'Sol Parti'si ve ÖDP'nin 'Anti-Kapitalizm' - kardaizler.org

öldürüldü¤ünü söylediler. Oysa cezaevinden
sa¤ ç›kt›¤›n› görenler
vard›. Sonra jandarma taraf›ndan
al›nd›¤›n›, daha sonra da Edirne’ye
götürüldü¤ünü ama Edirne’de olmad›¤›n›,
yolda kaybedildi¤ini duyduk.
Hac› Demir’in de önce öldü¤ünü,
sonra kayboldu¤unu duyduk.
Birinci dereceden yak›n› olmad›¤›
için de sa¤l›kl› bilgi alamad›k... Bir
taraftan da F Tiplerine sevkedilen
arkadafllar için giysi, para vb. bulmaya
kofltuk. ‹flçiler, memurlar yani
her kesim o günlerde ellerinden geleni
yapmaya çal›fl›yorlard›. O dönemde
yaflad›¤›m ac› belki yaflam›m›n
içinde yaflad›klar›m›n en ac›s›yd›.
19 Aral›k’ta tüm bu ac›lara ailelerin
katlanamayaca¤›n› düflündüm.
Ama çocu¤unun yaflam›n›
paylaflan, onu anlamaya çal›flan ailelerimizin
tavr›n›, davran›fl biçimini
canl› yaflam›fl biriyim. Benim gibi
düflünenleri yan›ltt›lar. Mesela flu
an› unutmuyorum. Fatma Teyze,
Özlem veya fiefinur’un annesine
Adli T›p önünde flöyle diyordu:
“A¤lad›¤›n› gösterme, görmesin
pislikler.”
***
“O gün içimde bir ukde
olarak kald›”
Katliam oldu¤unda lise son s›n›f
ö¤rencisiydim. Okula gitti¤im günler
erken kalkar, kahvalt› yaparken
de haberleri izlerdim. O gün de erken
kalkm›flt›m. Annem kahvalt›y›
haz›rlarken ben de TV’yi açm›flt›m.
Katliam› o an ö¤rendim. Annemi
ça¤›rd›m, ikimiz de yanan hapishaneler
karfl›s›nda dal›p gitmifl, kilitlenmiflçesine
seyrediyorduk.
O an ne düflündüm, çok net hat›rlayam›yorum.
Böyle kilitlenmiflçesine
izlerken annemin “flerefsizler”
sözüyle kendime gelmifltim.
Bundan sonra aram›zda konuflmaya
bafllad›k. Neler olabilece¤ini sormufltu
annem. Net bir yan›t verememifltim..
Katlediyorlard›, Ulucanlar’dan
çok daha büyük bir katliam
olaca¤› ortadayd›. Sustum.
1 saat kadar böyle izledik san›r›m.
Babam da kalkm›flt› o s›rada.
Okula gitmek için geç kald›¤›m›
söyledi. Evde durman›n daha fazla
imkan› kalmam›flt›. Babam›n “kahvalt›
etmeden mi gidiyorsun” sorusunu
cevaps›z b›rak›p ç›kt›m. Dernekte
ö¤leden önce kimse olmazd›.
Tek bafl›ma durmak istemiyordum,
okulda F Tipleri, ölüm oruçlar› hakk›nda
konufltu¤um duyarl› arkadafllar
vard›. Onlar›n yan›nda olmak
daha do¤ru olacakt›. Otobüse atlay›p
‹stanbul’a gitmek de akl›mdan
geçmiflti. Ama dernektekilerle konuflmak
gerekliydi. Belki hep birlikte
giderdik.
Okuldaki arkadafllar›m da merak
içindeydi. Ac›l› ve üzüntülüydüler
daha çok. Benim solcu oldu¤umu
bilen, siyasetle ilgisi olmayan hatta
kendine sa¤c› diyen ö¤rencilerden
de gelip katliamla ilgili soru soranlar
oldu. Dersler nas›l geçti hat›rlam›yorum.
Zaten dinlemiyordum.
Ö¤len tatilinde birkaç arkadaflla birlikte
derne¤e gittik. Ö¤leden sonra
okula dönmeyecektik.
