64c7e3ce9c4d311ebdbac7c167dbb673f9e948b5

olan ve olmayan (sırasıyla, Kant’ın m atem atik ve dinam ik “yüceleri”)
bir takım doğa olayları da “düşünüyorlar” demektir. livada
ve Odessa'da içerilmiş olan H om eros'tur. tersi değil.
Bu noktada bazı düşünsel konum lar rahatlıkla netleştirilebilir:
örneğin bir Varoluşçu diyecektir ki, algılayabildiğimiz her
şey insandır; her şey öznedir veya bilinçli bir özne olarak tanım
lanan insanoğlu tarafından üretilm iştir ve ona aittir. Buradan
yola çıkıldığında, bir eser düşünm ez, yalnızca Ego, yani
“Ben” düşünüyor, hayal ediyor, algılıyorum dur.
Böylesi bir "iletişim " ideolojisi karşısında düşüncelerim izi
nesnel im ajlar ve medya alanına m üdahaleye zorlam ak d u ru ­
m undayız Kamçı bir belirlenim öneriyoruz: H er şey eleştirilmelidir
(Kant'a göre) ve bunu yapıp yapabilecek yegâne akıldır.
Aklın kendi kendisine kural koyması türünden bir sonuca
varmaya pek yatkın değilsek, belki imaj ve kelimeleri, “kurum
lar” ve “binalar” olarak ele alabiliriz. “Eleştirel” olmak fikirlerin
yalnızca gerekçelendirilmesinden ibaret değildir; özellikle
imaj yapımında, biraz da (azıcık da olsa) yüceltm e ve eğip
bükm e olanaklarının farkında olmakla büyük hüner sahibi olunur.
Bizde imajlar ve fikirler olduğunu düşünürüz. Spinoza diyordu
ki: “bizdeki doğru bir fikir, doğru olduğunu zorunlu olarak
bize bildirir.” Paradoksa bakın, Godard non pas une image
jııste, juste une image (doğru bir imaj değil, sadece bir imaj)
derken, yine aynı sebeple Spinozacıdır. Ne de olsa, “İnsanların
kendileri hakkında ne düşündükleri”, çoğu belgeselci önyargının
aksine, doğruyu ihtiva etmez. Doğru, daha ziyade, kendilerini
eleştirel kanaatler havuzuna nakşeden fikirlerin birikirleriyle
iletişime sokularak gelişebilm elerinin sağlanm asına bağlıdır.
Bizi kültür-çevrem iz içerisinde bom bardım ana uğratan
“iletişimsel imajların" -reklam lar, şovlar ve sözüm ona “haberler”
(genel olarak, televizüel mevcudiyet)—esaslı bir tahliyesi,
bizi “kendilerinde” kalabilen eleştirel imajlar yaratma zaruriyetine
yöneltecektir.
343