SAYI 04 - Antalya Rehberler Odası

yaşım tutmadığı için fahri üye olarakkayıtlı idim. Dernekte bir turizmneferi gibi çalışıyor; bayramve festival günlerinde Antalya’yagelen yerli turistleri dernektendiğer arkadaşlarımla, AntalyaValiliği’nin ve Belediyesi’nin tahsisettiği ciplerle ev pansiyonlarınadağıtıyorduk. Bazı sabırsızev sahipleri, kendileri gelip turistialır, faytonlarla evlerine götürürdü.Konyaaltı Plajı’nda Turizm Derneği Kampingi Açılışı. En sağda Belediye Başkanı Dr. Avni Tolunay (1965)Fotoğraf: Hüseyin Çimrin arşivizetelerde yayınlansın; radyolarAntalya’dan söz etsin isterdim,çocuk aklımca.Hatta bir olayı bugün gibi hatırlıyorum.Ruslar 12 Nisan 1961günü “İlk İnsanlı Uzay Uçuşu”nugerçekleştirmişler ve Rus AstronotYuri Alekseyeviç Gagarin’iuzaya göndermişlerdi. Radyodanverilen haberlere göre Gagarin’itaşıyan “Vostok I” isimli uzaykapsülünden ayrılan roketin iticibölümü, teknik bir hata sonucudünyanın herhangi bir yerinedüşecekti. Radyo spikerine görekötü haber, uzaya fırlatılan uzayaracının ana gövdesinden ayrılanbir parçanın dünyaya düşeceğiidi. Fakat düşeceği yerbelli değildi.Çocuk aklımca bunun AntalyaKörfezi’ne düşüp, tüm dünyabasını gazetelerinde Antalya’yıkonu etsin diye Allah’ıma dua etmiştim.“Allahım n’olursun! Buuzay aracının parçası AntalyaKörfezi’ne düşsün de, bütündünyadan gazeteciler gelsinAntalya’ya. Hem Antalya’nıngüzelliğini görsünler, hem degazetelerinde yazsınlar.” diye,o çocuksu aklımla çok umutlanmış ve dua sözlerimi birbiri ardındansıralamıştım.Duam hemen gerçekleşmediama; herhalde benim o günçocukken yaptığım bu duamgereğinden fazla kabul görmüşolmalı ki şimdi Antalya,hemen hemen tüm dünyanıntanıdığı bir yer oldu.Fakat bu betonlaşmayı, kentimindoğasının bozulduğunu gördükçehatta “duanın dozunu birazfazla kaçırmışım” diye üzülür;bundan kendimi sorumlu biletutarım.İlk Turistler AlmanlardıAntalya’da ilk turizm hareketlerihep kişiseldi. Genellikle hepAlmanlar geliyordu. Alman turistlergenellikle Burdur’a kadartrenle gelirler; oradan otobüslerleAntalya’ya ulaşırlardı. Amabunları toplasanız 30-40 kişiyigeçmezdi.Ben de 1950’li yılların sonlarındaAntalya’da ortaokula başladım.Almanca sınıfına kaydedildim.Almanca öğrenmeye çok hevesliydim.Ortaokul ikinci sınıftaiken, lise üçüncü sınıfın Almancakitaplarının tüm gramerlerini öğrenmeyibitirmiştim.Antalya’yı Tanıtma Turizm Derneği’neO zamanlar Antalya’ya kendiaraçları ile gelen Alman turistlerlekonuşmayı ve Almancamıilerletmeyi kendime hedefedinmiştim. Turistleri Antalyaiçinde ve çevrede gezdirirkenkendim de onlardan çok şeyleröğreniyordum. Çünkü Antalyao zamanlar 35 bin nüfusu ilebir ilçe görümündeydi. Turistlerlegezerken, onlarla sohbetederken bana sanki başka dünyalarınpencereleri açılıyordu.Önceleri ücretsiz yaptığım burehberlik hizmetleri için turistlerbana daha sonraları para bilevermeye başlamışlardı.Konyaaltı’nda İlk TuristlerAntalya’nın Alman turistlerle yoğunolarak ilk tanışması ise çokilginç bir olayla başlar. AlmanBunte Dergisi’nden bir bayangazeteci dönemin Antalya ValisiNiyazi Akı ile röportaj yapmayagelmişti. Valinin Almanca tercümanlığınıyapmak için beniçağırdılar. Alman gazeteci bayançevrede dolaşırken Konyaaltı’ndakiobaları görmüştü. Valiye“bu obaların niye boş durduklarını”sordu.Vali Niyazi Akı, “Antalyalılarınyazın yaylalara giderek kentinboş kalmasını engellemek, Antalyalılarıkentten koparmamakiçin bu obaların yapıldığını veAntalyalıların denizi sevmediğini”söyleyemedi.O an aklına geliveren bir cümledöküldü dudaklarından. “Biz buobaları Almanlar turistler için,