Derne¤e bizden evvel gelenler
de olmufltu. Daha sonra da epey gelen
oldu.
Tek konuflulan katliamd›. Hat›rl›yorum
ilk gün o anlarda umutsuzluk,
moralsizlik vard› baz› kiflilerde.
Dernek çal›flanlar› d›fl›nda daha çok
görülüyordu bu durum. O zaman
tam olarak örgütlü iliflkiler içinde
de¤ildim ama çok k›zm›fl, epey tart›flm›flt›m.
Direniflin öne ç›kmas›yla
ve daha net haberler al›nmas›yla birlikte
bu hava da da¤›lm›flt›. Üzüntü
kine dönüflmüfl, coflku artm›flt›. Direniflin
böyle bir etkisi vard›.
Ama o gün de böyle geçmiflti.
Bilgi almaya çal›flarak, kendi aram›zda
tart›flarak. ‹stanbul’a gidememifltim.
Dernektekilerle konuflmufl
ve engellenmifltim. Bu günden o güne
bak›nca, bu içimde ukde kalm›flt›r.
***
“duymad›n m›,
sizinkiler...”
O sabah uyand›¤›mda üzerimde
sonraki günün heyecan› vard›. ‹lk
kez önceki hafta hapishaneye git-
15
25 Aral›k 2005 / 32
mifltim. Hep daha önce neden gitmemifl
oldu¤uma yan›yordum... Yar›n
yine gidecektim aln› k›z›l bantl›lar›m›za.
En çok da Halil’i tekrar
görece¤im için k›p›r k›p›rd› içim.
Evden ç›kt›m, birkaç iflimi hallettikten
sonra, biraz geç bir saatte
(saat 21.30 olmufltu) dergi bürosuna
gittim. Dergide kimse yoktu. Karfl›
komflumuz beni farkedince, oldukça
heyecanl› ve coflkulu bir flekilde
benimle birlikte büroya girdi. Ne oldu¤unu
sorunca “duymad›n m›, sizinkiler
kazanm›fl! Ölüm orucunu
bitirdiler, hapishanenin önü ambulanslarla
dolu, sabah televizyonda
gördüm” der demez, beni de ayn›,
hatta daha fazla heyecan sard›. O
gün 61. günüydü. Yani ölümleri
bekledi¤imiz günlerdi. K›sac›k bir
zamanda geçen süreci düflündüm,
“zafer zor, bedeli a¤›r olacak” diyorduk.
Aç›kças› bu kadar erken
beklemiyordum.
Aceleyle bürodan ç›kt›m.
‹HD’ye yöneldim. Birkaç haftad›r
aileler, gençlik, mahalleden arkadafllar
açl›k grevindeydi orada. Binaya
girdim, asansöre binerken baflka
bir siyasetten bir dergi çal›flan›yla
karfl›laflt›k. Beraber ç›kt›k, bana
sadece “nas›ls›n” diye sordu. Onun
yüzündeki ifade çok garip geldi bana.
Ne de olsa zaferi kazanm›flt›k,
onun da heyecanl›, coflkulu olmas›
gerekmez miydi! K›saca iyiyim dedim,
konuflmad›k fazla.
Dördüncü kata geldi¤imizde ç›kt›k
asansörden.. Koridora kadar taflm›flt›
kalabal›k. ‹çeride TV’nin sesi
sonuna kadar aç›lm›flt›, öfkeli hayk›r›fllar,
a¤›t yakan analar›n sesleri
geliyordu... Birden acayip oldum,
h›zla içeriye girdim. Birileri bana
bir fleyler soruyor, bir fleyler anlat›yor
ama ben anlam›yorum. Neden
sonra kendime geldim, yavafl yavafl
kavramaya bafllad›m.
O an içimden komfluya öfke
ya¤d›r›yordum, ne yapmaya çal›flm›flt›.
Sonra sonra kafam sakinleflti.
San›r›m komflu sabah aceleyle evden
ç›karken k›sa bir an hapishanenin
önünde ambulanslar›n oldu¤unu
görmüfl, ayr›nt›s›yla izlememifl,