durmak, O’nun ahlakı olan Kur’an ahlakıyla ahlaklanmakla
olur. O’nu bütünüyle ve doğru bir biçimde tanıyarak, O’nu izlemeli ve O’na yakışır
ümmet olmaya gayret etmeliyiz.
[1] Ahzab, 33/56.
[2] Hüseyin Algül, İslam Tarihi, İstanbul 1986, I, 389-390.
[3] Ahzab, 33/6.
[4] Buhari, İman, 7.
[5] Buhari, Edep 195.